Kwartierstaat van Eleonore van Belgie
Generatie 1 (proband)
.jpg) |
1 |
Generatie 2 (ouders)
.jpg) |  |
2 | 3 |
2 Filip Leopold Lodewijk Maria van Belgie (afb. 2 en 3), geboren op vrijdag 15 april 1960 in Brussel.
Notitie bij Filip: Biografie
Prins Filip werd geboren op 15 april 1960 als oudste zoon van prins Albert, prins van Luik (de latere koning Albert II) en donna Paola Ruffo di Calabria (de latere koningin). Aan het einde van de jaren 60, toen duidelijk werd dat het huwelijk van zijn oom koning Boudewijn kinderloos zou blijven, werd prins Filip steeds nadrukkelijker als troonopvolger naar voren geschoven.
Als eerste kroonprins van België kreeg de prins geen privé-onderwijs, maar volgde de humaniora in een gewone school. Tot zijn vijftiende ging hij naar het Franstalige Jezuïetencollege Saint-Michel in Brussel. Hierna ging hij naar de abdijschool van Zevenkerken in Sint-Andries (West-Vlaanderen).
Hij volgde hoger onderwijs op universitair niveau aan de Koninklijke Militaire School. Daar maakte hij deel uit van de 118e Promotie "Alle Wapens" van 1978 tot 1981.
Daarna had hij een korte carrière in het leger. De prins had inmiddels andere plannen. Hij bezocht Trinity College van de Universiteit van Oxford in het Verenigd Koninkrijk in 1988 en daarna ging hij naar de Stanford-universiteit in de Verenigde Staten waar hij de graad van ’Master of Arts in Political Science’ behaalde.
De prins, die al sinds lang een passie heeft voor techniek en vooral voor jachtvliegtuigen, begon een opleiding als gevechtspiloot. Hier vloog hij op Alpha Jet, Mirage V en F-16. In tegenstelling tot vele andere prinsen, maakte hij ook 30 solovluchten. Heden bezit hij een eigen helikopter.
Sinds 1992 beschikt prins Filip over een eigen huis en ontvangt hij een jaarlijkse dotatie. Tegenwoordig het ’Huis van de hertogen van Brabant’ genoemd. Na de dood van koning Boudewijn in 1993 en de eedaflegging van zijn vader, koning Albert II, ontving hij de titel ’Hertog van Brabant’, een titel die gewoonlijk aan de kroonprins gegeven wordt. Vanaf dan nam de prins veel meer officiële taken op zich.
Naar aanleiding van de 50e verjaardag van de kroonprins ontstond er een polemiek in de kranten over de aanpassing of herziening van het koninklijk statuut naar een meer ceremoniële of protocollaire invulling naar het voorbeeld van de Scandinavische landen.
Huwelijk en kinderen
Prins Filip verloofde zich op 10 september 1999[2] met jonkvrouw Mathilde d’Udekem d’Acoz (20 januari 1973). Op 4 december 1999 trouwden zij in Brussel. Zij hebben vier kinderen:
prinses Elisabeth (25 oktober 2001)
prins Gabriël (20 augustus 2003)
prins Emmanuel (4 oktober 2005)
prinses Eléonore (16 april 2008)
Prins Filip is erevoorzitter van de Belgische Dienst voor de Buitenlandse Handel en richtte in 1998 het Prins Filipfonds op. Zijn fonds heeft de bedoeling de gemeenschappen in België dichter bij elkaar te brengen. Zijn motto is "Hetgeen ons bindt is zoveel sterker dan wat ons scheidt, het is een troef die we in handen hebben". Ook wil hij graag een ’bruggenbouwer’ worden genoemd. In 2002 ontving hij een bij sommigen omstreden eredoctoraat van de Katholieke Universiteit Leuven.[3]
Prins Filip is erelid van de Club van Rome en was aanwezig op diverse meetings van de Bilderberggroep.
Prins Filip is een aantal keer in aanvaring gekomen met de politiek en pers: hij deed een uitval naar de partij Vlaams Belang, ondertekende een document van de werkgeversvereniging VBO en berispte begin 2007 de hoofdredacteuren van twee Vlaamse kranten. De prins werd wegens zijn gedrag door eerste minister Guy Verhofstadt terechtgewezen[4]. Men vreest immers dat prins Filip een actieve politieke rol wil spelen wanneer hij de troon bestijgt.
Prins Filip kwam ook in opspraak toen bleek dat de Vlaamse Gemeenschap al enkele jaren probeerde een collectie historische meubelen terug te vorderen. Volgens het Hof maakten deze meubels deel uit van de Koninklijke Collectie die ter beschikking staat van de Koninklijke familie om de residenties te bemeubelen. Op 3 september 2008 werd bekend gemaakt dat de Belgische kroonprins 23 historische stoelen en twee tafels zal teruggeven aan de Vlaamse overheid[5].
Mandaten:
Generaal-majoor (divisieadmiraal) van het Belgische leger
Senator van rechtswege sedert 21 juni 1994
Ereambten:
Erevoorzitter van het Agentschap voor Buitenlandse Handel sedert 1993
Voorzitter van de Nationale Raad voor Duurzame Ontwikkeling 1993-1997
Erevoorzitter van de Federale Raad voor Duurzame Ontwikkeling sedert 1997
Stichter van het Prins Filipfonds in 1998
Erevoorzitter van de Belgische Investeringsmaatschappij voor Ontwikkelingslanden sedert 2001
Erevoorzitter van het Europese Afdeling van de Club van Rome sedert 2004
Erevoorzitter van de International Polar Foundation sedert 2004
Academische onderscheiding:
Doctor honoris causa van de Katholieke Universiteit Leuven sedert 4 februari 2002
nationale onderscheidingen:
Grootlint in de Leopoldsorde , na het overlijden van zijn vader wordt hij, als koning der Belgen, de grootmeester van deze Nationale Orde
onderscheidingen van andere staten:
Grootkruis in de Christusorde (Republiek Portugal) sedert oktober 2005
Grootkruis in de Orde van de Eer (Republiek Griekenland) sedert 1 februari 2005
Grootkruis in de Orde van Verdienste van de Poolse Republiek (Republiek Polen) sedert 18 oktober 2004
Grootkruis in de Orde van de Witte Roos (Republiek Finland) sedert 30 maart 2004
Grootkruis in de Orde van Sint-Olaf (Koninkrijk Noorwegen) sedert 20 mei 2003
Ridder in de Orde van de Olifant (Koninkrijk Denemarken) sedert 28 mei 2002
Ridder in de Orde van de Serafijnen (Koninkrijk Zweden) sedert 7 mei 2001
Grootkruis in de de Orde van Isabella de Katholieke (Koninkrijk Spanje) sedert 16 mei 2000
Ridder in de Orde van de Gouden Leeuw van Nassau (Groothertogdom Luxemburg) sedert 15 maart 1999
Grootkruis van Eer en Devotie in de Orde van Malta (Souvereine Militaire Hospitaal Orde van Sint Jan van Jeruzalem, van Rhodos en van Malta) sedert 26 oktober 1998
Grootkruis in de Orde van Verdienste van de Bondsrepubliek Duitsland (Bondsrepubliek Duitsland) sedert 13 juli 1998
Grootkruis in de Militaire Orde van Aviz (Republiek Portugal) sedert 7 oktober 1997
Grootkruis in de Orde van de Condor van de Andes (Republiek Bolivia) sedert 9 september 1996
Grootkruis Ridder in de Orde van het Heilig Graf van Jeruzalem sedert 19 oktober 1995
Grootlint in de Opperste Chrysanthemumorde (Keizerrijk Japan) sedert 26 mei 1994
Grootkruis in de Orde van de Bevrijder San Martin (Republiek Argentinië) sedert 6 mei 1994
Grootkruis in de Orde van Oranje-Nassau (Koninkrijk der Nederlanden) sedert 6 mei 1993
Ridder in de Orde van de Gulden Cydonia
Prins Filip werd geboren op 15 april 1960 als oudste zoon van prins Albert, prins van Luik (de latere koning Albert II) en donna Paola Ruffo di Calabria (de latere koningin). Aan het einde van de jaren 60, toen duidelijk werd dat het huwelijk van zijn oom koning Boudewijn kinderloos zou blijven, werd prins Filip steeds nadrukkelijker als troonopvolger naar voren geschoven.
Als eerste kroonprins van België kreeg de prins geen privé-onderwijs, maar volgde de humaniora in een gewone school. Tot zijn vijftiende ging hij naar het Franstalige Jezuïetencollege Saint-Michel in Brussel. Hierna ging hij naar de abdijschool van Zevenkerken in Sint-Andries (West-Vlaanderen).
Hij volgde hoger onderwijs op universitair niveau aan de Koninklijke Militaire School. Daar maakte hij deel uit van de 118e Promotie "Alle Wapens" van 1978 tot 1981.
Daarna had hij een korte carrière in het leger. De prins had inmiddels andere plannen. Hij bezocht Trinity College van de Universiteit van Oxford in het Verenigd Koninkrijk in 1988 en daarna ging hij naar de Stanford-universiteit in de Verenigde Staten waar hij de graad van ’Master of Arts in Political Science’ behaalde.
De prins, die al sinds lang een passie heeft voor techniek en vooral voor jachtvliegtuigen, begon een opleiding als gevechtspiloot. Hier vloog hij op Alpha Jet, Mirage V en F-16. In tegenstelling tot vele andere prinsen, maakte hij ook 30 solovluchten. Heden bezit hij een eigen helikopter.
Sinds 1992 beschikt prins Filip over een eigen huis en ontvangt hij een jaarlijkse dotatie. Tegenwoordig het ’Huis van de hertogen van Brabant’ genoemd. Na de dood van koning Boudewijn in 1993 en de eedaflegging van zijn vader, koning Albert II, ontving hij de titel ’Hertog van Brabant’, een titel die gewoonlijk aan de kroonprins gegeven wordt. Vanaf dan nam de prins veel meer officiële taken op zich.
Naar aanleiding van de 50e verjaardag van de kroonprins ontstond er een polemiek in de kranten over de aanpassing of herziening van het koninklijk statuut naar een meer ceremoniële of protocollaire invulling naar het voorbeeld van de Scandinavische landen.
Huwelijk en kinderen
Prins Filip verloofde zich op 10 september 1999[2] met jonkvrouw Mathilde d’Udekem d’Acoz (20 januari 1973). Op 4 december 1999 trouwden zij in Brussel. Zij hebben vier kinderen:
prinses Elisabeth (25 oktober 2001)
prins Gabriël (20 augustus 2003)
prins Emmanuel (4 oktober 2005)
prinses Eléonore (16 april 2008)
Prins Filip is erevoorzitter van de Belgische Dienst voor de Buitenlandse Handel en richtte in 1998 het Prins Filipfonds op. Zijn fonds heeft de bedoeling de gemeenschappen in België dichter bij elkaar te brengen. Zijn motto is "Hetgeen ons bindt is zoveel sterker dan wat ons scheidt, het is een troef die we in handen hebben". Ook wil hij graag een ’bruggenbouwer’ worden genoemd. In 2002 ontving hij een bij sommigen omstreden eredoctoraat van de Katholieke Universiteit Leuven.[3]
Prins Filip is erelid van de Club van Rome en was aanwezig op diverse meetings van de Bilderberggroep.
Prins Filip is een aantal keer in aanvaring gekomen met de politiek en pers: hij deed een uitval naar de partij Vlaams Belang, ondertekende een document van de werkgeversvereniging VBO en berispte begin 2007 de hoofdredacteuren van twee Vlaamse kranten. De prins werd wegens zijn gedrag door eerste minister Guy Verhofstadt terechtgewezen[4]. Men vreest immers dat prins Filip een actieve politieke rol wil spelen wanneer hij de troon bestijgt.
Prins Filip kwam ook in opspraak toen bleek dat de Vlaamse Gemeenschap al enkele jaren probeerde een collectie historische meubelen terug te vorderen. Volgens het Hof maakten deze meubels deel uit van de Koninklijke Collectie die ter beschikking staat van de Koninklijke familie om de residenties te bemeubelen. Op 3 september 2008 werd bekend gemaakt dat de Belgische kroonprins 23 historische stoelen en twee tafels zal teruggeven aan de Vlaamse overheid[5].
Mandaten:
Generaal-majoor (divisieadmiraal) van het Belgische leger
Senator van rechtswege sedert 21 juni 1994
Ereambten:
Erevoorzitter van het Agentschap voor Buitenlandse Handel sedert 1993
Voorzitter van de Nationale Raad voor Duurzame Ontwikkeling 1993-1997
Erevoorzitter van de Federale Raad voor Duurzame Ontwikkeling sedert 1997
Stichter van het Prins Filipfonds in 1998
Erevoorzitter van de Belgische Investeringsmaatschappij voor Ontwikkelingslanden sedert 2001
Erevoorzitter van het Europese Afdeling van de Club van Rome sedert 2004
Erevoorzitter van de International Polar Foundation sedert 2004
Academische onderscheiding:
Doctor honoris causa van de Katholieke Universiteit Leuven sedert 4 februari 2002
nationale onderscheidingen:
Grootlint in de Leopoldsorde , na het overlijden van zijn vader wordt hij, als koning der Belgen, de grootmeester van deze Nationale Orde
onderscheidingen van andere staten:
Grootkruis in de Christusorde (Republiek Portugal) sedert oktober 2005
Grootkruis in de Orde van de Eer (Republiek Griekenland) sedert 1 februari 2005
Grootkruis in de Orde van Verdienste van de Poolse Republiek (Republiek Polen) sedert 18 oktober 2004
Grootkruis in de Orde van de Witte Roos (Republiek Finland) sedert 30 maart 2004
Grootkruis in de Orde van Sint-Olaf (Koninkrijk Noorwegen) sedert 20 mei 2003
Ridder in de Orde van de Olifant (Koninkrijk Denemarken) sedert 28 mei 2002
Ridder in de Orde van de Serafijnen (Koninkrijk Zweden) sedert 7 mei 2001
Grootkruis in de de Orde van Isabella de Katholieke (Koninkrijk Spanje) sedert 16 mei 2000
Ridder in de Orde van de Gouden Leeuw van Nassau (Groothertogdom Luxemburg) sedert 15 maart 1999
Grootkruis van Eer en Devotie in de Orde van Malta (Souvereine Militaire Hospitaal Orde van Sint Jan van Jeruzalem, van Rhodos en van Malta) sedert 26 oktober 1998
Grootkruis in de Orde van Verdienste van de Bondsrepubliek Duitsland (Bondsrepubliek Duitsland) sedert 13 juli 1998
Grootkruis in de Militaire Orde van Aviz (Republiek Portugal) sedert 7 oktober 1997
Grootkruis in de Orde van de Condor van de Andes (Republiek Bolivia) sedert 9 september 1996
Grootkruis Ridder in de Orde van het Heilig Graf van Jeruzalem sedert 19 oktober 1995
Grootlint in de Opperste Chrysanthemumorde (Keizerrijk Japan) sedert 26 mei 1994
Grootkruis in de Orde van de Bevrijder San Martin (Republiek Argentinië) sedert 6 mei 1994
Grootkruis in de Orde van Oranje-Nassau (Koninkrijk der Nederlanden) sedert 6 mei 1993
Ridder in de Orde van de Gulden Cydonia
Heerlijkheid:
| hertog van Brabant, prins van België, is de kroonprins van België en de oudste zoon van Albert II, koning der Belgen en koningin Paola. Hij voert de titel, met predicaat: Zijne Koninklijke Hoogheid de Hertog van Brabant. |
Hij trouwde met
 |
4 Mathilde |
3 Mathilde d’Udekem d’Acoz (afb. 4), geboren op zaterdag 20 januari 1973 in Ukkel.
Notitie bij Mathilde: Mathilde werd in Ukkel geboren als jonkvrouw d’Udekem d’Acoz, ze is de oudste dochter van graaf Patrick d’Udekem d’Acoz (28 april 1936 - 25 september 2008) en gravin Anne Marie Komorowska (24 september 1946).
Ze is de oudste van een gezin van vijf kinderen: Mathilde, Elisabeth (17 januari 1977), Hélène (22 september 1979), Marie-Alix (16 september 1974- 1997) en Charles-Henri (13 mei 1985). In 1997 kwam Marie-Alix samen met hun grootmoeder om in een auto-ongeluk. Haar moeder, Anne Marie Komorowska is een Poolse edelvrouw die op 1 september 1971 trouwde met Patrick d’Udekem d’Acoz.
Mathilde groeide op in het Waalse dorpje Villers-la-Bonne-Eau nabij Bastenaken in het kasteel van Losange waar destijds ook de prinselijke verloving tussen kroonprins Umberto van Savoie en Marie José van België plaatsvond. Ze studeerde moderne talen aan het Institut Vierge Fidèle, te Brussel. Daarna studeerde ze met grote onderscheiding af aan het Institut Haute Ecole Léonard de Vinci als logopediste. Ze had in Brussel haar eigen praktijk en werkte ook deeltijds in een school voor lager onderwijs.
In 1998 begon ze (via een schakelprogramma) een academische opleiding in Louvain-la-Neuve en behaalde er met onderscheiding het diploma van licentiaat in de psychologie.
Op 13 september 1999 werd zij officieel voorgesteld als verloofde van prins Filip. Dit had plaats in de tuin van het kasteel van Laken. Daarna volgde een kennismaking met de bevolking via de Blijde Inkomsts in elke provincie.
Op 4 december 1999 trad zij in het huwelijk met Filip van België. Bij deze gelegenheid ontving zij de titel van prinses van België en kregen haar naaste aanverwanten de titel van graaf of gravin. Zij zal naar verwachting de eerste koningin der Belgen zijn die in België is geboren. De tweede echtgenote van Koning Leopold III was weliswaar ook een Belgische, maar Lilian Baels werd nooit aangeduid als koningin en werd ook niet geboren in België maar London waar haar familie verbleef tijdens WO I.
Van de hertogin van Brabant wordt verwacht dat ze de dynastie een troonopvolger schenkt. De prinses stichtte het Fonds Prinses Mathilde met geld dat ze ontving als huwelijksgift; jaarlijks wordt met dat geld de Prijs Prinses Mathilde uitgereikt.
De hertogin van Brabant besteedt aandacht aan de positie van de vrouw en kinderen in moeilijke situaties. Ze leidde al drie zendingen in Afrika; naar Niger,Mali en Senegal. Ook is ze vertegenwoordiger van UNAIDS en helpt ze op vraag van UNICEF via haar naambekendheid.
De hertogin van Brabant is de doopmeter van prinses Alexia der Nederlanden en prinses Isabella van Denemarken.
Ze is de oudste van een gezin van vijf kinderen: Mathilde, Elisabeth (17 januari 1977), Hélène (22 september 1979), Marie-Alix (16 september 1974- 1997) en Charles-Henri (13 mei 1985). In 1997 kwam Marie-Alix samen met hun grootmoeder om in een auto-ongeluk. Haar moeder, Anne Marie Komorowska is een Poolse edelvrouw die op 1 september 1971 trouwde met Patrick d’Udekem d’Acoz.
Mathilde groeide op in het Waalse dorpje Villers-la-Bonne-Eau nabij Bastenaken in het kasteel van Losange waar destijds ook de prinselijke verloving tussen kroonprins Umberto van Savoie en Marie José van België plaatsvond. Ze studeerde moderne talen aan het Institut Vierge Fidèle, te Brussel. Daarna studeerde ze met grote onderscheiding af aan het Institut Haute Ecole Léonard de Vinci als logopediste. Ze had in Brussel haar eigen praktijk en werkte ook deeltijds in een school voor lager onderwijs.
In 1998 begon ze (via een schakelprogramma) een academische opleiding in Louvain-la-Neuve en behaalde er met onderscheiding het diploma van licentiaat in de psychologie.
Op 13 september 1999 werd zij officieel voorgesteld als verloofde van prins Filip. Dit had plaats in de tuin van het kasteel van Laken. Daarna volgde een kennismaking met de bevolking via de Blijde Inkomsts in elke provincie.
Op 4 december 1999 trad zij in het huwelijk met Filip van België. Bij deze gelegenheid ontving zij de titel van prinses van België en kregen haar naaste aanverwanten de titel van graaf of gravin. Zij zal naar verwachting de eerste koningin der Belgen zijn die in België is geboren. De tweede echtgenote van Koning Leopold III was weliswaar ook een Belgische, maar Lilian Baels werd nooit aangeduid als koningin en werd ook niet geboren in België maar London waar haar familie verbleef tijdens WO I.
Van de hertogin van Brabant wordt verwacht dat ze de dynastie een troonopvolger schenkt. De prinses stichtte het Fonds Prinses Mathilde met geld dat ze ontving als huwelijksgift; jaarlijks wordt met dat geld de Prijs Prinses Mathilde uitgereikt.
De hertogin van Brabant besteedt aandacht aan de positie van de vrouw en kinderen in moeilijke situaties. Ze leidde al drie zendingen in Afrika; naar Niger,Mali en Senegal. Ook is ze vertegenwoordiger van UNAIDS en helpt ze op vraag van UNICEF via haar naambekendheid.
De hertogin van Brabant is de doopmeter van prinses Alexia der Nederlanden en prinses Isabella van Denemarken.
Heerlijkheid:
| Prinses, hertogin van Brabant |
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Elisabeth van Belgie (afb. 5), geboren op donderdag 25 oktober 2001 in Anderlecht.
II. Gabriel van Belgie (afb. 6), geboren op woensdag 20 augustus 2003 in Anderlecht.
III. Emmanuel van Belgie (afb. 7), geboren op dinsdag 4 oktober 2005 in Anderlecht.
 |
5 |
Heerlijkheid:
| prinses van België |
.bmp) |
6 |
Heerlijkheid:
| Prins van Belgie |
.jpg) |
7 |
Heerlijkheid:
| Prins van Belgie |
IV. Eleonore van Belgie, geboren op woensdag 16 april 2008 in Anderlecht (zie 1).
Generatie 3 (grootouders)
 |  |  | |
8 | 9 persoonlijke standaard King Albert II | 10 | 11 |
4 Albert II (Albert Felix Humbert Theodoor Christiaan Eugène Marie) van Belgie (afb. 8 t/m 11).
Notitie bij Albert: Jeugd
Tijdens de zwangerschap van prinses Astrid, de hertogin van Brabant, verongelukte op 17 februari 1934 haar schoonvader Koning Albert I. Astrid werd zo onverwacht Koningin der Belgen op 23 februari, terwijl ze zwanger was van haar derde kind. Als eerbetoon aan haar schoonvader kreeg de jongste prins Albert als voornaam. Op 6 juni 1934 schonk Koningin Astrid het leven aan haar laatste kind in het kasteel van Stuyvenberg. De nieuwe prins kreeg de dynastieke titel Prins van Luik. Ter gelegenheid van deze titelverlening bracht Albert samen met zijn moeder een bezoek aan deze stad. Als peter kreeg hij bij zijn doopsel prins Felix van Bourbon-Parma.
Op 29 augustus 1935 was het vorstenpaar, op vakantie in Zwitserland, betrokken bij een zwaar verkeersongeluk in Küssnacht am Rigi. De koningin kwam hierbij om het leven, prins Albert was slechts een jaar oud. Zijn opvoeding werd voltooid door zijn stiefmoeder prinses Liliane en zijn enige zus Josephine-Charlotte. Hij groeide op in woelige tijden, onder meer door het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog. De koninklijke familie werd gedeporteerd naar Duitsland en op 7 mei 1945 door het Amerikaanse leger bevrijd. Zijn vader kwam daarna hevig onder vuur te liggen tijdens de koningskwestie en zijn broer Boudewijn besteeg de troon. Albert vervulde nadien zijn legerdienst bij de Marine, en is thans opperbevelhebber van het leger.
Huwelijk en kinderen
Op 2 juli 1959 trouwde Albert met de Italiaanse prinses Donna Paola Ruffo di Calabria. Het huwelijk van prins Albert kwam er voordat zijn broer koning Boudewijn trouwde. Het burgerlijk huwelijk vond in de Empirezaal van het Koninklijk Paleis plaats. Het paar nam vervolgens zijn intrek in het kasteel van het Belvédère. Ze kregen drie kinderen:
prins Filip, geboren 15 april 1960
prinses Astrid, geboren 5 juni 1962
prins Laurent, geboren 19 oktober 1963
Na enige tijd kwamen er echter barsten in hun huwelijk. De prins leerde barones Sybille de Selys-Longchamps kennen. Uit hun relatie werd een kind geboren: Delphine Boël. Koning Boudewijn zorgde samen met zijn neven en nicht dat Albert herenigd werd met zijn echtgenote. De prins hoopte zo deze zwarte bladzijde te vergeten, maar werd hier later opnieuw aan herinnerd door een boek van Mario Danneels. Na de commotie die hierrond in de media ontstond, alludeerde de koning in zijn kerstboodschap van 1999 op deze vroegere huwelijksproblemen. Velen concludeerden hieruit dat hij het bestaan van dit buitenechtelijk kind in bedekte termen toegaf. Ondanks alle problemen houdt het huwelijk van het prinsenpaar stand. In 2009 vierden ze hun gouden huwelijksjubileum.
Gezondheid
Albert staat bekend om zijn joviale levensstijl, dit in tegenstelling tot zijn broer Boudewijn, die een meer sober leven leidde. Zo heeft Albert II een passie voor motorfietsen die hem al een paar keren beenbreuken en kneuzingen opleverde. Hij kwam naar het huwelijk van dochter Astrid met een verband en verleende astronaut Frank De Winne een audiëntie in een rolstoel.
Net zoals zijn broer is Albert een hartpatiënt. De koning onderging urgente hartchirurgie in Aalst [2], waarvan hij genas. Daarnaast onderging de koning ook chirurgie naar aanleiding van een acute hernia, waardoor hij genoodzaakt was om regelmatig te rusten tijdens officiële recepties. Sinds enige jaren heeft Albert een hoorapparaat. Hij onderging oogchirurgie, en in 2007 brak de koning de hals van zijn dijbeen
Tijdens de zwangerschap van prinses Astrid, de hertogin van Brabant, verongelukte op 17 februari 1934 haar schoonvader Koning Albert I. Astrid werd zo onverwacht Koningin der Belgen op 23 februari, terwijl ze zwanger was van haar derde kind. Als eerbetoon aan haar schoonvader kreeg de jongste prins Albert als voornaam. Op 6 juni 1934 schonk Koningin Astrid het leven aan haar laatste kind in het kasteel van Stuyvenberg. De nieuwe prins kreeg de dynastieke titel Prins van Luik. Ter gelegenheid van deze titelverlening bracht Albert samen met zijn moeder een bezoek aan deze stad. Als peter kreeg hij bij zijn doopsel prins Felix van Bourbon-Parma.
Op 29 augustus 1935 was het vorstenpaar, op vakantie in Zwitserland, betrokken bij een zwaar verkeersongeluk in Küssnacht am Rigi. De koningin kwam hierbij om het leven, prins Albert was slechts een jaar oud. Zijn opvoeding werd voltooid door zijn stiefmoeder prinses Liliane en zijn enige zus Josephine-Charlotte. Hij groeide op in woelige tijden, onder meer door het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog. De koninklijke familie werd gedeporteerd naar Duitsland en op 7 mei 1945 door het Amerikaanse leger bevrijd. Zijn vader kwam daarna hevig onder vuur te liggen tijdens de koningskwestie en zijn broer Boudewijn besteeg de troon. Albert vervulde nadien zijn legerdienst bij de Marine, en is thans opperbevelhebber van het leger.
Huwelijk en kinderen
Op 2 juli 1959 trouwde Albert met de Italiaanse prinses Donna Paola Ruffo di Calabria. Het huwelijk van prins Albert kwam er voordat zijn broer koning Boudewijn trouwde. Het burgerlijk huwelijk vond in de Empirezaal van het Koninklijk Paleis plaats. Het paar nam vervolgens zijn intrek in het kasteel van het Belvédère. Ze kregen drie kinderen:
prins Filip, geboren 15 april 1960
prinses Astrid, geboren 5 juni 1962
prins Laurent, geboren 19 oktober 1963
Na enige tijd kwamen er echter barsten in hun huwelijk. De prins leerde barones Sybille de Selys-Longchamps kennen. Uit hun relatie werd een kind geboren: Delphine Boël. Koning Boudewijn zorgde samen met zijn neven en nicht dat Albert herenigd werd met zijn echtgenote. De prins hoopte zo deze zwarte bladzijde te vergeten, maar werd hier later opnieuw aan herinnerd door een boek van Mario Danneels. Na de commotie die hierrond in de media ontstond, alludeerde de koning in zijn kerstboodschap van 1999 op deze vroegere huwelijksproblemen. Velen concludeerden hieruit dat hij het bestaan van dit buitenechtelijk kind in bedekte termen toegaf. Ondanks alle problemen houdt het huwelijk van het prinsenpaar stand. In 2009 vierden ze hun gouden huwelijksjubileum.
Gezondheid
Albert staat bekend om zijn joviale levensstijl, dit in tegenstelling tot zijn broer Boudewijn, die een meer sober leven leidde. Zo heeft Albert II een passie voor motorfietsen die hem al een paar keren beenbreuken en kneuzingen opleverde. Hij kwam naar het huwelijk van dochter Astrid met een verband en verleende astronaut Frank De Winne een audiëntie in een rolstoel.
Net zoals zijn broer is Albert een hartpatiënt. De koning onderging urgente hartchirurgie in Aalst [2], waarvan hij genas. Daarnaast onderging de koning ook chirurgie naar aanleiding van een acute hernia, waardoor hij genoodzaakt was om regelmatig te rusten tijdens officiële recepties. Sinds enige jaren heeft Albert een hoorapparaat. Hij onderging oogchirurgie, en in 2007 brak de koning de hals van zijn dijbeen
Heerlijkheid:
| koning der Belgen |
Hij trouwde in 1959 met de 21 of 22-jarige
12 paola.jpg2 | 13 paola |
5 Paola Margherita Ruffo di Calabria (afb. 12 en 13), geboren op zaterdag 11 september 1937.
Notitie bij Paola: Paola is afkomstig uit het eeuwenoude Italiaanse adellijk geslacht Ruffo di Calabria en is de jongste van zeven kinderen. Haar vader was Fulco Ruffo di Calabria, dertiende hertog van Guardia-Lombardije, die een oud-strijder van de Eerste Wereldoorlog was en lid van Mussolini’s fascistische Senaat.[1] Diens moeder (en dus Paola’s grootmoeder) was een Belgische, Laura Mosselman du Chenoy. Paola’s moeder was Luisa, Gravin Gazelli di Rossana e di Sebastiano. Haar broer, Augusto, liet het leven in de zeeslag bij Pescara. Zijn lichaam werd nooit gevonden. De familie was royalistisch dus moest de prinses tijdens de Tweede Wereldoorlog onderduiken in een klooster van de Augustinessen. Daar waren de prinsessen veilig, aangezien het klooster onder hoge bescherming stond van de paus.
Haar vader overleed toen de prinses acht jaar oud was. Zijn weduwe moest vanaf toen alleen een kroost van vijf kinderen groot brengen. De Italiaanse prinses bracht haar jeugd, na de oorlog, grotendeels door in Rome, waar ze haar klassieke humaniora (afdeling Grieks/Latijnse) afrondde. Ze studeerde op internaat en bracht veel tijd door met haar moeder.
In 1958 leerde de 21-jarige Paola de 24-jarige Belgische prins Albert, broer van koning Boudewijn, kennen rondom de kroningsplechtigheid van paus Johannes XXIII. Het hof was bijzonder blij met de komst van de zuiderse prinses, maar de invloed van La Rethy was duidelijk nog aanwezig.
Op 20 april 1959 raakte bekend dat Johannes XXIII, op aandrang van het hof, persoonlijk het huwelijk zou inzegenen in Rome. Het hof had echter op eigen initiatief gehandeld, zonder medeweten van de bevoegde ministers. Daarop ontstond er een diplomatieke rel; terwijl prinses Lilian en koning Leopold vereerd waren met de pontificale zegen, drong Gaston Eyskens met aandrang aan op een civiele dienst in België. Paus Johannes verstond de kritiek en trok zich terug.
Opnieuw stuurde het hof echter ambassadeurs en diplomaten naar het Vaticaan, op vraag van koning Boudewijn, koning Leopold en prinses Lilian. Leopold had er connecties via zijn zus, koningin Marie-José. Ook de familie Ruffo di Calabria had connecties die naar het Vaticaan gingen om de zaak te bepleiten. Zelfs kardinaal Van Roey werd naar Rome gestuurd om te onderhandelen. De paus stuurde als antwoord de apostolische nuntius en een pontificaal gezant die nogmaals weigerden. Het nieuws was een ontgoocheling voor vele Italianen, die op een koninklijk huwelijk van een Italiaanse prinses hadden gehoopt. Dit was volgens sommigen het begin van de ondergang van Lilian, die weldra haar eerste plaats zou moeten afstaan.
Op 2 juli 1959 trouwde het paar in Brussel. De prinses droeg daarbij een sluier in naaldkant van haar Belgische grootmoeder; Laura Mosselman du Chenoy (1854-1925). Het burgerlijk huwelijk werd in de empirezaal voltrokken, het kerkelijk in de kathedraal. Op relatief korte tijd kreeg het paar drie kinderen: kroonprins Filip (15 april 1960), Astrid (5 juni 1962) en Laurent (19 oktober 1963).
Haar vader overleed toen de prinses acht jaar oud was. Zijn weduwe moest vanaf toen alleen een kroost van vijf kinderen groot brengen. De Italiaanse prinses bracht haar jeugd, na de oorlog, grotendeels door in Rome, waar ze haar klassieke humaniora (afdeling Grieks/Latijnse) afrondde. Ze studeerde op internaat en bracht veel tijd door met haar moeder.
In 1958 leerde de 21-jarige Paola de 24-jarige Belgische prins Albert, broer van koning Boudewijn, kennen rondom de kroningsplechtigheid van paus Johannes XXIII. Het hof was bijzonder blij met de komst van de zuiderse prinses, maar de invloed van La Rethy was duidelijk nog aanwezig.
Op 20 april 1959 raakte bekend dat Johannes XXIII, op aandrang van het hof, persoonlijk het huwelijk zou inzegenen in Rome. Het hof had echter op eigen initiatief gehandeld, zonder medeweten van de bevoegde ministers. Daarop ontstond er een diplomatieke rel; terwijl prinses Lilian en koning Leopold vereerd waren met de pontificale zegen, drong Gaston Eyskens met aandrang aan op een civiele dienst in België. Paus Johannes verstond de kritiek en trok zich terug.
Opnieuw stuurde het hof echter ambassadeurs en diplomaten naar het Vaticaan, op vraag van koning Boudewijn, koning Leopold en prinses Lilian. Leopold had er connecties via zijn zus, koningin Marie-José. Ook de familie Ruffo di Calabria had connecties die naar het Vaticaan gingen om de zaak te bepleiten. Zelfs kardinaal Van Roey werd naar Rome gestuurd om te onderhandelen. De paus stuurde als antwoord de apostolische nuntius en een pontificaal gezant die nogmaals weigerden. Het nieuws was een ontgoocheling voor vele Italianen, die op een koninklijk huwelijk van een Italiaanse prinses hadden gehoopt. Dit was volgens sommigen het begin van de ondergang van Lilian, die weldra haar eerste plaats zou moeten afstaan.
Op 2 juli 1959 trouwde het paar in Brussel. De prinses droeg daarbij een sluier in naaldkant van haar Belgische grootmoeder; Laura Mosselman du Chenoy (1854-1925). Het burgerlijk huwelijk werd in de empirezaal voltrokken, het kerkelijk in de kathedraal. Op relatief korte tijd kreeg het paar drie kinderen: kroonprins Filip (15 april 1960), Astrid (5 juni 1962) en Laurent (19 oktober 1963).
Heerlijkheid:
| Koningin van Belgie |
Kinderen uit dit huwelijk:
II. Astrid Josephine Charlotte Fabrizia Elisabeth Paola Marie van Belgie (afb. 14), geboren op dinsdag 5 juni 1962 in Brussel.
Astrid trouwde met Lorenz van Oostenrijk-Este (afb. 15). Lorenz is geboren op vrijdag 16 december 1955 in Boulogne-sur-Seine.
III. Laurent Benoît Baudouin Marie van Belgie (afb. 16 t/m 20), geboren op zaterdag 19 oktober 1963 in Brussel.
Laurent trouwde, 39 jaar oud, op zaterdag 12 april 2003 met Claire Louise COOMBS (afb. 21 t/m 23), 29 jaar oud. Claire is geboren op vrijdag 18 januari 1974 in Bath (GB).
I. Filip Leopold Lodewijk Maria van Belgie, geboren op vrijdag 15 april 1960 in Brussel (zie 2).
 |  |
14 prinses-astrid | 15 |
Notitie bij Astrid: De prinses volgde trouw haar dienstplicht en is thans lid van de Medische component en treedt daarmee in de voetsporen van haar overgrootmoeder. Als dochter van het staatshoofd is ze senator van Rechtswege, ze legde de eed af op 22 november 1996. Ze was, tot de geboorte van prinses Elisabeth, tweede in lijn voor de troonopvolging. De prinses woont op het domein van Stuyvenberg in Laken, dichtbij het gelijknamige Stuyvenberg waar haar tante, koningin Fabiola, woont.
Astrid treedt op als voorzitter van het Belgische Rode Kruis, een functie die ze in 1994 van haar vader overnam. In die functie kwam ze begin maart 2007 in opspraak toen het Rode Kruis Vlaanderen haar persoonlijke assistente ontsloeg en de afdeling bekend maakte dat de prinses en haar adviseurs zich verzetten tegen de vraag naar meer autonomie voor de regio’s. Guido Kerstens, voorzitter Rode Kruis Vlaanderen stelde zijn mandaat ter beschikking.
Eind 2007 raakte bekend dat zij zich geen kandidaat meer stelt voor een nieuwe ambtstermijn als voorzitter van het Belgische Rode Kruis. Daarmee loopt haar mandaat af op 31 december 2007.
Astrid is zeer gelovig, dit blijkt onder andere uit de namen van haar kinderen; haar dochters zijn allen vernoemd naar Maria en Amedeo heeft Marie als tweede naam.
Toen bleek dat haar oom Boudewijn geen kinderen kon krijgen, werd de Salische Wet afgeschaft, die bepaalt dat enkel mannen op de troon mogen zitten. Hierdoor zakte haar broer Laurent een plaats naar beneden ten gunste van haar.
Astrid treedt op als voorzitter van het Belgische Rode Kruis, een functie die ze in 1994 van haar vader overnam. In die functie kwam ze begin maart 2007 in opspraak toen het Rode Kruis Vlaanderen haar persoonlijke assistente ontsloeg en de afdeling bekend maakte dat de prinses en haar adviseurs zich verzetten tegen de vraag naar meer autonomie voor de regio’s. Guido Kerstens, voorzitter Rode Kruis Vlaanderen stelde zijn mandaat ter beschikking.
Eind 2007 raakte bekend dat zij zich geen kandidaat meer stelt voor een nieuwe ambtstermijn als voorzitter van het Belgische Rode Kruis. Daarmee loopt haar mandaat af op 31 december 2007.
Astrid is zeer gelovig, dit blijkt onder andere uit de namen van haar kinderen; haar dochters zijn allen vernoemd naar Maria en Amedeo heeft Marie als tweede naam.
Toen bleek dat haar oom Boudewijn geen kinderen kon krijgen, werd de Salische Wet afgeschaft, die bepaalt dat enkel mannen op de troon mogen zitten. Hierdoor zakte haar broer Laurent een plaats naar beneden ten gunste van haar.
Heerlijkheid:
| Prinses, Aartshertogin van Oostenrijk-Este (Prins(es) van België Dragers van de vorstelijke titel Prins(es) van België (Frans: Prince(sse) de Belgique; Duits: Prinz(essin) von Belgien) worden voor het eerst gedefinieerd in een koninklijk besluit van 14 maart 1891 (B.S. 15 maart) als zij die "voortspruiten uit de rechtstreekse en mannelijke afstamming van wijlen Zijne Majesteit Leopold I." Het besluit stipuleert dat de voornaam van de titularis de titel voorafgaat en dat prinsessen die door huwelijk lid worden van de koninklijke familie de titel op dezelfde wijze zullen voeren na hun eigen namen en titels. Nagenoeg honderd jaar later voorzag het koninklijk besluit van 2 december 1991 (B.S. 5 december, 2de uitgave) in een nieuwe regeling, zonder daarbij te raken aan het titelrecht van hen die onder de toepassing van het oude besluit vielen. Krachtens het nieuwe besluit komt de titel "Prins/Prinses van België" toe aan de rechtstreekse afstammelingen van Albert II, destijds Prins van Luik. Daarmee ontzegt het KB de titel aan andere rechtstreekse nakomelingen van Leopold I, maar heft het wel de kracht van de Salische wet op door "de titel van Prins of Prinses van België te verlenen [...] aan de zowel vrouwelijke als mannelijke afstamming in de rechte lijn van Z.K.H. prins Albert." Een tweede novum geldt de breuk deze titel niet langer automatisch te verlenen aan personen die door huwelijk lid worden van de Belgische koninklijke familie. Voortaan kan aan hen de titel enkel met toepassing van art. 113 van de Grondwet (m.n. het prerogatief adeldom te verlenen) en door een bijzonder koninklijk besluit verleend worden. Zulke KB’s werden inmiddels uitgevaardigd voor alle drie de schoonkinderen van Albert II. Afgezien van het prestige is aan de titel geen enkel voorrecht verbonden. Zijn dragers worden geacht namens het staatshoofd representatieve taken te vervullen en komen door lidmaatschap van de koninklijke familie nooit in aanmerking voor het ministerschap of ambt van staatssecretaris (art. 98 GW). Op dit moment telt het Belgische koningshuis officieel 22 Prinsen van België. Titeldragers Hieronder volgt een lijst met de personen die de titel prins of prinses van België dragen met achter elke naam het jaartal waarin ze de titel verkregen, voor velen onder hen is dit tevens hun geboortejaar. De cursieve namen zijn de namen van personen die de titel via hun huwelijk verwerfden. 1.Albert II van België (1934) 2.Marie Christine van België (1951) 3.Marie Esmeralda van België (1956) 4.Paola Ruffo di Calabria (1959) 5.Filip van België (1960) 6.Astrid van België (1962) 7.Laurent van België (1963) 8.Amedeo van België (1991) 9.Maria Laura van België (1991) 10.Joachim van België (1991) 11.Lorenz van Oostenrijk-Este (1995) 12.Luisa Maria van België (1995) 13.Mathilde d’Udekem d’Acoz (1999) 14.Elisabeth van België (2001) 15.Claire Coombs (2003) 16.Laetitia Maria van België (2003) 17.Gabriël van België (2003) 18.Louise van België (2004) 19.Emmanuel van België (2005) 20.Nicolas van België (2005) 21.Aymeric van België (2005) 22.Eléonore van België (2008)) |
Notitie bij Lorenz: Hij verkreeg in 1995 de titel Prins van België.
Hij is de zoon van aartshertog Robert - tweede zoon van keizer Karel I - en Margherita van Savoye-Aosta. Hij studeerde aan de universiteiten van Sankt Gallen en Innsbruck en behaalde een diploma in economische en sociale wetenschappen. Daar was hij lid van de monarchistische studentenvereniging K.Ö.L. Theresiana Inssbruck im K.Ö.L..
De aartshertog verleende permanent zijn hoge bescherming aan Europæ Thesauri, en is erevoorzitter van de Koninklijke Vereniging der Historische Woonsteden en Tuinen van België.
Stamboom
Hij is de zoon van aartshertog Robert - tweede zoon van keizer Karel I - en Margherita van Savoye-Aosta. Hij studeerde aan de universiteiten van Sankt Gallen en Innsbruck en behaalde een diploma in economische en sociale wetenschappen. Daar was hij lid van de monarchistische studentenvereniging K.Ö.L. Theresiana Inssbruck im K.Ö.L..
De aartshertog verleende permanent zijn hoge bescherming aan Europæ Thesauri, en is erevoorzitter van de Koninklijke Vereniging der Historische Woonsteden en Tuinen van België.
Stamboom
Heerlijkheid:
| Aartshertog van Oostenrijk-Este |
 |  |  |  |  | |
16 | 17 | 18 | 19 | 20 i | |
 |  | ||||
19 | 20 |
Notitie bij Laurent: Prins Laurent was tot de jaren 1990 (ten tijde van koning Boudewijn) derde in rij om de troon te bestijgen maar door een wetswijziging, die ervoor zorgde dat ook vrouwen troonopvolger kunnen zijn, moet hij nu zijn zus en haar kinderen voor laten gaan.
Laurent werd opgeleid aan de Koninklijke Militaire School (1983-1985) en behoort tot de 123e Promotie “Alle Wapens”. Hij is houder van de brevetten helikopterpiloot en duiker van de Marine. Bij de Zeemacht heeft hij de graad van Kapitein-ter-Zee.
Sinds 1994 is hij voorzitter van het Koninklijk Instituut voor het Duurzame Beheer van de Natuurlijke Rijkdommen en de Bevordering van Schone Technologie (KINT). Sinds 1995 is hij voorzitter van de Stichting Prins Laurent voor het welzijn van huisdieren en wilde dieren. Sinds 1996 is hij erevoorzitter van het Nationaal Orkest van België. Sinds 31 mei 2000 is hij senator van rechtswege.
De prins werkte zich vooral in beeld als een menselijke prins met veel zin voor humor maar ook vatbaar voor depressies. Ook staat hij bekend voor zijn liefde voor dieren en snelle auto’s.
In het najaar van 2002 verloofde prins Laurent zich met Claire Coombs, met wie hij op 12 april 2003 in het huwelijk is getreden.
Op 6 februari 2004 beviel zijn vrouw van prinses Louise. Op 13 december 2005 kwamen daar twee prinsjes bij, een tweeling die de voornamen Nicolas en Aymeric dragen. Bij de persconferentie sprak hij de woorden: "Wij hebben nog geen peter, maar ik heb wel een meter" waarop hij een lintmeter uit zijn jasje haalde.
Volgens de Wet van 7 mei 2000, Art. 3bis. heeft prins Laurent vanaf 1 juli 2001 recht op een jaarlijkse dotatie van € 272.682,88; ten laste van de openbare schatkist. Dit bedrag is gekoppeld aan de index van de consumptieprijzen van juni 2001. Deze gelden dienen om de prins tegemoet te komen voor de Koninklijke Stichting Prins Laurent voor het welzijn van huisdieren en wilde dieren[1], en als voorzitter van de Raad van Bestuur van het Koninklijk Instituut voor het Duurzame Beheer van de Natuurlijke Rijkdommen en de Bevordering van Schone Technologie (KINT).[2]
Daarnaast legt de prins regelmatig bezoeken af bij initiatieven en actuele gebeurtenissen. Zo was hij op de herdenkingsdienst van Joe Van Holsbeeck in Waver samen met zijn vrouw
Prins Laurent staat algemeen bekend als een liefhebber van snelle wagens. De prins werd al meermaals betrapt op overdreven snelheid. Zo moest hij in 1987 zijn rijbewijs een tijdje inleveren wegens het begaan van snelheidsovertredingen. Eveneens werd hij voor het VTM-programma Royalty gefilmd terwijl hij zonder gordel achter het stuur zat. Een tijdlang voelde Prins Laurent zich door deze uitzending geviseerd en uitte hij openlijk kritiek op VTM-journalisten.
Er ontstond in juli 2006 opschudding toen de media meldden dat prins Laurent twee foto’s van zijn pasgeboren tweeling voor 15.000 euro wilde verkopen aan een roddelblad. Dit bericht werd later ontkend. Toch werd de prins op zijn vingers getikt door premier Verhofstadt.
Eind december 2006 ontwikkelde zich het Marineschandaal; de prins zou via aannemers onrechtstreeks geld hebben ontvangen van de aankoopdienst van de zeemacht om zijn woonst, de Villa Clémentine, in te richten en zijn dierenkliniek te voorzien van uitrusting. De in 1993 gebouwde villa te Tervuren is eigendom van de Koninklijke Schenking, die de villa ter beschikking stelt. Prins Laurent werd als getuige opgeroepen in de rechtszaal. Op 9 januari 2007 verklaarde hij in de rechtszaal dat hij wist dat het geld dat werd gebruikt om zijn villa te renoveren afkomstig was van de marine, maar zag geen enkele reden om fraude te vermoeden
In april 2007 riep de prins een boycot van persfotografen en een cameraploeg over zich af. Bij een bezoek aan een Antwerpse dierenkliniek bepaalde hij dat alleen opnames van zijn vertrek mochten worden gemaakt. Daarop stapte de pers demonstratief op
Laurent werd opgeleid aan de Koninklijke Militaire School (1983-1985) en behoort tot de 123e Promotie “Alle Wapens”. Hij is houder van de brevetten helikopterpiloot en duiker van de Marine. Bij de Zeemacht heeft hij de graad van Kapitein-ter-Zee.
Sinds 1994 is hij voorzitter van het Koninklijk Instituut voor het Duurzame Beheer van de Natuurlijke Rijkdommen en de Bevordering van Schone Technologie (KINT). Sinds 1995 is hij voorzitter van de Stichting Prins Laurent voor het welzijn van huisdieren en wilde dieren. Sinds 1996 is hij erevoorzitter van het Nationaal Orkest van België. Sinds 31 mei 2000 is hij senator van rechtswege.
De prins werkte zich vooral in beeld als een menselijke prins met veel zin voor humor maar ook vatbaar voor depressies. Ook staat hij bekend voor zijn liefde voor dieren en snelle auto’s.
In het najaar van 2002 verloofde prins Laurent zich met Claire Coombs, met wie hij op 12 april 2003 in het huwelijk is getreden.
Op 6 februari 2004 beviel zijn vrouw van prinses Louise. Op 13 december 2005 kwamen daar twee prinsjes bij, een tweeling die de voornamen Nicolas en Aymeric dragen. Bij de persconferentie sprak hij de woorden: "Wij hebben nog geen peter, maar ik heb wel een meter" waarop hij een lintmeter uit zijn jasje haalde.
Volgens de Wet van 7 mei 2000, Art. 3bis. heeft prins Laurent vanaf 1 juli 2001 recht op een jaarlijkse dotatie van € 272.682,88; ten laste van de openbare schatkist. Dit bedrag is gekoppeld aan de index van de consumptieprijzen van juni 2001. Deze gelden dienen om de prins tegemoet te komen voor de Koninklijke Stichting Prins Laurent voor het welzijn van huisdieren en wilde dieren[1], en als voorzitter van de Raad van Bestuur van het Koninklijk Instituut voor het Duurzame Beheer van de Natuurlijke Rijkdommen en de Bevordering van Schone Technologie (KINT).[2]
Daarnaast legt de prins regelmatig bezoeken af bij initiatieven en actuele gebeurtenissen. Zo was hij op de herdenkingsdienst van Joe Van Holsbeeck in Waver samen met zijn vrouw
Prins Laurent staat algemeen bekend als een liefhebber van snelle wagens. De prins werd al meermaals betrapt op overdreven snelheid. Zo moest hij in 1987 zijn rijbewijs een tijdje inleveren wegens het begaan van snelheidsovertredingen. Eveneens werd hij voor het VTM-programma Royalty gefilmd terwijl hij zonder gordel achter het stuur zat. Een tijdlang voelde Prins Laurent zich door deze uitzending geviseerd en uitte hij openlijk kritiek op VTM-journalisten.
Er ontstond in juli 2006 opschudding toen de media meldden dat prins Laurent twee foto’s van zijn pasgeboren tweeling voor 15.000 euro wilde verkopen aan een roddelblad. Dit bericht werd later ontkend. Toch werd de prins op zijn vingers getikt door premier Verhofstadt.
Eind december 2006 ontwikkelde zich het Marineschandaal; de prins zou via aannemers onrechtstreeks geld hebben ontvangen van de aankoopdienst van de zeemacht om zijn woonst, de Villa Clémentine, in te richten en zijn dierenkliniek te voorzien van uitrusting. De in 1993 gebouwde villa te Tervuren is eigendom van de Koninklijke Schenking, die de villa ter beschikking stelt. Prins Laurent werd als getuige opgeroepen in de rechtszaal. Op 9 januari 2007 verklaarde hij in de rechtszaal dat hij wist dat het geld dat werd gebruikt om zijn villa te renoveren afkomstig was van de marine, maar zag geen enkele reden om fraude te vermoeden
In april 2007 riep de prins een boycot van persfotografen en een cameraploeg over zich af. Bij een bezoek aan een Antwerpse dierenkliniek bepaalde hij dat alleen opnames van zijn vertrek mochten worden gemaakt. Daarop stapte de pers demonstratief op
Heerlijkheid:
| Prins van Belgie |
Notitie bij Claire: Coombs is de dochter van Nicholas Coombs (Wimbledon, 1938), een Brits zakenman, en zijn Belgische vrouw Nicole Mertens (Elsene, 1951). Ze woont sinds haar derde jaar in België.
Op 12 april 2003 trad Coombs in het huwelijk met prins Laurent en op 6 februari 2004 beviel zij van haar eerste kind, prinses Louise. Op 13 december 2005 schonk zij het leven aan een tweeling; twee zonen die de namen Nicolas en Aymeric dragen.
Ze spreekt vlotter Frans en Engels dan Nederlands waarvoor ze al meermaals bekritiseerd werd in de Vlaamse pers. Mede daardoor ging Coombs stage lopen bij een Antwerps bedrijf.[1][2] Ze werkte tot in 2003 als landmeter als vennote in het landmetersbureau Brône, Oldenhove & Coombs en beoefende professioneel de geodesie.
Op 12 april 2003 trad Coombs in het huwelijk met prins Laurent en op 6 februari 2004 beviel zij van haar eerste kind, prinses Louise. Op 13 december 2005 schonk zij het leven aan een tweeling; twee zonen die de namen Nicolas en Aymeric dragen.
Ze spreekt vlotter Frans en Engels dan Nederlands waarvoor ze al meermaals bekritiseerd werd in de Vlaamse pers. Mede daardoor ging Coombs stage lopen bij een Antwerps bedrijf.[1][2] Ze werkte tot in 2003 als landmeter als vennote in het landmetersbureau Brône, Oldenhove & Coombs en beoefende professioneel de geodesie.
Generatie 4 (overgrootouders)
 |  |  |  |  |
24 verloving in 1926 | 25 | 26 | 27 wake | 28 |
8 Leopold Filips Karel Albert Meinrad Hubertus Maria Miguel van Belgie (afb. 24 t/m 28), geboren op zondag 3 november 1901 in Brussel. Leopold is overleden op zondag 25 september 1983 in Sint Lambrechts Woluwe, 81 jaar oud.
Leopold trouwde (2), 40 jaar oud, op zaterdag 6 december 1941 met Mary Lilian Henriette Lucie Josephine Ghislaine Baels (1916-2002), 25 jaar oud.
Notitie bij Leopold: Hij werd geboren te Brussel als eerste kind van prins Albert, de latere koning Albert I en prinses Elisabeth. De prins werd in 1934 koning als Leopold III. Ten gevolge van zijn compromitterende houding tijdens de Tweede Wereldoorlog ontstond er na de Duitse bezetting een koningskwestie waardoor hij uiteindelijk werd gedwongen tot troonsafstand in 1951.
Leopold werd op 23 februari 1934 staatshoofd nadat koning Albert I op 17 februari in Marche-les-Dames het leven liet bij het beklimmen van een rots. Op 29 augustus 1935 raakte hij als chauffeur gewond bij het verkeersongeval in het Zwitserse Küssnacht, waarbij zijn vrouw, koningin Astrid, omkwam.
Tweede Wereldoorlog
Prins Leopold en zijn vaderOnder invloed van de Duitse herbewapening liet België de bondgenootschappen uit de Eerste Wereldoorlog los en ging een neutrale koers volgen. Nazi-Duitsland erkende, na het opzeggen van het Verdrag van Locarno, de Belgische en Nederlandse neutraliteit. Leopold bracht ook snelle verbetering in de koele betrekkingen met de noorderbuur. Samen met Koningin Wilhelmina nam hij in 1938 en 1939 enkele initiatieven met de bedoeling de vrede in Europa te bewaren.
In mei 1940, bij de inval van België door nazi-Duitsland, stond Leopold erop om persoonlijk het opperbevel over het Belgische leger te voeren. Zijn functie als staatshoofd vond hij hieraan ondergeschikt. Omdat hij weigerde naar het buitenland te vluchten, kwam het tot een breuk met de regering van Hubert Pierlot. Dit gegeven vormde de kiem van de latere Koningskwestie. Het laatste en dramatische gesprek tussen de koning en zijn ministers vond plaats in Wijnendale op 25 mei. Na de capitulatie op 28 mei 1940 werd hij krijgsgevangengenomen door de Duitsers. Premier Hubert Pierlot ontnam hem op 31 mei zijn bevoegdheden.
Leopold bleef gedurende de Tweede Wereldoorlog in België. In november 1940 reisde hij naar Berchtesgaden voor een door zijn zuster Marie-José, op zijn verzoek, georganiseerd onderhoud met Adolf Hitler. Daarin bepleitte hij de belangen van het land zoals hij die zag.
In januari 1944 schreef hij een "politiek testament", dat gepubliceerd moest worden in het geval hij niet in België zou zijn als de geallieerde troepen het land zouden bevrijden. (Zelf schreef hij "bezetten".) In het testament eiste hij excuses van de regering in ballingschap voor de gebeurtenissen van 1940 en verwierp hij de verdragen die zij in Londen gesloten had. Dit zette hernieuwd kwaad bloed, zowel bij de regering als bij de geallieerden.
Leopold werd op 23 februari 1934 staatshoofd nadat koning Albert I op 17 februari in Marche-les-Dames het leven liet bij het beklimmen van een rots. Op 29 augustus 1935 raakte hij als chauffeur gewond bij het verkeersongeval in het Zwitserse Küssnacht, waarbij zijn vrouw, koningin Astrid, omkwam.
Tweede Wereldoorlog
Prins Leopold en zijn vaderOnder invloed van de Duitse herbewapening liet België de bondgenootschappen uit de Eerste Wereldoorlog los en ging een neutrale koers volgen. Nazi-Duitsland erkende, na het opzeggen van het Verdrag van Locarno, de Belgische en Nederlandse neutraliteit. Leopold bracht ook snelle verbetering in de koele betrekkingen met de noorderbuur. Samen met Koningin Wilhelmina nam hij in 1938 en 1939 enkele initiatieven met de bedoeling de vrede in Europa te bewaren.
In mei 1940, bij de inval van België door nazi-Duitsland, stond Leopold erop om persoonlijk het opperbevel over het Belgische leger te voeren. Zijn functie als staatshoofd vond hij hieraan ondergeschikt. Omdat hij weigerde naar het buitenland te vluchten, kwam het tot een breuk met de regering van Hubert Pierlot. Dit gegeven vormde de kiem van de latere Koningskwestie. Het laatste en dramatische gesprek tussen de koning en zijn ministers vond plaats in Wijnendale op 25 mei. Na de capitulatie op 28 mei 1940 werd hij krijgsgevangengenomen door de Duitsers. Premier Hubert Pierlot ontnam hem op 31 mei zijn bevoegdheden.
Leopold bleef gedurende de Tweede Wereldoorlog in België. In november 1940 reisde hij naar Berchtesgaden voor een door zijn zuster Marie-José, op zijn verzoek, georganiseerd onderhoud met Adolf Hitler. Daarin bepleitte hij de belangen van het land zoals hij die zag.
In januari 1944 schreef hij een "politiek testament", dat gepubliceerd moest worden in het geval hij niet in België zou zijn als de geallieerde troepen het land zouden bevrijden. (Zelf schreef hij "bezetten".) In het testament eiste hij excuses van de regering in ballingschap voor de gebeurtenissen van 1940 en verwierp hij de verdragen die zij in Londen gesloten had. Dit zette hernieuwd kwaad bloed, zowel bij de regering als bij de geallieerden.
Heerlijkheid:
| Hertog van Brabant, Prins van België, was van 1934 tot 1951 Koning der Belgen. |
Hij trouwde (1), 25 jaar oud, op donderdag 4 november 1926 in Stockholm met de 20-jarige
 |  |
29 | 30 sterfplaats van Astrid |
9 Astrid Sofia Lovisa Thyra Van Zweden (afb. 29 en 30), geboren op vrijdag 17 november 1905 in Stockholm. Astrid is overleden op donderdag 29 augustus 1935 in Küssnacht am Rigi, 29 jaar oud.
Notitie bij Astrid: was de dochter van prins Karel van Zweden en prinses Ingeborg van Denemarken. Haar zus Märtha van Zweden, was kroonprinses van Noorwegen; koningin Astrid was dus een tante van de huidige koning Harald V van Noorwegen. Haar oom was Christiaan X van Denemarken, en haar grootvader was koning Oscar II van Zweden. Via haar moeder stamde ze af van de Nederlandse koning Willem I.
Bij haar aankomst in Antwerpen, vergat de prinses alle ceremonieel en vloog haar verloofde om de hals; dit spontane gebaar was het begin van de enorme sympathie die de vorstin bij de bevolking verwierf.
Door haar huwelijk in 1926 met de toenmalige Belgische kroonprins Leopold werd zij na de dood van koning Albert I in 1934 koningin der Belgen. De blijde intreden (de planmatig afgelegde bezoeken aan de negen provinciehoofdsteden) werden druk bijgewoond. Van het volk kreeg ze door nationale intekening het diadeem der negen provinciën.
In de koninklijke familie was er bezorgdheid vanwege haar lutherse afkomst. Een paar jaar na haar huwelijk bekeerde de koningin zich tot het rooms-katholieke geloof.
Het paar woonde eerst in het Bellevue-paleis te Brussel. Nadien verhuisde het gezin naar het Kasteel van Stuyvenberg, waar Boudewijn en Albert werden geboren. De koningin deed aan naastenliefde en organiseerde zelf inzamelacties ten behoeve van de minderbedeelden. Als ze een aangrijpende verzoekbrief kreeg, ging ze soms persoonlijk op onderzoek uit om het in de brief aangeroerde probleem op te lossen.
Dood
In 1935 kwam de koningin der Belgen op 29-jarige leeftijd om het leven bij een auto-ongeval in het Zwitserse Küssnacht am Rigi. De koning verloor de controle over de wagen waarin het paar incognito, onder de naam Renard, een uitstapje maakte. De vorstin werd uit de auto geslingerd en tegen een boom gekatapulteerd. Door ernstig hoofdletsel was zij op slag dood. Samen met de vorstin overleed ook haar vierde ongeboren kind, terwijl haar andere kinderen thuis waren. De koningin werd opgebaard met een omzwachteld hoofd.
Vele Belgen waren in rouw en treurden om de prinsjes en het prinsesje die op jonge leeftijd hun moeder verloren. Door dit ongeval was Astrid slechts een jaar koningin. Leopold treurde om haar verlies en verbood zijn kinderen over haar te spreken. Haar boudoir liet hij intact en hij bewaarde haar met bloed besmeurde jurk.
Küssnacht schonk Leopold de grond van de plaats van het ongeluk, waarop Leopold een kapel liet bouwen ter herinnering aan haar. Astrid zelf ligt begraven in een praalgraf in de koninklijke crypte te Laken. Ze rust naast haar echtgenoot en diens tweede vrouw, Lilian, prinses van Retie.
Astrid schonk de dynastie de latere koningen Boudewijn en Albert II en groothertogin Josephine-Charlotte van Luxemburg (11 oktober 1927).
Nagedachtenis
Op 1 december 1935 bezorgden de Belgische Posterijen een heruitgave van een zestal reeds bestaande frankeerzegels met de beeltenis van koningin Astrid, ditmaal evenwel voorzien van een zwarte rouwrand rondom.
Koningin Astrid heeft tot op de huidige dag nog haar bewonderaars, en er zijn door de jaren heen talrijke boeken over haar verschenen.[2] Soms ziet men een verband met prinses Diana en prinses Grace, die net als Astrid door de bevolking op handen gedragen werden en net als Astrid ten gevolge van een auto-ongeval om het leven kwamen. Er zijn in België veel monumenten, gebouwen, parken, straten en pleinen naar haar vernoemd, waaronder het Astridpark in Brugge en het Koningin Astridplein in Antwerpen. Ook Nederland heeft in Noordwijk een Koningin Astrid Boulevard.
Ter gelegenheid van haar honderdste geboortedag, in 2005, organiseerden nabestaanden een tentoonstelling over de vorstin. Deze nam plaats deels in het Koninklijke Paleis van Stockholm: Astrid, Prinsessa i Sverige - Drottning i Belgien en deels in het Koninklijk Paleis te Brussel: Ogenblikken met Astrid. De tentoonstelling werd plechtig geopend door koning Albert, koningin Paola, koningin Fabiola, koning Harald, koningin Sonja, koning Karel Gustaaf, koningin Silvia, groothertog Jan, groothertog Hendrik en groothertogin Maria Teresa. Behalve door nog andere, hier niet genoemde familieleden, werd de opening ook bijgewoond door een keur aan ministers en politici.
Bij haar aankomst in Antwerpen, vergat de prinses alle ceremonieel en vloog haar verloofde om de hals; dit spontane gebaar was het begin van de enorme sympathie die de vorstin bij de bevolking verwierf.
Door haar huwelijk in 1926 met de toenmalige Belgische kroonprins Leopold werd zij na de dood van koning Albert I in 1934 koningin der Belgen. De blijde intreden (de planmatig afgelegde bezoeken aan de negen provinciehoofdsteden) werden druk bijgewoond. Van het volk kreeg ze door nationale intekening het diadeem der negen provinciën.
In de koninklijke familie was er bezorgdheid vanwege haar lutherse afkomst. Een paar jaar na haar huwelijk bekeerde de koningin zich tot het rooms-katholieke geloof.
Het paar woonde eerst in het Bellevue-paleis te Brussel. Nadien verhuisde het gezin naar het Kasteel van Stuyvenberg, waar Boudewijn en Albert werden geboren. De koningin deed aan naastenliefde en organiseerde zelf inzamelacties ten behoeve van de minderbedeelden. Als ze een aangrijpende verzoekbrief kreeg, ging ze soms persoonlijk op onderzoek uit om het in de brief aangeroerde probleem op te lossen.
Dood
In 1935 kwam de koningin der Belgen op 29-jarige leeftijd om het leven bij een auto-ongeval in het Zwitserse Küssnacht am Rigi. De koning verloor de controle over de wagen waarin het paar incognito, onder de naam Renard, een uitstapje maakte. De vorstin werd uit de auto geslingerd en tegen een boom gekatapulteerd. Door ernstig hoofdletsel was zij op slag dood. Samen met de vorstin overleed ook haar vierde ongeboren kind, terwijl haar andere kinderen thuis waren. De koningin werd opgebaard met een omzwachteld hoofd.
Vele Belgen waren in rouw en treurden om de prinsjes en het prinsesje die op jonge leeftijd hun moeder verloren. Door dit ongeval was Astrid slechts een jaar koningin. Leopold treurde om haar verlies en verbood zijn kinderen over haar te spreken. Haar boudoir liet hij intact en hij bewaarde haar met bloed besmeurde jurk.
Küssnacht schonk Leopold de grond van de plaats van het ongeluk, waarop Leopold een kapel liet bouwen ter herinnering aan haar. Astrid zelf ligt begraven in een praalgraf in de koninklijke crypte te Laken. Ze rust naast haar echtgenoot en diens tweede vrouw, Lilian, prinses van Retie.
Astrid schonk de dynastie de latere koningen Boudewijn en Albert II en groothertogin Josephine-Charlotte van Luxemburg (11 oktober 1927).
Nagedachtenis
Op 1 december 1935 bezorgden de Belgische Posterijen een heruitgave van een zestal reeds bestaande frankeerzegels met de beeltenis van koningin Astrid, ditmaal evenwel voorzien van een zwarte rouwrand rondom.
Koningin Astrid heeft tot op de huidige dag nog haar bewonderaars, en er zijn door de jaren heen talrijke boeken over haar verschenen.[2] Soms ziet men een verband met prinses Diana en prinses Grace, die net als Astrid door de bevolking op handen gedragen werden en net als Astrid ten gevolge van een auto-ongeval om het leven kwamen. Er zijn in België veel monumenten, gebouwen, parken, straten en pleinen naar haar vernoemd, waaronder het Astridpark in Brugge en het Koningin Astridplein in Antwerpen. Ook Nederland heeft in Noordwijk een Koningin Astrid Boulevard.
Ter gelegenheid van haar honderdste geboortedag, in 2005, organiseerden nabestaanden een tentoonstelling over de vorstin. Deze nam plaats deels in het Koninklijke Paleis van Stockholm: Astrid, Prinsessa i Sverige - Drottning i Belgien en deels in het Koninklijk Paleis te Brussel: Ogenblikken met Astrid. De tentoonstelling werd plechtig geopend door koning Albert, koningin Paola, koningin Fabiola, koning Harald, koningin Sonja, koning Karel Gustaaf, koningin Silvia, groothertog Jan, groothertog Hendrik en groothertogin Maria Teresa. Behalve door nog andere, hier niet genoemde familieleden, werd de opening ook bijgewoond door een keur aan ministers en politici.
Heerlijkheid:
| prinses van België, hertogin van Brabant, prinses van Zweden |
Kinderen uit dit huwelijk:
II. Josephine Charlotte Ingeborg Elisabeth Marie José Marguerite Astrid van Belgie (afb. 31 t/m 33), geboren op dinsdag 11 oktober 1927 in Brussel. Josephine is overleden op maandag 10 januari 2005 in Château de Fischbach, 77 jaar oud.
Josephine trouwde met Jean (Jan) Benoît Guillaume Marie Robert Louis Antoine Adolphe Marc d’Aviano van LUXEMBURG (afb. 34 t/m 36). Jean is geboren op woensdag 5 januari 1921.
Notitie bij Jean: Jan werd geboren op 5 januari 1921 op het kasteel van Colmar Berg, als oudste zoon van groothertogin Charlotte en prins Felix van Bourbon-Parma. Bij de Duitse inval in 1940 verliet hij het land met zijn ouders. Tijdens de Tweede Wereldoorlog studeerde hij rechten en politieke wetenschappen aan de Universiteit van Québec en in oktober 1942 nam hij dienst bij het geallieerde leger, als officier bij de Irish Guards. In die hoedanigheid maakte hij begin september 1944 de bevrijding van Brussel mee, en overschreed hij enkele dagen later de Luxemburgse grens te Rodange. Hij kreeg verschillende militaire onderscheidingen en eretekens.
Van 1951 tot 4 mei 1961 was de prins lid van de Raad van State, daarna gedurende drie jaar ’luitenant-vertegenwoordiger’, dat wil zeggen regent, van het groothertogdom, tot hij op 12 november 1964 officieel zijn moeder opvolgde als groothertog van Luxemburg.
Op 7 oktober 2000 deed Jan troonsafstand ten voordele van zijn oudste zoon Hendrik.
Huwelijk en kinderen
Jan huwde op 9 april 1953 prinses Joséphine-Charlotte, dochter van koning Leopold III van België. Als kind al konden Joséphine-Charlotte en Jan goed met elkaar opschieten. Uit hun huwelijk werden vijf kinderen geboren:
Marie-Astrid (17 februari 1954), gehuwd met Carl Christian Habsburg-Lothringen
Hendrik (16 april 1955), groothertog, gehuwd met Maria Teresa Mestre
Jean (15 mei 1957), tweelingbroer van Margaretha, gehuwd met Hélène Suzanne Vestur / gescheiden, getrouwd met Diane de Guerre in 2009
Margaretha (15 mei 1957), tweelingzus van Jan, gehuwd met prins Nicolaas van Liechtenstein, zoon van vorst Frans Jozef II
Guillaume (1 mei 1963), gehuwd met Sibilla Sandra Weiller
III. Boudewijn Albert Karel Leopold Axel Marie Gustaaf van Belgie (afb. 37 t/m 41), geboren op zondag 7 september 1930 in Brussel. Boudewijn is overleden op zaterdag 31 juli 1993 in Playa Granada, Motril (E), 62 jaar oud.
Boudewijn trouwde, 30 jaar oud, op donderdag 15 december 1960 in Brussel (burgerlijk in de Troonzaal van het koninklijk paleis, kerkelijk in de Sint-Michielskathedraal) met Fabiola Fernanda María de las Victorias Antonia Adelaida de Mora y Aragón (afb. 42 t/m 45), 32 jaar oud. Fabiola is geboren op maandag 11 juni 1928 in Madrid (E).
Notitie bij Fabiola: is een Spaanse edelvrouw, kinderboekenschrijfster en verpleegkundige. Ze stond na haar huwelijk in 1960 bekend als Fabiola, Koningin der Belgen. De titel koningin behield ze na het overlijden van haar man koning Boudewijn I in 1993. Om een onderscheid te maken met haar schoonzus, de Koningin der Belgen, wordt ze sindsdien als Fabiola, Koningin van België aangeduid.
Afkomst
Fabiola werd geboren in de Spaanse hoofdstad Madrid in 1928, minder dan drie jaar voordat de Tweede Spaanse Republiek werd uitgeroepen. Ze was de derde dochter van de in totaal zeven kinderen van Don Gonzalo de Mora y Fernández Riera del Olmo, markies van Casa Riera en graaf van Mora (1887-1957) en zijn vrouw Doña Blanca de Aragón y Carrillo de Albornóz Barroeta-Aldamar y Elio (1892-1981). Via haar moeder stamt ze af van de graven van Elio, Johan II van Aragón en Beatrice van Portugal; daarmee behoort ze tot de Spaanse bloedadel. Haar doopmeter was koningin Victoria Eugenia. Haar familie onderhield goede banden met de toenmalige Spaanse dictator Franco, aan wie ze later als koningin met Boudewijn verschillende keren controversiële bezoeken bracht.
Haar broer Jaime de Mora y Aragón was bekend als Spaans acteur en playboy - een schrille tegenstelling met zijn vroom katholieke zuster. Fabiola heeft geprobeerd om in het klooster te gaan, maar veranderde van mening na haar ontmoeting met Boudewijn, die haar meenam naar België. Van mevrouw Franco kreeg ze het fameuze kroondiadeem als huwelijksgeschenk. Als koningin verborg ze haar Spaanse herkomst niet. Zo verscheen ze met een witte mantilla op een pauselijke audiëntie. Fabiola bezat samen met haar echtgenoot de villa Astrida (genoemd naar haar schoonmoeder Koningin Astrid) te Motril in Spanje, waar ze jaarlijks verbleven. Tijdens een van die vakanties overleed koning Boudewijn.
[bewerken] Sprookjes
Fabiola was verpleegster en schrijfster van kinderverhalen. Ze staat bekend om haar sociale betrokkenheid. De ontdekkingsreiziger Guido Derom noemde in 1961 een net ontdekte Antarctische bergketen naar haar. Ter gelegenheid van de vijftiende verjaardag van attractiepark De Efteling werd de attractie De Indische Waterlelies gebouwd, een uitbeelding van een van de twaalf sprookjes uit de bundel Los doce Cuentos maravillosos (vertaald als De twaalf wonderlijke sprookjes van Koningin Fabiola en uitgegeven bij Desclée de Brouwer met illustraties van Lia Timmermans in 1961), die Fabiola in het Spaans schreef in 1955, vijf jaar voor ze huwde met de Belgische koning Boudewijn.
[bewerken] Koningin der Belgen
[bewerken] Huwelijk
Fabiola tijdens een staatsbezoek aan Duitsland 1971, hier in KeulenZe leert Boudewijn kennen na bemiddeling van hulpbisschop Suenens. Beiden zijn diepgelovig en hun eerste ontmoeting vindt plaats in Lourdes. Het hof kondigt op 16 september 1960 officieel de verloving van gravin Fabiola met Koning Boudewijn. Fabiola en Boudewijn trouwden in Brussel (burgerlijk in de Troonzaal van het koninklijk paleis, kerkelijk in de Sint-Michielskathedraal) op 15 december 1960. Haar getuigen waren : de Markies van Casa Riera (broer), Graaf Alejandro de Mora en de Graaf van Barcelona. Johannes XXIII stuurt Kardinaal Siri als pontificaal gezant die de persoonlijke gelukwensen en een bijzondere apostolische zegen overmaakt aan het vorstenpaar, Mgr. Forni leest een boodschap voor. Kardinaal Van Roey zegent het huwelijk in.
Tijdens de huwelijksplechtigheid droeg Fabiola de diadeem der Tien Provinciën die haar schoonmoeder Koningin Astrid na haar huwelijk met de toekomstige koning Leopold III op 25 februari 1927 ontvangen had als geschenk van het Belgische volk (door nationale intekening). Haar witte huwelijksjapon werd ontworpen door Cristobal Balenciaga.
Gravin Fabiola de Mora y Aragón kreeg door haar huwelijk de titel Koningin der Belgen. Ze is nooit hertogin van Brabant of Prinses van België geweest.
Fabiola ging al gauw met een grove borstel door de koninklijke huishouding in Laken. Ook in het Belvédère wilde ze eens huis houden, maar stootte ze op haar schoonzus. Koningin Fabiola en koning Boudewijn bleven kinderloos. Ze raakte tot vijfmaal toe zwanger, een eerste maal in 1961. Het nieuws werd bekend gemaakt door Paus Johannes XXIII, maar na een aantal weken eindigde de zwangerschap. Ook in 1962 en 1963 werd ze zwanger, maar telkens liep het fout af. Nadat behandelend gynaecoloog Albea kon bevestigen dat een nieuwe zwangerschap waarschijnlijk geen ernstig gezondheidsrisico zou betekenen, is koningin Fabiola nog tweemaal in verwachting geweest. Na haar laatste zwangerschap, die een buitenbaarmoederlijke bleek te zijn, gaf het echtpaar de hoop op. Het leven van koningin Fabiola zelf zou op haar leeftijd in gevaar komen bij een nieuwe poging. Beiden berustten in hun lot en beschouwden dit als een kans om "meer van alle kinderen te kunnen houden". De pijn van het kinderloos bestaan heeft mogelijk bijgedragen bij Boudewijns standpunt met betrekking tot zijn weigering de abortuswet te tekenen.
Koningin-weduwe
Na het overlijden van haar echtgenoot in 1993 trok ze zich vrijwel terug uit het publieke leven. Fabiola woont sindsdien op het Kasteel van Stuyvenberg. Ze blijft wel trouw bezig met een aantal zaken: ze is nog steeds actief in de Koning Boudewijnstichting en volgt de Koningin Elisabethwedstrijd actief. Jaarlijks wordt er de eerste prijs, die haar naam draagt, uitgereikt. Ook haar fonds is nog steeds actief, en is ze altijd bij grote officiële activiteiten aanwezig. Ook heeft ze nog steeds andere activiteiten, soms in het buitenland; zo verscheen ze op het Festival Internacional de Música Sacra Rey Balduino en verleende ze haar bescherming aan het EMF[1].
Doodsbedreiging
Op 16 mei 2009 werd er bij de Belgische krant La Dernière Heure een brief afgeleverd waarin door een onbekende groep gedreigd werd een aanslag te plegen op het leven van de koningin. De koningin zou volgens deze brief gedood worden met een kruisboog op 21 juli, de Belgische nationale feestdag, tijdens het defilé.[2][3] Een aanslag werd niet gepleegd; wel waren er maatregelen genomen die haar veiligheid moesten garanderen.[4] Op het einde zwaaide de vorstin naar het publiek met een appel, waarmee ze naar Willem Tell verwees.
Begin 2010 werd er opnieuw een dreigbrief ontvangen.[5][6] Op de Belgische nationale feestdag, 21 juli, zou de koningin wederom slachtoffer kunnen worden van een aanslag op haar leven. De veiligheidsdiensten hebben Fabiola gevraagd niet te provoceren en geen grapjes meer uit te halen (zoals vorig jaar, toen ze met een appel zwaaide).[7]
Gezondheid
Medio januari 2009 werd de koningin enige tijd in het ziekenhuis opgenomen voor een longaandoening en een infectie van de luchtwegen nadat zij enkele dagen eerder een schildklieroperatie had ondergaan. Haar gezondheidstoestand was ernstig, [8] en daarbij leed zij zichtbaar aan artrose en reuma.[9] Ze kon na enige tijd evenwel het ziekenhuis weer verlaten.
Er zijn verschillende ziekenhuizen naar Fabiola vernoemd, onder meer een kinderziekenhuis en een privékliniek in Spanje.
I. Albert II (Albert Felix Humbert Theodoor Christiaan Eugène Marie) van Belgie (zie 4).
 |  |  | |||
31 | 32 | 33 |
Notitie bij Josephine: Zij was het oudste kind van de Belgische koning Leopold III en koningin Astrid. Zij had twee jongere broers, de latere Belgische koningen Boudewijn en Albert II en ze was ook de halfzus van prins Alexander en de prinsessen Marie-Christine en Marie-Esméralda (uit het huwelijk van haar vader met Lilian Baels).
Zij groeide op in het even buiten Brussel gelegen kasteel van Stuyvenberg. In 1935 kwam haar, toen pas negenentwintigjarige moeder om bij een auto-ongeval in het Zwitserse Küssnacht am Rigi.
Ze kreeg voornamelijk privé-onderwijs. In 1944 werd ze samen met haar vader in Duitsland onder huisarrest geplaatst.
In 1953 trouwde ze met Jan van Luxemburg. In 1964 besteeg het paar de Luxemburgse troon. Zij hield zich voornamelijk bezig met sociale problematiek en de kunsten. Ze kregen samen vijf kinderen:
Op 7 oktober 2000 deed groothertog Jan troonsafstand ten voordele van hun oudste zoon, Hendrik. Josephine-Charlotte overleed op 10 januari 2005 in het kasteel Fischbach en werd op 15 januari begraven. Ze was de dochter, zus, moeder en vrouw van gekroonde hoofden van België en Luxemburg.
Zij groeide op in het even buiten Brussel gelegen kasteel van Stuyvenberg. In 1935 kwam haar, toen pas negenentwintigjarige moeder om bij een auto-ongeval in het Zwitserse Küssnacht am Rigi.
Ze kreeg voornamelijk privé-onderwijs. In 1944 werd ze samen met haar vader in Duitsland onder huisarrest geplaatst.
In 1953 trouwde ze met Jan van Luxemburg. In 1964 besteeg het paar de Luxemburgse troon. Zij hield zich voornamelijk bezig met sociale problematiek en de kunsten. Ze kregen samen vijf kinderen:
Op 7 oktober 2000 deed groothertog Jan troonsafstand ten voordele van hun oudste zoon, Hendrik. Josephine-Charlotte overleed op 10 januari 2005 in het kasteel Fischbach en werd op 15 januari begraven. Ze was de dochter, zus, moeder en vrouw van gekroonde hoofden van België en Luxemburg.
Heerlijkheid:
| prinses van België, hertogin van Nassau, prinses van Bourbon-Parma |
Notitie bij Jean: Jan werd geboren op 5 januari 1921 op het kasteel van Colmar Berg, als oudste zoon van groothertogin Charlotte en prins Felix van Bourbon-Parma. Bij de Duitse inval in 1940 verliet hij het land met zijn ouders. Tijdens de Tweede Wereldoorlog studeerde hij rechten en politieke wetenschappen aan de Universiteit van Québec en in oktober 1942 nam hij dienst bij het geallieerde leger, als officier bij de Irish Guards. In die hoedanigheid maakte hij begin september 1944 de bevrijding van Brussel mee, en overschreed hij enkele dagen later de Luxemburgse grens te Rodange. Hij kreeg verschillende militaire onderscheidingen en eretekens.Van 1951 tot 4 mei 1961 was de prins lid van de Raad van State, daarna gedurende drie jaar ’luitenant-vertegenwoordiger’, dat wil zeggen regent, van het groothertogdom, tot hij op 12 november 1964 officieel zijn moeder opvolgde als groothertog van Luxemburg.
Op 7 oktober 2000 deed Jan troonsafstand ten voordele van zijn oudste zoon Hendrik.
Huwelijk en kinderen
Jan huwde op 9 april 1953 prinses Joséphine-Charlotte, dochter van koning Leopold III van België. Als kind al konden Joséphine-Charlotte en Jan goed met elkaar opschieten. Uit hun huwelijk werden vijf kinderen geboren:
Marie-Astrid (17 februari 1954), gehuwd met Carl Christian Habsburg-Lothringen
Hendrik (16 april 1955), groothertog, gehuwd met Maria Teresa Mestre
Jean (15 mei 1957), tweelingbroer van Margaretha, gehuwd met Hélène Suzanne Vestur / gescheiden, getrouwd met Diane de Guerre in 2009
Margaretha (15 mei 1957), tweelingzus van Jan, gehuwd met prins Nicolaas van Liechtenstein, zoon van vorst Frans Jozef II
Guillaume (1 mei 1963), gehuwd met Sibilla Sandra Weiller
Heerlijkheid:
| was van 1964 tot 2000 groothertog van Luxemburg. |
 |  |  |  |  | |
37 | 38 Boudewijn I van België | 39 | 40 | 41 | |
Notitie bij Boudewijn: Jeugd
Prins Boudewijn werd geboren in het Kasteel van Stuyvenberg, bij Brussel op 7 september 1930. Hij was het tweede kind van prins Leopold III, vanaf 1934 Koning der Belgen, en prinses Astrid, geboren Prinses van Zweden. Hij werd genoemd naar prins Boudewijn de oudste zoon van prins Filips, Graaf van Vlaanderen.
Boudewijn kwam als eerste in aanmerking voor de troonopvolging. Op vijfjarige leeftijd verloor Boudewijn zijn moeder door een auto-ongeval in Küssnacht am Rigi, Zwitserland. Hij groeide op onder de vleugels van zijn zus die hij Joe noemde. Ook bij zijn grootmoeder, Prinses Ingeborg, vond hij veel liefde. De kleine prins was lid van de scouts. Hij had zijn eigen kameraadjes die speciaal voor hem naar het Kasteel van Laken kwamen. Zijn totemnaam was Trouwe Eland.
De Koningskwestie
De grondwettelijke macht van de Belgische koning ging toen nog bij erfopvolging over op het natuurlijke en wettige nakomelingschap, in rechte lijn van man op man en volgens het eerstgeboorterecht, zoals vastgelegd door de Salische Wet. Sinds 1991 geldt die wet niet meer en wordt aan de eerstgeborene, ongeacht het geslacht, de erfopvolging toegekend. Bij de troonsbestijging van zijn vader op 23 februari 1934, nam de prins de titel Hertog van Brabant aan. Deze titel is traditioneel enkel weggelegd voor de oudste zoon van de koning (de erfgenaam).
Bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog bracht Leopold III zijn kinderen eerst onder in Frankrijk en later in Spanje. Zelf bleef hij in België. De koning wilde in deze oorlog de rol spelen die zijn vader in de Eerste Wereldoorlog ook had. Deze omstandigheid werd echter gecompliceerd door de snelle capitulatie van België.
Ondanks aandringen van de regering bleef de koning in België. Hij liet ook zijn kinderen terugkomen. In eerste instantie was zijn beslissing vrij populair. De koning vluchtte niet, maar leefde mee met zijn volk, heette het. Toen Leopold hertrouwde, kwamen vele Belgen tot de conclusie dat de koning niet op dezelfde manier onder de bezetting gebukt ging als zij. Zijn voorstellen aan Adolf Hitler om hem zijn staatkundige rol terug te geven, zetten veel kwaad bloed.
Boudewijn en zijn familie vertrokken tegen het eind van de oorlog derhalve naar Oostenrijk. Na de val van de nazi’s verbleef de koninklijke familie in vrijwillige ballingschap in Zwitserland.
Na veel redetwisten leken de Belgen bereid hun koning weer te ontvangen. Om weerstand weg te nemen zou over de koningskwestie besloten worden door middel van een referendum. De koning won het pleit, vooral dankzij een meerderheid in Vlaanderen. Waalse arbeiders wilden zich echter niet onder het bewind van de eerste collaborateur neerleggen; stakingen en demonstraties werden georganiseerd. Er dreigde zelfs een burgeroorlog.
Prins Boudewijn studeerde inmiddels in Genève en verbreedde zijn horizon met een reis door Amerika. Na de hevige rellen in Angleur werd Leopold III tot aftreden gedwongen, en legde de prins op 11 augustus 1950 de eed af. Prins Karel zou tot de meerderjarigheid van Boudewijn als prins-regent het land blijven regeren. Op 16 juli 1951 tekende Leopold zijn troonsafstand, en een dag later droeg hij zijn macht over aan zijn zoon. De Belgen accepteerden de jonge Boudewijn als hun koning, en de spanning verdween.
Huwelijk
In 1960 trouwde Boudewijn met de Spaanse gravin Fabiola de Mora y Aragón. Hun huwelijk bleef kinderloos. Koningin Fabiola raakte tot vijfmaal toe zwanger, een eerste maal in 1961. Het nieuws werd bekend gemaakt door Paus Johannes XXIII, maar na een aantal weken eindigde de zwangerschap. Ook in 1962 en 1963 werd ze zwanger, maar telkens liep het fout af. Nadat behandelend gynaecoloog Albea kon bevestigen dat een nieuwe zwangerschap waarschijnlijk geen ernstig gezondheidsrisico zou betekenen, is koningin Fabiola nog tweemaal in verwachting geweest. Na haar laatste zwangerschap, die een buitenbaarmoederlijke bleek te zijn, gaf het echtpaar de hoop op. Het leven van koningin Fabiola zelf zou op haar leeftijd in gevaar komen bij een nieuwe poging. Beiden berustten in hun lot en beschouwden dit als een kans om "meer van alle kinderen te kunnen houden". De pijn van het kinderloos bestaan heeft mogelijk bijgedragen bij Boudewijns standpunt in verband met zijn weigering de abortuswet te tekenen.
Overlijden en mogelijke zaligverklaring
Zie De dood van koning Boudewijn voor het hoofdartikel over dit onderwerp.
Koning Boudewijn overleed op 31 juli 1993 in zijn buitenverblijf in Playa Granada, Motril in Spanje en werd, omdat zijn huwelijk kinderloos bleef, opgevolgd door zijn jongere broer Albert, die aldus koning Albert II der Belgen werd.
Zijn stoffelijk overschot werd te midden van zijn voorgangers bijgezet in de crypte van de Onze-Lieve-Vrouwekerk in Laken.
Tijdens de begrafenisplechtigheid besloot kardinaal Danneels zijn homilie met wat sommigen als een oproep tot zaligverklaring beschouwden van de overleden vorst[1].
De regering van Boudewijn
[bewerken] Politieke invloed
De rol van de koning in de Belgische parlementaire democratie is omschreven in de grondwet. Dit omvat onder meer het recht om te worden geïnformeerd, om te waarschuwen en het recht om te bemoedigen. Boudewijn kweet zich gedurende zijn langdurig koningschap plichtsbewust en kordaat van deze taak. Koning Boudewijn was de laatste Belgische koning die nog werkelijk politieke invloed deed gelden, onder meer bij de vorming van een nieuwe regering. Zo weigerde hij in 1977 VU- parlementariër Frans Baert, een over partij- én taalgrenzen heen gewaardeerd eminent jurist, te benoemen als federaal minister voor Justitie.[2] Ook berispte hij de Vlaamse minister-president Luc Van den Brande die vlak na de goedkeuring van het Sint-Michielsakkoord pleitte voor een volgende stap in het herschikken van het Belgisch staatsbestel: het confederalisme. Boudewijn dwong de toenmalige vice-premier Hugo Schiltz in 1988 tot een publieke verontschuldiging nadat deze zich had laten ontvallen dat België op een dag niet meer het probleem van de Vlamingen zou zijn. Boudewijn liet zijn persoonlijke opvattingen ook doorwegen bij benoemingen van staatssecretarissen bij de weigering om een staatssecretaris te benoemen zolang ze met haar vriend samenwoonde.
De staatshervorming
Tijdens de regering van Boudewijn laaiden de communautaire twisten tussen de Vlamingen en de Walen op. De problemen tussen de bevolkingsgroepen bedreigden het goed functioneren van het land. Volgens steeds meer Belgen was de omvorming van België tot een federale staat noodzakelijk en had de unitaire eenheidsstaat zijn langste tijd gehad.
Tegen de zin van de koning in ging het parlement in 1970 akkoord met een grondwetswijziging die enkele bevoegdheden decentraliseerde naar de nieuw opgerichte gemeenschappen en uitvoeringsorganen. In 1980 werden de gewesten en gemeenschappen opgericht en vastgelegd in artikel 104 quater. In 1988 en 1993 werden door grondwetswijzigingen meer bevoegdheden overgedragen aan deze gewesten. Deze laatste grondwetswijziging maakte van België een federale staat. Daar de spanningen afnamen tijdens de jaren 80 bekeerde de koning zich ook tot het federalistische gedachtegoed.
Op 21 juli 1993 sprak Boudewijn zijn lof uit over de federalisatie en spoorde hij de verschillende bevolkingsgroepen aan "in eenheid en verscheidenheid samen te leven". Deze toespraak zou zijn politieke testament worden.
Sociale bewogenheid en geloof
In het begin van zijn regering was de jonge koning zeer onzeker: de koningskwestie had Boudewijn niet onberoerd gelaten. Aanvankelijk stond hij nog onder invloed van zijn vader en stiefmoeder. Na zijn huwelijk met Fabiola, bloeide hij open.
Boudewijn en Fabiola werden zich ervan bewust dat ook sociale vraagstukken bijdroegen tot spanningen tussen de bevolkingsgroepen. In 1976 werd ter gelegenheid van de 25ste verjaardag van zijn koningschap de Koning Boudewijnstichting opgericht, met als doel het oplossen van sociale problemen. In 2008 is de Stichting Europees georiënteerd met programma’s op de Balkan, meer bepaald voor ondersteuning van slachtoffers van de mensenhandel.
Later reisde Boudewijn vaker door het land dan voorheen en liet zijn belangstelling voor het wel en wee van de bevolking blijken bij plaatselijke rampen. Ook bracht de koning de problematiek van de mensenhandel en meer in het bijzonder de vrouwenhandel op het publieke forum door zijn bezoek in 1992 aan het Antwerpse Payoke, een vluchthuis voor prostituees en slachtoffers van mensenhandel. Naderhand onderhield de koning voortdurend contact met slachtofferorganisaties. Door Boudewijns bewogenheid op dit terrein kwam er meer gericht beleid en hulpverlening op gang.
Boudewijn en Fabiola stonden bekend als gelovige mensen. Het koningspaar werd sterk beïnvloed door de charismatische beweging op aansturen van kardinaal Suenens. Volgens CD&V senator Pol Van Den Driessche hield het koningspaar een rechtlijnige visie aan in verband met morele gedragsregels.
Abortuswet
In april 1990 weigerde Boudewijn, die zich beriep op gewetensproblemen, de abortuswet te bekrachtigen. Hij verzocht vervolgens de regering om een rechtsgeldige oplossing aan te brengen voor dit probleem. De Eerste Minister Wilfried Martens redeneerde vervolgens dat de Koning zich in de "feitelijke onmogelijkheid om te regeren" bevond, zodat de voltallige regering, conform de grondwet, de wet zelf kon ondertekenen. Hiervoor werd Koning Boudewijn voor 36 uur van zijn functie ontheven.[3]
Belgisch Congo
Koning Boudewijn kreeg in de eerste tien jaar van zijn bewind veel met Belgisch Congo te maken. Aanvankelijk leek alles goed te gaan, maar al spoedig ontstonden de eerste politieke bewegingen onder de bevolking. Patrice Lumumba was de voornaamste onder de politiek activisten. Hij stond een Congo voor als eenheidsstaat, waarin geen plaats zou zijn voor tegenstellingen tussen verschillende volkeren. Hij wist zo overtuigend deze boodschap te brengen dat zijn aanhang snel groeide. De kolonisten sloeg de schrik om het hart. Na rellen in Leopoldstad in 1959 besloot België Kongo snel te dekoloniseren. De toen zogenoemde tiende Belgische provincie Belgisch Kongo werd op 30 juni 1960 omgevormd tot het onafhankelijke Congo. De communistisch georiënteerde Lumumba en andere leiders werden in het tumult na de onafhankelijkheid gevangengenomen door muitende militairen en onder onduidelijke omstandigheden vermoord, waarschijnlijk met Westerse steun. De naam van Boudewijn wordt hier ook in genoemd en waarschijnlijk is de voor de vroegere kolonisator beledigende toespraak die Lumumba gaf bij de onafhankelijkheidsplechtigheid hier niet vreemd aan.
Kritiek
Boudewijn was volgens velen een geliefd vorst, maar bij velen ook omstreden. De eerste twijfels rezen bij zijn troonsbestijging in 1951, toen sommigen de jonge koning van nauwelijks twintig jaar oud niet in staat achtten om het land te regeren na zo’n intense crisis als de Belgische Koningskwestie. Ook de vruchtbaarheidsproblemen van het koppel zijn een bron van roddelpraatjes geweest. Omwille van zijn diepreligieuze levenshouding lanceerden sommigen het beeld van een strenge en preutse Boudewijn. Maar de ergste aantijgingen werden geuit omtrent de dood van Patrice Lumumba, de eerste -radicale- premier van het pas onafhankelijke Congo, die zou vermoord zijn met medeweten of zelfs in opdracht van de koning. Deze ernstige aantijgingen zijn nooit bewezen, maar evenmin ernstig onderzocht. De religieuze gevoelens van de vorst speelden hem ook postuum parten, toen hij in zijn testament bepaalde dat de kloosterorde van de Monialen van de Monastieke Familie van Betlehem, Maria Ten-Hemel-Opgenomen en de Heilige Bruno een gedeelte van het koninklijk domein in Opgrimbie mocht gebruiken om er een klooster te bouwen, hoewel dit niet kon volgens de bestemming die dit gebied gekregen had op het gewestplan. In 1994 lokte het verlenen van de bouwvergunning voor dit klooster door de hoogste magistraat van de Dienst Stedenbouw hevig protest uit vanuit groene, later ook uit vrijzinnige en Vlaams-nationalistische hoek. Openlijke politieke weerstand ondervond hij tijdens zijn leven enkel over de abortuskwestie.
Nalatenschap en politieke erfenis
Zonder afbreuk te doen aan de kwaliteiten van koning Boudewijn oogt zijn politieke erfenis eerder karig. De verdere desintegratie van België heeft hij niet kunnen verhinderen. De relatie met Zaïre die de koning van groot belang achtte, vertroebelde en het kwam tot een openlijke breuk met het regime van president Mobutu. De in geloofszaken zeer rechtlijnige en vasthoudende koning moest toezien dat het katholieke geloof aan publiek belang inboette en niet meer als moreel richtsnoer diende voor vele Belgen. Boudewijn vormde achteraf gezien de schakel tussen zijn autoritair optredende vader Leopold III en de meer protocollaire invulling van het koningschap door zijn broer-opvolger koning Albert II.
Wetenswaardigheden
Koning Boudewijn eindigde in 2005 op nr. 2 in de Waalse versie van de verkiezing van De Grootste Belg en in de Vlaamse versie op nr. 16.
In de vroege stripalbums van Urbanus had Boudewijn vaak een rolletje. Hij werd er steevast voorgesteld met brede grijnsglimlach en in militair uniform, korte broek en met een veel te grote generaalspet. In het album De geboorte van Urbanus wordt hij zelf dooppeter van Vlaanderens populairste komiek.
Ook in de stripalbums Het Lodderhoofd (1960-1961) en ’De Man van Europa (1990) van Nero door Marc Sleen heeft hij een klein optreden.
Tijdens de jaren 80 en 90 imiteerde Kurt Van Eeghem koning Boudewijn vaak in sketches op de BRT.
Koning Boudewijn werd ook opgevoerd in de satirische strip Pest in ’t Paleis (1983) door Guido van Meir en Jan Bosschaert als Boudewijn met de IJzeren Rug, een verwijzing naar de rugklachten van de vorst en de middeleeuwse graaf Boudewijn met de IJzeren Arm.
Het nationale voetbalstadion van België (voorheen het Heizelstadion) werd na een grondige renovatie in 1995 hernoemd tot het Koning Boudewijnstadion.
Midden jaren 90 kreeg hij postuum een wassen beeld te Madame Tussauds in Londen. Hij is de enige Belg die er een beeld heeft.
Boudewijn sprak de wereldberoemde woorden: Het duurt twintig jaar of meer om een man te maken; het duurt slechts twintig seconden om een man te breken.* Boudewijn kreeg de bijnaam aalmoezenier-generaal en ’vader overste.
De oude traditie wil dat de vorst peter is van de zevende jongen in een gezin; de vorst had verscheidene petekinderen maar zijn bekendste is ongetwijfeld auteur Bart Moeyaert.
Johan Anthierens, een overtuigd antimonarchist, schreef ooit een boek vol scherpe satirische essays en cartoons tegen koning Boudewijn en het Belgisch hof: Brief aan een postzegel: Kritisch Koningsboek (1990). Het werk omvatte onder meer bijdragen van Herman Brusselmans, Gal, Zak, Erik Meynen, Benoît en Jan Bosschaert. In 1993 schreef hij nog een boek rond de toen recent gestorven vorst: Tricolore Tranen: Boudewijn en het augustusverdriet.
Prins Boudewijn werd geboren in het Kasteel van Stuyvenberg, bij Brussel op 7 september 1930. Hij was het tweede kind van prins Leopold III, vanaf 1934 Koning der Belgen, en prinses Astrid, geboren Prinses van Zweden. Hij werd genoemd naar prins Boudewijn de oudste zoon van prins Filips, Graaf van Vlaanderen.
Boudewijn kwam als eerste in aanmerking voor de troonopvolging. Op vijfjarige leeftijd verloor Boudewijn zijn moeder door een auto-ongeval in Küssnacht am Rigi, Zwitserland. Hij groeide op onder de vleugels van zijn zus die hij Joe noemde. Ook bij zijn grootmoeder, Prinses Ingeborg, vond hij veel liefde. De kleine prins was lid van de scouts. Hij had zijn eigen kameraadjes die speciaal voor hem naar het Kasteel van Laken kwamen. Zijn totemnaam was Trouwe Eland.
De Koningskwestie
De grondwettelijke macht van de Belgische koning ging toen nog bij erfopvolging over op het natuurlijke en wettige nakomelingschap, in rechte lijn van man op man en volgens het eerstgeboorterecht, zoals vastgelegd door de Salische Wet. Sinds 1991 geldt die wet niet meer en wordt aan de eerstgeborene, ongeacht het geslacht, de erfopvolging toegekend. Bij de troonsbestijging van zijn vader op 23 februari 1934, nam de prins de titel Hertog van Brabant aan. Deze titel is traditioneel enkel weggelegd voor de oudste zoon van de koning (de erfgenaam).
Bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog bracht Leopold III zijn kinderen eerst onder in Frankrijk en later in Spanje. Zelf bleef hij in België. De koning wilde in deze oorlog de rol spelen die zijn vader in de Eerste Wereldoorlog ook had. Deze omstandigheid werd echter gecompliceerd door de snelle capitulatie van België.
Ondanks aandringen van de regering bleef de koning in België. Hij liet ook zijn kinderen terugkomen. In eerste instantie was zijn beslissing vrij populair. De koning vluchtte niet, maar leefde mee met zijn volk, heette het. Toen Leopold hertrouwde, kwamen vele Belgen tot de conclusie dat de koning niet op dezelfde manier onder de bezetting gebukt ging als zij. Zijn voorstellen aan Adolf Hitler om hem zijn staatkundige rol terug te geven, zetten veel kwaad bloed.
Boudewijn en zijn familie vertrokken tegen het eind van de oorlog derhalve naar Oostenrijk. Na de val van de nazi’s verbleef de koninklijke familie in vrijwillige ballingschap in Zwitserland.
Na veel redetwisten leken de Belgen bereid hun koning weer te ontvangen. Om weerstand weg te nemen zou over de koningskwestie besloten worden door middel van een referendum. De koning won het pleit, vooral dankzij een meerderheid in Vlaanderen. Waalse arbeiders wilden zich echter niet onder het bewind van de eerste collaborateur neerleggen; stakingen en demonstraties werden georganiseerd. Er dreigde zelfs een burgeroorlog.
Prins Boudewijn studeerde inmiddels in Genève en verbreedde zijn horizon met een reis door Amerika. Na de hevige rellen in Angleur werd Leopold III tot aftreden gedwongen, en legde de prins op 11 augustus 1950 de eed af. Prins Karel zou tot de meerderjarigheid van Boudewijn als prins-regent het land blijven regeren. Op 16 juli 1951 tekende Leopold zijn troonsafstand, en een dag later droeg hij zijn macht over aan zijn zoon. De Belgen accepteerden de jonge Boudewijn als hun koning, en de spanning verdween.
Huwelijk
In 1960 trouwde Boudewijn met de Spaanse gravin Fabiola de Mora y Aragón. Hun huwelijk bleef kinderloos. Koningin Fabiola raakte tot vijfmaal toe zwanger, een eerste maal in 1961. Het nieuws werd bekend gemaakt door Paus Johannes XXIII, maar na een aantal weken eindigde de zwangerschap. Ook in 1962 en 1963 werd ze zwanger, maar telkens liep het fout af. Nadat behandelend gynaecoloog Albea kon bevestigen dat een nieuwe zwangerschap waarschijnlijk geen ernstig gezondheidsrisico zou betekenen, is koningin Fabiola nog tweemaal in verwachting geweest. Na haar laatste zwangerschap, die een buitenbaarmoederlijke bleek te zijn, gaf het echtpaar de hoop op. Het leven van koningin Fabiola zelf zou op haar leeftijd in gevaar komen bij een nieuwe poging. Beiden berustten in hun lot en beschouwden dit als een kans om "meer van alle kinderen te kunnen houden". De pijn van het kinderloos bestaan heeft mogelijk bijgedragen bij Boudewijns standpunt in verband met zijn weigering de abortuswet te tekenen.
Overlijden en mogelijke zaligverklaring
Zie De dood van koning Boudewijn voor het hoofdartikel over dit onderwerp.
Koning Boudewijn overleed op 31 juli 1993 in zijn buitenverblijf in Playa Granada, Motril in Spanje en werd, omdat zijn huwelijk kinderloos bleef, opgevolgd door zijn jongere broer Albert, die aldus koning Albert II der Belgen werd.
Zijn stoffelijk overschot werd te midden van zijn voorgangers bijgezet in de crypte van de Onze-Lieve-Vrouwekerk in Laken.
Tijdens de begrafenisplechtigheid besloot kardinaal Danneels zijn homilie met wat sommigen als een oproep tot zaligverklaring beschouwden van de overleden vorst[1].
De regering van Boudewijn
[bewerken] Politieke invloed
De rol van de koning in de Belgische parlementaire democratie is omschreven in de grondwet. Dit omvat onder meer het recht om te worden geïnformeerd, om te waarschuwen en het recht om te bemoedigen. Boudewijn kweet zich gedurende zijn langdurig koningschap plichtsbewust en kordaat van deze taak. Koning Boudewijn was de laatste Belgische koning die nog werkelijk politieke invloed deed gelden, onder meer bij de vorming van een nieuwe regering. Zo weigerde hij in 1977 VU- parlementariër Frans Baert, een over partij- én taalgrenzen heen gewaardeerd eminent jurist, te benoemen als federaal minister voor Justitie.[2] Ook berispte hij de Vlaamse minister-president Luc Van den Brande die vlak na de goedkeuring van het Sint-Michielsakkoord pleitte voor een volgende stap in het herschikken van het Belgisch staatsbestel: het confederalisme. Boudewijn dwong de toenmalige vice-premier Hugo Schiltz in 1988 tot een publieke verontschuldiging nadat deze zich had laten ontvallen dat België op een dag niet meer het probleem van de Vlamingen zou zijn. Boudewijn liet zijn persoonlijke opvattingen ook doorwegen bij benoemingen van staatssecretarissen bij de weigering om een staatssecretaris te benoemen zolang ze met haar vriend samenwoonde.
De staatshervorming
Tijdens de regering van Boudewijn laaiden de communautaire twisten tussen de Vlamingen en de Walen op. De problemen tussen de bevolkingsgroepen bedreigden het goed functioneren van het land. Volgens steeds meer Belgen was de omvorming van België tot een federale staat noodzakelijk en had de unitaire eenheidsstaat zijn langste tijd gehad.
Tegen de zin van de koning in ging het parlement in 1970 akkoord met een grondwetswijziging die enkele bevoegdheden decentraliseerde naar de nieuw opgerichte gemeenschappen en uitvoeringsorganen. In 1980 werden de gewesten en gemeenschappen opgericht en vastgelegd in artikel 104 quater. In 1988 en 1993 werden door grondwetswijzigingen meer bevoegdheden overgedragen aan deze gewesten. Deze laatste grondwetswijziging maakte van België een federale staat. Daar de spanningen afnamen tijdens de jaren 80 bekeerde de koning zich ook tot het federalistische gedachtegoed.
Op 21 juli 1993 sprak Boudewijn zijn lof uit over de federalisatie en spoorde hij de verschillende bevolkingsgroepen aan "in eenheid en verscheidenheid samen te leven". Deze toespraak zou zijn politieke testament worden.
Sociale bewogenheid en geloof
In het begin van zijn regering was de jonge koning zeer onzeker: de koningskwestie had Boudewijn niet onberoerd gelaten. Aanvankelijk stond hij nog onder invloed van zijn vader en stiefmoeder. Na zijn huwelijk met Fabiola, bloeide hij open.
Boudewijn en Fabiola werden zich ervan bewust dat ook sociale vraagstukken bijdroegen tot spanningen tussen de bevolkingsgroepen. In 1976 werd ter gelegenheid van de 25ste verjaardag van zijn koningschap de Koning Boudewijnstichting opgericht, met als doel het oplossen van sociale problemen. In 2008 is de Stichting Europees georiënteerd met programma’s op de Balkan, meer bepaald voor ondersteuning van slachtoffers van de mensenhandel.
Later reisde Boudewijn vaker door het land dan voorheen en liet zijn belangstelling voor het wel en wee van de bevolking blijken bij plaatselijke rampen. Ook bracht de koning de problematiek van de mensenhandel en meer in het bijzonder de vrouwenhandel op het publieke forum door zijn bezoek in 1992 aan het Antwerpse Payoke, een vluchthuis voor prostituees en slachtoffers van mensenhandel. Naderhand onderhield de koning voortdurend contact met slachtofferorganisaties. Door Boudewijns bewogenheid op dit terrein kwam er meer gericht beleid en hulpverlening op gang.
Boudewijn en Fabiola stonden bekend als gelovige mensen. Het koningspaar werd sterk beïnvloed door de charismatische beweging op aansturen van kardinaal Suenens. Volgens CD&V senator Pol Van Den Driessche hield het koningspaar een rechtlijnige visie aan in verband met morele gedragsregels.
Abortuswet
In april 1990 weigerde Boudewijn, die zich beriep op gewetensproblemen, de abortuswet te bekrachtigen. Hij verzocht vervolgens de regering om een rechtsgeldige oplossing aan te brengen voor dit probleem. De Eerste Minister Wilfried Martens redeneerde vervolgens dat de Koning zich in de "feitelijke onmogelijkheid om te regeren" bevond, zodat de voltallige regering, conform de grondwet, de wet zelf kon ondertekenen. Hiervoor werd Koning Boudewijn voor 36 uur van zijn functie ontheven.[3]
Belgisch Congo
Koning Boudewijn kreeg in de eerste tien jaar van zijn bewind veel met Belgisch Congo te maken. Aanvankelijk leek alles goed te gaan, maar al spoedig ontstonden de eerste politieke bewegingen onder de bevolking. Patrice Lumumba was de voornaamste onder de politiek activisten. Hij stond een Congo voor als eenheidsstaat, waarin geen plaats zou zijn voor tegenstellingen tussen verschillende volkeren. Hij wist zo overtuigend deze boodschap te brengen dat zijn aanhang snel groeide. De kolonisten sloeg de schrik om het hart. Na rellen in Leopoldstad in 1959 besloot België Kongo snel te dekoloniseren. De toen zogenoemde tiende Belgische provincie Belgisch Kongo werd op 30 juni 1960 omgevormd tot het onafhankelijke Congo. De communistisch georiënteerde Lumumba en andere leiders werden in het tumult na de onafhankelijkheid gevangengenomen door muitende militairen en onder onduidelijke omstandigheden vermoord, waarschijnlijk met Westerse steun. De naam van Boudewijn wordt hier ook in genoemd en waarschijnlijk is de voor de vroegere kolonisator beledigende toespraak die Lumumba gaf bij de onafhankelijkheidsplechtigheid hier niet vreemd aan.
Kritiek
Boudewijn was volgens velen een geliefd vorst, maar bij velen ook omstreden. De eerste twijfels rezen bij zijn troonsbestijging in 1951, toen sommigen de jonge koning van nauwelijks twintig jaar oud niet in staat achtten om het land te regeren na zo’n intense crisis als de Belgische Koningskwestie. Ook de vruchtbaarheidsproblemen van het koppel zijn een bron van roddelpraatjes geweest. Omwille van zijn diepreligieuze levenshouding lanceerden sommigen het beeld van een strenge en preutse Boudewijn. Maar de ergste aantijgingen werden geuit omtrent de dood van Patrice Lumumba, de eerste -radicale- premier van het pas onafhankelijke Congo, die zou vermoord zijn met medeweten of zelfs in opdracht van de koning. Deze ernstige aantijgingen zijn nooit bewezen, maar evenmin ernstig onderzocht. De religieuze gevoelens van de vorst speelden hem ook postuum parten, toen hij in zijn testament bepaalde dat de kloosterorde van de Monialen van de Monastieke Familie van Betlehem, Maria Ten-Hemel-Opgenomen en de Heilige Bruno een gedeelte van het koninklijk domein in Opgrimbie mocht gebruiken om er een klooster te bouwen, hoewel dit niet kon volgens de bestemming die dit gebied gekregen had op het gewestplan. In 1994 lokte het verlenen van de bouwvergunning voor dit klooster door de hoogste magistraat van de Dienst Stedenbouw hevig protest uit vanuit groene, later ook uit vrijzinnige en Vlaams-nationalistische hoek. Openlijke politieke weerstand ondervond hij tijdens zijn leven enkel over de abortuskwestie.
Nalatenschap en politieke erfenis
Zonder afbreuk te doen aan de kwaliteiten van koning Boudewijn oogt zijn politieke erfenis eerder karig. De verdere desintegratie van België heeft hij niet kunnen verhinderen. De relatie met Zaïre die de koning van groot belang achtte, vertroebelde en het kwam tot een openlijke breuk met het regime van president Mobutu. De in geloofszaken zeer rechtlijnige en vasthoudende koning moest toezien dat het katholieke geloof aan publiek belang inboette en niet meer als moreel richtsnoer diende voor vele Belgen. Boudewijn vormde achteraf gezien de schakel tussen zijn autoritair optredende vader Leopold III en de meer protocollaire invulling van het koningschap door zijn broer-opvolger koning Albert II.
Wetenswaardigheden
Koning Boudewijn eindigde in 2005 op nr. 2 in de Waalse versie van de verkiezing van De Grootste Belg en in de Vlaamse versie op nr. 16.
In de vroege stripalbums van Urbanus had Boudewijn vaak een rolletje. Hij werd er steevast voorgesteld met brede grijnsglimlach en in militair uniform, korte broek en met een veel te grote generaalspet. In het album De geboorte van Urbanus wordt hij zelf dooppeter van Vlaanderens populairste komiek.
Ook in de stripalbums Het Lodderhoofd (1960-1961) en ’De Man van Europa (1990) van Nero door Marc Sleen heeft hij een klein optreden.
Tijdens de jaren 80 en 90 imiteerde Kurt Van Eeghem koning Boudewijn vaak in sketches op de BRT.
Koning Boudewijn werd ook opgevoerd in de satirische strip Pest in ’t Paleis (1983) door Guido van Meir en Jan Bosschaert als Boudewijn met de IJzeren Rug, een verwijzing naar de rugklachten van de vorst en de middeleeuwse graaf Boudewijn met de IJzeren Arm.
Het nationale voetbalstadion van België (voorheen het Heizelstadion) werd na een grondige renovatie in 1995 hernoemd tot het Koning Boudewijnstadion.
Midden jaren 90 kreeg hij postuum een wassen beeld te Madame Tussauds in Londen. Hij is de enige Belg die er een beeld heeft.
Boudewijn sprak de wereldberoemde woorden: Het duurt twintig jaar of meer om een man te maken; het duurt slechts twintig seconden om een man te breken.* Boudewijn kreeg de bijnaam aalmoezenier-generaal en ’vader overste.
De oude traditie wil dat de vorst peter is van de zevende jongen in een gezin; de vorst had verscheidene petekinderen maar zijn bekendste is ongetwijfeld auteur Bart Moeyaert.
Johan Anthierens, een overtuigd antimonarchist, schreef ooit een boek vol scherpe satirische essays en cartoons tegen koning Boudewijn en het Belgisch hof: Brief aan een postzegel: Kritisch Koningsboek (1990). Het werk omvatte onder meer bijdragen van Herman Brusselmans, Gal, Zak, Erik Meynen, Benoît en Jan Bosschaert. In 1993 schreef hij nog een boek rond de toen recent gestorven vorst: Tricolore Tranen: Boudewijn en het augustusverdriet.
Heerlijkheid:
| Hertog van Brabant (1934-1950), Graaf van Henegouwen (1930-1934), Prins van België, regeerde in de periode 1950-1951 als koninklijk prins en van 1951 tot 1993 als Koning der Belgen |
42
43 
43 
44 45
Afkomst
Fabiola werd geboren in de Spaanse hoofdstad Madrid in 1928, minder dan drie jaar voordat de Tweede Spaanse Republiek werd uitgeroepen. Ze was de derde dochter van de in totaal zeven kinderen van Don Gonzalo de Mora y Fernández Riera del Olmo, markies van Casa Riera en graaf van Mora (1887-1957) en zijn vrouw Doña Blanca de Aragón y Carrillo de Albornóz Barroeta-Aldamar y Elio (1892-1981). Via haar moeder stamt ze af van de graven van Elio, Johan II van Aragón en Beatrice van Portugal; daarmee behoort ze tot de Spaanse bloedadel. Haar doopmeter was koningin Victoria Eugenia. Haar familie onderhield goede banden met de toenmalige Spaanse dictator Franco, aan wie ze later als koningin met Boudewijn verschillende keren controversiële bezoeken bracht.
Haar broer Jaime de Mora y Aragón was bekend als Spaans acteur en playboy - een schrille tegenstelling met zijn vroom katholieke zuster. Fabiola heeft geprobeerd om in het klooster te gaan, maar veranderde van mening na haar ontmoeting met Boudewijn, die haar meenam naar België. Van mevrouw Franco kreeg ze het fameuze kroondiadeem als huwelijksgeschenk. Als koningin verborg ze haar Spaanse herkomst niet. Zo verscheen ze met een witte mantilla op een pauselijke audiëntie. Fabiola bezat samen met haar echtgenoot de villa Astrida (genoemd naar haar schoonmoeder Koningin Astrid) te Motril in Spanje, waar ze jaarlijks verbleven. Tijdens een van die vakanties overleed koning Boudewijn.
[bewerken] Sprookjes
Fabiola was verpleegster en schrijfster van kinderverhalen. Ze staat bekend om haar sociale betrokkenheid. De ontdekkingsreiziger Guido Derom noemde in 1961 een net ontdekte Antarctische bergketen naar haar. Ter gelegenheid van de vijftiende verjaardag van attractiepark De Efteling werd de attractie De Indische Waterlelies gebouwd, een uitbeelding van een van de twaalf sprookjes uit de bundel Los doce Cuentos maravillosos (vertaald als De twaalf wonderlijke sprookjes van Koningin Fabiola en uitgegeven bij Desclée de Brouwer met illustraties van Lia Timmermans in 1961), die Fabiola in het Spaans schreef in 1955, vijf jaar voor ze huwde met de Belgische koning Boudewijn.
[bewerken] Koningin der Belgen
[bewerken] Huwelijk
Fabiola tijdens een staatsbezoek aan Duitsland 1971, hier in KeulenZe leert Boudewijn kennen na bemiddeling van hulpbisschop Suenens. Beiden zijn diepgelovig en hun eerste ontmoeting vindt plaats in Lourdes. Het hof kondigt op 16 september 1960 officieel de verloving van gravin Fabiola met Koning Boudewijn. Fabiola en Boudewijn trouwden in Brussel (burgerlijk in de Troonzaal van het koninklijk paleis, kerkelijk in de Sint-Michielskathedraal) op 15 december 1960. Haar getuigen waren : de Markies van Casa Riera (broer), Graaf Alejandro de Mora en de Graaf van Barcelona. Johannes XXIII stuurt Kardinaal Siri als pontificaal gezant die de persoonlijke gelukwensen en een bijzondere apostolische zegen overmaakt aan het vorstenpaar, Mgr. Forni leest een boodschap voor. Kardinaal Van Roey zegent het huwelijk in.
Tijdens de huwelijksplechtigheid droeg Fabiola de diadeem der Tien Provinciën die haar schoonmoeder Koningin Astrid na haar huwelijk met de toekomstige koning Leopold III op 25 februari 1927 ontvangen had als geschenk van het Belgische volk (door nationale intekening). Haar witte huwelijksjapon werd ontworpen door Cristobal Balenciaga.
Gravin Fabiola de Mora y Aragón kreeg door haar huwelijk de titel Koningin der Belgen. Ze is nooit hertogin van Brabant of Prinses van België geweest.
Fabiola ging al gauw met een grove borstel door de koninklijke huishouding in Laken. Ook in het Belvédère wilde ze eens huis houden, maar stootte ze op haar schoonzus. Koningin Fabiola en koning Boudewijn bleven kinderloos. Ze raakte tot vijfmaal toe zwanger, een eerste maal in 1961. Het nieuws werd bekend gemaakt door Paus Johannes XXIII, maar na een aantal weken eindigde de zwangerschap. Ook in 1962 en 1963 werd ze zwanger, maar telkens liep het fout af. Nadat behandelend gynaecoloog Albea kon bevestigen dat een nieuwe zwangerschap waarschijnlijk geen ernstig gezondheidsrisico zou betekenen, is koningin Fabiola nog tweemaal in verwachting geweest. Na haar laatste zwangerschap, die een buitenbaarmoederlijke bleek te zijn, gaf het echtpaar de hoop op. Het leven van koningin Fabiola zelf zou op haar leeftijd in gevaar komen bij een nieuwe poging. Beiden berustten in hun lot en beschouwden dit als een kans om "meer van alle kinderen te kunnen houden". De pijn van het kinderloos bestaan heeft mogelijk bijgedragen bij Boudewijns standpunt met betrekking tot zijn weigering de abortuswet te tekenen.
Koningin-weduwe
Na het overlijden van haar echtgenoot in 1993 trok ze zich vrijwel terug uit het publieke leven. Fabiola woont sindsdien op het Kasteel van Stuyvenberg. Ze blijft wel trouw bezig met een aantal zaken: ze is nog steeds actief in de Koning Boudewijnstichting en volgt de Koningin Elisabethwedstrijd actief. Jaarlijks wordt er de eerste prijs, die haar naam draagt, uitgereikt. Ook haar fonds is nog steeds actief, en is ze altijd bij grote officiële activiteiten aanwezig. Ook heeft ze nog steeds andere activiteiten, soms in het buitenland; zo verscheen ze op het Festival Internacional de Música Sacra Rey Balduino en verleende ze haar bescherming aan het EMF[1].
Doodsbedreiging
Op 16 mei 2009 werd er bij de Belgische krant La Dernière Heure een brief afgeleverd waarin door een onbekende groep gedreigd werd een aanslag te plegen op het leven van de koningin. De koningin zou volgens deze brief gedood worden met een kruisboog op 21 juli, de Belgische nationale feestdag, tijdens het defilé.[2][3] Een aanslag werd niet gepleegd; wel waren er maatregelen genomen die haar veiligheid moesten garanderen.[4] Op het einde zwaaide de vorstin naar het publiek met een appel, waarmee ze naar Willem Tell verwees.
Begin 2010 werd er opnieuw een dreigbrief ontvangen.[5][6] Op de Belgische nationale feestdag, 21 juli, zou de koningin wederom slachtoffer kunnen worden van een aanslag op haar leven. De veiligheidsdiensten hebben Fabiola gevraagd niet te provoceren en geen grapjes meer uit te halen (zoals vorig jaar, toen ze met een appel zwaaide).[7]
Gezondheid
Medio januari 2009 werd de koningin enige tijd in het ziekenhuis opgenomen voor een longaandoening en een infectie van de luchtwegen nadat zij enkele dagen eerder een schildklieroperatie had ondergaan. Haar gezondheidstoestand was ernstig, [8] en daarbij leed zij zichtbaar aan artrose en reuma.[9] Ze kon na enige tijd evenwel het ziekenhuis weer verlaten.
Er zijn verschillende ziekenhuizen naar Fabiola vernoemd, onder meer een kinderziekenhuis en een privékliniek in Spanje.
Heerlijkheid:
| gravin de Mora y Aragón, Koningin der Belgen tot 1993 |
 |  |  |
47 wapen ruffo di calabria | 48 fulco | 49 fulco2 |
10 Fulco Ruffo di Calabria (afb. 47 t/m 49), geboren in 1884. Fulco is overleden in 1946, 61 of 62 jaar oud.
Hij trouwde met
 |
50 |
Kind uit dit huwelijk:
I. Paola Margherita Ruffo di Calabria, geboren op zaterdag 11 september 1937 (zie 5).
Generatie 5 (betovergrootouders)
 |  |  |
51 | 52 | 53 met zoon Leopold |
16 Albert Leopold Clément Marie Meinrad van Belgie (afb. 51 t/m 53), geboren op donderdag 8 april 1875 in Brussel. Albert is overleden op zaterdag 17 februari 1934 in Marche-les-Dames, 58 jaar oud.
Notitie bij Albert: Hij was het vijfde kind van prins Filips, graaf van Vlaanderen en broer van koning Leopold II en van prinses Maria van Hohenzollern-Sigmaringen, dochter van Karel Anton van Hohenzollern-Sigmaringen. De kleine prins was nooit voorzien als Koning der Belgen, maar dit veranderde na de dood van zijn broer Boudewijn.
Als troonopvolger kon hij een beroep doen op veel familiebanden; zijn oom Carol was koning van Roemenië, zijn tante Stephanie koningin van Portugal, nog een andere tante, Charlotte, was de keizerin van Mexico. Zijn overgrootvader was koning der Fransen, zijn nicht was kroonprinses van Oostenrijk-Hongarije, zijn schoontante was keizerin van Oostenrijk en zijn zwager was kroonprins van Beieren. Veel van deze familiebanden werden op de proef gesteld tijdens WOI; hij liet later het familiewapen bannen en de familienaam Saksen-Coburg-Gotha schrappen.
Huwelijk en kinderen
Albert huwde in 1900 met hertogin Elisabeth in Beieren, dochter van Karel Theodoor in Beieren en Maria José van Bragança. Uit het huwelijk werden drie kinderen geboren:
Leopold (de latere koning Leopold III)
Karel (de latere prins-regent)
Marie-José, die later koningin van Italië zou zijn totdat het Italiaanse volk de monarchie omverwierp en een republiek installeerde.
[bewerken] Eerste Wereldoorlog: Koning-Soldaat
Koning Albert I was ook de Koning die tijdens de Eerste Wereldoorlog bij zijn soldaten bleef in de loopgraven aan de IJzer in West-Vlaanderen, terwijl de regering in ballingschap was in Le Havre.
In augustus 1914 had koning Albert zijn hoofdkwartier gevestigd in het Kasteel de Dieudonné te Korbeek-Lo, dat toebehoorde aan de familie van baron de Dieudonné. Hij verbleef daar van 5 tot 19 augustus. Enkele dagen later werd het kasteel door de Duitsers volledig platgebrand.
In oktober 1914, op een ogenblik dat het leger in wanorde aan het terugtrekken was, stelde de vertegenwoordiger van de Franse regering, generaal Pau, voor om het Belgische leger terug te laten trekken naar en te hergroeperen in Frankrijk (de streek Calais - Sint-Omaars). Koning Albert aanvaardde, in samenspraak met de Belgische regering, dit voorstel. Op 10 oktober 1914 vroeg de Belgische regering aan de Franse om ’gastvrijheid voor het Belgische leger’. Diezelfde dag volgde er een energieke weigering van generaal Joffre (die niet wist dat het voorstel van zijn eigen gevolmachtigde kwam), zeggende dat er ’geen sprake’ kan van zijn dat het Belgisch leger zich terugplooit tot Calais. Terzelfder tijd vroeg hij dat het leger zich tot de streek Ieper - Poperinge zou terugtrekken, wat ook gebeurde.[2] [3] Op 11 oktober viel de beslissing om slag te leveren aan de IJzer.
Hij kreeg van zijn soldaten al vlug de bijnamen Koning-Ridder en Koning-Soldaat.
Albert en de wetenschappen
Op 1 oktober 1927 hield koning Albert I (1875-1934) zijn beroemd gebleven toespraak van Seraing in de bedrijven van John Cockerill. Deze redevoering is een mobiliserende mythe geworden, lezen we in de Geschiedenis van de Wetenschappen in België. Tot de huidige dag toe wordt Albert I immers geciteerd in elk politiek discours over wetenschap. “Er heerst in België een echte crisis der wetenschappelijke instellingen en laboratoria”, zei de koning tegen de verzamelde fine fleur van economie en politiek. Albert I stelde de high-society ook een oplossing voor: “Door de initiatieven onzer industriëlen en financiers, de kunde onzer ingenieurs, de bekwaamheid onzer arbeiders, zullen alle hinderpalen uit de weg worden geruimd”. De rijken der Belgische aarde hadden de boodschap begrepen en een jaar later werd het Nationaal Fonds voor Wetenschappelijk Onderzoek (NFWO) gesticht, onder het voorzitterschap van Emile Francqui. Het meteen stevig gespekte fonds kreeg de steun van onder andere de familie Solvay en de belangrijkste banken van België en zorgde niet alleen voor een opleving van de industrie via laboratoriumonderzoek, maar ook voor de uitbreiding van het Belgische patrimonium.
Ook de huidige Federale Wetenschappelijke Instellingen (FWI) profiteerden immers van deze duw in de rug, en in de overzichtswerken van de instellingen vinden we in de jaren 1930 vooral wetenschappelijke expedities naar verre landen. Niet alleen werden de plaatselijke archeologie, etnografie, fauna en flora bestudeerd, als het even kon werd een en ander ook mee huiswaarts genomen.
De jaren 1930 blijken een opvallend rijke periode voor een aantal FWI’s.
In de Koninklijke Musea voor Kunst en Geschiedenis was Jean Capart hoofdconservator (1925-1942). Voor die tijd had hij bijzonder veel aandacht voor het publiek en het educatieve gehalte van zijn collecties. Zo bracht men bij de Frans-Belgische expeditie naar het Paaseiland in 1934 met het schoolschip Mercator twee van de bekende grote beelden mee: een voor het Parijse Musée de l’Homme, en een voor de Brusselse KMKG. In 1935 bijvoorbeeld, nam een team archeologen, gesteund door het NFWO, uit Apamea in Syrië een indrukwekkende jachtmozaïek mee, die tot vandaag tot de topstukken van KMKG wordt gerekend.
Niet alleen het Jubelparkmuseum leefde op, ook het Museum voor Natuurwetenschappen organiseerde tussen 1933 en 1938 belangrijke dier- en plantkundige zendingen naar het Nationaal Albert Park. Het Africa-museum verzamelde van 1927 af volgens het principe van zoveel mogelijk reeksen specimens per soort en zelfs per vindplaats, waardoor het Museum uitgroeide tot een van de belangrijkste centra op het gebied van de Afrikaanse zoölogie. De Sterrenwacht kreeg in 1930 een aantal nieuwe instrumenten, waaronder een Zeiss-telescoop van 1 m diameter.
Alberts plan voor ‘een nuttige, patriottische, sociale, pacifistische, op privé-mecenaat steunende wetenschap’ overleefde de Tweede Wereldoorlog niet. De opkomende big science verplichtte de Staat tot een ander, meer internationaal gericht wetenschapsbeleid.
Reizen
Albert heeft enkele reizen gemaakt tijdens zijn koningschap. Zo reisde hij 1919 naar de Verenigde Staten van Amerika. Tijdens de hele maand oktober trok hij door het land. Albert werd hartelijk ontvangen door de Amerikanen.
Ook was Albert de eerste koning die door Belgisch-Kongo reisde: in 1909 als prins, in 1928 als koning. De tocht in 1928 was vooral bedoeld om aan te tonen dat men comfortabel kon reizen door Kongo.
Overlijden
Albert I stierf na een val van de rotsen in Marche-les-Dames (Namen) op 17 februari 1934. Omdat van deze val geen getuigen zijn, wordt druk gespeculeerd over de ware doodsoorzaak.[4] Albert was een bekwame klimmer en daarom menen sommigen dat het moeilijk aan te nemen is dat het om een ongeval zou gaan. Theorieën gaan van jaloerse echtgenoten, zelfmoord tot moord door de Franse geheime dienst omdat Albert I het militaire akkoord met Frankrijk zou willen opzeggen en terugkeren naar de Belgische neutraliteit. Geen van deze stellingen heeft men kunnen bewijzen.
Nalatenschap
Vanwege zijn rol in het Belgische verzet tijdens de Eerste Wereldoorlog is Albert I nog steeds één van de populairste Belgische vorsten. Er zijn in België veel standbeelden van hem te vinden en verschillende zaken naar hem vernoemd: zoals de Albertina-bibliotheek in Brussel, het Albertkanaal, het Koning Albertpark in Gent en dat in Kortrijk en het Koning Albert I-monument. In 2005 eindigde hij op nr. 126 in de Vlaamse versie van De Grootste Belg en op nr. 12 in de Waalse versie.
Honoraria
Grootmeester van de Leopoldsorde,
Grootmeester van de Orde van de Afrikaanse Ster
Ordeketen van de Orde van Nishan Istour [5] Afghanistan,
Ere-Ordeketen met briljanten en robijnen Orde van Skanderbeg, Albanië,
Grootkruis Orde van de Condor van de Andes Bolivia,
Ordeketen Orde van Sint-Cyrillus en Sint-Methodius Bulgarije,
Grootkruis Sint-Alexander Orde Bulgarije,
Grootkruis Koninklijke Orde van Cambodja,
Grootkruis Orde van Verdienste Chili,
Eerste Klasse Eerste Graad Orde van de Dubbele Draak China,
Grootkruis Orde voor Verdienste China,
Buitengewoon Grootkruis Boyaca Orde Colombia,
Gouden Herinneringsmedaille van de Onafhankelijkheid Costa-Rica,
Grootkruis Orde Carlos Manuel de Cespedes Cuba,
Ridder Orde van de Olifant Denemarken,
Ordeketen met briljanten en smaragden in de Orde van Muhammad Ali Egypte,
Grootkruis Orde voor Verdienste Equator,
Vrijheidskruis 1ste Klasse Estland,
Ordeketen Orde van het Zegel van Salomon Ethiopië,
Ordeketen Orde van de Witte Roos Finland,
Grootkruis Legioen van Eer,
Militaire Medaille
Oorlogskruis met Palm Frankrijk,
Extra-Companion in de Orde van de Kouseband,
Honorair Ridder-Grootkruis in de Orde van het Bad
Honorair Ridder-Grootkruis in de Koninklijke Orde van Victoria
Baljuw Grootkruis in de Souvereine Militaire Orde van Sint-Jan van Jeruzalem, Rhodos en Malta
Distinghuished Flying Cross Groot-Brittannië,
Grootkruis in de Orde van de Heilige Stefanus Hongarije,
Ridder in de Orde van de Allerheiligste Boodschap,
Grootkruis Militaire Orde van Savoye,
Oorlogskruis en Medaille van Oorlogsvrijwilliger Italië,
Ordeketen van de Opperste Chrysanthemumorde Japan,
Eerste Klasse Militaire Orde van Lacplesis,
Grootkruis Orde van de Drie Sterren Letland,
Grootkruis Orde van de Afrikaanse Onafhankelijkheid Liberia,
Ridder Vytis Orde Litouwen,
Grootkruis Orde van de Gouden Leeuw van Nassau Luxemburg,
Baljuw Grootkruis van Eer en Devotie Soevereine en Militaire Orde van Malta,
Grootkruis met briljanten Ouissam Alaouite Orde en Militaire Medaille Marokko,
Grootkruis Orde van de Heilige Karel Monaco,
Ridder - Grootkruis in de Orde van de Nederlandse Leeuw,
Ordeketen Orde van Sint-Olaf Noorwegen,
Gouden Medaille voor Solidariteit Panama,
Grootkruis met briljanten Orde van de Zon Peru,
Grootkruis Kroonorde Perzië,
Grootkruis Orde van de Witte Adelaar
Grootkruis Militaire Orde ‘Virtuti Militari’ Polen,
Ordeketen Orde van de Toren en het Zwaard
Het lint van de Drie Orden Portugal,
Ordeketen Orde van Carol I,
Grootkruis Orde van de Ster
Grootkruis Orde van Michaël de Dappere
Kruis voor Luchtmachtverdienste Roemenië,
Ridder in de Orde van Sint-Andreas,
Ridder Orde van Sint Joris,
Ridder Orde van de Witte Adelaar,
Grootkruis Orde van Sint-Stanislaus
Ridder Orde van Orde van Alexander Newsky
Ridder in de Orde van Sint-Anna Rusland,
Grootkruis Orde van de Ster van Karageorge met Zwaarden,
Gouden Medaille voor Dapperheid
Militair Kruis Servië,
Ridder in de Orde van het Gulden Vlies
Albert werd in 1907 de 1152e Ridder in de Oostenrijkse Orde van het Gulden Vlies.
Ordeketen van de Orde van Karel III Spanje,
Eerste Klasse met Ordeketen in de Orde van de Witte Leeuw
Oorlogskruis (Tsjechoslowakije),
Ridder in de Orde van Christus
Ridder Grootkruis Orde van het Heilig Graf Heilige Stoel,
Ordeketen Orde van de Bevrijder Venezuela,
Distinghuished Service Medal Verenigde Staten,
Ridder in de Serafijnenorde Zweden.
Als troonopvolger kon hij een beroep doen op veel familiebanden; zijn oom Carol was koning van Roemenië, zijn tante Stephanie koningin van Portugal, nog een andere tante, Charlotte, was de keizerin van Mexico. Zijn overgrootvader was koning der Fransen, zijn nicht was kroonprinses van Oostenrijk-Hongarije, zijn schoontante was keizerin van Oostenrijk en zijn zwager was kroonprins van Beieren. Veel van deze familiebanden werden op de proef gesteld tijdens WOI; hij liet later het familiewapen bannen en de familienaam Saksen-Coburg-Gotha schrappen.
Huwelijk en kinderen
Albert huwde in 1900 met hertogin Elisabeth in Beieren, dochter van Karel Theodoor in Beieren en Maria José van Bragança. Uit het huwelijk werden drie kinderen geboren:
Leopold (de latere koning Leopold III)
Karel (de latere prins-regent)
Marie-José, die later koningin van Italië zou zijn totdat het Italiaanse volk de monarchie omverwierp en een republiek installeerde.
[bewerken] Eerste Wereldoorlog: Koning-Soldaat
Koning Albert I was ook de Koning die tijdens de Eerste Wereldoorlog bij zijn soldaten bleef in de loopgraven aan de IJzer in West-Vlaanderen, terwijl de regering in ballingschap was in Le Havre.
In augustus 1914 had koning Albert zijn hoofdkwartier gevestigd in het Kasteel de Dieudonné te Korbeek-Lo, dat toebehoorde aan de familie van baron de Dieudonné. Hij verbleef daar van 5 tot 19 augustus. Enkele dagen later werd het kasteel door de Duitsers volledig platgebrand.
In oktober 1914, op een ogenblik dat het leger in wanorde aan het terugtrekken was, stelde de vertegenwoordiger van de Franse regering, generaal Pau, voor om het Belgische leger terug te laten trekken naar en te hergroeperen in Frankrijk (de streek Calais - Sint-Omaars). Koning Albert aanvaardde, in samenspraak met de Belgische regering, dit voorstel. Op 10 oktober 1914 vroeg de Belgische regering aan de Franse om ’gastvrijheid voor het Belgische leger’. Diezelfde dag volgde er een energieke weigering van generaal Joffre (die niet wist dat het voorstel van zijn eigen gevolmachtigde kwam), zeggende dat er ’geen sprake’ kan van zijn dat het Belgisch leger zich terugplooit tot Calais. Terzelfder tijd vroeg hij dat het leger zich tot de streek Ieper - Poperinge zou terugtrekken, wat ook gebeurde.[2] [3] Op 11 oktober viel de beslissing om slag te leveren aan de IJzer.
Hij kreeg van zijn soldaten al vlug de bijnamen Koning-Ridder en Koning-Soldaat.
Albert en de wetenschappen
Op 1 oktober 1927 hield koning Albert I (1875-1934) zijn beroemd gebleven toespraak van Seraing in de bedrijven van John Cockerill. Deze redevoering is een mobiliserende mythe geworden, lezen we in de Geschiedenis van de Wetenschappen in België. Tot de huidige dag toe wordt Albert I immers geciteerd in elk politiek discours over wetenschap. “Er heerst in België een echte crisis der wetenschappelijke instellingen en laboratoria”, zei de koning tegen de verzamelde fine fleur van economie en politiek. Albert I stelde de high-society ook een oplossing voor: “Door de initiatieven onzer industriëlen en financiers, de kunde onzer ingenieurs, de bekwaamheid onzer arbeiders, zullen alle hinderpalen uit de weg worden geruimd”. De rijken der Belgische aarde hadden de boodschap begrepen en een jaar later werd het Nationaal Fonds voor Wetenschappelijk Onderzoek (NFWO) gesticht, onder het voorzitterschap van Emile Francqui. Het meteen stevig gespekte fonds kreeg de steun van onder andere de familie Solvay en de belangrijkste banken van België en zorgde niet alleen voor een opleving van de industrie via laboratoriumonderzoek, maar ook voor de uitbreiding van het Belgische patrimonium.
Ook de huidige Federale Wetenschappelijke Instellingen (FWI) profiteerden immers van deze duw in de rug, en in de overzichtswerken van de instellingen vinden we in de jaren 1930 vooral wetenschappelijke expedities naar verre landen. Niet alleen werden de plaatselijke archeologie, etnografie, fauna en flora bestudeerd, als het even kon werd een en ander ook mee huiswaarts genomen.
De jaren 1930 blijken een opvallend rijke periode voor een aantal FWI’s.
In de Koninklijke Musea voor Kunst en Geschiedenis was Jean Capart hoofdconservator (1925-1942). Voor die tijd had hij bijzonder veel aandacht voor het publiek en het educatieve gehalte van zijn collecties. Zo bracht men bij de Frans-Belgische expeditie naar het Paaseiland in 1934 met het schoolschip Mercator twee van de bekende grote beelden mee: een voor het Parijse Musée de l’Homme, en een voor de Brusselse KMKG. In 1935 bijvoorbeeld, nam een team archeologen, gesteund door het NFWO, uit Apamea in Syrië een indrukwekkende jachtmozaïek mee, die tot vandaag tot de topstukken van KMKG wordt gerekend.
Niet alleen het Jubelparkmuseum leefde op, ook het Museum voor Natuurwetenschappen organiseerde tussen 1933 en 1938 belangrijke dier- en plantkundige zendingen naar het Nationaal Albert Park. Het Africa-museum verzamelde van 1927 af volgens het principe van zoveel mogelijk reeksen specimens per soort en zelfs per vindplaats, waardoor het Museum uitgroeide tot een van de belangrijkste centra op het gebied van de Afrikaanse zoölogie. De Sterrenwacht kreeg in 1930 een aantal nieuwe instrumenten, waaronder een Zeiss-telescoop van 1 m diameter.
Alberts plan voor ‘een nuttige, patriottische, sociale, pacifistische, op privé-mecenaat steunende wetenschap’ overleefde de Tweede Wereldoorlog niet. De opkomende big science verplichtte de Staat tot een ander, meer internationaal gericht wetenschapsbeleid.
Reizen
Albert heeft enkele reizen gemaakt tijdens zijn koningschap. Zo reisde hij 1919 naar de Verenigde Staten van Amerika. Tijdens de hele maand oktober trok hij door het land. Albert werd hartelijk ontvangen door de Amerikanen.
Ook was Albert de eerste koning die door Belgisch-Kongo reisde: in 1909 als prins, in 1928 als koning. De tocht in 1928 was vooral bedoeld om aan te tonen dat men comfortabel kon reizen door Kongo.
Overlijden
Albert I stierf na een val van de rotsen in Marche-les-Dames (Namen) op 17 februari 1934. Omdat van deze val geen getuigen zijn, wordt druk gespeculeerd over de ware doodsoorzaak.[4] Albert was een bekwame klimmer en daarom menen sommigen dat het moeilijk aan te nemen is dat het om een ongeval zou gaan. Theorieën gaan van jaloerse echtgenoten, zelfmoord tot moord door de Franse geheime dienst omdat Albert I het militaire akkoord met Frankrijk zou willen opzeggen en terugkeren naar de Belgische neutraliteit. Geen van deze stellingen heeft men kunnen bewijzen.
Nalatenschap
Vanwege zijn rol in het Belgische verzet tijdens de Eerste Wereldoorlog is Albert I nog steeds één van de populairste Belgische vorsten. Er zijn in België veel standbeelden van hem te vinden en verschillende zaken naar hem vernoemd: zoals de Albertina-bibliotheek in Brussel, het Albertkanaal, het Koning Albertpark in Gent en dat in Kortrijk en het Koning Albert I-monument. In 2005 eindigde hij op nr. 126 in de Vlaamse versie van De Grootste Belg en op nr. 12 in de Waalse versie.
Honoraria
Grootmeester van de Leopoldsorde,
Grootmeester van de Orde van de Afrikaanse Ster
Ordeketen van de Orde van Nishan Istour [5] Afghanistan,
Ere-Ordeketen met briljanten en robijnen Orde van Skanderbeg, Albanië,
Grootkruis Orde van de Condor van de Andes Bolivia,
Ordeketen Orde van Sint-Cyrillus en Sint-Methodius Bulgarije,
Grootkruis Sint-Alexander Orde Bulgarije,
Grootkruis Koninklijke Orde van Cambodja,
Grootkruis Orde van Verdienste Chili,
Eerste Klasse Eerste Graad Orde van de Dubbele Draak China,
Grootkruis Orde voor Verdienste China,
Buitengewoon Grootkruis Boyaca Orde Colombia,
Gouden Herinneringsmedaille van de Onafhankelijkheid Costa-Rica,
Grootkruis Orde Carlos Manuel de Cespedes Cuba,
Ridder Orde van de Olifant Denemarken,
Ordeketen met briljanten en smaragden in de Orde van Muhammad Ali Egypte,
Grootkruis Orde voor Verdienste Equator,
Vrijheidskruis 1ste Klasse Estland,
Ordeketen Orde van het Zegel van Salomon Ethiopië,
Ordeketen Orde van de Witte Roos Finland,
Grootkruis Legioen van Eer,
Militaire Medaille
Oorlogskruis met Palm Frankrijk,
Extra-Companion in de Orde van de Kouseband,
Honorair Ridder-Grootkruis in de Orde van het Bad
Honorair Ridder-Grootkruis in de Koninklijke Orde van Victoria
Baljuw Grootkruis in de Souvereine Militaire Orde van Sint-Jan van Jeruzalem, Rhodos en Malta
Distinghuished Flying Cross Groot-Brittannië,
Grootkruis in de Orde van de Heilige Stefanus Hongarije,
Ridder in de Orde van de Allerheiligste Boodschap,
Grootkruis Militaire Orde van Savoye,
Oorlogskruis en Medaille van Oorlogsvrijwilliger Italië,
Ordeketen van de Opperste Chrysanthemumorde Japan,
Eerste Klasse Militaire Orde van Lacplesis,
Grootkruis Orde van de Drie Sterren Letland,
Grootkruis Orde van de Afrikaanse Onafhankelijkheid Liberia,
Ridder Vytis Orde Litouwen,
Grootkruis Orde van de Gouden Leeuw van Nassau Luxemburg,
Baljuw Grootkruis van Eer en Devotie Soevereine en Militaire Orde van Malta,
Grootkruis met briljanten Ouissam Alaouite Orde en Militaire Medaille Marokko,
Grootkruis Orde van de Heilige Karel Monaco,
Ridder - Grootkruis in de Orde van de Nederlandse Leeuw,
Ordeketen Orde van Sint-Olaf Noorwegen,
Gouden Medaille voor Solidariteit Panama,
Grootkruis met briljanten Orde van de Zon Peru,
Grootkruis Kroonorde Perzië,
Grootkruis Orde van de Witte Adelaar
Grootkruis Militaire Orde ‘Virtuti Militari’ Polen,
Ordeketen Orde van de Toren en het Zwaard
Het lint van de Drie Orden Portugal,
Ordeketen Orde van Carol I,
Grootkruis Orde van de Ster
Grootkruis Orde van Michaël de Dappere
Kruis voor Luchtmachtverdienste Roemenië,
Ridder in de Orde van Sint-Andreas,
Ridder Orde van Sint Joris,
Ridder Orde van de Witte Adelaar,
Grootkruis Orde van Sint-Stanislaus
Ridder Orde van Orde van Alexander Newsky
Ridder in de Orde van Sint-Anna Rusland,
Grootkruis Orde van de Ster van Karageorge met Zwaarden,
Gouden Medaille voor Dapperheid
Militair Kruis Servië,
Ridder in de Orde van het Gulden Vlies
Albert werd in 1907 de 1152e Ridder in de Oostenrijkse Orde van het Gulden Vlies.
Ordeketen van de Orde van Karel III Spanje,
Eerste Klasse met Ordeketen in de Orde van de Witte Leeuw
Oorlogskruis (Tsjechoslowakije),
Ridder in de Orde van Christus
Ridder Grootkruis Orde van het Heilig Graf Heilige Stoel,
Ordeketen Orde van de Bevrijder Venezuela,
Distinghuished Service Medal Verenigde Staten,
Ridder in de Serafijnenorde Zweden.
Hij trouwde, 24 of 25 jaar oud, in 1900 met de 23 of 24-jarige
 |  |  |  |
54 | 55 Verlovingsfoto | 56 | 57 |
17 Elisabeth in Beieren (afb. 54 t/m 57), geboren op dinsdag 25 juli 1876 in Possenhofen. Elisabeth is overleden op dinsdag 23 november 1965 in Laken, 89 jaar oud.
Notitie bij Elisabeth: Familie
Ze was een dochter van Karel Theodoor in Beieren en Maria José van Bragança, prinses van Portugal. Elisabeth was het metekind en de nicht van keizerin Sissi.
De jonge Elisabeth leerde Albert kennen op de begrafenis van haar tante Sophie in Beieren, een jongere zus van Sissi, die was omgekomen bij de brand in de Bazar de la Charité. Albert vertegenwoordigde zijn tante, koningin Maria Henriëtta, en zijn moeder, de gravin van Vlaanderen. Elisabeth was de derde Duitstalige vrouw aan het Belgische hof.
Op 2 oktober 1900 trouwde Elisabeth met prins Albert. Het paar had drie kinderen:
Leopold III van België (1901-1983), koning der Belgen (1934-1951)
Karel (1903-1983), regent (1944-1951)
Marie José (1906-2001)
Eerste Wereldoorlog
In maart 1915 gebruikte zij voor het eerst de term IJzeren Gordijn. Elisabeth doelde hiermee op de scheiding die er op dat ogenblik - midden in de Eerste Wereldoorlog - bestond tussen haar en haar geboorteland. Zij werd beschuldigd (als Duitse) van het calqueren en aan de Duitsers doorspelen van militaire kaarten van haar man, koning Albert I[1]. Zij ondernam ook, op eigen houtje, vredesinitiatieven [2]. Elisabeth werd erg populair door haar leidend aandeel in het werk van het Rode Kruis en de verpleging van soldaten.
Tweede Wereldoorlog
Tijdens de Tweede Wereldoorlog kwam zij ’discreet’ tussenbeide bij het redden van joden[3]. Publieke protesten liet zij niet horen, hoogstwaarschijnlijk om haar zoon, koning Leopold III, te beschermen, die anders dreigde het land uitgezet te worden door de Duitsers[4].
Israël eerde haar met de Yad Vashem-onderscheiding. Deze eretitel verleent Israël aan niet-Joden die Joden destijds hebben helpen onderduiken, ontkomen en overleven.
Hoe ze haar tussenkomsten kon bewerkstelligen is moeilijk te achterhalen, misschien wel dankzij haar goede contacten - zowel vóór[5] als tijdens[6][7] WO II - met de orthopedisch chirurg en SS-Gruppenführer dr. Karl Gebhardt. Gebhardt was de persoonlijke geneesheer van Heinrich Himmler en voorzitter van het Duitse Rode Kruis. Hij werd op 20 augustus 1947 tijdens het artsenproces in Neurenberg wegens dodelijke sulfonamide-experimenten op vrouwelijke concentratiekampbewoners en misdadige chirurgische ingrepen ter dood veroordeeld en op 2 juni 1948 opgehangen te Landsberg am Lech.
Socialiste, communiste
Tijdens de Koude Oorlog reisde koningin Elisabeth naar Polen (1955), de Sovjet-Unie (1958), Joegoslavië en China (1961). Het bezoek van zo’n hoge Westerse persoon betekende een welkome propagandastunt voor deze regimes. De Amerikanen waren uiteraard woedend. De vorstin kreeg onmiddellijk de titel de rode oma of de rode koningin; ook in België ontstond heel wat commotie rond deze stunt van de vorstin.
Elisabethwedstrijd
Koningin Elisabeth was zeer kunstminnend. Zijzelf was violiste, haar leraar was Eugène Ysaÿe. In 1951 stichtte zij de - naar haar genoemde - Koningin Elisabethwedstrijd, in navolging van het in 1937 gestichte Internationaal Concours Eugène Ysaÿe. De Koningin Elisabethwedstrijd wordt nog steeds jaarlijks in België gehouden, afwisselend voor piano, viool en zang. Artiesten van over de hele wereld nemen hieraan deel. Koningin Fabiola (de weduwe van koning Boudewijn) is na de dood van koningin Elisabeth beschermvrouw geworden van deze kunstwedstrijd.
De koningin was zeer gecultiveerd en had met verschillende artistieke vrienden zoals Camille Saint-Saëns, Albert Einstein en Clemente Micara hartelijke contacten.
Ze was een dochter van Karel Theodoor in Beieren en Maria José van Bragança, prinses van Portugal. Elisabeth was het metekind en de nicht van keizerin Sissi.
De jonge Elisabeth leerde Albert kennen op de begrafenis van haar tante Sophie in Beieren, een jongere zus van Sissi, die was omgekomen bij de brand in de Bazar de la Charité. Albert vertegenwoordigde zijn tante, koningin Maria Henriëtta, en zijn moeder, de gravin van Vlaanderen. Elisabeth was de derde Duitstalige vrouw aan het Belgische hof.
Op 2 oktober 1900 trouwde Elisabeth met prins Albert. Het paar had drie kinderen:
Leopold III van België (1901-1983), koning der Belgen (1934-1951)
Karel (1903-1983), regent (1944-1951)
Marie José (1906-2001)
Eerste Wereldoorlog
In maart 1915 gebruikte zij voor het eerst de term IJzeren Gordijn. Elisabeth doelde hiermee op de scheiding die er op dat ogenblik - midden in de Eerste Wereldoorlog - bestond tussen haar en haar geboorteland. Zij werd beschuldigd (als Duitse) van het calqueren en aan de Duitsers doorspelen van militaire kaarten van haar man, koning Albert I[1]. Zij ondernam ook, op eigen houtje, vredesinitiatieven [2]. Elisabeth werd erg populair door haar leidend aandeel in het werk van het Rode Kruis en de verpleging van soldaten.
Tweede Wereldoorlog
Tijdens de Tweede Wereldoorlog kwam zij ’discreet’ tussenbeide bij het redden van joden[3]. Publieke protesten liet zij niet horen, hoogstwaarschijnlijk om haar zoon, koning Leopold III, te beschermen, die anders dreigde het land uitgezet te worden door de Duitsers[4].
Israël eerde haar met de Yad Vashem-onderscheiding. Deze eretitel verleent Israël aan niet-Joden die Joden destijds hebben helpen onderduiken, ontkomen en overleven.
Hoe ze haar tussenkomsten kon bewerkstelligen is moeilijk te achterhalen, misschien wel dankzij haar goede contacten - zowel vóór[5] als tijdens[6][7] WO II - met de orthopedisch chirurg en SS-Gruppenführer dr. Karl Gebhardt. Gebhardt was de persoonlijke geneesheer van Heinrich Himmler en voorzitter van het Duitse Rode Kruis. Hij werd op 20 augustus 1947 tijdens het artsenproces in Neurenberg wegens dodelijke sulfonamide-experimenten op vrouwelijke concentratiekampbewoners en misdadige chirurgische ingrepen ter dood veroordeeld en op 2 juni 1948 opgehangen te Landsberg am Lech.
Socialiste, communiste
Tijdens de Koude Oorlog reisde koningin Elisabeth naar Polen (1955), de Sovjet-Unie (1958), Joegoslavië en China (1961). Het bezoek van zo’n hoge Westerse persoon betekende een welkome propagandastunt voor deze regimes. De Amerikanen waren uiteraard woedend. De vorstin kreeg onmiddellijk de titel de rode oma of de rode koningin; ook in België ontstond heel wat commotie rond deze stunt van de vorstin.
Elisabethwedstrijd
Koningin Elisabeth was zeer kunstminnend. Zijzelf was violiste, haar leraar was Eugène Ysaÿe. In 1951 stichtte zij de - naar haar genoemde - Koningin Elisabethwedstrijd, in navolging van het in 1937 gestichte Internationaal Concours Eugène Ysaÿe. De Koningin Elisabethwedstrijd wordt nog steeds jaarlijks in België gehouden, afwisselend voor piano, viool en zang. Artiesten van over de hele wereld nemen hieraan deel. Koningin Fabiola (de weduwe van koning Boudewijn) is na de dood van koningin Elisabeth beschermvrouw geworden van deze kunstwedstrijd.
De koningin was zeer gecultiveerd en had met verschillende artistieke vrienden zoals Camille Saint-Saëns, Albert Einstein en Clemente Micara hartelijke contacten.
Heerlijkheid:
| prinses van België, prinses von Wittelsbach, hertogin in Beieren, koningin der Belgen |
Kind uit dit huwelijk:
I. Leopold Filips Karel Albert Meinrad Hubertus Maria Miguel van Belgie, geboren op zondag 3 november 1901 in Brussel (zie 8).
20 Tristano Ruffo di Calabria, geboren in 1848. Tristano is overleden in 1901, 52 of 53 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Duc de Guardia Lombardia |
Hij trouwde, 28 of 29 jaar oud, op zaterdag 14 juli 1877 in Brussel met de 25-jarige
21 Laure Mosselman "Du Chenoy", geboren op maandag 22 december 1851 in Brussel. Laure is overleden op maandag 1 juni 1925 in Napels (I), 73 jaar oud.
Notitie bij Laure: De familie Mosselman du Chenoy woonde in het kasteel Wolvendael te Ukkel, thans cultureel centrum van de gemeente Ukkel en in het ’Domaine du Chenoy’ in Court-Saint-Etienne.
De bruidssluier die Laura droeg in 1877 werd in 1919 ook gedragen door haar schoondochter Luisa . De gravin schonk dit familiestuk aan haar dochter Prinses Paola, die het bij haar huwelijk met koning Albert, Prins van Luik droeg.
De bruidssluier werd bij hun huwelijk gedragen door de prinsessen Astrid, Mathilde en Claire. Restauraties gebeurden in 1984 en 1999. Deze sluier, in Brusselse duchesse-kant, behoort tot het familiepatrimonum van de Prinsen Ruffo di Calabria. Koningin Paola is de huidige eigenares.
De bruidssluier die Laura droeg in 1877 werd in 1919 ook gedragen door haar schoondochter Luisa . De gravin schonk dit familiestuk aan haar dochter Prinses Paola, die het bij haar huwelijk met koning Albert, Prins van Luik droeg.
De bruidssluier werd bij hun huwelijk gedragen door de prinsessen Astrid, Mathilde en Claire. Restauraties gebeurden in 1984 en 1999. Deze sluier, in Brusselse duchesse-kant, behoort tot het familiepatrimonum van de Prinsen Ruffo di Calabria. Koningin Paola is de huidige eigenares.
Heerlijkheid:
| Prinses Ruffo di Calabria en Hertogin van Guardia Lombardije |
Kind uit dit huwelijk:
I. Fulco Ruffo di Calabria, geboren in 1884 (zie 10).
Generatie 6 (oudouders)
 |
58 |
32 Filips Eugenius Ferdinand Maria Clemens Boudewijn Leopold George van Belgie (afb. 58), geboren op vrijdag 24 maart 1837 in Laken. Filips is overleden op dinsdag 7 november 1905 in Brussel, 68 jaar oud.
Notitie bij Filips: De titel "Graaf van Vlaanderen" werd hem op 14 december 1840 toegekend. Hem werd in 1862 de kroon van Griekenland aangeboden, die hij echter weigerde, evenals de hem in 1866 aangeboden kroon van Roemenië. Na het overlijden van kroonprins Leopold in 1869 werd zijn oudste zoon Boudewijn verondersteld Leopold II op te volgen. Deze zou echter eveneens jong sterven.
Hij was sinds 25 april 1867 gehuwd met prinses Maria van Hohenzollern-Sigmaringen, dochter van Karel Anton van Hohenzollern-Sigmaringen en zuster van Carol I, de prins die de Roemeense kroon wel aanvaardde. Uit dit huwelijk werden vijf kinderen geboren:
Boudewijn Leopold Filips Marie Karel Anton Jozef Lodewijk (1869–1891)
Henriëtte Marie Charlotte Antoinette (1870–1948), gehuwd met Emmanuel d’Orléans
Joséphine Marie Stéphanie Victoire (1870-1871)
Joséphine Carola Marie Albertine (1872–1958), gehuwd met haar neef Karel Anton, zoon van Leopold van Hohenzollern
Albert Leopold Clement Marie Meinrad (1875–1934), gehuwd met Elisabeth in Beieren
Filips overleed op 17 november 1905 te Brussel. Zijn jongste zoon Albert besteeg na de dood van Leopold II in 1909 als Albert I de Belgische troon
Hij was sinds 25 april 1867 gehuwd met prinses Maria van Hohenzollern-Sigmaringen, dochter van Karel Anton van Hohenzollern-Sigmaringen en zuster van Carol I, de prins die de Roemeense kroon wel aanvaardde. Uit dit huwelijk werden vijf kinderen geboren:
Boudewijn Leopold Filips Marie Karel Anton Jozef Lodewijk (1869–1891)
Henriëtte Marie Charlotte Antoinette (1870–1948), gehuwd met Emmanuel d’Orléans
Joséphine Marie Stéphanie Victoire (1870-1871)
Joséphine Carola Marie Albertine (1872–1958), gehuwd met haar neef Karel Anton, zoon van Leopold van Hohenzollern
Albert Leopold Clement Marie Meinrad (1875–1934), gehuwd met Elisabeth in Beieren
Filips overleed op 17 november 1905 te Brussel. Zijn jongste zoon Albert besteeg na de dood van Leopold II in 1909 als Albert I de Belgische troon
Heerlijkheid:
| prins van België, hertog van Saksen, prins van Saksen-Coburg-Gotha en Graaf van Vlaanderen |
Hij trouwde, 30 jaar oud, op donderdag 25 april 1867 met
 |  |
59 | 60 |
33 Maria van Hohenzollern-Sigmaringen (afb. 59 en 60). Maria is overleden.
Notitie bij Maria: Zij was de jongste dochter van de laatste regerende vorst van Hohenzollern-Sigmaringen, Karel Anton en Josefine van Baden. Haar broer Karel, zou later koning van Roemenië worden, terwijl haar zus Stefanie, Koningin van Portugal was.
Zelf trouwde ze op 25 april 1867 in Berlijn met de Belgische prins Filips, zoon van koning Leopold I, en jongere broer van de latere koning Leopold II. Na haar huwelijk, dat werd gearrangeerd door de jongere nicht van Leopold I, Koningin Victoria vestigden prins Filips en zijn echtgenote als graaf en gravin van Vlaanderen, in Brussel.
De gravin was een verdienstelijke kunstenares. Zo legde zij zich vanaf 1868 toe op het maken van etsen. Tijdens haar leven werd een aantal etsen tentoon gesteld, tijdens de Wereldtentoonstelling van 1893 in Chicago. In de twintigste eeuw besteedde verschillende Belgische musea aandacht aan het werk van de gravin. Haar kleinzoon Prins Karel zou zijn artistieke talenten van haar hebben geërfd.
Maria werd gezien als de enige liefdevolle vrouw aan het Belgische Hof; haar schoonzus Maria-Hendrika, was ontzettend afwezig en besteedde geen tijd aan haar huwelijk. Haar andere schoonzus, Keizerin Charlotte, was dan weer krankzinnig en sleet haar dagen alleen in het kasteel van Bouchout. Maria ontfermde zich over de kinderen van Leopold; ze had een bijzonder innige relatie met prinses Clémentine. Zelf kende ze de smart van een kind te verliezen; de dood van Prins Boudewijn was de zoveelste klap voor de familie.
Maria en Filips kregen vijf kinderen:
Boudewijn Leopold Filips Marie Karel Anton Jozef Lodewijk (1869–1891)
Henriëtte Marie Charlotte Antoinette (1870–1948), gehuwd met Emanuel van Orléans
Joséphine Marie Stéphanie Victoire (1870-1871)
Joséphine Carola Marie Albertine (1872–1958), gehuwd met haar neef Karel Anton, zoon van Leopold van Hohenzollern
Albert Leopold Clement Marie Meinrad, later Koning Albert I (1875–1934), gehuwd met Elisabeth in Beieren
Zelf trouwde ze op 25 april 1867 in Berlijn met de Belgische prins Filips, zoon van koning Leopold I, en jongere broer van de latere koning Leopold II. Na haar huwelijk, dat werd gearrangeerd door de jongere nicht van Leopold I, Koningin Victoria vestigden prins Filips en zijn echtgenote als graaf en gravin van Vlaanderen, in Brussel.
De gravin was een verdienstelijke kunstenares. Zo legde zij zich vanaf 1868 toe op het maken van etsen. Tijdens haar leven werd een aantal etsen tentoon gesteld, tijdens de Wereldtentoonstelling van 1893 in Chicago. In de twintigste eeuw besteedde verschillende Belgische musea aandacht aan het werk van de gravin. Haar kleinzoon Prins Karel zou zijn artistieke talenten van haar hebben geërfd.
Maria werd gezien als de enige liefdevolle vrouw aan het Belgische Hof; haar schoonzus Maria-Hendrika, was ontzettend afwezig en besteedde geen tijd aan haar huwelijk. Haar andere schoonzus, Keizerin Charlotte, was dan weer krankzinnig en sleet haar dagen alleen in het kasteel van Bouchout. Maria ontfermde zich over de kinderen van Leopold; ze had een bijzonder innige relatie met prinses Clémentine. Zelf kende ze de smart van een kind te verliezen; de dood van Prins Boudewijn was de zoveelste klap voor de familie.
Maria en Filips kregen vijf kinderen:
Boudewijn Leopold Filips Marie Karel Anton Jozef Lodewijk (1869–1891)
Henriëtte Marie Charlotte Antoinette (1870–1948), gehuwd met Emanuel van Orléans
Joséphine Marie Stéphanie Victoire (1870-1871)
Joséphine Carola Marie Albertine (1872–1958), gehuwd met haar neef Karel Anton, zoon van Leopold van Hohenzollern
Albert Leopold Clement Marie Meinrad, later Koning Albert I (1875–1934), gehuwd met Elisabeth in Beieren
Heerlijkheid:
| Gravin van Vlaanderen |
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Boudewijn Leopold Filips Marie Karel Anton Jozef Lodewijk van Belgie (afb. 61), geboren op donderdag 3 juni 1869 in Brussel. Boudewijn is overleden op vrijdag 23 januari 1891 in Brussel, 21 jaar oud.
 |
61 |
Notitie bij Boudewijn: Zijn oom Leopold II zag in zijn broer Filips, de graaf van Vlaanderen, niet de geschikte troonopvolger: de graaf was hardhorend en bijna even oud als de vorst. Daarom vestigde koning Leopold na de dood van zijn enige zoon zijn hoop op zijn neef Boudewijn.
De jonge prins beleefde een gelukkige jeugd in het paleis van de Graaf van Vlaanderen in de Regentschapsstraat in Brussel. Hij groeide er op samen met zijn zusters en broer. Al gauw werd de jonge prins zachtjes voorbereid op zijn toekomstige taak. Leopolds jongste dochter Prinses Clémentine was erg verliefd op haar neef, zo blijkt uit de correspondentie met haar zus, aartshertogin Stéfanie van Oostenrijk. De kranten speculeerden zelfs over een verloving tussen de twee. Leopold zag in Clémentine een goede koningin en was het idee van een huwelijk niet ongenegen, in tegenstelling tot Boudewijn zelf en de graaf van Vlaanderen.
Boudewijn merkte zelf spottend op:
Niets is vrolijker dan een avondmaal in de huiselijke Kring van Laken...
De prins klaagde ook over de geur van de honden van zijn tante, de koningin. Kortom, de prins was niet jaloers op het leven van zijn drie nichtjes.
Karakter
De jonge prins was een voorkomend man die plichtsbewust zijn legerdienst vervulde. Hij was zeer populair bij het volk. Hij had bewondering voor de Kongo-droom van zijn oom, maar vond het spijtig van zijn vele bijbedoelingen (qua opvolging).
Over zijn persoonlijkheid verschilden de meningen. Het volk aanbad de jonge prins, terwijl de kranten hem na zijn dood door het slijk haalden. Zijn zus, prinses Henriëtte, schilderde hem af als een heilige terwijl zijn moeder, Prinses Maria, hem te bescheiden en niet mannelijk genoeg vond. Ze schreef ter gelegenheid van een Hofbal;
Boudewijn beleeft aan dit alles zo weinig vreugde , dat het me vaak echt verdriet doet ...
De jonge Boudewijn was dus waarschijnlijk een prins die zich bewust was van zijn positie als troonopvolger en zag zijn toekomst met weemoed, zoals zoveel prinsen en prinsessen op het eind van de 19de eeuw.
Levenseinde
Koning Leopold ging gebukt onder het drama van Mayerling (1889), toen zijn schoonzoon kroonprins Rudolf van Oostenrijk samen met zijn jeugdige geliefde zelfmoord pleegde, en had verdriet om het Kasteel van Laken, dat in 1890 afbrandde terwijl de vorst op een nieuwjaarsreceptie was. Ook leed zijn zuster, keizerin Charlotte, sinds de executie van haar echtgenoot Maximiliaan van Mexico, in sterk verhevigde mate aan waanzin.
Toen Boudewijns zuster Henriëtte zwaar ziek was door influenza, gevolgd door een longontsteking, bleef de jonge prins in de koude gangen bidden voor haar spoedig herstel. Op 17 januari werd hij daardoor zelf ziek, en op 22 januari kreeg hij een nierbloeding; niettemin werd de toestand van Boudewijn ernstig onderschat. De koning hield informatie achter voor de pers omdat Henriëtte juist genezen was.
Op 23 januari overleed de prins. koningin Maria Hendrika vertelde het slechte nieuws aan Clémentine. Aan Stefanie schreef ze:
Ik dacht dat ik gek werd, ...ik snelde naar mama en omhelsde haar... later kon ik rustig uitwenen.
Clémentine en Leopold waren geschokt en de bevolking wantrouwde de zaak; in de pers verschenen verhalen die naar het Mayerlingdrama verwezen, de zoveelste klap voor Leopold. Boudewijn werd begraven op 29 januari in de Crypte van Laken. Prinses Clémentine bleef in het Kasteel van Laken achter.
Later hield de vorst een nieuwjaarstoespraak waarin hij zijn neef herdacht:
Mijne Heren, hij zou een voorbeeldige Koning geweest zijn, hij zou van zijn vaderland gehouden hebben en iedereen gelukkig gemaakt hebben. God heeft hier anders over beschikt; Hij heeft die engel tot zich geroepen... laat ons het mysterie van de dood vereren.
De jonge prins beleefde een gelukkige jeugd in het paleis van de Graaf van Vlaanderen in de Regentschapsstraat in Brussel. Hij groeide er op samen met zijn zusters en broer. Al gauw werd de jonge prins zachtjes voorbereid op zijn toekomstige taak. Leopolds jongste dochter Prinses Clémentine was erg verliefd op haar neef, zo blijkt uit de correspondentie met haar zus, aartshertogin Stéfanie van Oostenrijk. De kranten speculeerden zelfs over een verloving tussen de twee. Leopold zag in Clémentine een goede koningin en was het idee van een huwelijk niet ongenegen, in tegenstelling tot Boudewijn zelf en de graaf van Vlaanderen.
Boudewijn merkte zelf spottend op:
Niets is vrolijker dan een avondmaal in de huiselijke Kring van Laken...
De prins klaagde ook over de geur van de honden van zijn tante, de koningin. Kortom, de prins was niet jaloers op het leven van zijn drie nichtjes.
Karakter
De jonge prins was een voorkomend man die plichtsbewust zijn legerdienst vervulde. Hij was zeer populair bij het volk. Hij had bewondering voor de Kongo-droom van zijn oom, maar vond het spijtig van zijn vele bijbedoelingen (qua opvolging).
Over zijn persoonlijkheid verschilden de meningen. Het volk aanbad de jonge prins, terwijl de kranten hem na zijn dood door het slijk haalden. Zijn zus, prinses Henriëtte, schilderde hem af als een heilige terwijl zijn moeder, Prinses Maria, hem te bescheiden en niet mannelijk genoeg vond. Ze schreef ter gelegenheid van een Hofbal;
Boudewijn beleeft aan dit alles zo weinig vreugde , dat het me vaak echt verdriet doet ...
De jonge Boudewijn was dus waarschijnlijk een prins die zich bewust was van zijn positie als troonopvolger en zag zijn toekomst met weemoed, zoals zoveel prinsen en prinsessen op het eind van de 19de eeuw.
Levenseinde
Koning Leopold ging gebukt onder het drama van Mayerling (1889), toen zijn schoonzoon kroonprins Rudolf van Oostenrijk samen met zijn jeugdige geliefde zelfmoord pleegde, en had verdriet om het Kasteel van Laken, dat in 1890 afbrandde terwijl de vorst op een nieuwjaarsreceptie was. Ook leed zijn zuster, keizerin Charlotte, sinds de executie van haar echtgenoot Maximiliaan van Mexico, in sterk verhevigde mate aan waanzin.
Toen Boudewijns zuster Henriëtte zwaar ziek was door influenza, gevolgd door een longontsteking, bleef de jonge prins in de koude gangen bidden voor haar spoedig herstel. Op 17 januari werd hij daardoor zelf ziek, en op 22 januari kreeg hij een nierbloeding; niettemin werd de toestand van Boudewijn ernstig onderschat. De koning hield informatie achter voor de pers omdat Henriëtte juist genezen was.
Op 23 januari overleed de prins. koningin Maria Hendrika vertelde het slechte nieuws aan Clémentine. Aan Stefanie schreef ze:
Ik dacht dat ik gek werd, ...ik snelde naar mama en omhelsde haar... later kon ik rustig uitwenen.
Clémentine en Leopold waren geschokt en de bevolking wantrouwde de zaak; in de pers verschenen verhalen die naar het Mayerlingdrama verwezen, de zoveelste klap voor Leopold. Boudewijn werd begraven op 29 januari in de Crypte van Laken. Prinses Clémentine bleef in het Kasteel van Laken achter.
Later hield de vorst een nieuwjaarstoespraak waarin hij zijn neef herdacht:
Mijne Heren, hij zou een voorbeeldige Koning geweest zijn, hij zou van zijn vaderland gehouden hebben en iedereen gelukkig gemaakt hebben. God heeft hier anders over beschikt; Hij heeft die engel tot zich geroepen... laat ons het mysterie van de dood vereren.
Heerlijkheid:
| prins van België, hertog van Saksen, prins van Saksen-Coburg-Gotha en Graaf van Vlaanderen |
II. Albert Leopold Clément Marie Meinrad van Belgie, geboren op donderdag 8 april 1875 in Brussel (zie 16).
 |  |
62 | 63 |
42 Theodore Mosselman "Du Chenoy" (afb. 62 en 63), geboren op dinsdag 20 november 1804 in Brussel. Theodore is overleden op zaterdag 27 mei 1876 in Court-Saint-Etienne, 71 jaar oud.
Notitie bij Theodore: Hij werd geboren als zoon van Corneille-François Mosselman uit Brussel (1753-1829) en Petronella Muts (1777-1807) uit Breda. Na de dood van zijn moeder werd hij opgenomen in het kroostrijke gezin van zijn oom François-Dominique Mosselman in Parijs. Hij was van beroep bankier en was van 1847 tot aan zijn dood liberaal senator en gedurende een paar jaar vicevoorzitter van de Belgische Hoge Vergadering. Hij was in zijn tijd de meest belaste inwoner van de provincie Brabant.
Théodore Mosselman erfde als enige zoon het eigendom Le Chenoy in Court-Saint-Etienne (ongeveer 400 ha, door hem uitgebreid tot 2.500 ha). Vanaf ca. 1850 voegde hij voor zichzelf en zijn familieleden ’du Chenoy’ bij de familienaam. De eigendom (kasteel en ongeveer 950 ha) werd na zijn dood door zijn zoon Armand verkocht aan de industrieel Boël (nadien eigendom van de familievennootschap nv Domanoy).
Hij was pas negentien toen hij trouwde met zijn nicht Flora Mosselman (1800-1834), dochter van François-Dominique Mosselman en ze hadden twee zoons die vroeg stierven:
Jules Mosselman (1824-1839)
Léon-Marie Mosselman (1825-1843)
Zijn tweede huwelijk was in 1841 met Isabelle Coghen (1822-1891), dochter van minister van financies en graaf Jacques Coghen. Ze kregen zes kinderen:
Isabelle Mosselman du Chenoy (1842-1876), gehuwd met baron Auguste d’Anethan, diplomaat, zoon van minister Jules d’Anethan (afstamming tot op heden)
Theodore Mosselman du Chenoy (1843-1843)
Armand Mosselman du Chenoy (1847-1893), die de eigendom van Le Chenoy erfde en verkocht en van wie Braziliaanse afstamming.
Paul Mosselman du Chenoy (1849-1895)
Laura Mosselman du Chenoy (1851-1925), grootmoeder van koningin Paola
Henriette Mosselman du Chenoy (1855-1898), gehuwd met burggraaf Bernard du Bus de Gisgnies (1832-1917) (afstamming tot op heden)
Na een aantal jaren was de verstandhouding tussen het echtpaar zoek, met als gevolg dat Isabelle Coghen met haar dochters meestal in Brussel woonde en Théodore Mosselman meestal op het kasteel van Chenoy verbleef, waar hij ook overleed. Hij was noch atheïst noch vrijmetselaar, maar liet zich toch burgerlijk begraven.
[bewerken] Familiebanden
Het nageslacht van Theodore Mosselman du Chenoy is aanzienlijk. Naast de Belgische koningin Paola en haar kinderen, naast de overige Italiaanse afstamming, vindt men er een indrukwekkend aantal leden van Belgische adellijke families, onder meer: d’Anethan, de Gerlache de Gomery, de Marchant et d’Ansembourg, de Ghellinck d’Elseghem, Iweins de Wavrans, de Beauffort, de Kerchove de Denterghem, d’Oultremont, della Faille de Leverghem, Casier, du Bois d’Aische, Kervyn de Volkaersbeke, Oldenhove de Guertechin, Cartuyvels, van der Straten Waillet, d’Yve de Bavay, de Lhoneux, de Radzitzky d’Ostrowick, Verhaeghe de Naeyer, de Villenfagne de Vogelsanck, van Zuylen van Nyevelt, Berghmans, de Renesse, d’Ursel, Malevez, de Schaetzen, de Meeûs d’Argenteuil
Theodore is weduwnaar van Maria Flora Mosselman (1800-1834). Théodore Mosselman erfde als enige zoon het eigendom Le Chenoy in Court-Saint-Etienne (ongeveer 400 ha, door hem uitgebreid tot 2.500 ha). Vanaf ca. 1850 voegde hij voor zichzelf en zijn familieleden ’du Chenoy’ bij de familienaam. De eigendom (kasteel en ongeveer 950 ha) werd na zijn dood door zijn zoon Armand verkocht aan de industrieel Boël (nadien eigendom van de familievennootschap nv Domanoy).
Hij was pas negentien toen hij trouwde met zijn nicht Flora Mosselman (1800-1834), dochter van François-Dominique Mosselman en ze hadden twee zoons die vroeg stierven:
Jules Mosselman (1824-1839)
Léon-Marie Mosselman (1825-1843)
Zijn tweede huwelijk was in 1841 met Isabelle Coghen (1822-1891), dochter van minister van financies en graaf Jacques Coghen. Ze kregen zes kinderen:
Isabelle Mosselman du Chenoy (1842-1876), gehuwd met baron Auguste d’Anethan, diplomaat, zoon van minister Jules d’Anethan (afstamming tot op heden)
Theodore Mosselman du Chenoy (1843-1843)
Armand Mosselman du Chenoy (1847-1893), die de eigendom van Le Chenoy erfde en verkocht en van wie Braziliaanse afstamming.
Paul Mosselman du Chenoy (1849-1895)
Laura Mosselman du Chenoy (1851-1925), grootmoeder van koningin Paola
Henriette Mosselman du Chenoy (1855-1898), gehuwd met burggraaf Bernard du Bus de Gisgnies (1832-1917) (afstamming tot op heden)
Na een aantal jaren was de verstandhouding tussen het echtpaar zoek, met als gevolg dat Isabelle Coghen met haar dochters meestal in Brussel woonde en Théodore Mosselman meestal op het kasteel van Chenoy verbleef, waar hij ook overleed. Hij was noch atheïst noch vrijmetselaar, maar liet zich toch burgerlijk begraven.
[bewerken] Familiebanden
Het nageslacht van Theodore Mosselman du Chenoy is aanzienlijk. Naast de Belgische koningin Paola en haar kinderen, naast de overige Italiaanse afstamming, vindt men er een indrukwekkend aantal leden van Belgische adellijke families, onder meer: d’Anethan, de Gerlache de Gomery, de Marchant et d’Ansembourg, de Ghellinck d’Elseghem, Iweins de Wavrans, de Beauffort, de Kerchove de Denterghem, d’Oultremont, della Faille de Leverghem, Casier, du Bois d’Aische, Kervyn de Volkaersbeke, Oldenhove de Guertechin, Cartuyvels, van der Straten Waillet, d’Yve de Bavay, de Lhoneux, de Radzitzky d’Ostrowick, Verhaeghe de Naeyer, de Villenfagne de Vogelsanck, van Zuylen van Nyevelt, Berghmans, de Renesse, d’Ursel, Malevez, de Schaetzen, de Meeûs d’Argenteuil
Hij trouwde (2) met
Kind uit dit huwelijk:
I. Laure Mosselman "Du Chenoy", geboren op maandag 22 december 1851 in Brussel (zie 21).
Generatie 7 (oudgrootouders)
 |  |  |
64 | 65 | 66 |
64 Leopold (I) Joris Christiaan Frederik van Belgie (afb. 64 t/m 66), geboren op donderdag 16 december 1790 in Brussel. Leopold is overleden op zondag 10 december 1865 in Laken, 74 jaar oud.
Notitie bij Leopold: Jeugd
Leopold werd geboren in het kasteel Ehrenburg in Coburg als derde zoon van hertog Frans van Saksen-Coburg-Saalfeld en Augusta van Reuss-Ebersdorf en Lobenstein.
In 1795 werd hij, nog slechts een kleuter, door Catharina de Grote benoemd tot kolonel in het Keizerlijk Regiment Izmailovski. Zeven jaar later werd hij generaal. Toen het hertogdom Saksen-Coburg-Saalfeld in 1806 door de troepen van Napoleon bezet werd, vertrok hij naar Parijs. Napoleon bood hem de positie van adjudant aan, maar Leopold weigerde. Leopolds broer had voordien hetzelfde aanbod afgeslagen. Nadien nam hij deel aan acties tegen Napoleon en in 1815 werd hij benoemd tot veldmaarschalk.
Leopold pendelde tussen Duitsland en Rusland en ook in Parijs was hij gekend. Leopold was een van de meest invloedrijke diplomaten uit zijn tijd. Hij nam ook deel aan het Weense Congres, waar hij mee geschiedenis schreef. Hortense de Beauharnais liet zich ontvallen nog nooit zo een mooie man te hebben ontmoet. Uit bronnen is bekend dat Leopold een van de meest aantrekkelijke partijen was en deze natuurlijke voorsprong werd uitgebuit door zijn moeder.
Eerste huwelijk
Op 2 mei 1816 trouwde hij met kroonprinses Charlotte Augusta, de enige dochter van de latere koning George IV van Engeland. Leopold kreeg de Britse nationaliteit. De pasgehuwden namen hun intrek in Claremont House bij Windsor. Op 5 november 1817 baarde zij een doodgeboren zoon, na een zware bevalling. Zijzelf stierf de volgende dag. Leopold was in shock en kwam de klap nooit meer te boven. In het paviljoen van Claremont House, waar hij veel mooie momenten met Charlotte had beleefd, liet hij een monument oprichten. Hij verbleef als weduwnaar verder aan het Britse hof en kreeg een dotatie. De banden met het Verenigd Koninkrijk bleven zeer hartelijk. Via zijn zus werd hij oom van de in 1819 geboren Victoria.
Caroline Bauer
In 1828 leert Leopold in Potsdam de zeventien jaar jongere actrice Caroline Bauer kennen. Bij Leopold is er sprake van liefde op het eerste gezicht en hij vraagt haar meteen ten huwelijk; daarbij gaat het wel om een morganatisch huwelijk. De echtelijke verbintenis moet geheim blijven, anders zou Leopold zijn jaarlijkse dotatie in Engeland van 50.000 pond verliezen. In 1829 trouwen de twee. Het huwelijk zou door Leopold een jaar later stopgezet worden. Caroline keert als een gebroken vrouw terug naar Berlijn en huwt een tijd later met een Poolse graaf. In 1877 pleegt Caroline zelfmoord.
Koning der Belgen
In 1830 keerden de kansen. Leopold kreeg het aanbod om koning van Griekenland te worden, maar hij weigerde. Na de Belgische Revolutie van 1830 legde het Belgische Nationaal Congres per decreet vast dat het Oranjehuis voor eeuwig uitgesloten was van de Belgische troon. Men wilde echter wel een monarchie, in constitutionele en representatieve vorm.
Nadat men eerst enkele andere kandidaten overwogen had, werd Leopold in 1831 gevraagd koning te worden van de nieuwe staat. Leopold had wat het congres dacht nodig te hebben, namelijk de steun van Engeland, dat het nog het best meende met de Belgische onafhankelijkheid, en internationale ervaring en prestige. Leopold sprak vloeiend Duits, Engels, Frans en een mondje Russisch en hij had goede relaties met de bankiersfamilie Rothschild. Het Nederlands was hij niet machtig, hoewel de meerderheid van zijn onderdanen die taal sprak. Het enige bezwaar was dat de nieuwe koning protestants was. Daarom diende hij te verzekeren dat hij zijn kinderen katholiek zou opvoeden. Leopold aanvaardde de uitnodiging, maar wilde wel eerst een duidelijk grensverdrag met Nederland. Hiertoe werd het Traktaat der XVIII artikelen opgesteld, dat de grens tussen Nederland en België teruglegde op die van 1790. Het verdrag werd ondertekend door de grootmachten Frankrijk, Groot-Brittannië, Pruisen en Rusland en -na behoorlijk wat discussie- ook door het Belgische Nationaal Congres. Nederland weigerde het traktaat echter te ondertekenen en stuurde aan op de Tiendaagse Veldtocht. Na het tekenen van het traktaat trad Leopold op 26 juni 1831 aan als de eerste koning der Belgen. De koning maakte wel bezwaar tegen de beperkte politieke macht van de monarch. Later sprak hij zelfs van een politieke dwangbuis. De koning kwam per boot van Engeland en kwam aan in Calais. Vanuit Calais werd hij met de koets naar De Panne gebracht, waarna hij in Veurne een maaltijd kreeg. Via Oostende, Brugge en Gent trok hij naar Laken. Op 21 juli legde hij op het Koningsplein in Brussel de eed af.
Nog geen twee weken later, op 2 augustus 1831, werd België binnengevallen door Nederlandse troepen. Gedurende een periode van acht jaar waren er schermutselingen, maar in 1839 werd de Belgische onafhankelijkheid onder grote internationale druk officieel erkend door Nederland. Willem I, koning van Nederland, verklaarde zich pas in 1839 akkoord met het Verdrag der XXIV artikelen na een gebiedsafstand van Nederlands Limburg door het jonge koninkrijk België ten voordele van Nederland. In dat verdrag aanvaardden de toenmalige grootmachten de Belgische onafhankelijkheid in ruil voor haar neutraliteit.
Kroonprins Leopold, koning Leopold I, prinses Charlotte, koningin Louise-Marie, prins Filips[bewerken] Tweede huwelijk
Op 9 augustus 1832 trouwde Leopold te Compiègne voor de tweede maal (officieel telt men het morganatische huwelijk met Caroline Bauer niet mee), met prinses Louise van Orléans, dochter van koning Lodewijk Filips van Frankrijk. Deze verbintenis was een zuivere politieke zet, om Nederland ver weg te houden.
Zij kregen vier kinderen:
Lodewijk Filips (24 juli 1833 - 16 mei 1834)
Leopold (II) (9 april 1835 - 17 december 1909)
Filips (24 maart 1837 - 17 november 1905), vader van Albert I
Charlotte (7 juni 1840 - 19 januari 1927), huwde op 27 juli 1857 met keizer aartshertog Maximiliaan en werd keizerin van Mexico.
Leopold vervreemdde al snel van zijn vrouw en hield er een hele lijst van minnaressen bij, waarvan de belangrijkste Arcadie Claret was.
In 1840 regelde Leopold het huwelijk tussen koningin Victoria van Engeland en Albert van Saksen-Coburg en Gotha; hij was van beiden de oom. In 1842 deed Leopold een mislukte poging om wetten betreffende kinder- en vrouwenarbeid in te voeren. Onder zijn bewind werd ook een mislukte kolonisatiepoging ondernomen in Santo Tomas (Guatemala) door de Compagnie Belge de Colonisation.
Leopolds diplomatie slaagde erin België neutraal te houden in de revoluties van 1848. De koning - zelf protestant - was medeverantwoordelijk voor het feit dat de ca. 7.000 protestanten van het land hun wettelijke gelijkstelling (daterend van 1802) voortgezet zagen. Leopold was daarnaast een bekend vrijmetselaar.
Leopold had ook een meer dan twintig jaar durende relatie met Arcadie Claret. Met haar kreeg hij 2 zonen: Georg (1849-1904) en Arthur von Eppinghoven (1852-1940). De koning gaf zijn buitenechtelijke zoons de titel "Baron von Eppinghoven".
Koningin Louise-Marie stierf op 11 oktober 1850. Vijftien jaar later, op 10 december 1865 in Laken, volgde Koning Leopold haar. Zijn laatste woord was duidelijk, "Charlotte". De eerste Koning der Belgen ligt begraven in de kerk van Laken. Hij rust er in de koninklijke crypte tussen al zijn opvolgers en familie.
Leopold werd geboren in het kasteel Ehrenburg in Coburg als derde zoon van hertog Frans van Saksen-Coburg-Saalfeld en Augusta van Reuss-Ebersdorf en Lobenstein.
In 1795 werd hij, nog slechts een kleuter, door Catharina de Grote benoemd tot kolonel in het Keizerlijk Regiment Izmailovski. Zeven jaar later werd hij generaal. Toen het hertogdom Saksen-Coburg-Saalfeld in 1806 door de troepen van Napoleon bezet werd, vertrok hij naar Parijs. Napoleon bood hem de positie van adjudant aan, maar Leopold weigerde. Leopolds broer had voordien hetzelfde aanbod afgeslagen. Nadien nam hij deel aan acties tegen Napoleon en in 1815 werd hij benoemd tot veldmaarschalk.
Leopold pendelde tussen Duitsland en Rusland en ook in Parijs was hij gekend. Leopold was een van de meest invloedrijke diplomaten uit zijn tijd. Hij nam ook deel aan het Weense Congres, waar hij mee geschiedenis schreef. Hortense de Beauharnais liet zich ontvallen nog nooit zo een mooie man te hebben ontmoet. Uit bronnen is bekend dat Leopold een van de meest aantrekkelijke partijen was en deze natuurlijke voorsprong werd uitgebuit door zijn moeder.
Eerste huwelijk
Op 2 mei 1816 trouwde hij met kroonprinses Charlotte Augusta, de enige dochter van de latere koning George IV van Engeland. Leopold kreeg de Britse nationaliteit. De pasgehuwden namen hun intrek in Claremont House bij Windsor. Op 5 november 1817 baarde zij een doodgeboren zoon, na een zware bevalling. Zijzelf stierf de volgende dag. Leopold was in shock en kwam de klap nooit meer te boven. In het paviljoen van Claremont House, waar hij veel mooie momenten met Charlotte had beleefd, liet hij een monument oprichten. Hij verbleef als weduwnaar verder aan het Britse hof en kreeg een dotatie. De banden met het Verenigd Koninkrijk bleven zeer hartelijk. Via zijn zus werd hij oom van de in 1819 geboren Victoria.
Caroline Bauer
In 1828 leert Leopold in Potsdam de zeventien jaar jongere actrice Caroline Bauer kennen. Bij Leopold is er sprake van liefde op het eerste gezicht en hij vraagt haar meteen ten huwelijk; daarbij gaat het wel om een morganatisch huwelijk. De echtelijke verbintenis moet geheim blijven, anders zou Leopold zijn jaarlijkse dotatie in Engeland van 50.000 pond verliezen. In 1829 trouwen de twee. Het huwelijk zou door Leopold een jaar later stopgezet worden. Caroline keert als een gebroken vrouw terug naar Berlijn en huwt een tijd later met een Poolse graaf. In 1877 pleegt Caroline zelfmoord.
Koning der Belgen
In 1830 keerden de kansen. Leopold kreeg het aanbod om koning van Griekenland te worden, maar hij weigerde. Na de Belgische Revolutie van 1830 legde het Belgische Nationaal Congres per decreet vast dat het Oranjehuis voor eeuwig uitgesloten was van de Belgische troon. Men wilde echter wel een monarchie, in constitutionele en representatieve vorm.
Nadat men eerst enkele andere kandidaten overwogen had, werd Leopold in 1831 gevraagd koning te worden van de nieuwe staat. Leopold had wat het congres dacht nodig te hebben, namelijk de steun van Engeland, dat het nog het best meende met de Belgische onafhankelijkheid, en internationale ervaring en prestige. Leopold sprak vloeiend Duits, Engels, Frans en een mondje Russisch en hij had goede relaties met de bankiersfamilie Rothschild. Het Nederlands was hij niet machtig, hoewel de meerderheid van zijn onderdanen die taal sprak. Het enige bezwaar was dat de nieuwe koning protestants was. Daarom diende hij te verzekeren dat hij zijn kinderen katholiek zou opvoeden. Leopold aanvaardde de uitnodiging, maar wilde wel eerst een duidelijk grensverdrag met Nederland. Hiertoe werd het Traktaat der XVIII artikelen opgesteld, dat de grens tussen Nederland en België teruglegde op die van 1790. Het verdrag werd ondertekend door de grootmachten Frankrijk, Groot-Brittannië, Pruisen en Rusland en -na behoorlijk wat discussie- ook door het Belgische Nationaal Congres. Nederland weigerde het traktaat echter te ondertekenen en stuurde aan op de Tiendaagse Veldtocht. Na het tekenen van het traktaat trad Leopold op 26 juni 1831 aan als de eerste koning der Belgen. De koning maakte wel bezwaar tegen de beperkte politieke macht van de monarch. Later sprak hij zelfs van een politieke dwangbuis. De koning kwam per boot van Engeland en kwam aan in Calais. Vanuit Calais werd hij met de koets naar De Panne gebracht, waarna hij in Veurne een maaltijd kreeg. Via Oostende, Brugge en Gent trok hij naar Laken. Op 21 juli legde hij op het Koningsplein in Brussel de eed af.
Nog geen twee weken later, op 2 augustus 1831, werd België binnengevallen door Nederlandse troepen. Gedurende een periode van acht jaar waren er schermutselingen, maar in 1839 werd de Belgische onafhankelijkheid onder grote internationale druk officieel erkend door Nederland. Willem I, koning van Nederland, verklaarde zich pas in 1839 akkoord met het Verdrag der XXIV artikelen na een gebiedsafstand van Nederlands Limburg door het jonge koninkrijk België ten voordele van Nederland. In dat verdrag aanvaardden de toenmalige grootmachten de Belgische onafhankelijkheid in ruil voor haar neutraliteit.
Kroonprins Leopold, koning Leopold I, prinses Charlotte, koningin Louise-Marie, prins Filips[bewerken] Tweede huwelijk
Op 9 augustus 1832 trouwde Leopold te Compiègne voor de tweede maal (officieel telt men het morganatische huwelijk met Caroline Bauer niet mee), met prinses Louise van Orléans, dochter van koning Lodewijk Filips van Frankrijk. Deze verbintenis was een zuivere politieke zet, om Nederland ver weg te houden.
Zij kregen vier kinderen:
Lodewijk Filips (24 juli 1833 - 16 mei 1834)
Leopold (II) (9 april 1835 - 17 december 1909)
Filips (24 maart 1837 - 17 november 1905), vader van Albert I
Charlotte (7 juni 1840 - 19 januari 1927), huwde op 27 juli 1857 met keizer aartshertog Maximiliaan en werd keizerin van Mexico.
Leopold vervreemdde al snel van zijn vrouw en hield er een hele lijst van minnaressen bij, waarvan de belangrijkste Arcadie Claret was.
In 1840 regelde Leopold het huwelijk tussen koningin Victoria van Engeland en Albert van Saksen-Coburg en Gotha; hij was van beiden de oom. In 1842 deed Leopold een mislukte poging om wetten betreffende kinder- en vrouwenarbeid in te voeren. Onder zijn bewind werd ook een mislukte kolonisatiepoging ondernomen in Santo Tomas (Guatemala) door de Compagnie Belge de Colonisation.
Leopolds diplomatie slaagde erin België neutraal te houden in de revoluties van 1848. De koning - zelf protestant - was medeverantwoordelijk voor het feit dat de ca. 7.000 protestanten van het land hun wettelijke gelijkstelling (daterend van 1802) voortgezet zagen. Leopold was daarnaast een bekend vrijmetselaar.
Leopold had ook een meer dan twintig jaar durende relatie met Arcadie Claret. Met haar kreeg hij 2 zonen: Georg (1849-1904) en Arthur von Eppinghoven (1852-1940). De koning gaf zijn buitenechtelijke zoons de titel "Baron von Eppinghoven".
Koningin Louise-Marie stierf op 11 oktober 1850. Vijftien jaar later, op 10 december 1865 in Laken, volgde Koning Leopold haar. Zijn laatste woord was duidelijk, "Charlotte". De eerste Koning der Belgen ligt begraven in de kerk van Laken. Hij rust er in de koninklijke crypte tussen al zijn opvolgers en familie.
Heerlijkheid:
| prins van Saksen-Coburg-Saalfeld (later van Saksen-Coburg en Gotha), hertog van Saksen, was van 1831 tot 1865 de eerste Koning der Belgen. |
Hij trouwde, 25 jaar oud, op donderdag 2 mei 1816 met de 19-jarige
 |  |  |
67 | 68 | 69 |
65 Charlotte Augusta van Wales (afb. 67 t/m 69), geboren op zaterdag 7 januari 1797 in London (GB). Charlotte is overleden op donderdag 6 november 1817 in Claremont House (Esher, Surrey), 20 jaar oud.
Notitie bij Charlotte: Zij was de dochter van de prins van Wales, de latere koning George IV en diens vrouw Caroline van Brunswijk. Haar ouders hadden een bijzonder slecht huwelijk en leefden na de geboorte van hun dochter feitelijk gescheiden. Charlotte zag haar moeder nauwelijks. Als enig kind van de Britse troonopvolger leek zij aangewezen om haar vader als monarch op te volgen.
In 1814 was zij enkele maanden verloofd met de Nederlandse prins Willem (de latere Koning Willem II), maar zij verbrak de verloving. Op 2 mei 1816 trouwde ze met Leopold van Saksen-Coburg, de latere koning van België. Leopold was hierbij aangemoedigd door zijn schoonbroer en beschermheer, de Russische tsaar Alexander I, die een Brits-Nederlandse dynastieke unie wilde beletten.
Tijdgenoten meldden dat Leopold en Charlotte een gelukkig echtpaar vormden. Op 5 november 1817 beviel ze, na een bevalling die vijftig uur had geduurd, van een doodgeboren zoon. Een dag daarna overleed ze zelf aan de gevolgen. De verloskundige pleegde later bij het kraambed van een andere vrouw zelfmoord.
Haar dood leidde tot grote onzekerheid over de erfopvolging. Overhaaste huwelijken van haar ongetrouwde ooms waren het gevolg.
In 1814 was zij enkele maanden verloofd met de Nederlandse prins Willem (de latere Koning Willem II), maar zij verbrak de verloving. Op 2 mei 1816 trouwde ze met Leopold van Saksen-Coburg, de latere koning van België. Leopold was hierbij aangemoedigd door zijn schoonbroer en beschermheer, de Russische tsaar Alexander I, die een Brits-Nederlandse dynastieke unie wilde beletten.
Tijdgenoten meldden dat Leopold en Charlotte een gelukkig echtpaar vormden. Op 5 november 1817 beviel ze, na een bevalling die vijftig uur had geduurd, van een doodgeboren zoon. Een dag daarna overleed ze zelf aan de gevolgen. De verloskundige pleegde later bij het kraambed van een andere vrouw zelfmoord.
Haar dood leidde tot grote onzekerheid over de erfopvolging. Overhaaste huwelijken van haar ongetrouwde ooms waren het gevolg.
Heerlijkheid:
| Prinses |
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Lodewijk Filips van Belgie (afb. 70), geboren op woensdag 24 juli 1833 in Kasteel van Laken. Lodewijk is overleden op vrijdag 16 mei 1834 in Kasteel van Laken, 9 maanden oud.
II. Leopold (II) Lodewijk Filips Marie Victor van Belgie (afb. 71 t/m 73), geboren op donderdag 9 april 1835 in Brussel. Leopold is overleden op vrijdag 17 december 1909 in Laken, 74 jaar oud.
Leopold trouwde, 18 jaar oud, op maandag 22 augustus 1853 met Marie Henriëtte van Oostenrijk (afb. 74 en 75), 16 jaar oud. Marie is geboren op dinsdag 23 augustus 1836 in Pest. Marie is overleden op vrijdag 19 september 1902 in Spa, 66 jaar oud.
IV. Charlotte van Belgie (afb. 76 t/m 78), geboren op zondag 7 juni 1840 in Laken. Charlotte is overleden op woensdag 19 januari 1927 in Meise, 86 jaar oud.
 |
70 |
Notitie bij Lodewijk: Geboorte
Lodewijk Filips werd geboren in 1833 in het koninklijk kasteel van Laken. Hij was de eerstgeborene van Leopold I, koning der Belgen en daarmee automatisch de erfopvolger van het indertijd jonge koninkrijk België. Hij stond bekend als de kroonprins van België en eerste prins van België, alhoewel er pas in 1891 er een sluitend wettelijk kader voor de titel prins van België kwam. De titel Hertog van Brabant voor de oudste zoon van de monarch werd pas in 1840 per koninklijk besluit ingesteld en voor het eerst verleend aan zijn broer, de latere Leopold II.
Lodewijk Filips werd in de kathedraal van Sint-Michiel en Sint-Goedele te Brussel gedoopt door kardinaal Engelbertus Sterckx, toenmalig aartsbisschop van Mechelen-Brussel, in aanwezigheid van zijn grootmoeder langs moederszijde, koningin Marie Amélie van Frankrijk, verschillende prinsen en prinsessen van Orléans en alle gestelde lichamen van België.
Hij werd een mooi kind met een stevig uiterlijk genoemd.
Naamgeving
Lodewijk Filips verwijst naar zijn grootvader langs moederszijde, de Franse koning Lodewijk Filips I.
Leopold verwijst naar zijn vader. Leopold was een veel voorkomende naam in het huis Saksen-Coburg en Gotha.
Victor verwijst naar zijn nicht, koningin Victoria, waarmee zijn vader een hartelijke band had.
Ernst verwijst naar zijn oom, Ernst I, Hertog van Saksen-Coburg en Gotha. Hij was tevens de schoonvader van koningin Victoria.
Hij werd ook Babychou of Babochon genoemd door zijn moeder. Een samentrekking van baby en chou, wat lieveling betekent.
Overlijden
Lodewijk Filips overleed in 1834, negen maanden en twintig dagen oud, waardoor België voor een eerste maal zonder troonopvolger kwam. Hij stierf aan een slijmvliesontsteking die veroorzaakt werd door een slechte leverfunctie. Hij had drie behandelende artsen met elk een verschillende nationaliteit. Koning Leopold woonde de begrafenisplechtigheid van zijn zoon niet bij. De dood van zijn zoon bracht de herinneringen aan de dood van zijn eerste vrouw, Charlotte Augusta van Wales, de Britse kroonprinses die stierf gedurende haar bevalling van de doogeboren zoon van Leopold. Koningin Louise-Marie schreef hierover dat de oude wonden opnieuw werden opgereten.
De kleine doodskist, met wit fluweel bekleed, werd begraven in de grafkelder van de Hertogen van Brabant in de kathedraal van Sint-Michiel en Sint-Goedele, maar later werd het stoffelijk overschot bijgeplaatst bij de lichamen van zijn overleden ouders in de Koninklijke Crypte van Laken.
Hij werd postuum opgevolgd als kroonprins door zijn broer Leopold die in 1835 werd geboren en later zijn vader zou opvolgen als Leopold II van België.
Lodewijk Filips werd geboren in 1833 in het koninklijk kasteel van Laken. Hij was de eerstgeborene van Leopold I, koning der Belgen en daarmee automatisch de erfopvolger van het indertijd jonge koninkrijk België. Hij stond bekend als de kroonprins van België en eerste prins van België, alhoewel er pas in 1891 er een sluitend wettelijk kader voor de titel prins van België kwam. De titel Hertog van Brabant voor de oudste zoon van de monarch werd pas in 1840 per koninklijk besluit ingesteld en voor het eerst verleend aan zijn broer, de latere Leopold II.
Lodewijk Filips werd in de kathedraal van Sint-Michiel en Sint-Goedele te Brussel gedoopt door kardinaal Engelbertus Sterckx, toenmalig aartsbisschop van Mechelen-Brussel, in aanwezigheid van zijn grootmoeder langs moederszijde, koningin Marie Amélie van Frankrijk, verschillende prinsen en prinsessen van Orléans en alle gestelde lichamen van België.
Hij werd een mooi kind met een stevig uiterlijk genoemd.
Naamgeving
Lodewijk Filips verwijst naar zijn grootvader langs moederszijde, de Franse koning Lodewijk Filips I.
Leopold verwijst naar zijn vader. Leopold was een veel voorkomende naam in het huis Saksen-Coburg en Gotha.
Victor verwijst naar zijn nicht, koningin Victoria, waarmee zijn vader een hartelijke band had.
Ernst verwijst naar zijn oom, Ernst I, Hertog van Saksen-Coburg en Gotha. Hij was tevens de schoonvader van koningin Victoria.
Hij werd ook Babychou of Babochon genoemd door zijn moeder. Een samentrekking van baby en chou, wat lieveling betekent.
Overlijden
Lodewijk Filips overleed in 1834, negen maanden en twintig dagen oud, waardoor België voor een eerste maal zonder troonopvolger kwam. Hij stierf aan een slijmvliesontsteking die veroorzaakt werd door een slechte leverfunctie. Hij had drie behandelende artsen met elk een verschillende nationaliteit. Koning Leopold woonde de begrafenisplechtigheid van zijn zoon niet bij. De dood van zijn zoon bracht de herinneringen aan de dood van zijn eerste vrouw, Charlotte Augusta van Wales, de Britse kroonprinses die stierf gedurende haar bevalling van de doogeboren zoon van Leopold. Koningin Louise-Marie schreef hierover dat de oude wonden opnieuw werden opgereten.
De kleine doodskist, met wit fluweel bekleed, werd begraven in de grafkelder van de Hertogen van Brabant in de kathedraal van Sint-Michiel en Sint-Goedele, maar later werd het stoffelijk overschot bijgeplaatst bij de lichamen van zijn overleden ouders in de Koninklijke Crypte van Laken.
Hij werd postuum opgevolgd als kroonprins door zijn broer Leopold die in 1835 werd geboren en later zijn vader zou opvolgen als Leopold II van België.
Heerlijkheid:
| kroonprins van België, prins van Saksen-Coburg en Gotha en hertog van Saksen |
 |  |  |  |  |
71 leopold II | 72 La baronne Vaughan | 73 | 74 | 75 |
Notitie bij Leopold: Opgepast !!! De neutraliteit van dit artikel wordt betwist.
bron: Wikipedia
Leopold II werd geboren als tweede kind van Leopold I en diens tweede echtgenote Louise van Orléans.
Huwelijk
Leopold huwde op 18-jarige leeftijd met Maria Hendrika van Oostenrijk,(afb. 74 en 75) zij was de kleindochter van Leopold II van Oostenrijk. Ze schonk hem vier kinderen:
Louise (18 februari 1858 - 1 maart 1924), trouwde met Filips van Saksen-Coburg en Gotha
Leopold (12 juni 1859 – 22 januari 1869)
Stefanie (21 mei 1864 - 24 augustus 1945), trouwde met Rudolf van Oostenrijk
Clementina (30 juli 1872 - 8 maart 1952), trouwde met Napoleon Victor Bonaparte
Omdat zijn enige zoon en troonopvolger Leopold op jonge leeftijd overleed, werd zijn broer prins Filips, graaf van Vlaanderen troonopvolger, deze was nagenoeg doof en daardoor achtte Leopold hem niet in staat de Belgische troon te bestijgen. Hij vestigde zijn hoop op diens zoon Boudewijn, die echter ook vroegtijdig stierf. De Franse danseres prinses Cléopâtre-Diane de Mérode (1875 - 1966) (Cléo) zou geruime tijd zijn maîtresse zijn geweest, maar officieel heeft zij dat altijd ontkend. De koning heeft een tijdlang de spotnaam Cléopold gekregen en er circuleerden spotprenten over deze al of niet vermeende affaire. Zijn vrouw overleed in 1902.
Nu de koningin overleden was, kreeg Leopolds minnares Blanche Delacroix, barones de Vaughan (1883-1948) een vaste residentie in Laken, in de Villa Vanderborght en ook een in Oostende. Ze kreeg recht op een lijfwacht, want als ze in Brussel rondliep kreeg ze vaak verwijten en soms zelfs stenen naar haar hoofd geslingerd.[bron?]
Blanche Delacroix schonk de oude vorst twee buitenechtelijke zoons:
Lucien Philippe Marie Antoine Durrieux (9 februari 1906 - 15 november 1984)
Philippe Henri Marie François Durrieux (16 oktober 1907 - 21 augustus 1914)
Toen Blanche zwanger was van haar tweede zoon, woedden er hevige geruchten, dat niet Leopold, maar haar vroegere minnaar Durrieux (die ze voor Leopold in de kou had laten staan) de vader zou zijn. Durrieux dook in die tijd ook te pas en te onpas op in Brussel. Haar tweede zoon werd geboren met atrofie aan de linkerhand; juist die handicap was voor Leopold het bewijs dat hij de vader is. Vijanden van de koning spotten dat het jongetje "een stompje heeft zoals de negers bij wie Leopold een hand heeft laten afhakken".
De koning was dolgelukkig en bedroefd tegelijk; na drie dochters en een voortijdig gestorven zoon had hij ineens twee zonen, maar deze waren uitgesloten van de Belgische troon. De koning bedacht ze met de dynastieke titels hertog van Tervuren en graaf van Ravenstein. Ze kregen samen met hun moeder een deel van de erfenis. Leopold trouwde vijf dagen voor zijn dood met haar in een religieuze ceremonie, die geen enkele validiteit heeft onder de Belgische Wet. Na haar tweede huwelijk kregen de jongens de naam Durrieux.
Kongo
Leopold II is internationaal vooral bekend vanwege zijn privékolonie Kongo-Vrijstaat. Vanaf 1876 ging hij zich steeds meer voor Centraal-Afrika interesseren, onder meer door in 1879 een verkenningstocht door Henry Morton Stanley te sponsoren. Op de conferentie van Berlijn in 1884-5 werd zijn persoonlijke soevereiniteit over de Kongo-Vrijstaat internationaal erkend. Dat bereikte Leopold door jarenlange voorbereiding en diplomatie. In 1908 nam de Belgische regering Kongo, voortaan Belgisch-Kongo, formeel over van de koning, na protesten uit het buitenland over het wanbeheer dat Leopold over de kolonie had gevoerd. De 23 jaar onder het bewind van Leopold II worden gekenmerkt door volkerenmoord, slavernij, ontvoeringen, martelen, verkrachtingen, onthoofdingen en het afhakken van handen. De schattingen over het aantal slachtoffers variëren aanzienlijk. De Britse diplomaat Roger Casement heeft het over drie miljoen tijdens twaalf van de twintig jaar. Peter Forbath noemt ten minste vijf miljoen. Adam Hochschild spreekt van tien miljoen en de Encyclopædia Britannica spreekt van een totale bevolkingsafname van twintig tot dertig miljoen naar acht miljoen.
Leopold was zeer trots op zijn kolonie, hij liet er speciaal serres voor bouwen, het Koninklijk Museum voor Midden-Afrika en zelfs een zaal in het Koninklijk Paleis, de Kongo-Zaal.
Op 30 december 1888 stelde hij de nationale orde van De Orde van de Afrikaanse Ster in met de volgende motivering: Onder de benaming "Orde van de Afrikaanse Ster" wordt door Ons een orde ingesteld, tot beloning van de diensten aan de Onafhankelijke Kongostaat en in het algemeen aan de zaak van de Afrikaanse beschaving bewezen.
Opmerkelijk: Leopold II heeft nooit een voet gezet in zijn Kongo.
Plannen voor een aanval op Nederland
De Vlaamse journalist Kris Clerckx onderzocht documenten uit het huisarchief van de koning waaruit bleek dat kroonprins Leopold II vergevorderde plannen had om Nederland binnen te vallen. Hij wilde op deze wijze toegang krijgen tot koloniën (hij had eerder gepoogd om het verliesgevende Borneo te verwerven) en bovendien vond hij (net als zijn vader) dat Limburg, Noord-Brabant en Luxemburg tot België behoorden. Een uitgebreide Belgische spionagemissie uit 1854 (met schetsen van alle belangrijke Nederlandse vestingen) meldde dat het Nederlandse leger veel zwakker en kleiner was dan het Belgische en er bovendien veel minder in werd geïnvesteerd, waarbij een deel van het geld ook nog opging aan de marine (die in België geen rol van betekenis speelde), die bij een invasie over land nutteloos zou zijn geweest. Wel had Nederland sterke verdedigingslinies langs de rivieren (vooral de Hollandse Waterlinie was goed onderhouden) en werd verwacht dat de vaderlandslievende bevolking massaal in opstand zou komen. Een aanvalsplan voorzag in een oproer in katholiek Nederland als aanleiding (er woonden volgens spionagegegevens in 1854 ongeveer 1,2 miljoen katholieken en 1,7 miljoen gereformeerden in Nederland) en vanuit die hoek verwachte de koning dan ook steun voor zijn aanval. De aanval zou op dezelfde wijze moeten plaatsvinden als de Fransen hun aanval inzetten in 1795: over de Waal gevolgd door een verrassingsaanval op Amsterdam. Onderweg terug (de ’omval’) zouden de gevreesde verdedigingslinies bij Utrecht in de rug worden aangevallen. Bij de aanval moest de Nederlandse koning worden afgezet en het volk zou vervolgens besluiten over het lot van de katholieken. Het einddoel was namelijk alle katholieke gebieden tot aan de rivieren ’onder één kroon te verenigen’. Tijdens de aanval zou dan blijken welke provincies zich wel en welke zich niet bij België wilden aansluiten.
Het plan ging uiteindelijk niet door omdat de toen nog regerende Leopold I het plan veel te riskant vond. Bovendien bleef steun van Frankrijk uit. Gehoopt werd vooraf op inactiviteit van Franse zijde (stilzwijgende steun); Pruisen zou dan ook inactief blijven en Engeland had het in die tijd waarschijnlijk te druk met de oorlog met Rusland. Leopolds hoogste Franse diplomaat in Frankrijk (de prins van Chimay) zag echter weinig realisme in het plan en stribbelde tegen. Toen kroonprins Leopold uiteindelijk toch aan tafel kwam te zitten met een oom van keizer Napoleon III moet deze hem duidelijk hebben gemaakt dat de invasie niet zou worden gesteund (er zijn geen documenten over gevonden), want de aanvalsplannen verdwenen daarna in de ijskast.[2].
Belgische koning
Op 15 november 1902 probeerde de Italiaanse anarchist Gennaro Rubino, een werkloze schrijnwerker, koning Leopold II te vermoorden. Toen de koninklijke familie terugkeerde van het Te Deum in de kathedraal, vuurde Rubino een paar schoten af naar de koets. Hij miste en werd opgepakt. Als motief vermeldde hij achteraf: "Omdat hij rijk is en wij arm".
Leopold II was opdrachtgever voor vele bouwwerken in Brussel, Antwerpen en Oostende. Zie hieronder, onder Koning-bouwheer. Hij wilde een mooi land voor zijn rijken.
In 1904 kreeg de koning van de Duitse keizer Wilhelm II Frans-Vlaanderen twee miljoen pond sterling aangeboden als België de Duitsers ongehinderd door hun land zouden laten trekken bij een conflict met Frankrijk. Leopold weigerde dit aanbod met het argument dat zijn parlement dit nooit zou toestaan.
Op zijn sterfbed ondertekende hij ook de wet op de dienstplicht waardoor iedere mannelijke Belg voor een periode soldaat moest worden.
Nalatenschap
Omdat zijn erfopvolging mislukte, hield de koning zich intensief bezig met het uithuwelijken van zijn dochters. De koning was verwant aan alle grote dynastieën. Zijn zus Charlotte was keizerin van Mexico en zijn dochter moest keizerin worden van Oostenrijk. Koningin Victoria was een volle nicht van hem. Bovendien was zijn grootvader de koning van Frankrijk. Een huwelijk was voor hem een staatszaak en dat moest zijn eigen vrouw vaak ondervinden. Zij vluchtte regelmatig naar haar verblijf in Spa.
Eén voor één verdwenen zijn dochters naar Europese hoven ver in het buitenland. De meeste van deze huwelijken waren gedoemd te mislukken, waardoor de vorst zich hevig schaamde. Bij zijn dood ontstond er een grote rel om het geld van de overleden vader. De koning onterfde al zijn dochters en schonk de kastelen en paleizen aan de staat, in ruil voor het onderhoud ervan en de garantie dat de paleizen ter beschikking werden gesteld aan zijn opvolgers. Zo ontstond de Koninklijke Schenking. Vandaag is er alleen nog via de tak van het huis Bonaparte en Windisch-Graetz rechtstreekse afstamming van Leopold in leven. Hij is begraven in Laken en liet een land achter dat economisch gezond was, een kolonie rijker was en democratischer was geworden. Zijn gedachtenis leeft voort in de Orde van Leopold II.
Koning-bouwheer
Met het geld, dat hij binnenkreeg dankzij o.a. Congo, transformeerde hij België. Zo liet hij Brussel volledig opnieuw aanleggen.
Brussel
Het Koninklijk Paleis
Het Kasteel van Laken
De Koninklijke Serres van Laken
De Basiliek van Koekelberg
De Onze-Lieve-Vrouwekerk van Laken
Het Justitiepaleis
De Tervurenlaan
Het Koninklijk Museum voor Midden-Afrika in Tervuren
Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België
Het Jubelpark
In Oostende
De Koninklijke Gaanderijen (1902-1906)
De Koninklijke villa (Het Koninklijk Chalet 1874)
De Thermae Palace
Het Maria Hendrikapark
De Koninklijke stallingen en de nabijgelegen tennisclub
De neogotische Sint-Petrus-en-Pauluskerk
The Royal Yacht club van Oostende
De de Smet de Naeyerbruggen
De Koninklijke Golf Club Oostende
In Antwerpen
De Zoo van Antwerpen
Het Centraal Station
Het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten
Ook in het buitenland was Leopold II actief als bouwheer. Zo liet hij in 1902 de Villa Leopolda bouwen in Villefranche-sur-Mer aan de Franse Azurenkust. Deze villa wordt anno 2009 beschouwd als het duurste huis ter wereld.
bron: Wikipedia
Leopold II werd geboren als tweede kind van Leopold I en diens tweede echtgenote Louise van Orléans.
Huwelijk
Leopold huwde op 18-jarige leeftijd met Maria Hendrika van Oostenrijk,(afb. 74 en 75) zij was de kleindochter van Leopold II van Oostenrijk. Ze schonk hem vier kinderen:
Louise (18 februari 1858 - 1 maart 1924), trouwde met Filips van Saksen-Coburg en Gotha
Leopold (12 juni 1859 – 22 januari 1869)
Stefanie (21 mei 1864 - 24 augustus 1945), trouwde met Rudolf van Oostenrijk
Clementina (30 juli 1872 - 8 maart 1952), trouwde met Napoleon Victor Bonaparte
Omdat zijn enige zoon en troonopvolger Leopold op jonge leeftijd overleed, werd zijn broer prins Filips, graaf van Vlaanderen troonopvolger, deze was nagenoeg doof en daardoor achtte Leopold hem niet in staat de Belgische troon te bestijgen. Hij vestigde zijn hoop op diens zoon Boudewijn, die echter ook vroegtijdig stierf. De Franse danseres prinses Cléopâtre-Diane de Mérode (1875 - 1966) (Cléo) zou geruime tijd zijn maîtresse zijn geweest, maar officieel heeft zij dat altijd ontkend. De koning heeft een tijdlang de spotnaam Cléopold gekregen en er circuleerden spotprenten over deze al of niet vermeende affaire. Zijn vrouw overleed in 1902.
Nu de koningin overleden was, kreeg Leopolds minnares Blanche Delacroix, barones de Vaughan (1883-1948) een vaste residentie in Laken, in de Villa Vanderborght en ook een in Oostende. Ze kreeg recht op een lijfwacht, want als ze in Brussel rondliep kreeg ze vaak verwijten en soms zelfs stenen naar haar hoofd geslingerd.[bron?]
Blanche Delacroix schonk de oude vorst twee buitenechtelijke zoons:
Lucien Philippe Marie Antoine Durrieux (9 februari 1906 - 15 november 1984)
Philippe Henri Marie François Durrieux (16 oktober 1907 - 21 augustus 1914)
Toen Blanche zwanger was van haar tweede zoon, woedden er hevige geruchten, dat niet Leopold, maar haar vroegere minnaar Durrieux (die ze voor Leopold in de kou had laten staan) de vader zou zijn. Durrieux dook in die tijd ook te pas en te onpas op in Brussel. Haar tweede zoon werd geboren met atrofie aan de linkerhand; juist die handicap was voor Leopold het bewijs dat hij de vader is. Vijanden van de koning spotten dat het jongetje "een stompje heeft zoals de negers bij wie Leopold een hand heeft laten afhakken".
De koning was dolgelukkig en bedroefd tegelijk; na drie dochters en een voortijdig gestorven zoon had hij ineens twee zonen, maar deze waren uitgesloten van de Belgische troon. De koning bedacht ze met de dynastieke titels hertog van Tervuren en graaf van Ravenstein. Ze kregen samen met hun moeder een deel van de erfenis. Leopold trouwde vijf dagen voor zijn dood met haar in een religieuze ceremonie, die geen enkele validiteit heeft onder de Belgische Wet. Na haar tweede huwelijk kregen de jongens de naam Durrieux.
Kongo
Leopold II is internationaal vooral bekend vanwege zijn privékolonie Kongo-Vrijstaat. Vanaf 1876 ging hij zich steeds meer voor Centraal-Afrika interesseren, onder meer door in 1879 een verkenningstocht door Henry Morton Stanley te sponsoren. Op de conferentie van Berlijn in 1884-5 werd zijn persoonlijke soevereiniteit over de Kongo-Vrijstaat internationaal erkend. Dat bereikte Leopold door jarenlange voorbereiding en diplomatie. In 1908 nam de Belgische regering Kongo, voortaan Belgisch-Kongo, formeel over van de koning, na protesten uit het buitenland over het wanbeheer dat Leopold over de kolonie had gevoerd. De 23 jaar onder het bewind van Leopold II worden gekenmerkt door volkerenmoord, slavernij, ontvoeringen, martelen, verkrachtingen, onthoofdingen en het afhakken van handen. De schattingen over het aantal slachtoffers variëren aanzienlijk. De Britse diplomaat Roger Casement heeft het over drie miljoen tijdens twaalf van de twintig jaar. Peter Forbath noemt ten minste vijf miljoen. Adam Hochschild spreekt van tien miljoen en de Encyclopædia Britannica spreekt van een totale bevolkingsafname van twintig tot dertig miljoen naar acht miljoen.
Leopold was zeer trots op zijn kolonie, hij liet er speciaal serres voor bouwen, het Koninklijk Museum voor Midden-Afrika en zelfs een zaal in het Koninklijk Paleis, de Kongo-Zaal.
Op 30 december 1888 stelde hij de nationale orde van De Orde van de Afrikaanse Ster in met de volgende motivering: Onder de benaming "Orde van de Afrikaanse Ster" wordt door Ons een orde ingesteld, tot beloning van de diensten aan de Onafhankelijke Kongostaat en in het algemeen aan de zaak van de Afrikaanse beschaving bewezen.
Opmerkelijk: Leopold II heeft nooit een voet gezet in zijn Kongo.
Plannen voor een aanval op Nederland
De Vlaamse journalist Kris Clerckx onderzocht documenten uit het huisarchief van de koning waaruit bleek dat kroonprins Leopold II vergevorderde plannen had om Nederland binnen te vallen. Hij wilde op deze wijze toegang krijgen tot koloniën (hij had eerder gepoogd om het verliesgevende Borneo te verwerven) en bovendien vond hij (net als zijn vader) dat Limburg, Noord-Brabant en Luxemburg tot België behoorden. Een uitgebreide Belgische spionagemissie uit 1854 (met schetsen van alle belangrijke Nederlandse vestingen) meldde dat het Nederlandse leger veel zwakker en kleiner was dan het Belgische en er bovendien veel minder in werd geïnvesteerd, waarbij een deel van het geld ook nog opging aan de marine (die in België geen rol van betekenis speelde), die bij een invasie over land nutteloos zou zijn geweest. Wel had Nederland sterke verdedigingslinies langs de rivieren (vooral de Hollandse Waterlinie was goed onderhouden) en werd verwacht dat de vaderlandslievende bevolking massaal in opstand zou komen. Een aanvalsplan voorzag in een oproer in katholiek Nederland als aanleiding (er woonden volgens spionagegegevens in 1854 ongeveer 1,2 miljoen katholieken en 1,7 miljoen gereformeerden in Nederland) en vanuit die hoek verwachte de koning dan ook steun voor zijn aanval. De aanval zou op dezelfde wijze moeten plaatsvinden als de Fransen hun aanval inzetten in 1795: over de Waal gevolgd door een verrassingsaanval op Amsterdam. Onderweg terug (de ’omval’) zouden de gevreesde verdedigingslinies bij Utrecht in de rug worden aangevallen. Bij de aanval moest de Nederlandse koning worden afgezet en het volk zou vervolgens besluiten over het lot van de katholieken. Het einddoel was namelijk alle katholieke gebieden tot aan de rivieren ’onder één kroon te verenigen’. Tijdens de aanval zou dan blijken welke provincies zich wel en welke zich niet bij België wilden aansluiten.
Het plan ging uiteindelijk niet door omdat de toen nog regerende Leopold I het plan veel te riskant vond. Bovendien bleef steun van Frankrijk uit. Gehoopt werd vooraf op inactiviteit van Franse zijde (stilzwijgende steun); Pruisen zou dan ook inactief blijven en Engeland had het in die tijd waarschijnlijk te druk met de oorlog met Rusland. Leopolds hoogste Franse diplomaat in Frankrijk (de prins van Chimay) zag echter weinig realisme in het plan en stribbelde tegen. Toen kroonprins Leopold uiteindelijk toch aan tafel kwam te zitten met een oom van keizer Napoleon III moet deze hem duidelijk hebben gemaakt dat de invasie niet zou worden gesteund (er zijn geen documenten over gevonden), want de aanvalsplannen verdwenen daarna in de ijskast.[2].
Belgische koning
Op 15 november 1902 probeerde de Italiaanse anarchist Gennaro Rubino, een werkloze schrijnwerker, koning Leopold II te vermoorden. Toen de koninklijke familie terugkeerde van het Te Deum in de kathedraal, vuurde Rubino een paar schoten af naar de koets. Hij miste en werd opgepakt. Als motief vermeldde hij achteraf: "Omdat hij rijk is en wij arm".
Leopold II was opdrachtgever voor vele bouwwerken in Brussel, Antwerpen en Oostende. Zie hieronder, onder Koning-bouwheer. Hij wilde een mooi land voor zijn rijken.
In 1904 kreeg de koning van de Duitse keizer Wilhelm II Frans-Vlaanderen twee miljoen pond sterling aangeboden als België de Duitsers ongehinderd door hun land zouden laten trekken bij een conflict met Frankrijk. Leopold weigerde dit aanbod met het argument dat zijn parlement dit nooit zou toestaan.
Op zijn sterfbed ondertekende hij ook de wet op de dienstplicht waardoor iedere mannelijke Belg voor een periode soldaat moest worden.
Nalatenschap
Omdat zijn erfopvolging mislukte, hield de koning zich intensief bezig met het uithuwelijken van zijn dochters. De koning was verwant aan alle grote dynastieën. Zijn zus Charlotte was keizerin van Mexico en zijn dochter moest keizerin worden van Oostenrijk. Koningin Victoria was een volle nicht van hem. Bovendien was zijn grootvader de koning van Frankrijk. Een huwelijk was voor hem een staatszaak en dat moest zijn eigen vrouw vaak ondervinden. Zij vluchtte regelmatig naar haar verblijf in Spa.
Eén voor één verdwenen zijn dochters naar Europese hoven ver in het buitenland. De meeste van deze huwelijken waren gedoemd te mislukken, waardoor de vorst zich hevig schaamde. Bij zijn dood ontstond er een grote rel om het geld van de overleden vader. De koning onterfde al zijn dochters en schonk de kastelen en paleizen aan de staat, in ruil voor het onderhoud ervan en de garantie dat de paleizen ter beschikking werden gesteld aan zijn opvolgers. Zo ontstond de Koninklijke Schenking. Vandaag is er alleen nog via de tak van het huis Bonaparte en Windisch-Graetz rechtstreekse afstamming van Leopold in leven. Hij is begraven in Laken en liet een land achter dat economisch gezond was, een kolonie rijker was en democratischer was geworden. Zijn gedachtenis leeft voort in de Orde van Leopold II.
Koning-bouwheer
Met het geld, dat hij binnenkreeg dankzij o.a. Congo, transformeerde hij België. Zo liet hij Brussel volledig opnieuw aanleggen.
Brussel
Het Koninklijk Paleis
Het Kasteel van Laken
De Koninklijke Serres van Laken
De Basiliek van Koekelberg
De Onze-Lieve-Vrouwekerk van Laken
Het Justitiepaleis
De Tervurenlaan
Het Koninklijk Museum voor Midden-Afrika in Tervuren
Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België
Het Jubelpark
In Oostende
De Koninklijke Gaanderijen (1902-1906)
De Koninklijke villa (Het Koninklijk Chalet 1874)
De Thermae Palace
Het Maria Hendrikapark
De Koninklijke stallingen en de nabijgelegen tennisclub
De neogotische Sint-Petrus-en-Pauluskerk
The Royal Yacht club van Oostende
De de Smet de Naeyerbruggen
De Koninklijke Golf Club Oostende
In Antwerpen
De Zoo van Antwerpen
Het Centraal Station
Het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten
Ook in het buitenland was Leopold II actief als bouwheer. Zo liet hij in 1902 de Villa Leopolda bouwen in Villefranche-sur-Mer aan de Franse Azurenkust. Deze villa wordt anno 2009 beschouwd als het duurste huis ter wereld.
Heerlijkheid:
| prins van België, hertog van Saksen, prins van Saksen-Coburg en Gotha, hertog van Brabant, was van 1865 tot 1909 Koning der Belgen. |
Notitie bij Marie: Zij was de dochter van aartshertog Jozef van Oostenrijk en diens vrouw Maria Dorothea van Württemberg en de kleindochter van keizer Leopold II van het Heilige Roomse Rijk en keizerin Maria Louisa van Spanje. De Franse koningin Marie Antoinette (vrouw van koning Lodewijk XVI) was haar groottante. Via haar moeder was ze familie van hertog Frederik Eugenius van Württemberg. En omdat haar moeder een kleindochter was van prinses Carolina van Oranje-Nassau was Maria Henriëtta ook een nakomeling van Willem IV, erfstadhouder der Verenigde Nederlanden.
Op 22 augustus 1853 trad zij in het huwelijk met de Belgische kroonprins Leopold, de latere koning Leopold II. Het huwelijk was gearrangeerd door diens vader, koning Leopold I, die op deze wijze hoopte de banden met Oostenrijk te verstevigen. Het was geen gelukkige verbintenis.
Uit het huwelijk kwamen vier kinderen voort:
Louise (18 februari 1858 - 1 maart 1924), de latere echtgenote van Filips van Saksen-Coburg-Gotha
Leopold (12 juni 1859 - 22 januari 1869)
Stefanie (21 mei 1864 - 24 augustus 1945), de latere echtgenote van de Oostenrijkse kroonprins Rudolf
Clementine (30 juli 1872 - 8 maart 1955), de latere echtgenote van de stamhouder der Bonapartes: Napoleon Victor
Omdat Leopold, hun enige zoon, op tienjarige leeftijd verongelukte, werd haar zwager Filips troonopvolger. Diens zoon Albert zou uiteindelijk in 1909 de troon overnemen. De koningin was ongelukkig aan het Belgische hof en toen de koning naar een maîtresse ging vluchtte de vorstin samen met een deel van haar hofhouding naar haar buitenverblijf in Spa. Daar kon ze rustig alleen in het kuuroord verblijven. De vorstin was een uitstekende amazone, zij zou het talent hebben gehad om zelf paarden te dresseren. De koningin stierf alleen en ongelukkig in haar kasteel te Spa. Zij werd begraven in de Onze-Lieve-Vrouwekerk te Laken.
Vernoemingen
Het grootste park van Oostende, het 19e-eeuwse Maria Hendrikapark dat sinds 1998 grondig gerenoveerd wordt, is naar haar vernoemd, evenals het Koningin Maria Hendrikaplein voor Station Gent-Sint-Pieters en de Maria Hendrikalei aan het Antwerpse stadspark. Ook twee bekende waters van Spa, Spa Marie-Henriette en Spa Reine, zijn naar haar vernoemd.
Op 22 augustus 1853 trad zij in het huwelijk met de Belgische kroonprins Leopold, de latere koning Leopold II. Het huwelijk was gearrangeerd door diens vader, koning Leopold I, die op deze wijze hoopte de banden met Oostenrijk te verstevigen. Het was geen gelukkige verbintenis.
Uit het huwelijk kwamen vier kinderen voort:
Louise (18 februari 1858 - 1 maart 1924), de latere echtgenote van Filips van Saksen-Coburg-Gotha
Leopold (12 juni 1859 - 22 januari 1869)
Stefanie (21 mei 1864 - 24 augustus 1945), de latere echtgenote van de Oostenrijkse kroonprins Rudolf
Clementine (30 juli 1872 - 8 maart 1955), de latere echtgenote van de stamhouder der Bonapartes: Napoleon Victor
Omdat Leopold, hun enige zoon, op tienjarige leeftijd verongelukte, werd haar zwager Filips troonopvolger. Diens zoon Albert zou uiteindelijk in 1909 de troon overnemen. De koningin was ongelukkig aan het Belgische hof en toen de koning naar een maîtresse ging vluchtte de vorstin samen met een deel van haar hofhouding naar haar buitenverblijf in Spa. Daar kon ze rustig alleen in het kuuroord verblijven. De vorstin was een uitstekende amazone, zij zou het talent hebben gehad om zelf paarden te dresseren. De koningin stierf alleen en ongelukkig in haar kasteel te Spa. Zij werd begraven in de Onze-Lieve-Vrouwekerk te Laken.
Vernoemingen
Het grootste park van Oostende, het 19e-eeuwse Maria Hendrikapark dat sinds 1998 grondig gerenoveerd wordt, is naar haar vernoemd, evenals het Koningin Maria Hendrikaplein voor Station Gent-Sint-Pieters en de Maria Hendrikalei aan het Antwerpse stadspark. Ook twee bekende waters van Spa, Spa Marie-Henriette en Spa Reine, zijn naar haar vernoemd.
Heerlijkheid:
| hertogin van Brabant, prinses van België, aartshertogin van Oostenrijk, was de tweede Koningin der Belgen. |
III. Filips Eugenius Ferdinand Maria Clemens Boudewijn Leopold George van Belgie, geboren op vrijdag 24 maart 1837 in Laken (zie 32).
 |  |  |
76 | 77 | 78 |
Notitie bij Charlotte: Huwelijk
Prinses Charlotte was een gewilde huwelijkskandidate. Onder meer George van Saksen dong naar haar hand, maar ook koning Peter V van Portugal, een volle neef van haar. Op deze verbintenis werd zeer aangedrongen door Charlottes nicht, koningin Victoria, maar uiteindelijk bepaalde Leopold dat zijn dochter - binnen de eisen van ebenbürtigkeit - vrij was in de keuze van een huwelijkskandidaat.[1]
Op 27 juli 1857 trad zij in het huwelijk met de Oostenrijkse aartshertog Maximilaan, een jongere broer van keizer Frans Jozef I. De prinses was verliefd op haar Max, het was een liefdesverbintenis. De verbintenis kon ook zeer op de instemming rekenen van de moeder van de bruidegom, aartshertogin Sophie. Deze was inmiddels in allerlei conflicten verzeild geraakt met haar eerste schoondochter, keizerin Elisabeth. Aan Elisabeth - die een grondige hekel aan Charlotte zou krijgen - werd de Belgische prinses door haar schoonmoeder ten voorbeeld gehouden. Zij vestigden zich in Milaan, waar Maximiliaan optrad als gouverneur van het koninkrijk Lombardije-Venetië. Charlotte trachtte haar man te ondersteunen in diens pogingen om deze Italiaanse gewesten voor het Oostenrijkse keizerrijk te behouden. In 1859 onthief Frans Jozef zijn broer evenwel van zijn functie, waarna het paar zich vestigde in het kasteel Miramare nabij Triëst.
Daar werd Maximiliaan, vooral op aandringen van de Franse keizer Napoleon III, de keizerskroon van Mexico, waar hij een marionettenkeizerrijk had weten te vestigen, aangeboden. In 1864 aanvaardde Maximiliaan dit aanbod.
Keizerin van Mexico
Charlotte - die in Mexico bekend zou worden als Keizerin Carlota - en Maximiliaan gingen wonen in het paleis in Chapultepec. Het paar kon geen kinderen krijgen, en adopteerde daarom Agustín de Iturbide y Green, kleinzoon van keizer Agustín I, als zoon en opvolger. Charlotte en Maximiliaan poogden zich de Mexicaanse cultuur eigen te maken. Maar waar het Maximiliaan ging om goed te kunnen regeren over zijn onderdanen was Charlotte meer geïnteresseerd in de grandeur van het keizerrijk. Charlotte stak veel tijd in de hofhouding en het organiseren van bals. Zij wilde het keizerrijk vooral meer aanzien geven, en stelde zelfs voor Centraal-Amerika te heroveren.
In werkelijkheid konden de Fransen en monarchistische troepen geheel Mexico niet eens onder de duim krijgen. Eind 1865 begonnen de republikeinen van president Benito Juárez vanuit het noorden hun tegenoffensief. Nadat duidelijk werd dat Mexico niet behouden kon worden trokken de Fransen zich in 1866 terug. Charlotte reisde naar Europa en ging van hof naar hof. Eerst klopte ze aan bij de Bonapartes in Parijs, maar Napoleon III weigert haar te helpen. Charlotte weigert zelfs eten, ze heeft angst voor vergiftiging. De grootvader van de Keizerin was Lodewijk-Filips van Bourbon, deze werd opgevolgd door een Bonaparte, Napoleon III; de keizerin is zich bewust van haar familiebanden en verwijt de Keizer onpartijdigheid. Algauw beseft de keizerin dat ze niets meer kon inbrengen en verlaat ontgoocheld Parijs. Ook het Oostenrijkse hof is niet bereid het kwijnende keizerrijk te helpen. Vandaar uit gaat ze de zaak bepleiten bij Paus Paus Pius IX, ook daar geeft ze teken van wanhoop en krankzinnigheid. In Triëst wordt de keizerin, die inmiddels helemaal van de wereld is, opgevangen. Ze zou haar man nooit meer terugzien.
Ondertussen, in 1867 vergaat het haar echtgenoot niet veel beter. De keizer besluit zonder versterking de zaak recht te trekken, tevergeefs. Meedogenloos werd hij verslagen en ter dood veroordeeld. Als het nieuws Europa bereikt, protesteren alle Europese koningshuizen tevergeefs. Op 19 juni sterft de keizer voor een vuurpeleton van zeven man.
Keizerin-weduwe
Al gauw wordt besloten Charlotte te sparen, het personeel mag zelfs niet rouwen zodat de Keizerin geen argwaan krijgt. Een maand later laat Leopold zijn zus naar Laken terugkomen,. Ondertussen blijft de keizerin in een kunstmatige roes, niet wetend van de geschiedenis. Na zeven maanden krijgt ze het nieuws te horen, hetgeen haar geestestoestand niet verbetert.
De keizerin krijgt vlagen van hysterie en woede, afgewisseld met heldere momenten. Volgens sommigen bleef zij tot haar dood volhouden keizerin van Mexico te zijn. "Haar bruidsjurk, verlepte bloemen en een gevederd Mexicaans afgodsbeeld hingen bij haar aan de muur. Volgens berichten bracht ze haar dagen door in gesprek gewikkeld met een levensgrote pop gekleed in een keizerlijk gewaad". (zie Hochschild A. "De geest van koning Leopold II") Zij sprak deze pop aan met ’Max’ en beweerde dat het het hart van Maximiliaan bezat.
Algauw beseft de koning dat ze niet in Laken kan blijven, en stuurt haar naar het slot Tervuren (nabij het huidige Koninklijk Museum voor Midden-Afrika). In 1879 brandde het slot Tervuren af, de keizerlijke huishouding redt de keizerin, die de ernst van de zaak niet beseft. Daarna verhuisde Charlotte met haar hofhouding naar het kasteel Boechout te Meise, waar zij tot haar dood zou blijven wonen. Als keizerin van Mexico bleef ze nog steeds de schoonzus van de Oostenrijkse keizer, hetgeen een netelige situatie is voor koning Albert. De koningskinderen verbleven tijdens de Eerste Wereldoorlog in Engeland terwijl Koningin Elisabeth en Koning Albert in België bleven. De Keizerin bleef in haar kasteel. Aan de ingang hing een bord:
Hier woont hare Majesteit de Keizerin van Mexico; schoonzus van zijne Keizerlijke Majesteit; Franz-Jozef, Keizer van Oostenrijk; Koning van Hongarije.
De Duitse keizer geeft expliciet het bevel de schoonzus van de Oostenrijkse keizer te sparen. De Duitse troepen lieten de keizerin met rust, tot tevredenheid van de koninklijke familie. De koninklijke familie bleef zich bekommeren om de oude vorstin. Ze kreeg veel aandacht van haar neven en -nichten: prinses Clémentine en prins Boudewijn, maar ook prinses Louise en prinses Henriëtte vergeten haar niet. Keizer Frans Jozef zou via zijn schoondochter aartshertogin Stefanie contact houden.
Prinses Charlotte was een gewilde huwelijkskandidate. Onder meer George van Saksen dong naar haar hand, maar ook koning Peter V van Portugal, een volle neef van haar. Op deze verbintenis werd zeer aangedrongen door Charlottes nicht, koningin Victoria, maar uiteindelijk bepaalde Leopold dat zijn dochter - binnen de eisen van ebenbürtigkeit - vrij was in de keuze van een huwelijkskandidaat.[1]
Op 27 juli 1857 trad zij in het huwelijk met de Oostenrijkse aartshertog Maximilaan, een jongere broer van keizer Frans Jozef I. De prinses was verliefd op haar Max, het was een liefdesverbintenis. De verbintenis kon ook zeer op de instemming rekenen van de moeder van de bruidegom, aartshertogin Sophie. Deze was inmiddels in allerlei conflicten verzeild geraakt met haar eerste schoondochter, keizerin Elisabeth. Aan Elisabeth - die een grondige hekel aan Charlotte zou krijgen - werd de Belgische prinses door haar schoonmoeder ten voorbeeld gehouden. Zij vestigden zich in Milaan, waar Maximiliaan optrad als gouverneur van het koninkrijk Lombardije-Venetië. Charlotte trachtte haar man te ondersteunen in diens pogingen om deze Italiaanse gewesten voor het Oostenrijkse keizerrijk te behouden. In 1859 onthief Frans Jozef zijn broer evenwel van zijn functie, waarna het paar zich vestigde in het kasteel Miramare nabij Triëst.
Daar werd Maximiliaan, vooral op aandringen van de Franse keizer Napoleon III, de keizerskroon van Mexico, waar hij een marionettenkeizerrijk had weten te vestigen, aangeboden. In 1864 aanvaardde Maximiliaan dit aanbod.
Keizerin van Mexico
Charlotte - die in Mexico bekend zou worden als Keizerin Carlota - en Maximiliaan gingen wonen in het paleis in Chapultepec. Het paar kon geen kinderen krijgen, en adopteerde daarom Agustín de Iturbide y Green, kleinzoon van keizer Agustín I, als zoon en opvolger. Charlotte en Maximiliaan poogden zich de Mexicaanse cultuur eigen te maken. Maar waar het Maximiliaan ging om goed te kunnen regeren over zijn onderdanen was Charlotte meer geïnteresseerd in de grandeur van het keizerrijk. Charlotte stak veel tijd in de hofhouding en het organiseren van bals. Zij wilde het keizerrijk vooral meer aanzien geven, en stelde zelfs voor Centraal-Amerika te heroveren.
In werkelijkheid konden de Fransen en monarchistische troepen geheel Mexico niet eens onder de duim krijgen. Eind 1865 begonnen de republikeinen van president Benito Juárez vanuit het noorden hun tegenoffensief. Nadat duidelijk werd dat Mexico niet behouden kon worden trokken de Fransen zich in 1866 terug. Charlotte reisde naar Europa en ging van hof naar hof. Eerst klopte ze aan bij de Bonapartes in Parijs, maar Napoleon III weigert haar te helpen. Charlotte weigert zelfs eten, ze heeft angst voor vergiftiging. De grootvader van de Keizerin was Lodewijk-Filips van Bourbon, deze werd opgevolgd door een Bonaparte, Napoleon III; de keizerin is zich bewust van haar familiebanden en verwijt de Keizer onpartijdigheid. Algauw beseft de keizerin dat ze niets meer kon inbrengen en verlaat ontgoocheld Parijs. Ook het Oostenrijkse hof is niet bereid het kwijnende keizerrijk te helpen. Vandaar uit gaat ze de zaak bepleiten bij Paus Paus Pius IX, ook daar geeft ze teken van wanhoop en krankzinnigheid. In Triëst wordt de keizerin, die inmiddels helemaal van de wereld is, opgevangen. Ze zou haar man nooit meer terugzien.
Ondertussen, in 1867 vergaat het haar echtgenoot niet veel beter. De keizer besluit zonder versterking de zaak recht te trekken, tevergeefs. Meedogenloos werd hij verslagen en ter dood veroordeeld. Als het nieuws Europa bereikt, protesteren alle Europese koningshuizen tevergeefs. Op 19 juni sterft de keizer voor een vuurpeleton van zeven man.
Keizerin-weduwe
Al gauw wordt besloten Charlotte te sparen, het personeel mag zelfs niet rouwen zodat de Keizerin geen argwaan krijgt. Een maand later laat Leopold zijn zus naar Laken terugkomen,. Ondertussen blijft de keizerin in een kunstmatige roes, niet wetend van de geschiedenis. Na zeven maanden krijgt ze het nieuws te horen, hetgeen haar geestestoestand niet verbetert.
De keizerin krijgt vlagen van hysterie en woede, afgewisseld met heldere momenten. Volgens sommigen bleef zij tot haar dood volhouden keizerin van Mexico te zijn. "Haar bruidsjurk, verlepte bloemen en een gevederd Mexicaans afgodsbeeld hingen bij haar aan de muur. Volgens berichten bracht ze haar dagen door in gesprek gewikkeld met een levensgrote pop gekleed in een keizerlijk gewaad". (zie Hochschild A. "De geest van koning Leopold II") Zij sprak deze pop aan met ’Max’ en beweerde dat het het hart van Maximiliaan bezat.
Algauw beseft de koning dat ze niet in Laken kan blijven, en stuurt haar naar het slot Tervuren (nabij het huidige Koninklijk Museum voor Midden-Afrika). In 1879 brandde het slot Tervuren af, de keizerlijke huishouding redt de keizerin, die de ernst van de zaak niet beseft. Daarna verhuisde Charlotte met haar hofhouding naar het kasteel Boechout te Meise, waar zij tot haar dood zou blijven wonen. Als keizerin van Mexico bleef ze nog steeds de schoonzus van de Oostenrijkse keizer, hetgeen een netelige situatie is voor koning Albert. De koningskinderen verbleven tijdens de Eerste Wereldoorlog in Engeland terwijl Koningin Elisabeth en Koning Albert in België bleven. De Keizerin bleef in haar kasteel. Aan de ingang hing een bord:
Hier woont hare Majesteit de Keizerin van Mexico; schoonzus van zijne Keizerlijke Majesteit; Franz-Jozef, Keizer van Oostenrijk; Koning van Hongarije.
De Duitse keizer geeft expliciet het bevel de schoonzus van de Oostenrijkse keizer te sparen. De Duitse troepen lieten de keizerin met rust, tot tevredenheid van de koninklijke familie. De koninklijke familie bleef zich bekommeren om de oude vorstin. Ze kreeg veel aandacht van haar neven en -nichten: prinses Clémentine en prins Boudewijn, maar ook prinses Louise en prinses Henriëtte vergeten haar niet. Keizer Frans Jozef zou via zijn schoondochter aartshertogin Stefanie contact houden.
Heerlijkheid:
| prinses van België, prinses van Saksen-Coburg en Gotha, hertogin van Saksen, aartshertogin van Oostenrijk en keizerin van Mexico |
84 Corneille François Mosselman, geboren op maandag 23 april 1753 in Brussel. Corneille is overleden op donderdag 1 januari 1829 in Brussel, 75 jaar oud.
Notitie bij Corneille: Corneille Mosselman was één van de twaalf kinderen (vierde in de rij) van Jacques-Dominique Mosselman en van Barbara t’Kint. Zelf trouwde hij toen hij vijftig was in 1803 met de zesentwintigjarige Petronille-Jeanne Muts (Breda 1777 - Brussel 1807), dochter van de arts Jacques Muts. Als wees groeide ze op bij een oom en tante in Brussel. Corneille en Petronilla hadden een enige zoon, Théodore Mosselman du Chenoy.
Corneille begon in het actieve leven als uitbater van een slagerij in de Beenhouwersstraat maar weldra voegde hij zich bij zijn jongere broer François-Dominique Mosselman in activiteiten zoals de graanhandel en vanaf 1780 de winstgevende pacht op de ruimdienst (’Pacht van de beir en straatmodden’) voor Brussel. Om zich beter te organiseren, stichtten ze een vennootschap onder hun beider naam en, aangezien ze toen nog ongehuwd waren, maakten ze een testament op waarbij ze mekaar wederkerig algemeen legataris maakten.
Op een terrein dat hij in 1787 aankocht bij de uitverkoop van het opgeheven klooster van de Witte Zusters van de Roos van Jericho, bouwde hij op de Nieuwe Graanmarkt een statig herenhuis met een belvédère, als sluitstuk van een algemeen plan dat was opgemaakt door architect Claude Fisco. Op 17 maart 1790 werd het pas afgewerkte gebouw, dat aan de straatkant een grote inrijpoort en 44 vensters in de gevel had (thans Nieuwe Graanmarkt 24-25, als monument beschermd in 1998) door het gepeupel geplunderd, hetzij omwille van de Vonckistische overtuigingen van de broers, hetzij omdat ze als graanhandelaars verdacht werden van speculaties.
De handelsactiviteiten van de broers profiteerden van de oorlogsomstandigheden. Na eerst veel graan te hebben geleverd aan de Oostenrijkse legers, werden ze de voornaamste leveranciers van de Franse legers. Tussen 1794 en 1812 nam hun vermogen aanzienlijk toe.
In april 1798 kocht Corneille Mosselman een eigendom in Court-Saint-Etienne, deel van de vroegere eigendommen van de door de Fransen verkochte abdij van Villers, namelijk de Domaine du Chenoy, die enkele honderden ha groot was en die hij in de volgende jaren nog verder uitbreidde. Hij verbleef in zijn laatste levensjaren zeer vaak op dit domein. Na de vroege dood van zijn jonge vrouw in 1807 dacht hij niet meer aan hertrouwen en zijn zoon vertrouwde hij voor zijn opvoeding en opleiding toe aan zijn broer in Parijs.
Corneille begon in het actieve leven als uitbater van een slagerij in de Beenhouwersstraat maar weldra voegde hij zich bij zijn jongere broer François-Dominique Mosselman in activiteiten zoals de graanhandel en vanaf 1780 de winstgevende pacht op de ruimdienst (’Pacht van de beir en straatmodden’) voor Brussel. Om zich beter te organiseren, stichtten ze een vennootschap onder hun beider naam en, aangezien ze toen nog ongehuwd waren, maakten ze een testament op waarbij ze mekaar wederkerig algemeen legataris maakten.
Op een terrein dat hij in 1787 aankocht bij de uitverkoop van het opgeheven klooster van de Witte Zusters van de Roos van Jericho, bouwde hij op de Nieuwe Graanmarkt een statig herenhuis met een belvédère, als sluitstuk van een algemeen plan dat was opgemaakt door architect Claude Fisco. Op 17 maart 1790 werd het pas afgewerkte gebouw, dat aan de straatkant een grote inrijpoort en 44 vensters in de gevel had (thans Nieuwe Graanmarkt 24-25, als monument beschermd in 1998) door het gepeupel geplunderd, hetzij omwille van de Vonckistische overtuigingen van de broers, hetzij omdat ze als graanhandelaars verdacht werden van speculaties.
De handelsactiviteiten van de broers profiteerden van de oorlogsomstandigheden. Na eerst veel graan te hebben geleverd aan de Oostenrijkse legers, werden ze de voornaamste leveranciers van de Franse legers. Tussen 1794 en 1812 nam hun vermogen aanzienlijk toe.
In april 1798 kocht Corneille Mosselman een eigendom in Court-Saint-Etienne, deel van de vroegere eigendommen van de door de Fransen verkochte abdij van Villers, namelijk de Domaine du Chenoy, die enkele honderden ha groot was en die hij in de volgende jaren nog verder uitbreidde. Hij verbleef in zijn laatste levensjaren zeer vaak op dit domein. Na de vroege dood van zijn jonge vrouw in 1807 dacht hij niet meer aan hertrouwen en zijn zoon vertrouwde hij voor zijn opvoeding en opleiding toe aan zijn broer in Parijs.
Hij trouwde met
85 Petronille Jeanne Muts, geboren op vrijdag 28 november 1777 in Breda (NL). Petronille is overleden op zondag 4 januari 1807 in Brussel, 29 jaar oud.
Kind uit dit huwelijk:
I. Theodore Mosselman "Du Chenoy", geboren op dinsdag 20 november 1804 in Brussel (zie 42).
Generatie 8 (oudovergrootouders)
 |
79 |
128 Frans van Saksen-Coburg-Saalfeld (afb. 79), geboren op woensdag 15 juli 1750 in Slot Ehrenburg te Coburg. Frans is overleden op dinsdag 9 december 1806 in , 9 december 1806, 56 jaar oud.
Notitie bij Frans: Frans werd geboren als zoon van Ernst Frederik van Saksen-Coburg-Saalfeld en Sofie Antoinette, dochter van Ferdinand Albrecht II van Brunswijk-Bevern. Hij werd in beslotenheid opgevoed en ontving een uitstekende opleiding.
Regering
Toen Frans na de dood van Ernst Frederik de hertogelijke troon besteeg, werd hij geconfronteerd met de enorme schuld van 1.261.441 gulden die zijn vader had nagelaten. Hij benoemde de Pruis Theodor von Kretschmann tot premier. Deze hervormde het bestuur en richtte een staatsbank op, maar bracht het land door zijn weinig competente beleid in nog grotere financiële problemen. Onvrede over het wanbeleid en de oorlog van 1805/1806 leidde in dat jaar tot een volksopstand, die echter door Saksische troepen werd onderdrukt. Frans stierf op 9 december van dat jaar en werd opgevolgd door zijn oudste zoon Ernst, die later de eerste hertog van Saksen-Coburg en Gotha zou worden.
Kunst
Hij was een groot kunstkenner en -liefhebber en gold als de grootste verzamelaar van boeken en prenten van zijn geslacht. In 1775 legde hij de grondslag voor een verzameling van 300.000 kopergravures, die heden ten dage nog in Coburg te bezichtigen is, en voorzag de slotbibliotheek van een omvangrijke verzameling boeken. In 1805 kocht hij het Slot Rosenau als zomerresidentie voor zijn familie.
Huwelijk en kinderen
Frans huwde op 6 maart 1776 Sophie van Saksen-Hildburghausen, dochter van Ernst Frederik III. Zij stierf echter nog datzelfde jaar. Hij hertrouwde op 13 juni van het jaar daarop met gravin Augusta van Reuss-Ebersdorf en Lobenstein. Het paar kreeg negen kinderen. Frans’ uitgekiende huwelijkspolitiek deed zijn geslacht (later bekend als Saksen-Coburg en Gotha) een hoge vlucht nemen.
Sophie (1778-1835), gehuwd met Emanuel graaf von Mensdorff-Pouilly
Antoinette (1779-1824), gehuwd met Alexander Frederik, jongere broer van Frederik I van Württemberg
Juliana (1781-1860), gehuwd met Constantijn, broer van tsaar Alexander I
Ernst (1784-1844), hertog van Saksen-Coburg-Saalfeld, later van Saksen-Coburg en Gotha, vader van Albert
Ferdinand (1785-1851), gehuwd met Antonia Koháry, vader van Ferdinand II van Portugal en grootvader van Peter V van Portugal
Victoria (1786-1861), gehuwd met Eduard August, hertog van Kent, moeder van koningin Victoria
Marianne (1788-1794)
Leopold (1790-1865), koning der Belgen
Frans Maximiliaan (1792-1793).
Frans is weduwnaar van Sophie van Saksen-Hildburghausen (ovl. 1776), met wie hij trouwde (1), 25 jaar oud, op woensdag 6 maart 1776. Regering
Toen Frans na de dood van Ernst Frederik de hertogelijke troon besteeg, werd hij geconfronteerd met de enorme schuld van 1.261.441 gulden die zijn vader had nagelaten. Hij benoemde de Pruis Theodor von Kretschmann tot premier. Deze hervormde het bestuur en richtte een staatsbank op, maar bracht het land door zijn weinig competente beleid in nog grotere financiële problemen. Onvrede over het wanbeleid en de oorlog van 1805/1806 leidde in dat jaar tot een volksopstand, die echter door Saksische troepen werd onderdrukt. Frans stierf op 9 december van dat jaar en werd opgevolgd door zijn oudste zoon Ernst, die later de eerste hertog van Saksen-Coburg en Gotha zou worden.
Kunst
Hij was een groot kunstkenner en -liefhebber en gold als de grootste verzamelaar van boeken en prenten van zijn geslacht. In 1775 legde hij de grondslag voor een verzameling van 300.000 kopergravures, die heden ten dage nog in Coburg te bezichtigen is, en voorzag de slotbibliotheek van een omvangrijke verzameling boeken. In 1805 kocht hij het Slot Rosenau als zomerresidentie voor zijn familie.
Huwelijk en kinderen
Frans huwde op 6 maart 1776 Sophie van Saksen-Hildburghausen, dochter van Ernst Frederik III. Zij stierf echter nog datzelfde jaar. Hij hertrouwde op 13 juni van het jaar daarop met gravin Augusta van Reuss-Ebersdorf en Lobenstein. Het paar kreeg negen kinderen. Frans’ uitgekiende huwelijkspolitiek deed zijn geslacht (later bekend als Saksen-Coburg en Gotha) een hoge vlucht nemen.
Sophie (1778-1835), gehuwd met Emanuel graaf von Mensdorff-Pouilly
Antoinette (1779-1824), gehuwd met Alexander Frederik, jongere broer van Frederik I van Württemberg
Juliana (1781-1860), gehuwd met Constantijn, broer van tsaar Alexander I
Ernst (1784-1844), hertog van Saksen-Coburg-Saalfeld, later van Saksen-Coburg en Gotha, vader van Albert
Ferdinand (1785-1851), gehuwd met Antonia Koháry, vader van Ferdinand II van Portugal en grootvader van Peter V van Portugal
Victoria (1786-1861), gehuwd met Eduard August, hertog van Kent, moeder van koningin Victoria
Marianne (1788-1794)
Leopold (1790-1865), koning der Belgen
Frans Maximiliaan (1792-1793).
Hij trouwde (2), 26 jaar oud, op vrijdag 13 juni 1777 in Ebersdorf met de 20-jarige
 |
80 Augusta van Reuß-Ebersdorf en Lobenstein als Artemisia. In 1775 stond de achttienjarige gravin model voor deze allegorie van Johann Heinrich Tischbein de Oudere |
129 Augusta van Reuss-Ebersdorf en Lobenstein (afb. 80), geboren op woensdag 19 januari 1757 in (Ebersdorf. Augusta is overleden op woensdag 16 november 1831 in Coburg (D), 74 jaar oud.
Notitie bij Augusta: Augusta van Reuss-Ebersdorf en Lobenstein (Ebersdorf, 19 januari 1757 - Coburg, 16 november 1831) was de dochter van Hendrik XXIV van Reuss-Ebersdorf (1724-1779) en zijn vrouw Caroline Ernestine van Erbach-Schönberg (1727-1796).
Ze gold als een van de mooiste vrouwen van haar tijd. Ze trouwde op 13 juni 1777 in Ebersdorf met Frans, hertog van Saksen-Coburg-Saalfeld, die kort daarvoor weduwnaar was geworden. Ze werd stammoeder van verschillende Europese vorstenhuizen. Het paar kreeg negen kinderen:
Sophie (1778-1835), gehuwd met graaf Emanuel von Mensdorff-Pouilly
Antoinette Ernestine Amalia (1779-1824), gehuwd met Alexander, jongere broer van Frederik I van Württemberg
Juliana Henriette Ulrike (1781-1860), gehuwd met grootvorst Constantijn Pavlovitsj, broer van tsaar Alexander I; ze werd als Anna Fjodorovna een van de bekendste en meest legendarische vrouwen van haar tijd
Ernst (1784-1844), hertog van Saksen-Coburg-Saalfeld, later van Saksen-Coburg en Gotha, vader van Britse Prins-gemaal Albert, de echtgenoot van diens nicht Victoria
Ferdinand George August (1785-1851), vader van Ferdinand, door zijn huwelijk met Maria II koning van Portugal
Marie Louise Victoria (1786-1861), gehuwd met Edward, hertog van Kent en moeder van koningin Victoria
Marianne Charlotte (1788-1794)
Leopold (1790-1865), de eerste koning der Belgen
Frans Maximiliaan Lodewijk (1792-1793)
Stammoeder koningshuizen
Hieronder een overzicht van haar verwantschappen met bijna alle koningshuizen in Europa.
Augusta van Reuss-Ebersdorf en Lobenstein
Ferdinand
Koning Ferdinand van Portugal
August van Saksen-Coburg en Gotha
Ferdinand - koning of tsaar van Bulgarije
Leopold I - koning van België
Leopold II - koning van België
Stefanie - kroonprinses Oostenrijk-Hongarije
Filips - prins in België
Albert I - koning van België
Marie José - koningin van Italië
Charlotte - keizerin van Mexico
Victoria van Saksen-Coburg-Saalfeld
Feodora van Leiningen
Adelheid van Hohenlohe-Langenburg
Augusta Victoria - keizerin van Duitsland
Victoria Louise - hertogin van Brunswijk-Lüneburg
Frederika - koningin van Griekenland
Sophia - koningin van Spanje
Caroline Mathilde van Sleeswijk-Holstein-Sonderburg-Augustenburg
Victoria Adelheid van Sleeswijk-Holstein-Sonderburg-Glücksburg
Sybilla van Saksen-Coburg-Gotha
Karel XVI Gustaaf - koning van Zweden
Koningin Victoria van Groot-Brittannië
Victoria - keizerin van Duitsland
Edward - koning van Engeland
Maud - koningin van Noorwegen
Arthur, hertog van Connaught en Strathearn
Margaretha - kroonprinses van Zweden
Ingrid - koningin van Denemarken
Beatrice van het Verenigd Koninkrijk
Victoria Eugénie - koningin van Spanje
Alfred van Saksen-Coburg en Gotha
Marie - koningin van Roemenië
Elizabeth - koningin van Griekenland
Marie - koningin van Joegoslavië
Alice van Saksen-Coburg en Gotha
Alexandra Fjodorovna - tsarina van Rusland
Ze gold als een van de mooiste vrouwen van haar tijd. Ze trouwde op 13 juni 1777 in Ebersdorf met Frans, hertog van Saksen-Coburg-Saalfeld, die kort daarvoor weduwnaar was geworden. Ze werd stammoeder van verschillende Europese vorstenhuizen. Het paar kreeg negen kinderen:
Sophie (1778-1835), gehuwd met graaf Emanuel von Mensdorff-Pouilly
Antoinette Ernestine Amalia (1779-1824), gehuwd met Alexander, jongere broer van Frederik I van Württemberg
Juliana Henriette Ulrike (1781-1860), gehuwd met grootvorst Constantijn Pavlovitsj, broer van tsaar Alexander I; ze werd als Anna Fjodorovna een van de bekendste en meest legendarische vrouwen van haar tijd
Ernst (1784-1844), hertog van Saksen-Coburg-Saalfeld, later van Saksen-Coburg en Gotha, vader van Britse Prins-gemaal Albert, de echtgenoot van diens nicht Victoria
Ferdinand George August (1785-1851), vader van Ferdinand, door zijn huwelijk met Maria II koning van Portugal
Marie Louise Victoria (1786-1861), gehuwd met Edward, hertog van Kent en moeder van koningin Victoria
Marianne Charlotte (1788-1794)
Leopold (1790-1865), de eerste koning der Belgen
Frans Maximiliaan Lodewijk (1792-1793)
Stammoeder koningshuizen
Hieronder een overzicht van haar verwantschappen met bijna alle koningshuizen in Europa.
Augusta van Reuss-Ebersdorf en Lobenstein
Ferdinand
Koning Ferdinand van Portugal
August van Saksen-Coburg en Gotha
Ferdinand - koning of tsaar van Bulgarije
Leopold I - koning van België
Leopold II - koning van België
Stefanie - kroonprinses Oostenrijk-Hongarije
Filips - prins in België
Albert I - koning van België
Marie José - koningin van Italië
Charlotte - keizerin van Mexico
Victoria van Saksen-Coburg-Saalfeld
Feodora van Leiningen
Adelheid van Hohenlohe-Langenburg
Augusta Victoria - keizerin van Duitsland
Victoria Louise - hertogin van Brunswijk-Lüneburg
Frederika - koningin van Griekenland
Sophia - koningin van Spanje
Caroline Mathilde van Sleeswijk-Holstein-Sonderburg-Augustenburg
Victoria Adelheid van Sleeswijk-Holstein-Sonderburg-Glücksburg
Sybilla van Saksen-Coburg-Gotha
Karel XVI Gustaaf - koning van Zweden
Koningin Victoria van Groot-Brittannië
Victoria - keizerin van Duitsland
Edward - koning van Engeland
Maud - koningin van Noorwegen
Arthur, hertog van Connaught en Strathearn
Margaretha - kroonprinses van Zweden
Ingrid - koningin van Denemarken
Beatrice van het Verenigd Koninkrijk
Victoria Eugénie - koningin van Spanje
Alfred van Saksen-Coburg en Gotha
Marie - koningin van Roemenië
Elizabeth - koningin van Griekenland
Marie - koningin van Joegoslavië
Alice van Saksen-Coburg en Gotha
Alexandra Fjodorovna - tsarina van Rusland
Kinderen uit dit huwelijk:
II. Antoinette Ernestine Amalie van Saksen-Coburg-Saalfeld van Saksen-Coburg-Saalfeld (afb. 81), geboren op zaterdag 28 augustus 1779 in Strechlen. Antoinette is overleden op zondag 14 maart 1824 in Sint-Petersburg, 44 jaar oud. Antoinette trouwde, 18 of 19 jaar oud, in 1798 met Alexander Frederik Karel van Württemberg (afb. 82), 26 of 27 jaar oud. Alexander is geboren op woensdag 24 april 1771 in Mömpelgard. Alexander is overleden op donderdag 4 juli 1833 in Gotha (D), 62 jaar oud.
III. Juliana Henriette Ulrike van Saksen-Coburg-Saalfeld (afb. 83), geboren op zondag 23 september 1781 in Coburg (D). Juliana is overleden op woensdag 15 augustus 1860 in Bern (CH), 78 jaar oud.
Juliana trouwde met Constantijn Pavlovitsj van Rusland (afb. 84 en 85). Constantijn is geboren op zaterdag 8 mei 1779 in Tsarskoje Selo. Constantijn is overleden op maandag 27 juni 1831 in Vitebsk, 52 jaar oud.
IV. Ernst Anton Karel Lodewijk van Saksen-Coburg en Gotha (afb. 86), geboren op vrijdag 2 januari 1784 in Coburg (D). Ernst is overleden op maandag 29 januari 1844 in Gotha (D), 60 jaar oud.
Ernst:
V. Ferdinand George August van Saksen-Coburg-Saalfeld-Koháry (afb. 88), geboren op maandag 28 maart 1785 in Coburg (D). Ferdinand is overleden op woensdag 27 augustus 1851 in Wenen (A), 66 jaar oud.
VI. Marie Louise Victoria van Saksen-Coburg-Saalfeld (afb. 89), geboren op donderdag 17 augustus 1786 in Coburg (D). Marie is overleden op zaterdag 16 maart 1861 in Windsor Castle (GB), 74 jaar oud.
I. Sophie van Saksen-Coburg-Saalfeld, geboren op woensdag 19 augustus 1778. Sophie is overleden op donderdag 9 juli 1835, 56 jaar oud. Sophie trouwde met Emmanuel van Mensdorff-Pouilly. Emmanuel is geboren in 1777. Emmanuel is overleden in 1852, 74 of 75 jaar oud.
 |  |
81 | 82 r |
 |  |  |
83 | 84 Constantijn in de Slag bij Novi | 85 |
Notitie bij Juliana: Huwelijk
Juliana werd in 1781 geboren als het derde kind en de derde dochter van hertog Frans van Saksen-Coburg-Saalfeld en diens echtgenote Augusta van Reuss-Ebersdorf en Lobenstein. Ze werd op jonge leeftijd door tsarina Catharina II van Rusland uitgekozen om te trouwen met haar kleinzoon Constantijn. De vijftienjarige Juliana bekeerde zich voor haar huwelijk tot de Russisch-orthodoxe Kerk en kreeg de naam Anna Fjodorovna. Op 26 februari 1796 trad Juliana in Sint-Petersburg in het huwelijk met de zeventienjarige Constantijn.
Het was een ongelukkig huwelijk. Anna verliet het Russische hof dan ook in 1801 en keerde terug naar Coburg. Het huwelijk werd echter pas in 1820 ontbonden, waarna Constantijn hertrouwde. Hij stierf in 1831.
Kinderen
Ondertussen had Anna twee kinderen gekregen van verschillende mannen: een zoon Eduard Edgar Schmidt-Löwe en een dochter Louise Hilda Agnes. Eduard werd door zijn oom, hertog Ernst I van Saksen-Coburg en Gotha, tot de adelstand verheven en nam de achternaam “Von Löwenfels” aan in 1818. Eduard trouwde later met zijn nicht Bertha von Schauenstein, die op haar beurt de buitenechtelijke dochter van hertog Ernst I was. Louise trouwde in 1834, maar stierf drie jaar later op vijfentwintigjarig leeftijd.
Anna stierf in 1860 op haar landgoed Elfenau in Bern.
Juliana werd in 1781 geboren als het derde kind en de derde dochter van hertog Frans van Saksen-Coburg-Saalfeld en diens echtgenote Augusta van Reuss-Ebersdorf en Lobenstein. Ze werd op jonge leeftijd door tsarina Catharina II van Rusland uitgekozen om te trouwen met haar kleinzoon Constantijn. De vijftienjarige Juliana bekeerde zich voor haar huwelijk tot de Russisch-orthodoxe Kerk en kreeg de naam Anna Fjodorovna. Op 26 februari 1796 trad Juliana in Sint-Petersburg in het huwelijk met de zeventienjarige Constantijn.
Het was een ongelukkig huwelijk. Anna verliet het Russische hof dan ook in 1801 en keerde terug naar Coburg. Het huwelijk werd echter pas in 1820 ontbonden, waarna Constantijn hertrouwde. Hij stierf in 1831.
Kinderen
Ondertussen had Anna twee kinderen gekregen van verschillende mannen: een zoon Eduard Edgar Schmidt-Löwe en een dochter Louise Hilda Agnes. Eduard werd door zijn oom, hertog Ernst I van Saksen-Coburg en Gotha, tot de adelstand verheven en nam de achternaam “Von Löwenfels” aan in 1818. Eduard trouwde later met zijn nicht Bertha von Schauenstein, die op haar beurt de buitenechtelijke dochter van hertog Ernst I was. Louise trouwde in 1834, maar stierf drie jaar later op vijfentwintigjarig leeftijd.
Anna stierf in 1860 op haar landgoed Elfenau in Bern.
Heerlijkheid:
| prinses van Saksen-Coburg-Saalfeld, hertogin van Saksen, was een Duitse prinses uit het Huis van Saksen-Coburg-Saalfeld |
Notitie bij Constantijn: Jeugd en achtergrond
Grootvorst Constantijn was de tweede zoon van tsaar Paul I Petrovitsj en Sophia Dorothea Augusta Louisa van Württemberg, zij was in Rusland beter bekend als Maria Fjodorovna, een dochter van Frederik Eugenius van Württemberg. Hij werd geboren op 8 mei 1779. Van alle kinderen die tsaar Paul en tsarina Maria Fjodorovna rijk waren, was het grootvorst Constantijn die het meest op zijn vader leek zowel mentaal als fysiek.
Hij was een jongere broer van de latere tsaar en toen grootvorst Alexander Pavlovitsj (1777-1825) die huwde met Louise van Baden. Hij had twee jongere broers: grootvorst Nicolaas Pavlovitsj (1796-1855), de latere tsaar Nikolaj I die huwde met prinses Charlotte van Pruisen en grootvorst Michail Pavlovitsj (1798-1849) die huwde met Helena Charlotte van Württemberg. Constantijn had ook een aantal jongere zusters: grootvorstin Alexandra (1783-1801) huwde Jozef van Oostenrijk, grootvorstin Helena (1784-1803) huwde Frederik Lodewijk van Mecklenburg-Schwerin, grootvorstin Maria (1786-1859) huwde Karel Frederik van Saksen-Weimar-Eisenach, grootvorstin Catharina (1788-1819) huwde eerst George van Oldenburg en na diens dood met koning Willem I van Württemberg, grootvorstin Olga (1792-1795) en grootvorstin Anna (1795-1865) zij huwde koning Willem II der Nederlanden. Met Anna onderhield hij een bekende briefwisseling.
Hij werd opgevoed onder streng toezicht van zijn grootmoeder tsarina Catharina II de Grote. Zij had de ambitie om hem op de troon van Griekenland te installeren. Constantijn werd van 1783 tot 1795 opgeleid door de Zwitser Frédéric-César de La Harpe. Constantijns grootmoeder, Catharina II, stierf in 1796. Toen werd zijn vader de nieuwe tsaar als Paul I. Hij werd echter in 1801 door tsarevitsj Alexander en een groepje Russische officieren vermoord. Alexander werd toen de nieuwe tsaar van Rusland. Daardoor werd Constantijn de nieuwe tsarevitsj van Rusland.
Loopbaan
Constantijn nam in 1799 deel aan Aleksandr Soevorovs Italiaanse veldtocht tegen Napoleon Bonaparte, waar hij zich onderscheidde bij de Slag bij Novi. In 1805 was hij aanwezig bij de Russische nederlaag in de Slag bij Austerlitz. Hij woonde in 1808 het Erfurter Congres bij, begeleidde in 1812, 1813 en 1814 zijn broer Alexander op diens veldtochten en was in 1815 aanwezig op het Congres van Wenen.
Alexander benoemde Constantijn in 1815 tot opperbevelhebber en later tot onderkoning in het in dat jaar gecreëerde Congreskoninkrijk Polen. De neurotische en wrede grootvorst had het leger lief en hervormde het, maar wist er geen steun van te verwerven. Hij regeerde met ijzeren vuist, maar na zijn morganatische huwelijk met de Poolse gravin Joanna Grudzinska in 1820 kreeg de Poolse autonomie zijn warme sympathie.
Na dit huwelijk deed hij in 1822 ook afstand van zijn aanspraken op de Russische troon, maar omdat hieraan geen ruchtbaarheid werd gegeven, ontstond na de dood van Alexander in 1825 verwarring over de troonopvolging. Constantijn werd in absentia tot keizer uitgeroepen en wordt - ondanks het feit dat hij de troon bleef weigeren en nooit is gekroond - door sommige bronnen als Constantijn I in de lijst van Russische heersers opgenomen. Een groep dekabristen greep deze proclamatie aan om in opstand te komen, maar werd door Constantijns broer Nicolaas I, die in zijn plaats de troon besteeg, neergeslagen. Deze dekabristenopstand, die door Polen werd gesteund, en Nicolaas’ buitenlandbeleid veroorzaakten tweespalt tussen de broers. Door Constantijns tegenwerking nam het Poolse leger niet deel aan de Russisch-Turkse Oorlog van 1828-1829. Constantijns moeder, de oud-tsarina Maria Fjodorovna, stierf op 5 november 1828.
Ondanks zijn inzet voor de Poolse autonomie brak in 1830 - tot Constantijns grote verrassing - de Poolse Novemberopstand uit. Hij verloor door onbegrip en incompetentie de controle over het leger en wist op 29 november ternauwernood te ontkomen toen gewapende troepen zijn huis binnendrongen. Om de revolutiepoging niet te doen escaleren ontruimde hij daarna met zijn troepen in allerijl Warschau. Daarna keerde hij met veldmaarschalk Hans Karl von Diebitsch terug naar Polen om de opstand te dempen. Kort na de Slag bij Ostroleka stierf hij aan de cholera; zijn vrouw volgde hem enkele dagen later.
Huwelijken en kinderen
Constantijn werd in 1796 door Catharina de Grote uitgehuwelijkt aan Juliana van Saksen-Coburg-Saalfeld (Anna Fjodorovna; 1781-1860), een dochter van hertog Frans en dus een zuster van de latere Leopold I van België en tante van de Britse koningin Victoria. Dit uiterst ongelukkige huwelijk bleef kinderloos en werd in 1820 ontbonden. Hij hertrouwde in datzelfde jaar morganatisch met Joanna Grudzinska (1799-1831), die later tot prinses van Lowicz werd verheven. Ook dit huwelijk bleef kinderloos. Bij zijn maîtresse Josephine Friedrichs (1780-1824) had hij een zoon, Paul Konstantinovitsj Aleksandrov (1808-1857).
Grootvorst Constantijn was de tweede zoon van tsaar Paul I Petrovitsj en Sophia Dorothea Augusta Louisa van Württemberg, zij was in Rusland beter bekend als Maria Fjodorovna, een dochter van Frederik Eugenius van Württemberg. Hij werd geboren op 8 mei 1779. Van alle kinderen die tsaar Paul en tsarina Maria Fjodorovna rijk waren, was het grootvorst Constantijn die het meest op zijn vader leek zowel mentaal als fysiek.
Hij was een jongere broer van de latere tsaar en toen grootvorst Alexander Pavlovitsj (1777-1825) die huwde met Louise van Baden. Hij had twee jongere broers: grootvorst Nicolaas Pavlovitsj (1796-1855), de latere tsaar Nikolaj I die huwde met prinses Charlotte van Pruisen en grootvorst Michail Pavlovitsj (1798-1849) die huwde met Helena Charlotte van Württemberg. Constantijn had ook een aantal jongere zusters: grootvorstin Alexandra (1783-1801) huwde Jozef van Oostenrijk, grootvorstin Helena (1784-1803) huwde Frederik Lodewijk van Mecklenburg-Schwerin, grootvorstin Maria (1786-1859) huwde Karel Frederik van Saksen-Weimar-Eisenach, grootvorstin Catharina (1788-1819) huwde eerst George van Oldenburg en na diens dood met koning Willem I van Württemberg, grootvorstin Olga (1792-1795) en grootvorstin Anna (1795-1865) zij huwde koning Willem II der Nederlanden. Met Anna onderhield hij een bekende briefwisseling.
Hij werd opgevoed onder streng toezicht van zijn grootmoeder tsarina Catharina II de Grote. Zij had de ambitie om hem op de troon van Griekenland te installeren. Constantijn werd van 1783 tot 1795 opgeleid door de Zwitser Frédéric-César de La Harpe. Constantijns grootmoeder, Catharina II, stierf in 1796. Toen werd zijn vader de nieuwe tsaar als Paul I. Hij werd echter in 1801 door tsarevitsj Alexander en een groepje Russische officieren vermoord. Alexander werd toen de nieuwe tsaar van Rusland. Daardoor werd Constantijn de nieuwe tsarevitsj van Rusland.
Loopbaan
Constantijn nam in 1799 deel aan Aleksandr Soevorovs Italiaanse veldtocht tegen Napoleon Bonaparte, waar hij zich onderscheidde bij de Slag bij Novi. In 1805 was hij aanwezig bij de Russische nederlaag in de Slag bij Austerlitz. Hij woonde in 1808 het Erfurter Congres bij, begeleidde in 1812, 1813 en 1814 zijn broer Alexander op diens veldtochten en was in 1815 aanwezig op het Congres van Wenen.
Alexander benoemde Constantijn in 1815 tot opperbevelhebber en later tot onderkoning in het in dat jaar gecreëerde Congreskoninkrijk Polen. De neurotische en wrede grootvorst had het leger lief en hervormde het, maar wist er geen steun van te verwerven. Hij regeerde met ijzeren vuist, maar na zijn morganatische huwelijk met de Poolse gravin Joanna Grudzinska in 1820 kreeg de Poolse autonomie zijn warme sympathie.
Na dit huwelijk deed hij in 1822 ook afstand van zijn aanspraken op de Russische troon, maar omdat hieraan geen ruchtbaarheid werd gegeven, ontstond na de dood van Alexander in 1825 verwarring over de troonopvolging. Constantijn werd in absentia tot keizer uitgeroepen en wordt - ondanks het feit dat hij de troon bleef weigeren en nooit is gekroond - door sommige bronnen als Constantijn I in de lijst van Russische heersers opgenomen. Een groep dekabristen greep deze proclamatie aan om in opstand te komen, maar werd door Constantijns broer Nicolaas I, die in zijn plaats de troon besteeg, neergeslagen. Deze dekabristenopstand, die door Polen werd gesteund, en Nicolaas’ buitenlandbeleid veroorzaakten tweespalt tussen de broers. Door Constantijns tegenwerking nam het Poolse leger niet deel aan de Russisch-Turkse Oorlog van 1828-1829. Constantijns moeder, de oud-tsarina Maria Fjodorovna, stierf op 5 november 1828.
Ondanks zijn inzet voor de Poolse autonomie brak in 1830 - tot Constantijns grote verrassing - de Poolse Novemberopstand uit. Hij verloor door onbegrip en incompetentie de controle over het leger en wist op 29 november ternauwernood te ontkomen toen gewapende troepen zijn huis binnendrongen. Om de revolutiepoging niet te doen escaleren ontruimde hij daarna met zijn troepen in allerijl Warschau. Daarna keerde hij met veldmaarschalk Hans Karl von Diebitsch terug naar Polen om de opstand te dempen. Kort na de Slag bij Ostroleka stierf hij aan de cholera; zijn vrouw volgde hem enkele dagen later.
Huwelijken en kinderen
Constantijn werd in 1796 door Catharina de Grote uitgehuwelijkt aan Juliana van Saksen-Coburg-Saalfeld (Anna Fjodorovna; 1781-1860), een dochter van hertog Frans en dus een zuster van de latere Leopold I van België en tante van de Britse koningin Victoria. Dit uiterst ongelukkige huwelijk bleef kinderloos en werd in 1820 ontbonden. Hij hertrouwde in datzelfde jaar morganatisch met Joanna Grudzinska (1799-1831), die later tot prinses van Lowicz werd verheven. Ook dit huwelijk bleef kinderloos. Bij zijn maîtresse Josephine Friedrichs (1780-1824) had hij een zoon, Paul Konstantinovitsj Aleksandrov (1808-1857).
Heerlijkheid:
| onderkoning van Congres-Polen |
 |  |
86 | 87 |
Notitie bij Ernst: Ernst Anton Karel Lodewijk (Coburg, 2 januari 1784 - Gotha, 29 januari 1844) was van 1806 tot 1826 hertog van Saksen-Coburg-Saalfeld en daarna tot zijn dood hertog van het nieuwe dubbelhertogdom Saksen-Coburg en Gotha. Hij was de zoon van hertog Frans van Saksen-Coburg-Saalfeld en diens echtgenote Augusta van Reuss-Ebersdorf en Lobenstein. De Belgische koning Leopold I was zijn jongere broer.
Frans werd in het voorjaar van 1803 ernstig ziek en derhalve werd Ernst op 10 mei van dat jaar meerderjarig verklaard. Toen zijn vader op 9 december 1806 stierf, besteeg Ernst als Ernst III de hertogelijke troon van Saksen-Coburg-Saalfeld. Aanvankelijk was hij dit slechts in naam, daar het hertogdom was bezet door Napoleon Bonaparte en onder Frans bestuur stond. Pas bij de Vrede van Tilsit in 1807 verkreeg het land onder Russische druk (Ernsts zuster Juliana was gehuwd met Constantijn Pavlovitsj, broer van tsaar Alexander I) weer zijn zelfstandigheid.
Ernst was generaal in het Pruisische leger en nam deel aan de strijd tegen Napoleon. Hij streed in 1806 bij Auerstedt, in 1813 bij Lützen en Leipzig en trok in 1814 de Franse vesting Mainz binnen. Na de val van Napoleon kende het Congres van Wenen hem als dank een gebied van 8,25 vierkante mijl met 25.000 inwoners toe dat in 1819 de naam Vorstendom Lichtenberg kreeg. Het werd in 1834 aan Pruisen verkocht.
Ernst III huwde op 31 juli 1817 te Gotha prinses Louise, dochter van August van Saksen-Gotha-Altenburg. Dit gearrangeerde huwelijk werd op 31 maart 1826 weer beëindigd. Uit dit huwelijk kwamen volgende kinderen voort:
Ernst (1818-1893)
Albert (1819-1861), gehuwd met koningin Victoria (1819-1901).
Na het uitsterven van het huis Saksen-Gotha-Altenburg in dat jaar deelde de Saksische koning Frederik August I de Ernestijnse hertogdommen opnieuw in. Ernst stond Saalfeld af aan Saksen-Meiningen en ontving in ruil hiervoor Saksen-Gotha en de steden Königsberg en Sonnefeld. Hij noemde zijn nieuwe territorium Saksen-Coburg en Gotha en zichzelf nu Ernst I. Reeds in 1821 had hij zijn land een constitutie geschonken. Hij stimuleerde economie en onderwijs. Zijn adviezen werden door de andere Duitse vorstenhuizen uiterst serieus genomen.
Sinds 23 december 1832 was hij hertrouwd met zijn nicht Marie (1799-1868), nicht van koning Frederik I van Württemberg, en dochter van Alexander Frederik van Württemberg. Uit dit huwelijk kwamen echter geen kinderen voort. Ernst stierf op 29 januari 1844 en werd bijgezet in het hertogelijke mausoleum te Coburg. Hij werd opgevolgd door zijn zoon Ernst. Zijn andere zoon Albert was sinds 1840 de echtgenoot van de Engelse koningin Victoria.
Ernst was een van de drie stichters van de Saksisch-Ernestinische Huisorde.
Frans werd in het voorjaar van 1803 ernstig ziek en derhalve werd Ernst op 10 mei van dat jaar meerderjarig verklaard. Toen zijn vader op 9 december 1806 stierf, besteeg Ernst als Ernst III de hertogelijke troon van Saksen-Coburg-Saalfeld. Aanvankelijk was hij dit slechts in naam, daar het hertogdom was bezet door Napoleon Bonaparte en onder Frans bestuur stond. Pas bij de Vrede van Tilsit in 1807 verkreeg het land onder Russische druk (Ernsts zuster Juliana was gehuwd met Constantijn Pavlovitsj, broer van tsaar Alexander I) weer zijn zelfstandigheid.
Ernst was generaal in het Pruisische leger en nam deel aan de strijd tegen Napoleon. Hij streed in 1806 bij Auerstedt, in 1813 bij Lützen en Leipzig en trok in 1814 de Franse vesting Mainz binnen. Na de val van Napoleon kende het Congres van Wenen hem als dank een gebied van 8,25 vierkante mijl met 25.000 inwoners toe dat in 1819 de naam Vorstendom Lichtenberg kreeg. Het werd in 1834 aan Pruisen verkocht.
Ernst III huwde op 31 juli 1817 te Gotha prinses Louise, dochter van August van Saksen-Gotha-Altenburg. Dit gearrangeerde huwelijk werd op 31 maart 1826 weer beëindigd. Uit dit huwelijk kwamen volgende kinderen voort:
Ernst (1818-1893)
Albert (1819-1861), gehuwd met koningin Victoria (1819-1901).
Na het uitsterven van het huis Saksen-Gotha-Altenburg in dat jaar deelde de Saksische koning Frederik August I de Ernestijnse hertogdommen opnieuw in. Ernst stond Saalfeld af aan Saksen-Meiningen en ontving in ruil hiervoor Saksen-Gotha en de steden Königsberg en Sonnefeld. Hij noemde zijn nieuwe territorium Saksen-Coburg en Gotha en zichzelf nu Ernst I. Reeds in 1821 had hij zijn land een constitutie geschonken. Hij stimuleerde economie en onderwijs. Zijn adviezen werden door de andere Duitse vorstenhuizen uiterst serieus genomen.
Sinds 23 december 1832 was hij hertrouwd met zijn nicht Marie (1799-1868), nicht van koning Frederik I van Württemberg, en dochter van Alexander Frederik van Württemberg. Uit dit huwelijk kwamen echter geen kinderen voort. Ernst stierf op 29 januari 1844 en werd bijgezet in het hertogelijke mausoleum te Coburg. Hij werd opgevolgd door zijn zoon Ernst. Zijn andere zoon Albert was sinds 1840 de echtgenoot van de Engelse koningin Victoria.
Ernst was een van de drie stichters van de Saksisch-Ernestinische Huisorde.
Heerlijkheid:
| van 1806 tot 1826 hertog van Saksen-Coburg-Saalfeld en daarna tot zijn dood hertog van het nieuwe dubbelhertogdom Saksen-Coburg en Gotha |
(1) trouwde met Antoinette van Württemberg. Antoinette is geboren in 1799, dochter van Alexander Frederik Karel van Württemberg en Antoinette Ernestine Amalie van Saksen-Coburg-Saalfeld van Saksen-Coburg-Saalfeld (zie 129,II). Antoinette is overleden in 1860, 60 of 61 jaar oud.
(2) trouwde, 33 jaar oud, op donderdag 3 juli 1817 met Louise van Saksen-Gotha-Altenburg (afb. 87), 16 jaar oud. Het huwelijk werd ontbonden in 1826. Louise is geboren op zondag 21 december 1800 in Gotha (D), dochter van August van Saksen-Gotha-Altenburg en Louise Charlotte van Mecklenburg-Schwerin. Louise is overleden op dinsdag 30 augustus 1831 in Parijs (FR), 30 jaar oud.
Notitie bij Louise: Louise Dorothea Pauline Charlotte Frederieke Auguste van Saksen-Gotha-Altenburg (Gotha, 21 december 1800 - Parijs, 30 augustus 1831) was een Duitse prinses.
Zij was de dochter van August van Saksen-Gotha-Altenburg en diens vrouw Louise Charlotte van Mecklenburg-Schwerin. Omdat zij, toen haar vader stierf, het enige nog levende kind was, leverde zijn opvolging enige moeilijkheden op.
Op 3 juli 1817 trouwde de toen nog zestien jaar oude prinses, met een familielid: Ernst van Saksen-Coburg. Het werd geen gelukkig huwelijk.
In 1826 scheidden zij. Inmiddels waren er wel twee kinderen geboren:
Ernst, die later zijn vader zou opvolgen.
Albert, die later zou trouwen met koningin Victoria.
Deze kinderen bleven na de scheiding achter op het slot bij hun vader. Louise hertrouwde nog in hetzelfde jaar met Maximiliaan van Hanstein. Uit dat huwelijk werden geen kinderen geboren.
Louise overleed op dertigjarige leeftijd in Parijs.
Zij was de dochter van August van Saksen-Gotha-Altenburg en diens vrouw Louise Charlotte van Mecklenburg-Schwerin. Omdat zij, toen haar vader stierf, het enige nog levende kind was, leverde zijn opvolging enige moeilijkheden op.
Op 3 juli 1817 trouwde de toen nog zestien jaar oude prinses, met een familielid: Ernst van Saksen-Coburg. Het werd geen gelukkig huwelijk.
In 1826 scheidden zij. Inmiddels waren er wel twee kinderen geboren:
Ernst, die later zijn vader zou opvolgen.
Albert, die later zou trouwen met koningin Victoria.
Deze kinderen bleven na de scheiding achter op het slot bij hun vader. Louise hertrouwde nog in hetzelfde jaar met Maximiliaan van Hanstein. Uit dat huwelijk werden geen kinderen geboren.
Louise overleed op dertigjarige leeftijd in Parijs.
 |
88 |
Notitie bij Ferdinand: Hij nam in 1791 als tweede luitenant dienst in het leger van Oostenrijk, werd luitenant-veldmaarschalk en leider van een huzarenregiment. Als zodanig streed hij in de veldslagen van 1809 en 1812/1813 en onderscheidde zich met name in de Slag bij Kulm.
Op 2 januari 1816 huwde hij de steenrijke prinses Antonia Koháry (1797-1862), dochter van de laatste vorst Koháry. Om haar te kunnen trouwen had hij zich tot het katholicisme moeten bekeren, daarmee de katholieke linie van het huis Saksen-Coburg en Gotha stichtend. Hij werd in 1827 in de Hongaarse adel opgenomen en stierf op 27 augustus 1851 te Wenen.
Uit zijn huwelijk met Antonia had hij de volgende kinderen:
Ferdinand August Frans Anton (1816-1885), als gemaal van Maria II koning van Portugal
August Lodewijk Victor (1818-1881), vader van Ferdinand I van Bulgarije
Victoria Francisca (1822-1867), gehuwd met Lodewijk van Orléans, hertog van Nemours
Leopold Frans Julius (1824-1884)
Ferdinand trouwde, 30 jaar oud, op dinsdag 2 januari 1816 met Antonia Koháry. Op 2 januari 1816 huwde hij de steenrijke prinses Antonia Koháry (1797-1862), dochter van de laatste vorst Koháry. Om haar te kunnen trouwen had hij zich tot het katholicisme moeten bekeren, daarmee de katholieke linie van het huis Saksen-Coburg en Gotha stichtend. Hij werd in 1827 in de Hongaarse adel opgenomen en stierf op 27 augustus 1851 te Wenen.
Uit zijn huwelijk met Antonia had hij de volgende kinderen:
Ferdinand August Frans Anton (1816-1885), als gemaal van Maria II koning van Portugal
August Lodewijk Victor (1818-1881), vader van Ferdinand I van Bulgarije
Victoria Francisca (1822-1867), gehuwd met Lodewijk van Orléans, hertog van Nemours
Leopold Frans Julius (1824-1884)
 |
89 |
Notitie bij Marie: Op 21 december 1803 trouwde ze in Coburg met vorst Karel Emich van Leiningen, die eerder getrouwd was geweest met haar tante Henriette.
Het paar kreeg twee kinderen:
Karel Frederik Willem Emich (1804-1856)
Feodora van Leiningen (1807 - 1872), in 1828 gehuwd met vorst Ernst Christiaan van Hohenlohe-Langenburg (1794-1860).
Karel zou in 1814 overlijden. Victoria hertrouwde op 29 mei 1818 met Eduard August, hertog van Kent. Zij kregen alleen een dochter:
Victoria, de latere koningin van Engeland.
Toen haar tweede echtgenoot ook al snel overleden was, in 1820, leek er objectief gezien weinig reden voor haar te zijn om in Engeland te blijven. Ze sprak de taal niet en had bovendien nog een kasteel in Coburg, waar ze had kunnen wonen. Dat ze toch in Engeland bleef, kwam doordat de Britse monarchie in een opvolgingscrisis verkeerde. Noch koning George IV noch zijn latere opvolger Willem IV hadden nakomelingen en de kleine Victoria stond derhalve hoog in de lijn van troonopvolging. Niettemin weigerde het Engelse parlement aan de beide Victoria’s een uitkering te verschaffen.
Victoria leunde zwaar op haar persoonlijk secretaris, John Conroy. Zozeer zelfs dat de geruchten gingen dat Conroy de vader van Victoria was. Hier zijn nooit bewijzen voor gevonden. Victoria en haar dochter zouden, totdat de laatste koningin geworden was, een slaapkamer delen, daarna kregen ze elk verschillende appartementen. Dat zou het begin inluiden van een periode van bekoeling tussen moeder en dochter, die later pas enigszins hersteld zou worden.
Marie trouwde, 31 jaar oud, op vrijdag 29 mei 1818 met Karel Emich van Leiningen, 54 jaar oud. Karel is geboren op dinsdag 27 september 1763 in Dürckheim. Karel is overleden op maandag 4 juli 1814 in Amorbach, 50 jaar oud. Het paar kreeg twee kinderen:
Karel Frederik Willem Emich (1804-1856)
Feodora van Leiningen (1807 - 1872), in 1828 gehuwd met vorst Ernst Christiaan van Hohenlohe-Langenburg (1794-1860).
Karel zou in 1814 overlijden. Victoria hertrouwde op 29 mei 1818 met Eduard August, hertog van Kent. Zij kregen alleen een dochter:
Victoria, de latere koningin van Engeland.
Toen haar tweede echtgenoot ook al snel overleden was, in 1820, leek er objectief gezien weinig reden voor haar te zijn om in Engeland te blijven. Ze sprak de taal niet en had bovendien nog een kasteel in Coburg, waar ze had kunnen wonen. Dat ze toch in Engeland bleef, kwam doordat de Britse monarchie in een opvolgingscrisis verkeerde. Noch koning George IV noch zijn latere opvolger Willem IV hadden nakomelingen en de kleine Victoria stond derhalve hoog in de lijn van troonopvolging. Niettemin weigerde het Engelse parlement aan de beide Victoria’s een uitkering te verschaffen.
Victoria leunde zwaar op haar persoonlijk secretaris, John Conroy. Zozeer zelfs dat de geruchten gingen dat Conroy de vader van Victoria was. Hier zijn nooit bewijzen voor gevonden. Victoria en haar dochter zouden, totdat de laatste koningin geworden was, een slaapkamer delen, daarna kregen ze elk verschillende appartementen. Dat zou het begin inluiden van een periode van bekoeling tussen moeder en dochter, die later pas enigszins hersteld zou worden.
VII. Marianne van Saksen-Coburg-Saalfeld, geboren in 1788. Marianne is overleden in 1794, 5 of 6 jaar oud.
VIII. Leopold (I) Joris Christiaan Frederik van Belgie, geboren op donderdag 16 december 1790 in Brussel (zie 64).
168 Jacobus (Jacques Dominique) Mosselman, geboren op woensdag 14 juni 1719 in Brussel. Jacobus is overleden op zaterdag 13 oktober 1781, 62 jaar oud.
Notitie bij Jacobus: Jacques-Dominique Mosselman was één van de tien kinderen van de deken van de Beenhouwersgilde en van de Lakengilde Jacobus-Dominicus Mosselman (1694-1757) en van Catharina Van de Velde (1699-1772). Hijzelf trouwde met Barbara t’Kint (1724-1773), dochter van meester-brouwer Jean t’Kint en Marie-Anne ’t Kint (volle neef en nicht). Hij lijkt alleen in de beenhouwersgilde actief te zijn geweest en woonde in een groot huis, met verschillende inwonende huisbedienden, in de Beenhouwersstraat.
Mosselman herinnerde er zijn kinderen graag aan, naar aanleiding van verdelingen of testamenten, dat ze nazaten waren van twee van de zeven geslachten van Brussel: de Serhuygs via de Pipenpoys en de Roodenbekes via de Van Cattenbroecks.
De verdeling na zijn overlijden toont aan hoe welstellend hij was. Het totaal vertegenwoordigde 110.000 gulden, waarvan de twee-derden van de kant Moselman en één derde van de kant ’t Kint. De te verdelen goederen behelsden onder meer, naast een hoeveelheid renten: het grote herenhuis ’In het Beloofde Land’ dat hij bewoonde op de hoek van de Beenhouwersstraat en de Sint-Hubertusstraat; twee slagerijen in de Beenhouwersstraat, het huis ’De Hoorn’ in de Wolstraat, een huis in de Rue Chair et Pain (dat al bijna twee eeuwen aan de familie behoorde), een huis in de Beierenstraat en een ander in de Bladerestraat, het huis ’De Heilige Geest’ in de Calckhoen Haenestraat, het huis ’De Keizerlijke Kroon’ in de Magdalenastraat en een slachthuis in de Sint-Hubertusstraat. Verder was er nog een huis op het gemeenteplein van Anderlecht, het landhuis ’Hof van Rensembroeck’ in Neerpede en landbouw- en weidegronden in Vlezembeek, Essene en Sint-Ulriks-Kapelle.
De twaalf kinderen van het gezin Mosselman- t’Kint evolueerden als volgt:
drie stierven op jonge leeftijd
vijf meisjes trouwden, onder hen Catherine Mosselman (1750-1820) met Jean-Baptiste ’t Serstevens (1754-1833), met een talrijk nageslacht bij Belgische adellijke families.
Jacques-Dominique Mosselman (1748-1814) trad in het voetspoor van zijn vader en werd veehandelaar en slager. Uit zijn huwelijk met Thérèse t’Serstevens, zus van Jean-Baptiste voornoemd, had hij twaalf kinderen die echter allen zonder nageslacht stierven, de laatste in 1848.
Etienne Mosselman (1751-1831)
Corneille-François Mosselman (1753-1829)
François-Dominique Mosselman (1754-1840)
In tegenstelling tot wat hier en daar geschreven staat, was Jacques-Dominique Mosselman nooit burgemeester van Brussel.
Mosselman herinnerde er zijn kinderen graag aan, naar aanleiding van verdelingen of testamenten, dat ze nazaten waren van twee van de zeven geslachten van Brussel: de Serhuygs via de Pipenpoys en de Roodenbekes via de Van Cattenbroecks.
De verdeling na zijn overlijden toont aan hoe welstellend hij was. Het totaal vertegenwoordigde 110.000 gulden, waarvan de twee-derden van de kant Moselman en één derde van de kant ’t Kint. De te verdelen goederen behelsden onder meer, naast een hoeveelheid renten: het grote herenhuis ’In het Beloofde Land’ dat hij bewoonde op de hoek van de Beenhouwersstraat en de Sint-Hubertusstraat; twee slagerijen in de Beenhouwersstraat, het huis ’De Hoorn’ in de Wolstraat, een huis in de Rue Chair et Pain (dat al bijna twee eeuwen aan de familie behoorde), een huis in de Beierenstraat en een ander in de Bladerestraat, het huis ’De Heilige Geest’ in de Calckhoen Haenestraat, het huis ’De Keizerlijke Kroon’ in de Magdalenastraat en een slachthuis in de Sint-Hubertusstraat. Verder was er nog een huis op het gemeenteplein van Anderlecht, het landhuis ’Hof van Rensembroeck’ in Neerpede en landbouw- en weidegronden in Vlezembeek, Essene en Sint-Ulriks-Kapelle.
De twaalf kinderen van het gezin Mosselman- t’Kint evolueerden als volgt:
drie stierven op jonge leeftijd
vijf meisjes trouwden, onder hen Catherine Mosselman (1750-1820) met Jean-Baptiste ’t Serstevens (1754-1833), met een talrijk nageslacht bij Belgische adellijke families.
Jacques-Dominique Mosselman (1748-1814) trad in het voetspoor van zijn vader en werd veehandelaar en slager. Uit zijn huwelijk met Thérèse t’Serstevens, zus van Jean-Baptiste voornoemd, had hij twaalf kinderen die echter allen zonder nageslacht stierven, de laatste in 1848.
Etienne Mosselman (1751-1831)
Corneille-François Mosselman (1753-1829)
François-Dominique Mosselman (1754-1840)
In tegenstelling tot wat hier en daar geschreven staat, was Jacques-Dominique Mosselman nooit burgemeester van Brussel.
Hij trouwde met
169 Barbara t’Kint, geboren op vrijdag 21 april 1724 in Brussel. Barbara is overleden op woensdag 5 juli 1775 in Brussel, 51 jaar oud.
Kind uit dit huwelijk:
I. Corneille François Mosselman, geboren op maandag 23 april 1753 in Brussel (zie 84).
Generatie 9 (oudbetovergrootouders)
 |
90 |
256 Ernst Frederik van Saksen-Coburg-Saalfeld (afb. 90), geboren op woensdag 8 maart 1724 in Saalfeld. Ernst is overleden op dinsdag 26 augustus 1800 in Coburg (D), 76 jaar oud.
Notitie bij Ernst: Hun kinderen waren:
Frans van Saksen-Coburg-Saalfeld (1750-1806)
Karel (1751-1757)
Juliana (1752-1752)
Carolina (1753-1829), diacones in Gandersheim
Lodewijk (1755-1806)
Hendrik (1756-1758)
Frederik (1758-1758).
Frans van Saksen-Coburg-Saalfeld (1750-1806)
Karel (1751-1757)
Juliana (1752-1752)
Carolina (1753-1829), diacones in Gandersheim
Lodewijk (1755-1806)
Hendrik (1756-1758)
Frederik (1758-1758).
Hij trouwde, 24 of 25 jaar oud, in 1749 met
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Frans van Saksen-Coburg-Saalfeld, geboren op woensdag 15 juli 1750 in Slot Ehrenburg te Coburg (zie 128).
III. Juliana van Saksen-Coburg-Saalfeld, geboren in 1752. Juliana is overleden in 1752, geen jaar oud.
IV. Carolina van Saksen-Coburg-Saalfeld, geboren in 1753. Carolina is overleden in 1829, 75 of 76 jaar oud.
V. Lodewijk van Saksen-Coburg-Saalfeld, geboren in 1755. Lodewijk is overleden in 1806, 50 of 51 jaar oud.
336 Jacobus Dominicus Mosselman, geboren in 1694. Jacobus is overleden in 1757, 62 of 63 jaar oud.
Notitie bij Jacobus: De eerste aangetroffen naamdrager en voorvader was Olivier Mosselman, die in Linkebeek woonde in de eerste helft van de veertiende eeuw en er waarschijnlijk landbouwer of veehouder was. Hij was al overleden toen op 1 december 1369 zijn zoon Jan Mosselman poorter van Brussel werd en er als slager werkzaam was. Het is in het slagersberoep dat de Mosselmans zich gedurende verschillende eeuwen lieten gelden. Na enkele generaties betekende dit niet meer dat ze zelf het beroep uitoefenden, maar dat ze als ’vetlegger’ en veekoopman veestapels hielden en verkochten, terwijl ze anderzijds eigenaar waren van slagersbanken in de vleeshalle, die ze aan uitoefenaars van het beroep verhuurden en van huizen in de Beenhouwersstraat die ze eveneens aan actieve slagers verhuurden. Generatie na generatie werden de Mosselmans lid van de Gilde van beenhouwers, die erfelijk was geworden en waarbij ze geen bewijs van vakmanschap moesten voorleggen.
Jan Mosselman (ca. 1430-ca. 1495) was de eerste van de familie die een heerlijkheid aankocht (de weide ’De Meer’ in Anderlecht) en die als ontvanger, als raadslid en als burgemeester van de naties een rol van aanzien speelde in het Brusselse stadsbestuur, onder meer in de beroerde tijd (1477-1480) van opstand tegen Maximiliaan van Oostenrijk.
Antoon Mosselman (ca. 1465-ca. 1533) was de eerste die het ook buiten het slagersambacht zocht en naast deken van de beenhouwers, ook deken van de Lakengilde werd, als handelaar in zijdestoffen.
Jan Mosselman (1573-1645), deken van het slagersambacht zoals vele Mosselmans voor en na hem, was de vleesleverancier aan het Hof van de aartshertogen Albrecht en Isabella.
In de 18de eeuw behoorde de familie Mosselman meer en meer tot de voorname en welvarende families van Brussel. Ze waren opgenomen in de zeven geslachten van Brussel (de lignages) via verwantschap met de familie Sweerts.
Arnoul-Louis Mosselman (1740-1823) was de eerste van de familie die in Leuven universitaire studies deed en een ambtelijk carrière volgde, als secretaris van de Souvereine Raad van Brabant (1767), griffier van deze Raad (1788) en griffier van de Grote Raad van Mechelen (1789). Hij kwam heelhuids uit de revolutiejaren en was van 1807 tot 1815 gemeenteraadslid van Brussel.
Terwijl Arnoul-Louis Mosselman en zijn nakomelingen hoofdzakelijk ambtelijke loopbanen verkozen, was een andere tak in volle opgang in de wereld van financies en handel.
Jacob Dominicus Mosselman (1694-1757) werd opeenvolgend deken van de beenhouwers en deken van de Lakengilde, zodat beide beroepen dus verder werden uitgeoefend bij de Mosselmans. Daarbij begon zijn vrouw, Catharina Van de Velde, aan een kanthandel, die weldra bloeide. Het echtpaar was aanzienlijk rijk. Ze hadden tien kinderen onder wie
Jacques-Dominique Mosselman (1719-1781) die in de veehandel verder floreerde en trouwde met Barbara ’t Kint (1724-1773),
François Dominique Mosselman (1724-1775), die de kanthandel van zijn moeder verder zette.
Eerstgenoemde had drie zoons die een belangrijke carrière doorliepen:
Etienne Mosselman (1751-1831), die vrijgezel bleef
Corneille-François Mosselman (1753-1829), die een enige zoon had, aan de oorsprong van de tak Mosselman du Chenoy
François-Dominique Mosselman (1754-1840), die elf wettige kinderen kreeg.
De gebroeders François-Dominique en Corneille Mosselman werden nog aanzienlijk rijker dan de overige Mosselmans.
De familie behoort niet tot de Belgische adel, maar heel wat zonen en dochters trouwden met adellijke telgen.
Het Brusselse centrum van het deel van de familie dat zich ’Mosselman du Chenoy’ ging heten, nazaten van Corneille-François, was in de 19de eeuw het kasteel Wolvendaal in Ukkel, geërfd van Jacques Coghen en het door Corneille-François aangekochte landgoed ’Le Chenoy’ in Court-Saint-Etienne dat nadien werd verkocht aan de industrieel Boël.
Het centrum van François-Dominique Mosselman en van de meeste van zijn kinderen was Parijs.
De broer van Jacobus-Dominicus, was Pieter-Dominicus Mosselman (1698-1763), getrouwd met Barbe t’Kint. Hij was eveneens deken van het beenhouwersambacht. Hun vierde kind was Jerôme Mosselman (1729-1780) die licentiaat in de rechten werd en advocaat, maar ook actief was als brouwer. Hij trouwde eerst met Catherine Bartholyns (1735-1759) en ze hadden een zoon Dominique Mosselman. Uit zijn tweede huwelijk met Isabelle Meert (1742-1798) sproot onder meer Guillaume-François Mosselman voort (1776-1861) die eerst grossist in kruidenierswaren was in Brussel en daarna reder en importeur in Antwerpen. Hij was in 1801 in Oostende getrouwd met Thérèse Vette. Een andere zoon van Jerôme was Dominique-Joseph Mosselman (1778-ca 1850).
Jan Mosselman (ca. 1430-ca. 1495) was de eerste van de familie die een heerlijkheid aankocht (de weide ’De Meer’ in Anderlecht) en die als ontvanger, als raadslid en als burgemeester van de naties een rol van aanzien speelde in het Brusselse stadsbestuur, onder meer in de beroerde tijd (1477-1480) van opstand tegen Maximiliaan van Oostenrijk.
Antoon Mosselman (ca. 1465-ca. 1533) was de eerste die het ook buiten het slagersambacht zocht en naast deken van de beenhouwers, ook deken van de Lakengilde werd, als handelaar in zijdestoffen.
Jan Mosselman (1573-1645), deken van het slagersambacht zoals vele Mosselmans voor en na hem, was de vleesleverancier aan het Hof van de aartshertogen Albrecht en Isabella.
In de 18de eeuw behoorde de familie Mosselman meer en meer tot de voorname en welvarende families van Brussel. Ze waren opgenomen in de zeven geslachten van Brussel (de lignages) via verwantschap met de familie Sweerts.
Arnoul-Louis Mosselman (1740-1823) was de eerste van de familie die in Leuven universitaire studies deed en een ambtelijk carrière volgde, als secretaris van de Souvereine Raad van Brabant (1767), griffier van deze Raad (1788) en griffier van de Grote Raad van Mechelen (1789). Hij kwam heelhuids uit de revolutiejaren en was van 1807 tot 1815 gemeenteraadslid van Brussel.
Terwijl Arnoul-Louis Mosselman en zijn nakomelingen hoofdzakelijk ambtelijke loopbanen verkozen, was een andere tak in volle opgang in de wereld van financies en handel.
Jacob Dominicus Mosselman (1694-1757) werd opeenvolgend deken van de beenhouwers en deken van de Lakengilde, zodat beide beroepen dus verder werden uitgeoefend bij de Mosselmans. Daarbij begon zijn vrouw, Catharina Van de Velde, aan een kanthandel, die weldra bloeide. Het echtpaar was aanzienlijk rijk. Ze hadden tien kinderen onder wie
Jacques-Dominique Mosselman (1719-1781) die in de veehandel verder floreerde en trouwde met Barbara ’t Kint (1724-1773),
François Dominique Mosselman (1724-1775), die de kanthandel van zijn moeder verder zette.
Eerstgenoemde had drie zoons die een belangrijke carrière doorliepen:
Etienne Mosselman (1751-1831), die vrijgezel bleef
Corneille-François Mosselman (1753-1829), die een enige zoon had, aan de oorsprong van de tak Mosselman du Chenoy
François-Dominique Mosselman (1754-1840), die elf wettige kinderen kreeg.
De gebroeders François-Dominique en Corneille Mosselman werden nog aanzienlijk rijker dan de overige Mosselmans.
De familie behoort niet tot de Belgische adel, maar heel wat zonen en dochters trouwden met adellijke telgen.
Het Brusselse centrum van het deel van de familie dat zich ’Mosselman du Chenoy’ ging heten, nazaten van Corneille-François, was in de 19de eeuw het kasteel Wolvendaal in Ukkel, geërfd van Jacques Coghen en het door Corneille-François aangekochte landgoed ’Le Chenoy’ in Court-Saint-Etienne dat nadien werd verkocht aan de industrieel Boël.
Het centrum van François-Dominique Mosselman en van de meeste van zijn kinderen was Parijs.
De broer van Jacobus-Dominicus, was Pieter-Dominicus Mosselman (1698-1763), getrouwd met Barbe t’Kint. Hij was eveneens deken van het beenhouwersambacht. Hun vierde kind was Jerôme Mosselman (1729-1780) die licentiaat in de rechten werd en advocaat, maar ook actief was als brouwer. Hij trouwde eerst met Catherine Bartholyns (1735-1759) en ze hadden een zoon Dominique Mosselman. Uit zijn tweede huwelijk met Isabelle Meert (1742-1798) sproot onder meer Guillaume-François Mosselman voort (1776-1861) die eerst grossist in kruidenierswaren was in Brussel en daarna reder en importeur in Antwerpen. Hij was in 1801 in Oostende getrouwd met Thérèse Vette. Een andere zoon van Jerôme was Dominique-Joseph Mosselman (1778-ca 1850).
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Jacobus (Jacques Dominique) Mosselman, geboren op woensdag 14 juni 1719 in Brussel (zie 168).
338 Joannes t’Kint, geboren op woensdag 1 januari 1681 in Brussel. Joannes is overleden in 1767 in Brussel, 86 jaar oud.
Beroep:
| meester-brouwer |
Hij trouwde met Maria Anna t’Kint.
Notitie bij het huwelijk van Joannes en Maria: volle neef en nicht
339 Maria Anna t’Kint, geboren op maandag 20 december 1694 in Brussel. Maria is overleden in 1771 in Brussel, 76 of 77 jaar oud.
Kind uit dit huwelijk:
I. Barbara t’Kint, geboren op vrijdag 21 april 1724 in Brussel (zie 169).
Generatie 10 (stamouders)
 |
91 |
512 Frans Jozias van Saksen-Coburg-Saalfeld (afb. 91), geboren op woensdag 25 september 1697 in Saalfeld. Frans is overleden op zondag 16 september 1764 in Bad Rodach, 66 jaar oud.
Notitie bij Frans: Hij was een zoon van hertog Johan Ernst en Charlotte van Waldeck-Wildungen. Het al decennia durende conflict over de nalatenschap van Saksen-Coburg werd in 1735 door keizerlijke interventie beslecht, waardoor Saksen-Saalfeld werd uitgebreid tot Saksen-Coburg-Saalfeld.
Frans Jozias regeerde tot 1745 samen met zijn halfbroer Christiaan Ernst. Hij resideerde in Coburg, zijn broer in Saalfeld. Na de dood van zijn broer voerde hij de primogenituur in. Hij werd opgevolgd door zijn zoon Ernst Frederik.
Huwelijk en kinderen
Hij was gehuwd in 1723 met Anna Sophia van Schwarzburg-Rudolstadt, dochter van vorst Lodewijk Frederik I van Schwarzburg-Rudolstadt, en werd vader van:
Ernst Frederik (1724-1800)
Johan Willem (1726-1745)
Anna Sophia (1727-1728)
Christiaan Frans (1730-1797)
Charlotte Sophie (1731-1810), gehuwd met hertog Lodewijk van Mecklenburg-Schwerin en moeder van Frederik Frans I
Frederika Magdalena (1733-1734)
Frederika Carolina (1735-1791), gehuwd met markgraaf Karel Alexander van Brandenburg-Ansbach (1736-1806)
Frederik Jozias (1737-1815), morganatisch gehuwd met Theresia Stroffeck.
Frans Jozias regeerde tot 1745 samen met zijn halfbroer Christiaan Ernst. Hij resideerde in Coburg, zijn broer in Saalfeld. Na de dood van zijn broer voerde hij de primogenituur in. Hij werd opgevolgd door zijn zoon Ernst Frederik.
Huwelijk en kinderen
Hij was gehuwd in 1723 met Anna Sophia van Schwarzburg-Rudolstadt, dochter van vorst Lodewijk Frederik I van Schwarzburg-Rudolstadt, en werd vader van:
Ernst Frederik (1724-1800)
Johan Willem (1726-1745)
Anna Sophia (1727-1728)
Christiaan Frans (1730-1797)
Charlotte Sophie (1731-1810), gehuwd met hertog Lodewijk van Mecklenburg-Schwerin en moeder van Frederik Frans I
Frederika Magdalena (1733-1734)
Frederika Carolina (1735-1791), gehuwd met markgraaf Karel Alexander van Brandenburg-Ansbach (1736-1806)
Frederik Jozias (1737-1815), morganatisch gehuwd met Theresia Stroffeck.
Hij trouwde, 25 of 26 jaar oud, in 1723 met de 22 of 23-jarige
513 Anna Sophia van Schwarzburg-Rudolstadt, geboren op donderdag 9 september 1700 in Rathsfeld. Anna is overleden op maandag 11 december 1780 in Römhild, 80 jaar oud.
Kinderen uit dit huwelijk:
V. Charlotte Sophie van Saksen-Coburg-Saalfeld (afb. 92), geboren op maandag 24 september 1731. Charlotte is overleden op donderdag 2 augustus 1810, 78 jaar oud. Charlotte trouwde met Lodewijk van Mecklenburg-Schwerin. Lodewijk is geboren op maandag 6 augustus 1725 in Grabow. Lodewijk is overleden op zaterdag 12 september 1778 in Schwerin, 53 jaar oud.
VII. Frederika Carolina van Saksen-Coburg-Saalfeld, geboren in 1735. Frederika is overleden in 1791, 55 of 56 jaar oud. Frederika trouwde met Karel Alexander van Brandenburg-Ansbach (afb. 93). Karel is geboren op vrijdag 24 februari 1736 in Ansbach. Karel is overleden op zondag 5 januari 1806 in Speen (Berkshire), 69 jaar oud. Karel trouwde later met Elizabeth Craven.
VIII. Frederik Jozias van Saksen-Coburg-Saalfeld (afb. 94), geboren op donderdag 26 december 1737 in Coburg (D). Frederik is overleden op donderdag 26 januari 1815 in Coburg (D), 77 jaar oud.
I. Ernst Frederik van Saksen-Coburg-Saalfeld, geboren op woensdag 8 maart 1724 in Saalfeld (zie 256).
II. Johan Willem van Saksen-Coburg-Saalfeld, geboren in 1726. Johan is overleden in 1745, 18 of 19 jaar oud.
III. Anna Sophia van Saksen-Coburg-Saalfeld, geboren in 1727. Anna is overleden in 1728, 0 of 1 jaar oud.
IV. Christiaan Frans van Saksen-Coburg-Saalfeld, geboren in 1730. Christiaan is overleden in 1797, 66 of 67 jaar oud.
 |
92 |
VI. Frederika Magdalena van Saksen-Coburg-Saalfeld, geboren in 1733. Frederika is overleden in 1734, 0 of 1 jaar oud.
 |
93 |
Notitie bij Karel: Christiaan Frederik Karel Alexander (Ansbach, 24 februari 1736 - Speen (Berkshire), 5 januari 1806) was een zoon van Karel Willem Frederik van Ansbach en Frederike Louise van Pruisen. Hij huwde in 1754 tegen zijn zin met Carolina Frederica (1735-1791), dochter van Frans Jozias van Saksen-Coburg-Saalfeld. In opvolging van zijn vader werd hij in 1757 markgraaf van Ansbach, maar resideerde in Triesdorf. Hij stichtte in 1758 de porseleinfabriek van Ansbach. In 1769 erfde hij ook het voorstendom Bayreuth. Om zijn geldzaken uit handen van de joden te houden, richtte hij in de Hochfürstlich-Brandenburg-Anspach-Bayreuthische Hofbanco op, waaruit later de Bayerische Hypotheken- und Wechselbank ontstond (thans gefuseerd met de HypoVereinsbank). In 1791 verkocht hij zijn beide vorstendommen aan Pruisen voor een jaarlijks pensioen van 300.000 gulden. Karel Alexander trok naar Engeland en huwde er met zijn maîtresse Elizabeth Craven (1750-1828).
 |
94 |
Notitie bij Frederik: Frederik Jozias van Saksen-Coburg-Saalfeld (Slot Ehrenburg, Coburg, 26 december 1737 - aldaar, 26 januari 1815) was een prins en een beroemde militair in het leger van het Heilige Roomse Rijk.
Jonge jaren
Frederik Jozias werd geboren in Slot Ehrenburg in Coburg. Hij was de jongste zoon van hertog Frans Jozias van Saksen-Coburg-Saalfeld en Anna Sophia van Schwarzburg-Rudolstadt. Hij schreef zich in 1759 in voor het leger, waar hij begon als kolonel. Tijdens de Zevenjarige Oorlog behaalde hij de rang van luitenant-maarschalk in 1763.
Militaire carrière
Tijdens de Russisch-Turks-Oostenrijkse Oorlog van 1788 had hij het bevel over een legerkorps onder Ernst Gideon von Laudon. Met dat legerkorps veroverde hij Moldavië, de stad Khotyn en deelde hij in de overwinning van Aleksandr Soevorov bij Focsani (1 augustus 1789). Nadat hij het complete leger van het Ottomaanse Rijk had verslagen in de Slag bij Rymnik veroverde hij grote delen van Walachije, waaronder Boedapest. Hier werd hij ingehaald door de bevolking na het vluchten van prins Nicolaas Mavrogenes. Niet lang daarna werd Frederik Jozias benoemd tot veldmaarschalk.
Tijdens de bezetting van Moldavië leerde Frederik Jozias Therese Stroffeck kennen, een gewone vrouw. Zij kreeg van hem een zoon, Frederik, op 24 september 1789. Therese en Frederik Jozias trouwden met elkaar bij hun terugkomst in Coburg op 24 december. Zijn zoon werd daarna ook in de adelstand verheven als Freiherr von Rohmann, maar Frederik kon geen aanspraak maken op de titels van zijn vader, omdat hij niet van twee adellijke ouders was.
Na de Franse Revolutie
In 1793 en 1794 diende Frederik Jozias in de Oostenrijkse Nederlanden. Hij behaalde tijdens de Franse Revolutionaire Oorlogen overwinningen bij Slag bij Neerwinden (1793) en Slag bij Aldenhoven (1794), waarbij hij de regio terugbracht onder Oostenrijks bewind. Daarna begon hij een campagne in Frankrijk, waarbij hij Condé, Valenciennes, Le Quesnoy en Landrecies veroverde. Desondanks werd hij door een slechte positionering van zijn leger en onenigheid onder de geallieerden langzaam teruggedreven, wat uiteindelijk leidde tot een beslissende nederlaag bij Fleurus op 26 juni.
Na deze nederlaag verliet hij de Lage Landen, die Habsburgse diplomaten al hadden opgegeven. Frederik Jozias werd furieus toen hij dit hoorde en nam ontslag uit het leger. Hij trok zich terug naar zijn geboortestreek bij Coburg, waar hij ook stierf.
Jonge jaren
Frederik Jozias werd geboren in Slot Ehrenburg in Coburg. Hij was de jongste zoon van hertog Frans Jozias van Saksen-Coburg-Saalfeld en Anna Sophia van Schwarzburg-Rudolstadt. Hij schreef zich in 1759 in voor het leger, waar hij begon als kolonel. Tijdens de Zevenjarige Oorlog behaalde hij de rang van luitenant-maarschalk in 1763.
Militaire carrière
Tijdens de Russisch-Turks-Oostenrijkse Oorlog van 1788 had hij het bevel over een legerkorps onder Ernst Gideon von Laudon. Met dat legerkorps veroverde hij Moldavië, de stad Khotyn en deelde hij in de overwinning van Aleksandr Soevorov bij Focsani (1 augustus 1789). Nadat hij het complete leger van het Ottomaanse Rijk had verslagen in de Slag bij Rymnik veroverde hij grote delen van Walachije, waaronder Boedapest. Hier werd hij ingehaald door de bevolking na het vluchten van prins Nicolaas Mavrogenes. Niet lang daarna werd Frederik Jozias benoemd tot veldmaarschalk.
Tijdens de bezetting van Moldavië leerde Frederik Jozias Therese Stroffeck kennen, een gewone vrouw. Zij kreeg van hem een zoon, Frederik, op 24 september 1789. Therese en Frederik Jozias trouwden met elkaar bij hun terugkomst in Coburg op 24 december. Zijn zoon werd daarna ook in de adelstand verheven als Freiherr von Rohmann, maar Frederik kon geen aanspraak maken op de titels van zijn vader, omdat hij niet van twee adellijke ouders was.
Na de Franse Revolutie
In 1793 en 1794 diende Frederik Jozias in de Oostenrijkse Nederlanden. Hij behaalde tijdens de Franse Revolutionaire Oorlogen overwinningen bij Slag bij Neerwinden (1793) en Slag bij Aldenhoven (1794), waarbij hij de regio terugbracht onder Oostenrijks bewind. Daarna begon hij een campagne in Frankrijk, waarbij hij Condé, Valenciennes, Le Quesnoy en Landrecies veroverde. Desondanks werd hij door een slechte positionering van zijn leger en onenigheid onder de geallieerden langzaam teruggedreven, wat uiteindelijk leidde tot een beslissende nederlaag bij Fleurus op 26 juni.
Na deze nederlaag verliet hij de Lage Landen, die Habsburgse diplomaten al hadden opgegeven. Frederik Jozias werd furieus toen hij dit hoorde en nam ontslag uit het leger. Hij trok zich terug naar zijn geboortestreek bij Coburg, waar hij ook stierf.
676 Arnoult t’Kint, geboren op zondag 2 februari 1653 in SINT JANS MOLENBEEK. Arnoult is overleden in 1714 in Brussel, 60 of 61 jaar oud.
Hij trouwde met
677 Elisabeth Sirejacob(s), geboren op woensdag 4 september 1652 in Brussel. Elisabeth is overleden in 1713, 60 of 61 jaar oud.
Kind uit dit huwelijk:
I. Joannes t’Kint, geboren op woensdag 1 januari 1681 in Brussel (zie 338).
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
I. François t’Kint. François is overleden. François trouwde met Jeanne Marie t’Kint. Jeanne is een dochter van Guilliam t’Kint en Kathelijne De Roovere. Jeanne is overleden.
II. Maria Anna t’Kint, geboren op maandag 20 december 1694 in Brussel (zie 339).
Generatie 11 (stamgrootouders)
 |
95 |
1024 Johan Ernst van Saksen-Saalfeld (afb. 95), geboren op donderdag 22 augustus 1658 in Gotha (D). Johan is overleden op zaterdag 17 december 1729 in Saalfeld, 71 jaar oud.
Notitie bij Johan: Leven
Hij was een zoon van Ernst I de Vrome, hertog van Saksen-Gotha. Na diens dood regeerde hij met zijn zes broers over Saksen-Gotha. In 1680 besloten ze het gebied op te splitsen, waarbij Johan Ernst Saksen-Saalfeld verkreeg. Na het uitsterven van de linie Saksen-Coburg (1699) streed hij decennia lang met zijn broer Bernhard I van Saksen-Meiningen over de nalatenschap. Uiteindelijk werd het conflict pas na zijn dood in 1735 door keizerlijke interventie beslechtigd. Johan Ernst werd opgevolgd door zijn zoons Christiaan Ernst en Frans Jozias.
Huwelijken en kinderen
Johan Ernst huwde in 1680 Sophie Hedwig van Saksen-Merseburg (1660-1686), dochter van Christiaan I van Saksen-Merseburg. Uit het huwelijk werden geboren:
Christiana Sophia (1681-1697)
Christiaan Ernst (1683-1745)
Charlotte Wilhelmina (1685-1767), gehuwd met graaf Filips Reinhard van Hanau-Lichtenberg (1664-1712)
Hij hertrouwde in 1689 met Charlotte van Waldeck-Wildungen (1664-1699), dochter van Jozias I van Waldeck-Wildungen. Uit dit huwelijk werden geboren:
Willem Frederik (1691-1720)
Karel Ernst (1692-1720)
Sophia Wilhelmina (1693-1727), gehuwd met vorst Frederik Anton van Schwarzburg-Rudolstadt (1692-1744)
Henriëtte Albertina (1694-1695)
Louisa Amalia (1695-1713)
Charlotte (1696-1696)
Frans Jozias (1697-1764)
Henriëtte Albertina (1698-1728)
Johan is weduwnaar van Sophie Hedwig van Saksen-Merseburg (1660-1686), met wie hij trouwde (1), 21 of 22 jaar oud, in 1680. Hij was een zoon van Ernst I de Vrome, hertog van Saksen-Gotha. Na diens dood regeerde hij met zijn zes broers over Saksen-Gotha. In 1680 besloten ze het gebied op te splitsen, waarbij Johan Ernst Saksen-Saalfeld verkreeg. Na het uitsterven van de linie Saksen-Coburg (1699) streed hij decennia lang met zijn broer Bernhard I van Saksen-Meiningen over de nalatenschap. Uiteindelijk werd het conflict pas na zijn dood in 1735 door keizerlijke interventie beslechtigd. Johan Ernst werd opgevolgd door zijn zoons Christiaan Ernst en Frans Jozias.
Huwelijken en kinderen
Johan Ernst huwde in 1680 Sophie Hedwig van Saksen-Merseburg (1660-1686), dochter van Christiaan I van Saksen-Merseburg. Uit het huwelijk werden geboren:
Christiana Sophia (1681-1697)
Christiaan Ernst (1683-1745)
Charlotte Wilhelmina (1685-1767), gehuwd met graaf Filips Reinhard van Hanau-Lichtenberg (1664-1712)
Hij hertrouwde in 1689 met Charlotte van Waldeck-Wildungen (1664-1699), dochter van Jozias I van Waldeck-Wildungen. Uit dit huwelijk werden geboren:
Willem Frederik (1691-1720)
Karel Ernst (1692-1720)
Sophia Wilhelmina (1693-1727), gehuwd met vorst Frederik Anton van Schwarzburg-Rudolstadt (1692-1744)
Henriëtte Albertina (1694-1695)
Louisa Amalia (1695-1713)
Charlotte (1696-1696)
Frans Jozias (1697-1764)
Henriëtte Albertina (1698-1728)
Hij trouwde (2), 32 jaar oud, op zaterdag 2 december 1690 in Maastricht met de 25-jarige
1025 Charlotte Joanna van Waldeck-Wildungen, geboren op zaterdag 13 december 1664 in Arolsen. Charlotte is overleden op zondag 1 februari 1699 in Hildburghausen, 34 jaar oud.
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Sophia Wilhelmina van Saksen-Saalfeld, geboren op woensdag 9 augustus 1690 in Saalfeld. Sophia is overleden op donderdag 4 december 1727 in Rudolstadt, 37 jaar oud. Sophia trouwde met Frederik Anton van Schwarzburg-Rudolstadt. Zie 1027,I voor persoonsgegevens van Frederik.
II. Willem Frederik van Saksen-Saalfeld, geboren in 1691. Willem is overleden in 1720, 28 of 29 jaar oud.
III. Karel Ernst van Saksen-Saalfeld, geboren in 1692. Karel is overleden in 1720, 27 of 28 jaar oud.
IV. Henriëtte Albertina van Saksen-Saalfeld, geboren in 1694. Henriëtte is overleden in 1695, 0 of 1 jaar oud.
V. Louisa Amalia van Saksen-Saalfeld, geboren in 1695. Louisa is overleden in 1713, 17 of 18 jaar oud.
VII. Frans Jozias van Saksen-Coburg-Saalfeld, geboren op woensdag 25 september 1697 in Saalfeld (zie 512).
 |
96 |
1026 Lodewijk Frederik I van Schwarzburg-Rudolstadt (afb. 96), geboren op dinsdag 25 oktober 1667 in Rudolstadt. Lodewijk is overleden op vrijdag 24 juni 1718 in Rudolstadt, 50 jaar oud.
Heerlijkheid:
| vorst van Schwarzburg-Rudolstadt van 1710 tot 1718 |
Hij trouwde, 23 jaar oud, op maandag 15 oktober 1691 met de 20-jarige
1027 Anna Sophia van Saksen-Gotha, geboren op maandag 22 december 1670 in Gotha (D). Anna is overleden op zondag 28 december 172, 1497 jaar oud.
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Frederik Anton van Schwarzburg-Rudolstadt, geboren op donderdag 14 augustus 1692 in Rudolstadt. Frederik is overleden op dinsdag 1 september 1744 in Rudolstadt, 52 jaar oud.
Notitie bij Frederik: Frederik Anton van Schwarzburg-Rudolstadt (Rudolstadt, 14 augustus 1692 - Rudolstadt, 1 september 1744) was vorst van Schwarzburg-Rudolstadt van 1718 tot 1744. Hij was een zoon van vorst Lodewijk Frederik I en hertogin Anna Sofia van Saksen-Gotha-Altenburg.
Frederik Anton huwde twee maal. Op 8 oktober 1720 trouwde hij in Saalfeld met hertogin Sofia Wilhelmina van Saksen-Saalfeld (Saalfeld 9 augustus 1690 - Rudolstadt, 4 december 1727), een dochter van hertog Johan Ernst. Uit dit huwelijk werden drie kinderen geboren van wie er twee hun jeugd overleefden:
Johan Frederik (1721 - 1767)
Sofia Albertine (Rudolstadt, 30 juli 1724 – Rudolstadt, 5 april 1799)
Op 31 december 1729 trad hij te Stadtilm in het huwelijk met prinses Christina Sofia van Oost-Friesland (Bayreuth, 16 maart 1688 – Rudolstadt, 31 maart 1750), dochter van vorst Christiaan Everhard. Dit huwelijk bleef kinderloos
Frederik trouwde met Sophia Wilhelmina van Saksen-Saalfeld. Zie 1025,I voor persoonsgegevens van Sophia.Frederik Anton huwde twee maal. Op 8 oktober 1720 trouwde hij in Saalfeld met hertogin Sofia Wilhelmina van Saksen-Saalfeld (Saalfeld 9 augustus 1690 - Rudolstadt, 4 december 1727), een dochter van hertog Johan Ernst. Uit dit huwelijk werden drie kinderen geboren van wie er twee hun jeugd overleefden:
Johan Frederik (1721 - 1767)
Sofia Albertine (Rudolstadt, 30 juli 1724 – Rudolstadt, 5 april 1799)
Op 31 december 1729 trad hij te Stadtilm in het huwelijk met prinses Christina Sofia van Oost-Friesland (Bayreuth, 16 maart 1688 – Rudolstadt, 31 maart 1750), dochter van vorst Christiaan Everhard. Dit huwelijk bleef kinderloos
II. Sofia Louise van Schwarzburg-Rudolstadt, geboren op maandag 15 juni 1693 in Rathsfeld. Sofia is overleden op donderdag 23 mei 1776 in Rathsfeld, 82 jaar oud.
III. Sofia Juliana van Schwarzburg-Rudolstadt, geboren op zaterdag 16 oktober 1694 in Rudolstadt. Sofia is overleden op donderdag 23 mei 1776 in Gandersheim, 81 jaar oud.
IV. Willem Lodewijk van Schwarzburg-Rudolstadt, geboren op woensdag 15 februari 1696 in Rudolstadt. Willem is overleden op maandag 26 september 1757 in Königsee, 61 jaar oud.
Notitie bij Willem: hun nakomelingen droegen de titel baron/barones van Brockenburg
Willem trouwde, 30 jaar oud, op zaterdag 4 mei 1726 in Leipzig met Henriette Caroline Gebaur, 19 jaar oud. Notitie bij het huwelijk van Willem en Henriette: morganatisch huwelijk
Henriette is geboren op zaterdag 5 juni 1706. Henriette is overleden op dinsdag 9 maart 1784, 77 jaar oud. V. Albert Anton van Schwarzburg-Rudolstadt, geboren op woensdag 16 juli 1698 in Rudolstadt. Albert is overleden op zondag 24 maart 1720 in Palermo (I), 21 jaar oud.
VI. Emilie Juliana van Schwarzburg-Rudolstadt, geboren op dinsdag 21 juli 1699 in Rudolstadt. Emilie is overleden op woensdag 31 augustus 1774 in Römhild, 75 jaar oud.
VII. Anna Sophia van Schwarzburg-Rudolstadt, geboren op donderdag 9 september 1700 in Rathsfeld (zie 513).
VIII. Dorothea Sofia van Schwarzburg-Rudolstadt, geboren op donderdag 28 januari 1706 in Rudolstadt. Dorothea is overleden op donderdag 14 november 1737 in Rudolstadt, 31 jaar oud.
IX. Louise Frederika van Schwarzburg-Rudolstadt, geboren op donderdag 28 januari 1706 in Rudolstadt.
Notitie bij de geboorte van Louise: Tweelingzus van Dorothea Sofia
Louise is overleden op dinsdag 11 september 1787 in Schwarzburg, 81 jaar oud. X. Magdalena Sybilla van Schwarzburg-Rudolstadt, geboren op donderdag 5 mei 1707 in Rudolstadt. Magdalena is overleden op donderdag 26 februari 1795 in Gandersheim, 87 jaar oud.
XI. Lodewijk Gunther II van Schwarzburg-Rudolstadt, geboren op maandag 22 oktober 1708 in Rudolstadt. Lodewijk is overleden op zondag 29 augustus 1790 in Rudolstadt, 81 jaar oud. Lodewijk trouwde met Sofia van Reuss-Greiz. Sofia is geboren op zaterdag 19 september 1711 in Greiz. Sofia is overleden op dinsdag 22 januari 1771 in Rudolstadt, 59 jaar oud.
1352 Joos t’Kint, geboren op zondag 27 december 1626 in Mollem. Joos is overleden op vrijdag 4 januari 1686 in SINT-JANS-MOLENBEEK, 59 jaar oud.
Hij trouwde, minstens 11 jaar oud, na 1637 met de minstens 19-jarige
1356 Joos t’Kint (dezelfde als 1352).
Hij trouwde, minstens 11 jaar oud, na 1637 met de minstens 19-jarige
1357 Maria Pipenpoy (dezelfde als 1353).
Generatie 12 (stamovergrootouders)
 |
97 |
2048 Ernst I de Vrome van Saksen-Gotha (afb. 97), geboren op dinsdag 25 december 1601 in Altenburg. Ernst is overleden op dinsdag 26 maart 1675 in Gotha (D), 73 jaar oud.
Notitie bij Ernst: Hij was de negende zoon van hertog Johan III van Saksen-Weimar en Dorothea Maria van Anhalt-Zerbst. Zoals de meeste van zijn broers streed Ernst in de Dertigjarige Oorlog als officier in het Zweedse leger. In 1636 huwde hij met Elisabeth Sophia van Saksen-Altenburg (1619-1680), dochter van Johan Filips van Saksen-Altenburg, en werd vader van:
Johan Ernst (1638-1638)
Elisabeth Dorothea (1640-1709), die huwde met landgraaf Lodewijk VI van Hessen-Darmstadt
Johan Ernst (1641-1647)
Christiaan (1642-1642)
Sophia (1643-1657)
Johanna (1645-1657)
Frederik I (1646-1691)
Albrecht (1648-1699)
Bernhard I (1649-1706)
Hendrik (1650-1710)
Christiaan (1653-1707)
Dorotha Maria (1654-1682)
Ernst II (1655-1715)
Johan Filips (1657-1657)
Johan Ernst (1658-1729)
Johanna Elisabeth (1660-1660)
Johan Filips (1661-1662)
Sophia Elisabeth (1663-1663).
Ernst en zijn broers Willem IV en Albrecht verdeelden in 1640 het territorium van hun vader. Ernst verkreeg hierbij Saksen-Gotha, Willem Saksen-Weimar en Albrecht Saksen-Eisenach. Ernst voerde de schoolplicht in voor 5- tot 12-jarigen en hervormde het rechtswezen. Hij was overtuigd gereformeerd en gold als een der belangrijkste vorsten van zijn tijd. In 1645 erfde hij de helft van Saksen-Eisenach en in 1672 het grootste deel van Saksen-Altenburg. Na zijn dood raakte het hertogdom verplinterd over zijn talrijke zoons:
1.Frederik I (1646-1691) verkreeg Saksen-Gotha-Altenburg
2.Albrecht (1648-1699) verkreeg Saksen-Coburg
3.Bernhard I (1649-1706) verkreeg Saksen-Meiningen
4.Hendrik (1650-1710) verkreeg Saksen-Römhild
5.Christiaan (1653-1707) verkreeg Saksen-Eisenberg
6.Ernst II (1655-1715) verkreeg Saksen-Hildburghausen
7.Johan Ernst (1658-1729) verkreeg Saksen-Saalfeld
Johan Ernst (1638-1638)
Elisabeth Dorothea (1640-1709), die huwde met landgraaf Lodewijk VI van Hessen-Darmstadt
Johan Ernst (1641-1647)
Christiaan (1642-1642)
Sophia (1643-1657)
Johanna (1645-1657)
Frederik I (1646-1691)
Albrecht (1648-1699)
Bernhard I (1649-1706)
Hendrik (1650-1710)
Christiaan (1653-1707)
Dorotha Maria (1654-1682)
Ernst II (1655-1715)
Johan Filips (1657-1657)
Johan Ernst (1658-1729)
Johanna Elisabeth (1660-1660)
Johan Filips (1661-1662)
Sophia Elisabeth (1663-1663).
Ernst en zijn broers Willem IV en Albrecht verdeelden in 1640 het territorium van hun vader. Ernst verkreeg hierbij Saksen-Gotha, Willem Saksen-Weimar en Albrecht Saksen-Eisenach. Ernst voerde de schoolplicht in voor 5- tot 12-jarigen en hervormde het rechtswezen. Hij was overtuigd gereformeerd en gold als een der belangrijkste vorsten van zijn tijd. In 1645 erfde hij de helft van Saksen-Eisenach en in 1672 het grootste deel van Saksen-Altenburg. Na zijn dood raakte het hertogdom verplinterd over zijn talrijke zoons:
1.Frederik I (1646-1691) verkreeg Saksen-Gotha-Altenburg
2.Albrecht (1648-1699) verkreeg Saksen-Coburg
3.Bernhard I (1649-1706) verkreeg Saksen-Meiningen
4.Hendrik (1650-1710) verkreeg Saksen-Römhild
5.Christiaan (1653-1707) verkreeg Saksen-Eisenberg
6.Ernst II (1655-1715) verkreeg Saksen-Hildburghausen
7.Johan Ernst (1658-1729) verkreeg Saksen-Saalfeld
Heerlijkheid:
| van 1641 tot 1675 hertog van Saksen-Gotha. |
Hij trouwde met
2049 Elisabeth Sophia van Saksen-Altenburg, geboren in 1619. Elisabeth is overleden in 1680, 60 of 61 jaar oud.
Kinderen uit dit huwelijk:
II. Elisabeth Dorothea van Saksen-Gotha (afb. 98), geboren op zondag 8 januari 1640 in Coburg (D). Elisabeth is overleden op zaterdag 24 augustus 1709 in Butzbach, 69 jaar oud. Elisabeth trouwde met Lodewijk VI van Hessen-Darmstadt (afb. 99). Lodewijk is geboren op vrijdag 25 januari 1630 in Darmstadt. Lodewijk is overleden op zondag 24 april 1678 in Darmstadt, 48 jaar oud.
IX. Bernhard I van Saksen-Meiningen (afb. 100), geboren op vrijdag 10 september 1649 in Gotha (D). Bernhard is overleden op dinsdag 27 april 1706 in Meiningen, 56 jaar oud.
XIII. Ernst II van Saksen-Hildburghausen (afb. 101), geboren in 1655 in Gotha (D). Ernst is overleden in 1715 in Hildburghausen, 59 of 60 jaar oud.
 |  |
98 | 99 |
Notitie bij Lodewijk: Huwelijk (I) en kinderen
Lodewijk was in 1650 gehuwd met Maria Elisabeth van Sleeswijk-Holstein-Gottorp (1634-1665), dochter van hertog Frederik III van Sleeswijk-Holstein-Gottorp, en werd vader van:
Magdalena Sibylla (1652-1712), in 1673 gehuwd met hertog Willem Lodewijk van Württemberg (1647-1677)
Maria Elisabeth (1656-1715), in 1676 gehuwd met hertog Hendrik van Saksen-Römhild (1650-1710)
Augusta Magdalena (1657-1674)
Lodewijk VII (1658-1678)
Frederik (1659-1676), keizerlijk veldmaarschalk
Sophia Maria (1661-1712), in 1681 gehuwd met hertog Christiaan van Saksen-Eisenberg (1653-1707)
Huwelijk (II) en kinderen
Lodewijk huwde als weduwnaar in 1666 met Elisabeth Dorothea van Saksen-Gotha (1640-1709), dochter van hertog Ernst I van Saksen-Gotha, en werd vader van:
Ernst Lodewijk (1667-1739)
George (1669-1705)
Louisa Sophia (1670-1758), gehuwd met Albrecht Ernst II van Oettingen (1669-1731)
Filips (1671-1736)
Hendrik (1674-1741)
Elisabeth Dorethea (1676-1721), in 1700 gehuwd met Frederik III Jacob van Hessen-Homburg (1673-1746)
Frederik (1677-1708).
Lodewijk was in 1650 gehuwd met Maria Elisabeth van Sleeswijk-Holstein-Gottorp (1634-1665), dochter van hertog Frederik III van Sleeswijk-Holstein-Gottorp, en werd vader van:
Magdalena Sibylla (1652-1712), in 1673 gehuwd met hertog Willem Lodewijk van Württemberg (1647-1677)
Maria Elisabeth (1656-1715), in 1676 gehuwd met hertog Hendrik van Saksen-Römhild (1650-1710)
Augusta Magdalena (1657-1674)
Lodewijk VII (1658-1678)
Frederik (1659-1676), keizerlijk veldmaarschalk
Sophia Maria (1661-1712), in 1681 gehuwd met hertog Christiaan van Saksen-Eisenberg (1653-1707)
Huwelijk (II) en kinderen
Lodewijk huwde als weduwnaar in 1666 met Elisabeth Dorothea van Saksen-Gotha (1640-1709), dochter van hertog Ernst I van Saksen-Gotha, en werd vader van:
Ernst Lodewijk (1667-1739)
George (1669-1705)
Louisa Sophia (1670-1758), gehuwd met Albrecht Ernst II van Oettingen (1669-1731)
Filips (1671-1736)
Hendrik (1674-1741)
Elisabeth Dorethea (1676-1721), in 1700 gehuwd met Frederik III Jacob van Hessen-Homburg (1673-1746)
Frederik (1677-1708).
VII. Frederik I van Saksen-Gotha, geboren op zondag 15 juli 1646 in Gotha (D) (zie 2054).
VIII. Albrecht van Saksen-Gotha, geboren op zondag 24 mei 1648 in Gotha (D). Albrecht is overleden op zaterdag 15 augustus 1699 in Coburg (D), 51 jaar oud.
Notitie bij Albrecht: Na de dood van zijn vader in 1675 was hij mederegeerder met zijn zes broers en bij de verdeling van de bezittingen van zijn vader in 1680, verkreeg hij Coburg.
Albrecht:  |
100 |
Notitie bij Bernhard: Bernhard I van Saksen-Meiningen (Gotha, 10 september 1649 - Meiningen, 27 april 1706) was een zoon van hertog Ernst I van Saksen-Gotha en Elisabeth Sophia van Saksen-Altenburg. Na de dood van zijn vader in 1675 was hij mederegeerder met zijn zes broers en bij de verdeling van de bezittingen van zijn vader in 1680, verkreeg hij Saksen-Meiningen. Bernhard bouwde de residentie in Meiningen uit, hetgeen leidde tot zware financiële lasten. Bernhard decreteerde wel de ondeelbaarheid van het hertogdom, maar bekwam niet de primogenituur (Het eerstgeboorterecht ).
Bernhard was getrouwd met:
Maria Hedwig (1647-1680), dochter van landgraaf George II van Hessen-Darmstadt
Elisabeth Eleonora (1658–1729), dochter van hertog Anton Ulrich van Brunswijk-Wolfenbüttel,
en werd vader van:
Ernst Lodewijk I (1672-1724)
Bernhard (1673-1694)
Frederik Willem (1679-1746)
George Ernst (1680-1699)
Elisabeth Ernestina (1681-1766), abdis van Gandersheim
Wilhelmina Louisa (1686-1753), gehuwd met hertog Karel van Württemberg-Bernstadt (1681/82-1744/45)
Anton Ulrich (1687-1763)
Bernhard: Bernhard was getrouwd met:
Maria Hedwig (1647-1680), dochter van landgraaf George II van Hessen-Darmstadt
Elisabeth Eleonora (1658–1729), dochter van hertog Anton Ulrich van Brunswijk-Wolfenbüttel,
en werd vader van:
Ernst Lodewijk I (1672-1724)
Bernhard (1673-1694)
Frederik Willem (1679-1746)
George Ernst (1680-1699)
Elisabeth Ernestina (1681-1766), abdis van Gandersheim
Wilhelmina Louisa (1686-1753), gehuwd met hertog Karel van Württemberg-Bernstadt (1681/82-1744/45)
Anton Ulrich (1687-1763)
X. Hendrik van Saksen-Gotha, geboren in 1650. Hendrik is overleden in 1710 in Römhild, 59 of 60 jaar oud.
Notitie bij Hendrik: Na de dood van zijn vader in 1675 was hij mederegeerder met zijn zes broers en bij de verdeling van de bezittingen van zijn vader in 1680, verkreeg hij Römhild. Omdat hij geen erfgenamen had, stierf de linie onmiddellijk uit. Hendrik was gehuwd geweest met Maria Elisabeth van Hessen-Darmstadt (1656-1715) , dochter van landgraaf Lodewijk VI van Hessen-Darmstadt, maar het huwelijk was kinderloos gebleven. Hendrik legde een grote bouwijver aan de dag. Hij bevorderde de kunsten en voerde een luxueus hofleven, dat de financiële mogelijkheden van het kleine hertogdom ver te boven ging.
Hendrik trouwde met Maria Elisabeth van Hessen-Darmstadt. Maria is geboren in 1656, dochter van Lodewijk VI van Hessen-Darmstadt en Elisabeth Dorothea van Saksen-Gotha (zie 2049,II). Maria is overleden in 1715, 58 of 59 jaar oud. XI. Christiaan van Saksen-Gotha, geboren in 1653 in Gotha (D). Christiaan is overleden in 1707 in Eisenberg, 53 of 54 jaar oud.
Notitie bij Christiaan: Na de dood van zijn vader in 1675 was hij mederegeerder met zijn zes broers. Bij de verdeling van de bezittingen van zijn vader in 1680 verkreeg hij Eisenberg, Ronneburg, Roda en Camburg. Door een te grote hofhouding kwam zijn hertogdom onder de schulden terecht. Christiaan was geïnteresseerd aan de alchemie. Omdat hij geen mannelijk erfgenamen had, stierf de linie Saksen-Eisenberg met Christiaan ook uit.
Christiaan: (1) trouwde, 23 of 24 jaar oud, in 1677 met Christiana van Saksen-Merseburg, 17 of 18 jaar oud. Christiana is geboren in 1659. Christiana is overleden in 1679, 19 of 20 jaar oud.
(2) trouwde, 27 of 28 jaar oud, in 1681 met Sophia Maria van Hessen-Darmstadt, 19 of 20 jaar oud. Sophia is geboren in 1661, dochter van Lodewijk VI van Hessen-Darmstadt en Elisabeth Dorothea van Saksen-Gotha (zie 2049,II). Sophia is overleden in 1712, 50 of 51 jaar oud.
XII. Dorothea Maria van Saksen-Gotha, geboren in 1654. Dorothea is overleden in 1682, 27 of 28 jaar oud.
 |
101 |
Notitie bij Ernst: Na de dood van zijn vader in 1675 was hij mederegent met zijn zes broers. Bij de verdeling van de bezittingen van zijn vader in 1680 verkreeg hij Saksen-Hildburghausen. Na de dood van zijn kinderloze broers Albrecht en Hendrik kon hij zijn gebied uitbreiden met Sonnefeld en Behrungen, Lehen en Milz. In 1710 startte hij met de bouw van de Neustadt en trok daartoe de uit Frankrijk verdreven Hugenoten aan.
Ernst trouwde met Sophia Henriette Tot Waldek. Sophia is geboren in 1662. Sophia is overleden in 1702, 39 of 40 jaar oud. XV. Johan Ernst van Saksen-Saalfeld, geboren op donderdag 22 augustus 1658 in Gotha (D) (zie 1024).
 |
102 |
2054 Frederik I van Saksen-Gotha (afb. 102), geboren op zondag 15 juli 1646 in Gotha (D). Frederik is overleden op zaterdag 2 augustus 1698 in Friedrichswerth, 52 jaar oud.
Notitie bij Frederik: Toen zijn vader die oorspronkelijk hertog van Saksen-Gotha was, in 1672 ook Altenburg erfde, stelde hij Frederik daar aan als regent. In 1674 werd hij regent voor alle gebieden van de zieke hertog Ernst de Vrome. Na het overlijden van zijn vader in 1675 werd hij dan hertog, maar moest wel zijn zes jongere broers laten meeregeren. In 1680 kwam het dan tot een verdeling tussen de broers. Frederik kreeg Gotha, Tenneberg, Wachsenburg, Ichtershausen, Georgenthal, Schwarzwald, Reinhardsbrunn, Volkenrode, Oberkranichfeld, Altenburg, Leuchtenburg en Orlamünde. De uit deze gebieden samengestelde staat werd Saksen-Gotha-Altenburg genoemd en bestond uit drie grotere niet-aaneengesloten gebieden rond Gotha, Karla en Altenburg en uit zes kleinere enclaves. Om verdere versnippering van het grondgebied tegen te gaan voerde hij in 1685 de primogenituur in. Hij ruïneerde de financiën van zijn vorstendom door een staande leger te onderhouden, dat bij zijn overlijden meer dan 10.000 man telde.
Frederik I was gehuwd met:
Magdalena Sybilla (1648-1681), dochter van hertog August van Saksen-Weißenfels, in 1669,
Christina (1645-1705), dochter van markgraaf Frederik VI van Baden-Durlach, in 1681,
en werd vader van:
Anna Sophia (1670-1728), in 1691 gehuwd met vorst Lodewijk Frederik I van Schwarzburg-Rudolstadt
Magdalena Sibylla (1671-1673)
Dorothea Maria (1674-1713), in 1704 gehuwd met hertog Ernst Lodewijk I van Saksen-Meiningen
Frederica (1675-1709), in 1702 gehuwd met vorst Johan August van Anhalt-Zerbst
Frederik II (1676-1732)
Johan Willem (1677-1707)
Elisabeth (1679-1680)
Johanna (1680-1704), in 1702 gehuwd met hertog Adolf Frederik II van Mecklenburg-Strelitz.
Frederik is weduwnaar van Magdalena Sybilla van Saksen-Weißenfels (1648-1681), met wie hij trouwde (1), 22 of 23 jaar oud, in 1669. Frederik I was gehuwd met:
Magdalena Sybilla (1648-1681), dochter van hertog August van Saksen-Weißenfels, in 1669,
Christina (1645-1705), dochter van markgraaf Frederik VI van Baden-Durlach, in 1681,
en werd vader van:
Anna Sophia (1670-1728), in 1691 gehuwd met vorst Lodewijk Frederik I van Schwarzburg-Rudolstadt
Magdalena Sibylla (1671-1673)
Dorothea Maria (1674-1713), in 1704 gehuwd met hertog Ernst Lodewijk I van Saksen-Meiningen
Frederica (1675-1709), in 1702 gehuwd met vorst Johan August van Anhalt-Zerbst
Frederik II (1676-1732)
Johan Willem (1677-1707)
Elisabeth (1679-1680)
Johanna (1680-1704), in 1702 gehuwd met hertog Adolf Frederik II van Mecklenburg-Strelitz.
Hij trouwde (2), 34 of 35 jaar oud, in 1681 met de 35 of 36-jarige
2055 Christina van Baden-Durlach, geboren in 1645. Christina is overleden in 1705, 59 of 60 jaar oud.
Kinderen uit dit huwelijk:
III. Dorothea Maria van Saksen-Gotha, geboren in 1674. Dorothea is overleden in 1713, 38 of 39 jaar oud. Dorothea trouwde, 29 of 30 jaar oud, in 1704 met Enst Lodewijk I van Saksen-Meiningen (afb. 103), 29 of 30 jaar oud. Enst is geboren op zondag 7 oktober 1674 in Gotha (D), zoon van Bernhard I van Saksen-Meiningen (zie 2049,IX) en Elisabeth Eleonora van Brunswijk-Wolfenbüttel. Enst is overleden op vrijdag 24 november 1724 in Meiningen, 50 jaar oud. Enst trouwde voorheen met Elisabeth Sophia van Hohenzollern (1674-1748).
IV. Frederik II van Saksen-Gotha-Altenburg (afb. 104), geboren op dinsdag 28 juli 1676 in Gotha (D). Frederik is overleden op zondag 23 maart 1732 in Altenburg, 55 jaar oud.
I. Anna Sophia van Saksen-Gotha, geboren op maandag 22 december 1670 in Gotha (D) (zie 1027).
II. Magdalena Sibylla van Saksen-Gotha, geboren in 1671. Magdalena is overleden in 1673, 1 of 2 jaar oud.
 |
103 |
Notitie bij Enst: Ernst Lodewijk I van Saksen-Meiningen (Gotha, 7 oktober 1674 - Meiningen, 24 november 1724) was de oudste zoon van Bernhard I van Saksen-Meiningen en Maria Hedwig van Hessen-Darmstadt. Na het overlijden van zijn vader in 1706 werd hij hertog van Saksen-Meiningen samen met zijn broer Frederik Willem en zijn halfbroer Anton Ulrich. Zijn vader had wel de ondeelbaarheid van het hertogdom afgekondigd, maar was er niet in geslaagd de primogenituur door te voeren. Ernst Lodewijk slaagde er wel in dat zijn broers het bestuur aan hem overlieten, zonder evenwel de primogenituur te aanvaarden, waardoor de broers voogd werden voor de minderjarige zoons van Ernst Lodewijk bij zijn overlijden. Door de twisten binnen de vorstelijke familie, kende het land wel een teloorgang.
Ernst Lodewijk was gehuwd met:
Dorothea Maria van Saksen-Gotha (1674-1713), dochter van hertog Frederik I van Saksen-Gotha, in 1704,
Elisabeth Sophia van Hohenzollern (1674-1748), dochter van keurvorst Frederik Willem van Brandenburg, in 1714,
en werd vader van:
Jozef Bernhard (1706-1724)
Frederik August (1707-1707)
Ernst Lodewijk II (1709-1729)
Louisa Dorothea (1710-1767), gehuwd met hertog Frederik III van Saksen-Gotha-Altenburg (1699-1772)
Karel Frederik (1712-1743).
Ernst Lodewijk was gehuwd met:
Dorothea Maria van Saksen-Gotha (1674-1713), dochter van hertog Frederik I van Saksen-Gotha, in 1704,
Elisabeth Sophia van Hohenzollern (1674-1748), dochter van keurvorst Frederik Willem van Brandenburg, in 1714,
en werd vader van:
Jozef Bernhard (1706-1724)
Frederik August (1707-1707)
Ernst Lodewijk II (1709-1729)
Louisa Dorothea (1710-1767), gehuwd met hertog Frederik III van Saksen-Gotha-Altenburg (1699-1772)
Karel Frederik (1712-1743).
 |
104 |
Notitie bij Frederik: Frederik II van Saksen-Gotha-Altenburg (Gotha, 28 juli 1676 - Altenburg, 23 maart 1732) was een zoon van hertog Frederik I van Saksen-Gotha en Magdalena Sibylla van Saksen-Weißenfels. In 1691 volgde hij zijn vader op als hertog van Saksen-Gotha-Altenburg.
Frederik was een barokheerser die hield van pracht en praal. Om dit te bekostigen, verhuurde hij zijn soldaten aan buitenlandse heersers, hetgeen hem in 1702 in moeilijkheden bracht toen zijn soldaten voor Lodewijk XIV van Frankrijk vochten tegen de keizer. In eigen land, richtte hij onder meer een weeshuis op in Altenburg, een krankzinnigengesticht in Kahla en het Magdalenaklooster voor vrouwen. Hij kocht de muntenverzameling over van vorst Anton Günther van Schwarzburg-Arnstadt, die de basis werd voor het muntenkabinet van Gotha. Hij slaagde er in, na lange strijd én tussenkomst van de keizer, delen van Saksen-Coburg (uitgestorven in 1699), Saksen-Eisenberg (uitgestorven in 1707) en Saksen-Römhild (uitgestorven in 1710) bij zijn gebied in te lijven.
Frederik II was in 1695 gehuwd met Magdalena Augusta (1679-1740), dochter van vorst Karel Willem van Anhalt-Zerbst, en had onder meer de volgende kinderen:
Frederik III (1699-1772)
Willem (1701-1771)
Johan August (1704-1767)
Christiaan Willem(1706-1748)
Lodewijk Ernst (1707-1763)
Maurits (1711-1777),regent in Saksen-Eisenach
Frederica (1715-1775), in 1734 gehuwd met hertog Johan Adolf II van Saksen-Weißenfels
Augusta (1719-1772), in 1734 gehuwd met Frederik, prins van Wales
Johan Adolf (1721-1799).
Frederik trouwde, 18 of 19 jaar oud, in 1695 met Magdalena Augusta van Anhalt-Zerbst, 15 of 16 jaar oud. Magdalena is geboren in 1679. Magdalena is overleden in 1740, 60 of 61 jaar oud. Frederik was een barokheerser die hield van pracht en praal. Om dit te bekostigen, verhuurde hij zijn soldaten aan buitenlandse heersers, hetgeen hem in 1702 in moeilijkheden bracht toen zijn soldaten voor Lodewijk XIV van Frankrijk vochten tegen de keizer. In eigen land, richtte hij onder meer een weeshuis op in Altenburg, een krankzinnigengesticht in Kahla en het Magdalenaklooster voor vrouwen. Hij kocht de muntenverzameling over van vorst Anton Günther van Schwarzburg-Arnstadt, die de basis werd voor het muntenkabinet van Gotha. Hij slaagde er in, na lange strijd én tussenkomst van de keizer, delen van Saksen-Coburg (uitgestorven in 1699), Saksen-Eisenberg (uitgestorven in 1707) en Saksen-Römhild (uitgestorven in 1710) bij zijn gebied in te lijven.
Frederik II was in 1695 gehuwd met Magdalena Augusta (1679-1740), dochter van vorst Karel Willem van Anhalt-Zerbst, en had onder meer de volgende kinderen:
Frederik III (1699-1772)
Willem (1701-1771)
Johan August (1704-1767)
Christiaan Willem(1706-1748)
Lodewijk Ernst (1707-1763)
Maurits (1711-1777),regent in Saksen-Eisenach
Frederica (1715-1775), in 1734 gehuwd met hertog Johan Adolf II van Saksen-Weißenfels
Augusta (1719-1772), in 1734 gehuwd met Frederik, prins van Wales
Johan Adolf (1721-1799).
 |
105 Arnout t’ Kint & Cathelijne van Ginderachter 1 |
2704 Arnoult t’Kint (afb. 105), geboren op dinsdag 20 maart 1590 in Erembodegem. Arnoult is overleden op zaterdag 18 mei 1669 in Mollem, 79 jaar oud.
Hij trouwde, 23 jaar oud, op maandag 25 november 1613 in Asse met de 21-jarige
2705 Cathelijne Van Ginderachter, geboren op donderdag 27 februari 1592 in Asse. Cathelijne is overleden op zaterdag 26 augustus 1662, 70 jaar oud.
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Joanna t’Kint, geboren op donderdag 7 mei 1615 in Mollem. Joanna is overleden in 1670, 54 of 55 jaar oud. Joanna:
II. Katelijne t’Kint, geboren in 1617 in Mollem. Katelijne is overleden in 1679, 61 of 62 jaar oud. Katelijne trouwde met Gooris SASSENUS. Gooris is overleden.
IV. Elisabeth t’Kint, geboren in 1620 in Mollem. Elisabeth is overleden in 1692, 71 of 72 jaar oud. Elisabeth trouwde met Arnoud Van den Dale. Arnoud is overleden.
V. Antonius t’Kint, geboren in 1621 in Mollem. Antonius is overleden vóór 1669, ten hoogste 48 jaar oud.
VI. Maria t’Kint, geboren in 1623 in Mollem. Maria is overleden in 1682, 58 of 59 jaar oud. Maria trouwde met Peeter Verhasselt. Peeter is overleden omstreeks 1660.
VII. Guilliam (Joos) t’Kint, geboren in 1624 in Mollem. Guilliam is overleden in 1681, 56 of 57 jaar oud. Hij is begraven in Opwijk (Mazenzele).
Notitie bij overlijden van Guilliam: Grafzerk ligt aan het portaal van de Sint Pieterskerk
Guilliam trouwde, ongeveer 26 jaar oud, omstreeks 1650 met Petronella Pipenpoy, ongeveer 35 jaar oud. Zie 2707,VI voor persoonsgegevens van Petronella.VIII. Joos t’Kint, geboren op zondag 27 december 1626 in Mollem (zie 1352).
IX. Steven t’Kint, geboren in 1628 in Mollem. Steven is overleden in 1678, 49 of 50 jaar oud. Steven trouwde met Marie Van Bossuyt. Marie is geboren in Meerbeke. Marie is overleden.
X. Anna t’Kint, geboren in 1631 in Mollem. Anna is overleden in 1703, 71 of 72 jaar oud. Anna trouwde met Steven Van Mulders. Steven is overleden.
XI. Barbara t’Kint, geboren in 1632 in Mollem. Barbara is overleden in 1678, 45 of 46 jaar oud. Barbara trouwde met Jan t’Sas. Jan is een zoon van Judocus t’Sas en Petronella Pipenpoy (zie 2707,VI). Jan is overleden.
2706 Zeger Pipenpoy. Zeger is overleden op dinsdag 26 februari 1658 in Sint Martens Lennik.
Functie:
| Poorter van Brussel onderscheiding FROM 4 mei 1601 |
Heerlijkheid:
| Heer van Bossuit onderscheiding |
Hij trouwde met Joanna Van Cutsem.
Notitie bij het huwelijk van Zeger en Joanna: pachter op het hof te Ransfort te Molenbeek en verkreeg in 1600 poorterrecht te Brussel.
Kinderen uit dit huwelijk:
IV. Hendrick Pipenpoy. Hendrick is overleden in 1688 in Sint Pieters Leeuw. Hendrick trouwde met Barbara VAN MALDERE. Barbara is geboren op zondag 24 juni 1612 in Sint Pieters Leeuw. Barbara is overleden op donderdag 20 november 1698 in Sint Pieters Leeuw, 86 jaar oud.
V. Jacobus Pipenpoy, geboren in 1615 in Molenbeek. Jacobus is overleden in 1681, 65 of 66 jaar oud. Jacobus trouwde met Van der Heyden. Zij is overleden in 1673.
VI. Petronella Pipenpoy, geboren op zondag 24 mei 1615 in Molenbeek. Petronella is overleden in 1688 in Mazenzele, 72 of 73 jaar oud. Zij is begraven in Opwijk (Mazenzele).
Notitie bij overlijden van Petronella: Grafzerk ligt aan het portaal van de Sint Pieterskerk
Petronella: (1) trouwde met Judocus t’Sas. Judocus is geboren op dinsdag 23 september 1614 in Asse. Judocus is overleden na 1646, minstens 32 jaar oud.
(2) trouwde, ongeveer 35 jaar oud, omstreeks 1650 met Guilliam (Joos) t’Kint, ongeveer 26 jaar oud. Zie 2705,VII voor persoonsgegevens van Guilliam.
VII. Maria Pipenpoy, geboren op dinsdag 16 januari 1618 in SINT-JANS-MOLENBEEK (zie 1353).
Generatie 13 (stambetovergrootouders)
 |
106 |
4096 Johan III van Saksen-Weimar (afb. 106), geboren op maandag 22 mei 1570 in Weimar-Buchenwald, Thüringen, Duitsland. Johan is overleden op maandag 31 oktober 1605 in Weimar-Buchenwald, Thüringen, Duitsland, 35 jaar oud.
Notitie bij Johan: Hij volgde zijn oudere broer Frederik Willem I in 1602 op als hertog van Saksen-Weimar. Johan III was meer in de wetenschap en de kunst geïnteresseerd dan in het bestuur van zijn hertogdom.
Hij trouwde, 22 of 23 jaar oud, in 1593 met
Kinderen uit dit huwelijk:
V. Willem IV van Saksen-Weimar (afb. 107), geboren in 1598 in Altenburg. Willem is overleden in 1662 in Weimar, 63 of 64 jaar oud.
I. Johan Ernst I van Saksen-Weimar, geboren in 1594 in Altenburg. Johan is overleden in 1626 in Sankt Martin, 31 of 32 jaar oud.
Notitie bij Johan: Onder voogdij volgde hij , als 8-jarige, in 1605 zijn vader op, samen met zijn broers. In 1615 neemt hij het bestuur van Saksen-Weimar over evenals de voogdij over zijn minderjarige broers. Wanneer hij in 1620 bij de slag op de Witte Berg verliest, weigert hij zich te onderwerpen aan de keizer en doet hij troonsafstand. Nadien blijft hij in Nederlandse en Deense dienst strijden tegen Habsburg . Hij liet bij zijn overlijden geen nakomelingen na.
 |
107 |
Notitie bij Willem: Samen met zijn broers volgde hij in 1602 zijn vader op. Bij de verdeling van 1641 kreeg Willem Weimar en Jena, en na de dood van zijn broer Albrecht in 1644 ook Eisenach. Doordat hij vroeg partij gekozen had voor Gustaaf II Adolf van Zweden, had hij een snelle militaire carrière gemaakt, die evenwel was blijven steken na de dood van Gustaaf Adolf in 1632.
Willem trouwde met Eleonora Dorothea van Anhalt. Eleonora is geboren in 1602. Eleonora is overleden in 1664, 61 of 62 jaar oud. VI. Albrecht van Saksen-Eisenach, geboren in 1599. Albrecht is overleden in 1644, 44 of 45 jaar oud.
Notitie bij Albrecht: Na het overlijden van zijn vader werd hij samen met zijn broers mederegent in Saksen-Weimar en bij de verdeling van 1641 verwerft hij Eisenach. In 1633 was hij gehuwd met Dorothea van Saksen-Altenburg (1601-1675), dochter van hertog Frederik Willem I van Saksen-Altenburg, maar hij stierf zonder nakomelingen. Eisenach werd vervolgens verdeeld over Saksen-Weimar en Saksen-Gotha.
Albrecht trouwde met Dorothea van Saksen-Weimar. Zie 8197,V voor persoonsgegevens van Dorothea.VII. Johan Frederik van Saksen-Weimar, geboren in 1600. Johan is overleden in 1628, 27 of 28 jaar oud.
VIII. Ernst I de Vrome van Saksen-Gotha, geboren op dinsdag 25 december 1601 in Altenburg (zie 2048).
 |
108 |
4098 Johan Filips van Saksen-Altenburg (afb. 108), geboren op zaterdag 25 januari 1597 in Torgau. Johan is overleden op vrijdag 1 april 1639 in Altenburg, 42 jaar oud.
Notitie bij Johan: In 1602 volgde hij zijn vader op als hertog van Saksen-Altenburg - eerst samen met zijn broers en onder regentschap van Christiaan II van Saksen en Johan George II van Saksen. Vanaf 1618 regeerde hij alleen.
Hij trouwde met
4099 Elisabeth van Brunswijk-Wolfenbüttel, geboren in 1593. Elisabeth is overleden in 1650, 56 of 57 jaar oud.
Kind uit dit huwelijk:
I. Elisabeth Sophia van Saksen-Altenburg, geboren in 1619 (zie 2049).
4108 Ernst I de Vrome van Saksen-Gotha (dezelfde als 2048 in generatie 12).
Hij trouwde met
4109 Elisabeth Sophia van Saksen-Altenburg (dezelfde als 2049 in generatie 12).
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Arnoult t’Kint, geboren op dinsdag 20 maart 1590 in Erembodegem (zie 2704).
5410 Petrus Van Ginderachter, geboren op maandag 25 april 1547 in Mazenzele. Petrus is overleden op donderdag 28 december 1623 in Asse, 76 jaar oud.
Functie:
| meier van het Laathof van de kinderen de Fraye te Mollem |
Hij trouwde, ongeveer 54 jaar oud, omstreeks 1601 in Brussel met de ongeveer 48-jarige
5411 Kathelijne Crohain, geboren omstreeks 1553 in Brussel. Kathelijne is overleden op donderdag 17 november 1622 in Asse, ongeveer 69 jaar oud. Kathelijne is weduwe van Joos Van Mulders (±1539-±1590), met wie zij trouwde (1), ongeveer 20 jaar oud, omstreeks 1573 in Brussel.
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Cathelijne Van Ginderachter, geboren op donderdag 27 februari 1592 in Asse (zie 2705).
5412 Jan Pipenpoy, geboren omstreeks 1540. Jan is overleden op dinsdag 1 september 1615, ongeveer 75 jaar oud.
Heerlijkheid:
| heer van Bossuyt |
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Zeger Pipenpoy (zie 2706).
II. Barbara Pipenpoy. Barbara is overleden. Barbara trouwde met Peeter Van Overstraeten. Peeter is geboren omstreeks 1560. Peeter is overleden.
III. Anna Pipenpoy. Anna is overleden in 1667. Anna trouwde met Geeraert Van den Nieuwenhove. Geeraert is geboren in 1565. Geeraert is overleden in 1648, 82 of 83 jaar oud.
IV. Maria Pipenpoy. Maria is overleden. Maria trouwde met Jan Van Cutsem. Jan is overleden.
Functie:
| Pachter op ’t hof Opeureghem |
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Joanna Van Cutsem (zie 2707).
Generatie 14 (stamoudouders)
 |
109 |
8192 Johan Willem van Saksen-Weimar (afb. 109), geboren op vrijdag 11 maart 1530 in Torgau. Johan is overleden op maandag 2 maart 1573 in Weimar, 42 jaar oud.
Notitie bij Johan: Na het overlijden van zijn vader werd hij hertog van Saksen, samen met zijn broer Johan Frederik II. Het land werd verdeeld in 1565 tussen beide broers. Johan Frederik II kreeg Saksen-Coburg en Johan Willem Saksen-Weimar. Door zijn pogingen om de verloren gebieden van zijn vader en de titel van keurvorst terug te winnen, haalde Johan Frederik II zich de woede op de hals van keizer Maximiliaan II en werd vanaf 1566 gevangengenomen tot het einde van zijn leven. Johan Willem werd hierdoor enig heerser in het hertogdom Saksen. Maar ook Johan Willem haalde zich de woede van de keizer op de hals, door mee te vechten aan de zijde van Karel IX van Frankrijk . Daarop voerde de keizer in 1572 de verdeling van Erfurt door , waardoor Johan Frederiks zonen Johan Casimir en Johan Ernst in de rechten van hun vader hersteld werden (verdeling van Erfurt) en de Ernestijnse bezittingen tussen hen en de zoons van Johan Willem werden verdeeld. Hiermede startten de talrijke Ernestijnse verdelingen en de verbrokkeling van Thüringen.
Johan Willem was de laatste hertog van Saksen en landgraaf van Thüringen en de eerste hertog van Saksen-Weimar.
Johan Willem was de laatste hertog van Saksen en landgraaf van Thüringen en de eerste hertog van Saksen-Weimar.
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Frederik Willem I van Saksen-Weimar, geboren op zaterdag 25 april 1562 in Weimar (zie 8196).
II. Sybilla Maria van Saksen-Weimar, geboren in 1563. Sybilla is overleden in 1569, 5 of 6 jaar oud.
III. Johan III van Saksen-Weimar, geboren op maandag 22 mei 1570 in Weimar-Buchenwald, Thüringen, Duitsland (zie 4096).
 |
110 |
8196 Frederik Willem I van Saksen-Weimar (afb. 110), geboren op zaterdag 25 april 1562 in Weimar. Frederik is overleden op zondag 7 juli 1602 in Weimar, 40 jaar oud.
Notitie bij Frederik: In 1573 volgde hij als minderjarige zijn vader op; het regentschap werd waargenomen door August van Saksen. Frederik Willem was van 1591 tot 1602 zelf regent in Saksen voor de minderjarige Christiaan II
Na zijn dood volgde zijn broer Johan hem op in Saksen-Weimar en zijn zoons in Saksen-Altenburg.
Frederik is weduwnaar van Sophia van Württemberg (1563-1590). Na zijn dood volgde zijn broer Johan hem op in Saksen-Weimar en zijn zoons in Saksen-Altenburg.
Hij trouwde (2) met
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Johan Filips van Saksen-Altenburg, geboren op zaterdag 25 januari 1597 in Torgau (zie 4098).
II. Anna Sophia van Saksen-Weimar, geboren in 1598. Anna is overleden in 1641, 42 of 43 jaar oud. Anna trouwde met Karel Frederik van Munsterburg. Karel is geboren in 1593. Karel is overleden in 1647, 53 of 54 jaar oud.
III. Frederik van Saksen-Altenburg, geboren in 1599. Frederik is overleden in 1625, 25 of 26 jaar oud.
Notitie bij Frederik: In 1602 volgde hij zijn vader op als hertog van Saksen-Altenburg samen met zijn broers en onder regentschap van Christiaan II van Saksen en Johan George II van Saksen . Hij bleef ongehuwd.
IV. Johan Willem van Saksen-Altenburg, geboren op donderdag 13 april 1600. Johan is overleden op donderdag 2 december 1632, 32 jaar oud.
Notitie bij Johan: In 1602 volgde hij zijn vader op als hertog van Saksen-Altenburg samen met zijn broers en onder regentschap van Christiaan II van Saksen en Johan George II van Saksen. Hij bleef ongehuwd.
V. Dorothea van Saksen-Weimar, geboren in 1601. Dorothea is overleden in 1675, 73 of 74 jaar oud. Dorothea trouwde met Albrecht van Saksen-Eisenach. Zie 4097,VI voor persoonsgegevens van Albrecht.
VI. Frederik Willem II van Saksen-Altenburg, geboren op woensdag 12 februari 1603 in Weimar. Frederik is overleden op maandag 22 april 1669 in Altenburg, 66 jaar oud.
Notitie bij Frederik: Hij volgde in 1639 zijn broer Johan Filips op als hertog van Saksen-Altenburg.
Frederik: (1) trouwde, 34 of 35 jaar oud, in 1638 met Sophia Elisabeth van Hohenzollern, 21 of 22 jaar oud. Sophia is geboren in 1616. Sophia is overleden in 1650, 33 of 34 jaar oud.
(2) trouwde, 48 of 49 jaar oud, in 1652 met Magdalena Sibylla Van Saksen, 34 of 35 jaar oud. Magdalena is geboren op zaterdag 23 december 1617 in Dresden, dochter van Johan Georg I Van Saksen en Magdalena Sibylle van Pruisen. Magdalena is overleden op vrijdag 6 januari 1668 in Altenburg, 50 jaar oud. Magdalena is weduwe van Christiaan van Denemarken, met wie zij trouwde in 1634.
10816 Antonis t’Kint, geboren op vrijdag 11 mei 1509 in Baardegem. Antonis is overleden op zondag 3 april 1580 in Aalst, 70 jaar oud. Antonis trouwde (2) met Marie Van Branteghem.
Hij trouwde (1) met
10817 Josijne Van der Elst, geboren op vrijdag 2 oktober 1517. Josijne is overleden op zondag 27 september 1562, 44 jaar oud.
Kinderen uit dit huwelijk:
II. Margriete t’Kint (afb. 111), geboren op maandag 15 september 1539 in Baardegem. Margriete is overleden omstreeks 1572 in Dendermonde, ongeveer 33 jaar oud. Margriete trouwde, 19 of 20 jaar oud, in 1559 in Baardegem met Caerel Beeckman, ongeveer 21 jaar oud. Caerel is geboren omstreeks 1538, zoon van Jan Beeckman en Elisabeth Soeteman. Caerel is overleden in juli 1586 in Denderbelle, ongeveer 48 jaar oud.
I. Aernoudt t’Kint, geboren in 1537. Aernoudt is overleden in 1612, 74 of 75 jaar oud. Aernoudt trouwde met Kathelijne De Groote. Kathelijne is overleden.
 |
111 wapen t’kint |
III. Peeter t’Kint, geboren in 1542. Peeter is overleden in 1622, 79 of 80 jaar oud. Peeter trouwde met Johanne Bonjours. Johanne is overleden.
IV. Marie t’Kint, geboren in 1544. Marie is overleden in 1574, 29 of 30 jaar oud. Marie trouwde met Philips DE Gols. Philips is overleden.
V. Kathelijne t’Kint, geboren in 1549. Kathelijne is overleden in 1587, 37 of 38 jaar oud. Kathelijne trouwde met Jan Wuyts. Jan is overleden.
VII. Jan t’Kint, geboren in 1554 (zie 5408).
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Joanna Kieckens (zie 5409).
Hij trouwde, ongeveer 28 jaar oud, in 1545 in Mazenzele met de ongeveer 25-jarige
10821 Liesbeth MEERT, geboren omstreeks 1520 in Mazenzele. Liesbeth is overleden omstreeks 1576, ongeveer 56 jaar oud.
Kind uit dit huwelijk:
I. Petrus Van Ginderachter, geboren op maandag 25 april 1547 in Mazenzele (zie 5410).
10824 Jan Pipenpoy, geboren in 1510. Jan is overleden op zaterdag 21 januari 1553, 42 of 43 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Heer van Pede |
Hij trouwde, 23 of 24 jaar oud, op dinsdag 13 januari 1534 met
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Gertrudis Pipenpoy. Gertrudis is overleden omstreeks 1614. Gertrudis trouwde met Gillis Verheyleweghen. Gillis is geboren vóór 1600. Gillis is overleden.
II. Francyne Pipenpoy. Francyne is overleden. Francyne:
III. Christijne Pipenpoy. Christijne is overleden. Christijne trouwde met Peeter DE SMETH. Peeter is overleden.
V. Cathelijne Pipenpoy. Cathelijne is overleden. Cathelijne trouwde met Willem Walravens. Willem is overleden in 1581.
VI. Hendric Pipenpoy. Hendric is overleden na 1578. Hendric trouwde met Beatrys Le Beys. Beatrys is overleden.
VIII. Anthoen Pipenpoy. Anthoen is overleden in 1597. Anthoen trouwde met Maria Van Baelen. Maria is overleden.
IX. Elisabeth Pipenpoy. Elisabeth is overleden vóór 1590. Elisabeth trouwde met Jan Van Cutsem. Jan is een zoon van Willem Van Cutsem en Margriete Van Lathem. Jan is overleden vóór 1590.
X. Maria Pipenpoy. Maria is overleden in 1596 in Lennik. Maria trouwde met Laureys Cools. Laureys is overleden vóór 1586.
XI. Letken Pipenpoy. Letken is overleden. Letken trouwde met Jan De Pape, Everaerts. Jan is overleden.
XII. Gillyne Pipenpoy. Gillyne is overleden vóór 1596. Gillyne trouwde met N. Puttekens. N. is overleden.
XIII. Jan Pipenpoy, geboren omstreeks 1540 (zie 5412).
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
III. Andries GOOSSENS. Andries is overleden. Andries trouwde met Joanna Van der Elst. Joanna is overleden.
IV. Elisabeth (Lijsbeth) GOOSSENS, geboren omstreeks 1544 (zie 5413).
10830 Jan Stroobant, geboren omstreeks 1535 in Tervuren. Jan is overleden omstreeks 1595 in Haren, ongeveer 60 jaar oud.
Hij trouwde met
10831 Josijne De Beckere, geboren in 1538 in Grimbergen. Josijne is overleden in 1595 in Haren, 56 of 57 jaar oud.
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Peternella Stroobant (zie 5415).
Generatie 15 (stamoudgrootouders)
16384 Johan Frederik I de Grootmoedige Van Saksen, geboren op vrijdag 30 juni 1503 in Torgau. Johan is overleden op zaterdag 3 maart 1554 in Weimar, 50 jaar oud.
Notitie bij Johan: Johan Frederik steunde de reformatie en in de Schmalkaldische oorlog stond hij aan de zijde van de protestanten. Johan Frederik werd in 1547 door de keizerlijke troepen gevangengenomen. Door de Capitulatie van Wittenberg, werd het oorspronkelijke doodvonnis teruggedraaid tot levenslange gevangenschap, maar hij verloor de keurvorstelijke waardigheid en grote delen van zijn gebieden aan Maurits van Saksen. Na vijf jaar kwam hij vrij. Na zijn vrijlating richtte hij de hogeschool van Jena op, die na zijn dood de universiteit van Jena werd.
Hij trouwde, 52 of 53 jaar oud, in 1556 met
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Johan Frederik II de Middelste Van Saksen, geboren op vrijdag 8 januari 1529 in Torgau. Johan is overleden op dinsdag 9 mei 1595 in Steyr, 66 jaar oud.
Notitie bij Johan: Na de gevangenneming van zijn vader, nam Johan Frederik samen met zijn broer Johan Willem het bestuur waar van de Ernestijnse gebieden en werd na de dood van zijn vader in 1554 alleenheerser van de Ernestijnse gebieden, in afspraak met zijn verwanten. Johan Frederik hield residentie in Gotha. Vanaf 1566 werd hij gevangen gehouden door keurvorst August van Saksen en werden de Ernestijnse gebieden bestuurd door zijn broer Johan Willem. In 1572 werden Johan Frederiks zoons Johan Casimir en Johan Ernst in de rechten van hun vader hersteld en werden de Ernestijnse bezittingen tussen hen en de zoons van Johan Willem verdeeld. Hiermede startten de talrijke Ernestijnse verdelingen en de verbrokkeling van Thüringen.
Johan: II. Johan Willem van Saksen-Weimar, geboren op vrijdag 11 maart 1530 in Torgau (zie 8192).
16392 Johan Willem van Saksen-Weimar (dezelfde als 8192 in generatie 14).
Hij trouwde met
16393 Suzanna van Palts-Simmern (dezelfde als 8193 in generatie 14).
 |  |  |
112 De blazoenen van de zeven Brusselse geslachten, gegraveerd door Jakob Harrewyn, 1697 | 113 | 114 Rozet van de Zeven Geslachten, gegraveerd door Puteanus, Bruxella Septenaria, 1656 |
21632 Arnoud t’Kint (afb. 112 t/m 114), geboren op donderdag 17 oktober 1454 in Baardegem. Hij is gedoopt op zaterdag 26 oktober 1454 in Baardegem. Arnoud is overleden op vrijdag 23 augustus 1549 in Baardegem, 94 jaar oud.
Heerlijkheid:
| meier de la cour basse de Zwijvebeke (ascendants de Paola Ruffo di Calabria, koningin der Belgen Toegelaten tot het geslacht Roodenbeke (de 7 belangrijkste families van Brussel) op 22 augustus 1489 uit hoofde van zijn moeder Catharina van der Meeren. (afstamming 78) (Les lignages de Bxl nr. 123-124 dec.1990).) |
Hij trouwde, 32 jaar oud, op zondag 5 november 1486 in Lebbeke met de 18-jarige
21633 Marie VAN DAMME, geboren op zondag 14 augustus 1468 in Lebbeke. Marie is overleden op donderdag 1 maart 1526 in Baardegem, 57 jaar oud.
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Barbara t’Kint, geboren op maandag 3 december 1487 in Baardegem. Barbara is overleden op dinsdag 27 juli 1540 in Baardegem, 52 jaar oud. Barbara trouwde, 21 jaar oud, op zondag 25 november 1509 in Baardegem met Jan Van Langenhove, 27 of 28 jaar oud. Zie 43271,V voor persoonsgegevens van Jan.
II. Gertrude t’Kint, geboren omstreeks 1489. Gertrude is overleden omstreeks 1493, ongeveer 4 jaar oud.
III. Jan t’Kint, geboren op vrijdag 28 mei 1490 in Baardegem. Jan is overleden in 1515 in Rome, 24 of 25 jaar oud.
IV. Gielys t’Kint, geboren op zaterdag 10 september 1491 in Baardegem. Gielys is overleden op zaterdag 5 september 1545 in Essene Affligem, 53 jaar oud.
Gielys trouwde, 26 jaar oud, op dinsdag 15 september 1517 in Essene met Margriete Coppens, ongeveer 25 jaar oud. Margriete is geboren omstreeks 1492. Margriete is overleden na 1540, minstens 48 jaar oud.
Heerlijkheid:
| (Toegelaten tot het geslacht Roodenbeke (de 7 belangrijkste families van Brussel) op 22 augustus 1489 uit hoofde van zijn vader Arnoud) |
V. Peeter t’Kint, geboren op donderdag 12 februari 1495 in Baardegem. Peeter is overleden in 1562, 66 of 67 jaar oud.
Peeter trouwde met Joanna Van Overstraeten. Joanna is overleden.
Heerlijkheid:
| (Toegelaten tot het geslacht Roodenbeke (de 7 belangrijkste families van Brussel) op 22 augustus 1489 uit hoofde van zijn vader Arnoud) |
VI. Joanna t’Kint, geboren op zaterdag 10 maart 1498 in Baardegem. Joanna is overleden op zondag 25 december 1547 in Meldert, 49 jaar oud. Joanna trouwde met Gillis DE CLERCK. Gillis is geboren in 1496. Gillis is overleden.
VII. Josse t’Kint, geboren op dinsdag 2 juni 1500 in Baardegem. Josse is overleden omstreeks 1521, ongeveer 21 jaar oud.
VIII. Marie t’Kint, geboren op donderdag 25 februari 1501 in Baardegem. Marie is overleden op maandag 27 september 1540, 39 jaar oud. Marie trouwde met Joos Van Oygebeen. Joos is geboren in 1500. Joos is overleden.
IX. Hendrick t’Kint, geboren op maandag 20 november 1503 in Baardegem. Hendrick is overleden op maandag 4 januari 1552 in Antwerpen, 48 jaar oud. Hendrick trouwde in Antwerpen met Joanna Van Honssem. Joanna is overleden.
X. Anna t’Kint, geboren op vrijdag 15 mei 1506 in Baardegem. Anna is overleden omstreeks 1533, ongeveer 27 jaar oud.
XI. Margriete t’Kint, geboren in 1507 in Baardegem. Margriete is overleden op zondag 5 december 1540, 32 of 33 jaar oud. Margriete trouwde met Willem Beeckman. Willem is overleden.
XII. Antonis t’Kint, geboren op vrijdag 11 mei 1509 in Baardegem (zie 10816).
Hij trouwde op zondag 27 januari 1516 met
21635 Margriet Van Langenhove. Margriet is overleden op woensdag 27 september 1570. Margriet trouwde (1) vóór 1516 met Joos VAN DAMME (ovl. vóór 1567), zie 43267,II.
Kind uit dit huwelijk:
I. Josijne Van der Elst, geboren op vrijdag 2 oktober 1517 (zie 10817).
21640 Gabriel Van Ginderachter, geboren omstreeks 1487. Gabriel is overleden.
Heerlijkheid:
| erflaat van ten Roosen te Mazenzele |
Hij trouwde met
21641 Margriete Van Waerbeke, geboren omstreeks 1490 in Mazenzele. Margriete is overleden vóór 1521, ten hoogste 31 jaar oud.
Kind uit dit huwelijk:
I. Peter Van Ginderachter, geboren omstreeks 1517 in Mazenzele (zie 10820).
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Liesbeth MEERT, geboren omstreeks 1520 in Mazenzele (zie 10821).
21648 Jan Pipenpoy van Bossuyt, geboren omstreeks 1480. Jan is overleden op woensdag 13 november 1532 in S.M.L., ongeveer 52 jaar oud.
Heerlijkheid:
| heer van Bossuyt te Sint Martens Lennik |
Hij trouwde met
21649 Gertruyde Bosch, geboren omstreeks 1497. Gertruyde is overleden na 1537, minstens 40 jaar oud.
Kind uit dit huwelijk:
I. Jan Pipenpoy, geboren in 1510 (zie 10824).
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Zeger GOOSSENS, geboren in 1509 (zie 10826).
21660 Pancratius Stroobant, geboren omstreeks 1504 in Tervuren. Pancratius is overleden na 1535, minstens 31 jaar oud.
Functie:
| meisenier 1561 |
Hij trouwde met
21661 Petronella Van Obberge, geboren omstreeks 1505. Petronella is overleden omstreeks 1540, ongeveer 35 jaar oud. Petronella trouwde (2) met Cornelis Van den Nieuwenhove (ovl. vóór 1541).
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Jan Stroobant, geboren omstreeks 1535 in Tervuren (zie 10830).
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Josijne De Beckere, geboren in 1538 in Grimbergen (zie 10831).
Generatie 16 (stamoudovergrootouders)
 |
115 |
32768 Johan de Standvastige Van Saksen (afb. 115), geboren in 1468 in Meissen. Johan is overleden in 1532 in Schweinitz, 63 of 64 jaar oud.
Notitie bij Johan: In 1525 volgde hij zijn broer Frederik III van Saksen, op als keurvorst. Tegenover de reformatie nam hij dezelfde positieve houding als zijn broer aan. In 1527 wordt de evangelisch-lutherse landskerk gesticht, waarvan de keurvorst landsbisschop wordt. Het Schmalkaldisch Verbond stond onder leiding van Keursaksen en Hessen.
Johan trouwde (2) met Margaretha Adolphina van Anhalt-Dessau (1494-1521). Hij trouwde (1) met
Kind uit dit huwelijk:
I. Johan Frederik I de Grootmoedige Van Saksen, geboren op vrijdag 30 juni 1503 in Torgau (zie 16384).
43264 Jan III t’Kint, geboren omstreeks 1435. Jan is overleden vóór 1489 in Baardegem, ten hoogste 54 jaar oud.
Hij trouwde, ongeveer 15 jaar oud, omstreeks 1450 met de ongeveer 25-jarige
Kinderen uit dit huwelijk:
IV. Gillis t’Kint. Gillis is overleden. Gillis trouwde op donderdag 7 oktober 1501 in Antwerpen met Elisabeth Smits. Elisabeth is overleden.
VII. Arnoud t’Kint, geboren op donderdag 17 oktober 1454 in Baardegem (zie 21632).
43266 Gillis VAN DAMME, geboren omstreeks 1440. Gillis is overleden in 1500 in Antwerpen, ongeveer 60 jaar oud. Hij is begraven in Lebbeke.
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Margriet VAN DAMME, geboren in Opwijk. Margriet is overleden vóór 1515. Margriet trouwde met Willem Aelbrecht geh de Borssere. Willem is geboren omstreeks 1420 in Opwijk, zoon van Ghyselin Aelbrecht en Elisabeth Van Nedervelde. Willem is overleden vóór 1515, ten hoogste 95 jaar oud.
Functie:
| Meier van Opwijk (1469) |
II. Joos VAN DAMME. Joos is overleden vóór 1567 in Lebbeke.
Joos trouwde vóór 1516 met Margriet Van Langenhove. Zie 21635 voor persoonsgegevens van Margriet.
Functie:
| leenman van Opwijk |
III. Lijsbeth VAN DAMME. Lijsbeth is overleden. Lijsbeth trouwde met Jan van Praet. Jan is een zoon van Oliviers van Praet en N.. Jan is overleden.
V. Marie VAN DAMME, geboren op zondag 14 augustus 1468 in Lebbeke (zie 21633).
Kind van Peeter uit onbekende relatie:
I. Jan Van der Elst (zie 21634).
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Margriet Van Langenhove (zie 21635).
IV. Josijne Van Langenhove. Josijne is overleden. Josijne trouwde met Gielis van Praet. Gielis is een zoon van Jan van Praet en Lijsbeth VAN DAMME (zie 43267,III). Gielis is overleden vóór 1570 in Baardegem.
V. Jan Van Langenhove, geboren in 1481 in Baardegem. Jan is overleden omstreeks 1537 in Denderwindeke, ongeveer 56 jaar oud. Jan trouwde, 27 of 28 jaar oud, op zondag 25 november 1509 in Baardegem met Barbara t’Kint, 21 jaar oud. Zie 21633,I voor persoonsgegevens van Barbara.
Hij is de biologische vader van kinderen van
Kinderen van Peeter:
II. Henric Van Ginderachter, geboren in 1471. Henric is overleden in Asse. Henric trouwde met Clara VAN DEN BOSSCHE. Clara is een dochter van Daneel VAN DEN BOSSCHE. Clara is overleden.
III. Gillis Van Ginderachter, geboren in 1474 in Asse. Gillis is overleden. Gillis trouwde, 24 of 25 jaar oud, in 1499 met Clara Van Buggenhout, ongeveer 25 jaar oud. Clara is geboren omstreeks 1474. Clara is overleden.
IV. Katelijne Van Ginderachter, geboren in 1477 in Asse. Katelijne is overleden. Katelijne trouwde, 24 of 25 jaar oud, in 1502 met Jacob MEERT, ongeveer 25 jaar oud. Jacob is geboren omstreeks 1477. Jacob is overleden.
V. Liebeth Van Ginderachter, geboren omstreeks 1480. Liebeth is overleden. Liebeth trouwde, ongeveer 25 jaar oud, in 1505 met Jan Steenacker, ongeveer 25 jaar oud. Jan is geboren omstreeks 1480. Jan is overleden.
VI. Gabriel Van Ginderachter, geboren omstreeks 1487 (zie 21640).
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Pauwel Van Waerbeke (afb. 116). Pauwel is overleden.
Pauwel trouwde in 1506 in Merchtem met Kathelijne MEERT. Kathelijne is overleden.
 |
116 De oorsprong van dit Opwijks geslacht moet gezocht worden in het Hof te Waerbeke te (1) Asse, later kasteel (2), gelegen aan de weg van Asse naar Mollem, thans evenwel gesloopt. Deze familie gebruikte als wapenschild: van zilver met 3 anjers van keel gebladerd van sinopel en geplaatst 1 en 2, en 3 vijfstralige sterren van sinopel, geplaatst 2 en 1 |
Functie:
| (leenman (1513) en hoofdschepen.- Rekenhof van Brabant, Leenen nr. 4245. (Jan Lindemans, Geschiedenis van Opwijk, 1937, blz. 280).) |
II. Hendrick Van Waerbeke, geboren vóór 1490. Hendrick is overleden omstreeks 1550, minstens 60 jaar oud.
Heerlijkheid:
| erflaat van ten Roosen 1549 |
III. Margriete Van Waerbeke, geboren omstreeks 1490 in Mazenzele (zie 21641).
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Joannes MEERT, geboren vóór 1480 (zie 21642).
43296 Willem Pipenpoy, geboren omstreeks 1440. Willem is overleden op maandag 15 september 1483 in S.M.L., ongeveer 43 jaar oud. Willem trouwde (2), minstens 20 jaar oud, na 1460 met N..
Hij trouwde (1), ongeveer 20 jaar oud, in 1460 met
43297 Catharina de Buttere Haekmans. Catharina is overleden.
Heerlijkheid:
| Vrouw van het leengoed Bossuyt |
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Barbara Pipenpoy. Barbara is overleden. Barbara:
II. Paeschyne Pipenpoy, geboren omstreeks 1460. Paeschyne is overleden. Paeschyne trouwde met Hubert Souwen. Hubert is overleden.
III. Jan Pipenpoy van Bossuyt, geboren omstreeks 1480 (zie 21648).
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Catharina DE RIDDER, geboren in 1482 (zie 21653).
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Petronella Van Obberge, geboren omstreeks 1505 (zie 21661).
43326 Anthonis Van Der Meeren, geboren in 1480 in Haren. Anthonis is overleden in 1546, 65 of 66 jaar oud.
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Geertruyd Van Der Meeren (zie 21663).
Generatie 17 (stamoudbetovergrootouders)
 |
117 |
65536 Ernst Van Saksen (afb. 117), geboren op zaterdag 25 maart 1441 in Meissen. Ernst is overleden op zaterdag 26 augustus 1486 in Colditz, 45 jaar oud.
Notitie bij Ernst: Hij regeerde over Saksen, Thüringen en Meißen, samen met zijn broer Albrecht III van Saksen, totdat de gebieden in 1485 werden verdeeld bij de verdeling van Leipzig. Ernst verkreeg de gebieden die verbonden waren met keurvorstelijke waardigheid in Wittenberg, het zuiden van Thüringen, Vogtland en delen van het Pleißeland. Hij overleed na een val met zijn paard.
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
II. Christina Van Saksen (afb. 118), geboren op vrijdag 25 december 1461 in Torgau. Christina is overleden op zondag 8 december 1521 in Odense, 59 jaar oud.
III. Frederik III, bijgenaamd de Wijze Van Saksen (afb. 120), geboren in 1463 in Torgau. Frederik is overleden in 1525 in Lochau, 61 of 62 jaar oud.
 |  |
118 | 119 |
Notitie bij Christina: Tijdens de afwezigheid van haar man, werd Christina in 1500 regentes van Zweden, maar zij werd gevangengenomen tijdens een rebellie van Zweden tegen de Denen. Zij kwam pas in 1503 vrij. Christina had 3 zoons, Christiaan (II), Frans en Knoet, en 1 dochter, Elisabeth die de echtgenote van keurvorst Joachim I Nestor van Brandenburg werd.
Christina trouwde met Hans van Denemarken, Noorwegen en Zweden (afb. 119). Hans is geboren op zondag 2 februari 1455 in Slot Aalborg. Hans is overleden op zondag 20 februari 1513 in Slot Aalborg, 58 jaar oud. Notitie bij Hans: Bij het opgraven van het lichaam van Johan in 1802 werden een aantal ronde gaten in de schedel van de koning aangetroffen, die de speculatie opriepen, dat de koning vermoord zou zijn. Dit is echter nooit bewezen. Men gaat ervan uit, dat de gaten een gevolg waren van het sluiten van de kist.
Heerlijkheid:
| koning van Denemarken (1481 – 1513), |
 |
120 |
Notitie bij Frederik: Alhoewel hij de reformatie steunde, bleef hij zijn leven lang een overtuigd katholiek. Bij zijn sterven nam hij echter de eucharistie in beide gedaanten (brood en wijn), hetgeen gelijk stond met een bekentenis van het protestantisme. In 1502 stichtte hij de universiteit van Wittenberg. Lucas Cranach werd hofschilder. Dankzij zijn politiek kon de reformatie doorbreken.
IV. Ernst II Van Saksen, geboren op woensdag 27 juni 1464 in Halle (Saale). Ernst is overleden op woensdag 3 augustus 1513, 49 jaar oud.
Notitie bij Ernst: Ernst werd voorbereid op een geestelijke loopbaan. Bij de dood van de aartsbisschop van Maagdenburg in 1475 werd gepoogd om Ernst te laten opvolgen, maar de onderhandelingen verliepen moeizaam vermits Ernst toen nog maar 11 jaar was. Ernst werd tenslotte toch verkozen en werd aartsbisschop van Maagdenburg en administrator van Halberstadt na dispensatie van paus Sixtus IV in 1476. Ernst had verschillende conflicten met de steden Halle (Saale), Halberstadt en Maagdenburg. Hij voleindigde de bouw van de kathedraal van Maagdenburg. In 1493 beval hij de verdrijving van de 150-200 joden uit het aartsbisdom. Ernst stierf in 1513 vermoedelijk aan de gevolgen van syfilis.
V. Johan de Standvastige Van Saksen, geboren in 1468 in Meissen (zie 32768).
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
IV. Jan III t’Kint, geboren omstreeks 1435 (zie 43264).
86530 Gillis Van Der Meeren, geboren omstreeks 1395. Gillis is overleden.
Heerlijkheid:
| Heer van Wezenbeek |
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Kathelijne Van Der Meeren, geboren omstreeks 1425 (zie 43265).
Kind van Lodewijc uit onbekende relatie:
I. Gillis VAN DAMME, geboren omstreeks 1440 (zie 43266).
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Henricus Van Langenhove (zie 43270).
86560 Gillis Van Ginderachter, geboren omstreeks 1392 in Bollebeek (Asse). Gillis is overleden. Hij trouwde omstreeks 1416 met Margriete DE VOS (geb. ±1392).
Kinderen van Gillis uit onbekende relatie:
I. Peeter Van Ginderachter, geboren omstreeks 1442 (zie 43280).
Hij is de biologische vader van kinderen van
Kinderen van Pieter:
I. ??? Van Waerbeke. ??? is overleden. ??? trouwde met Henricus MEERT. Henricus is een zoon van Joannes MEERT en Catharina Van der Doort. Henricus is overleden.
IV. Joos Van Waerbeke, geboren omstreeks 1420 (zie 43282).
86568 Judocus MEERT, geboren vóór 1440. Judocus is overleden.
Notitie bij Judocus: heer van Hobosch (1487-1496) en van de leenhoven Ter Burght en Ter Hagen te Erembodegem (1524), 1ste schepen van Imde, Wolvertem, Rossem en Meuzegem (1496),
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
II. Joannes MEERT, geboren vóór 1460 (zie 43284).
86592 Jan Pipenpoy, geboren omstreeks 1383. Jan is overleden in 1467, ongeveer 84 jaar oud.
Functie:
| schepen van Brussel 1465 |
Hij trouwde, ongeveer 45 jaar oud, in 1428 met de ongeveer 33-jarige
86593 Margareta Van de Voorde, geboren omstreeks 1395. Margareta is overleden in 1444, ongeveer 49 jaar oud.
Kinderen uit dit huwelijk:
III. Jacob Pipenpoy van Ter Caignen. Jacob is overleden in 1492. Jacob trouwde na 1489 met Elisabeth Van Linckebeke. Elisabeth is overleden. Elisabeth is weduwe van Werner De Merode (ovl. vóór 1489), met wie zij trouwde vóór 1489.
IV. Willem Pipenpoy, geboren omstreeks 1440 (zie 43296).
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Catharina de Buttere Haekmans (zie 43297).
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Jan Van Obberge (zie 43322).
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Barbele van Gersmoortele (zie 43323).
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Lijsbeth Bau (zie 43327).
Generatie 18 (edelouders)
 |
121 |
131072 Frederik II de Zachtmoedige Van Saksen (afb. 121), geboren op maandag 22 augustus 1412 in Leipzig. Frederik is overleden op vrijdag 7 september 1464 in Leipzig, 52 jaar oud.
Notitie bij Frederik: Samen met zijn broers Willem, Hendrik en Sigismund, volgde hij in 1428 zijn vader op.
De bijeenkomst van de standen in 1438 geldt als de eerste Landsdag van Saksen. De standen moesten nu gehoord worden bij aanpassing van de belastingen en sinds 1466 ook bij zaken van oorlog en vrede. Na de dood van Frederik IV van Thüringen, kwam Thüringen weer bij het keurvorstendom Saksen. Nadat Hendrik en Sigismund als medebestuurder opzijgezet waren, verdeelden Frederik en Willem in 1445 het land bij de deling van Altenburg. Willem kreeg het Thüringse en Frankische deel en Frederik het oostelijk deel van het keurvorstendom. De mijnen bleven gemeenschappelijk. Onduidelijkheden rond de verdeling leidden evenwel tot de Sakische broederoorlog, die eindigde bij de vrede van Naumburg in 1451. In het verdrag van Eger van 1459, werden tenslotte de grenzen tussen Saksen en Bohemen vastgelegd, grenzen die tot op heden nog steeds van toepassing zijn.
Na zijn dood in 1464 volgden zijn zoons Ernst en Albrecht hem op. Na het overlijden van Willem II van Thüringen, kwam Thüringen terug bij het keurvorstendom Saksen.
De bijeenkomst van de standen in 1438 geldt als de eerste Landsdag van Saksen. De standen moesten nu gehoord worden bij aanpassing van de belastingen en sinds 1466 ook bij zaken van oorlog en vrede. Na de dood van Frederik IV van Thüringen, kwam Thüringen weer bij het keurvorstendom Saksen. Nadat Hendrik en Sigismund als medebestuurder opzijgezet waren, verdeelden Frederik en Willem in 1445 het land bij de deling van Altenburg. Willem kreeg het Thüringse en Frankische deel en Frederik het oostelijk deel van het keurvorstendom. De mijnen bleven gemeenschappelijk. Onduidelijkheden rond de verdeling leidden evenwel tot de Sakische broederoorlog, die eindigde bij de vrede van Naumburg in 1451. In het verdrag van Eger van 1459, werden tenslotte de grenzen tussen Saksen en Bohemen vastgelegd, grenzen die tot op heden nog steeds van toepassing zijn.
Na zijn dood in 1464 volgden zijn zoons Ernst en Albrecht hem op. Na het overlijden van Willem II van Thüringen, kwam Thüringen terug bij het keurvorstendom Saksen.
Hij trouwde met
131073 Margaretha II van Oostenrijk, geboren in 1416 in Innsbruck. Margaretha is overleden op zondag 12 februari 1486 in Altenburg, 69 of 70 jaar oud.
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Amalia Van Saksen, geboren op maandag 4 april 1435 in Meissen. Amalia is overleden op dinsdag 19 oktober 1501 in Rochlitz, 66 jaar oud. Amalia trouwde, 16 of 17 jaar oud, in 1452 met Lodewijk IX van Beieren (afb. 122), 34 of 35 jaar oud. Lodewijk is geboren op dinsdag 23 februari 1417 in Burghausen. Lodewijk is overleden op woensdag 18 januari 1497 in Landshut, 79 jaar oud.
II. Anna Van Saksen, geboren op donderdag 7 maart 1437 in Meissen. Anna is overleden op zondag 31 oktober 1512 in Neustadt an der Aisch, 75 jaar oud. Anna trouwde met Albrecht Achilles van Brandenburg (afb. 123). Albrecht is geboren op vrijdag 9 november 1414 in Tangermünde. Albrecht is overleden op zaterdag 11 maart 1486 in Frankfurt, 71 jaar oud.
V. Albrecht III de Kloekmoedige Van Saksen, geboren op zondag 27 januari 1443 in Grimma. Albrecht is overleden op zaterdag 12 september 1500 in Emden, 57 jaar oud. Albrecht trouwde met Sidonia van Podiebrad (van Bohemen) (afb. 124). Sidonia is geboren op vrijdag 14 november 1449 in Bohemen. Sidonia is overleden op vrijdag 1 februari 1510 in Tharandt, 60 jaar oud.
VII. Hedwig Van Saksen (afb. 125), geboren in 1445. Hedwig is overleden in 1511, 65 of 66 jaar oud.
 |
122 |
Notitie bij Lodewijk: In tegenstelling tot zijn zuinige vader, hield Lodewijk er een schitterende hofhouding op na. In 1472 stichtte hij de universiteit van Ingolstadt. Hij kwam in conflict met markgraaf Albrecht Achilles van Brandenburg en versloeg die in de slag bij Giengen in 1462. Bij zijn overlijden liet hij zijn land in bloeiende welvaart na.
 |
123 |
Notitie bij Albrecht: Keurvorst van Brandenburg en Burggraaf van Neurenberg en stamde uit het huis Hohenzollern. Vanwege zijn ridderlijke kwaliteiten kreeg hij de bijnaam Achilles.
Leven
Albrecht Achilles maakte al in zijn jeugd een pelgrimstocht naar het "Heilige Land" en stond bij de andere Duitse vorsten in hoog aanzien. Hij bracht tijd door aan het hof van keizer Sigismund, nam deel aan de oorlog tegen de Hussieten en blonk later uit toen hij de Duitse koning Albrecht II hielp in diens strijd tegen de Polen.
Na de dood van zijn vader Frederik I van Brandenburg in 1440 werd het land opgedeeld en ontving Albrecht Achilles de mark Ansbach. Hij was een prominent tegenstander van steden die zelfbestuur poogden te verkrijgen. In 1443 vormde hij een liga direct gericht tegen Neurenberg, waarvan zijn familie burggraaf was geweest. In 1448 vond hij een aanleiding de stad aan te vallen. Deze zogenaamde Eerste Markgravenoorlog duurde tot 1453 en resulteerde in een overwinning voor de Neurenbergers, die hiermee hun zelfstandigheid erkend zagen.
Albrecht Achilles steunde keizer Frederik III in zijn strijd tegen vorsten die in Duitsland hervormingen wensten en ontving in ruil hiervoor vele gunsten en rechten, tot grote irritatie van zijn buurlanden.
In 1457 arrangeerde hij een huwelijk tussen zijn oudste zoon Johan Cicero en Margaretha van Saksen, de dochter van landgraaf Willem II van Thüringen. Zij maakte via haar moeder, een kleindochter van keizer Sigismund, aanspraak op de troon van Hongarije en Bohemen, maar Albrecht Achilles’ poging deze tronen op zijn familie te doen overgaan mislukte. Zijn andere wens, hertog van Franken worden, ging ook niet in vervulling. Zijn voornaamste politieke doel was het vermeerderen van zijn bezit in Franken geweest, dat werd bekneld door eigendommen van de bisdommen Würzburg, Bamberg en Eichstät en de rijksstad Neurenberg, te vergroten zodat het te vergelijken zou zijn met het Beierse bezit van de Wittelsbachers. Uiteindelijk kwam er niets van terecht.
De hervormingstwisten resulteerden in 1460 in een openlijke oorlog en Albrecht zag tegenover zich een liga onder leiding van paltsgraaf Frederik I en hertog Lodewijk IX van Beieren. Hij ging een alliantie aan met zijn voormalige vijand, de Hussiet George van Podiebrad. Paus Paulus II excommuniceerde hem hiervoor.
Na de dood van zijn broer Johan in 1464 erfde Albrecht Achilles Bayreuth en na het aftreden van zijn andere broer Frederik II werd hij markgraaf van Brandenburg. Hij was al snel actief betrokken met het bestuur ervan en door het Verdrag van Prenzlau kreeg hij ook Pommeren in bezit. In 1473 deed Albrecht een wet over de erfopvolging uitgaan, de Dispositio Achillea. Daarin bepaalde hij dat niet meer dan drie Hohenzollerns tegelijk mochten regeren. De Frankische gebieden Ansbach en Bayreuth werden in twee markgraafschappen onder zijn zoons Frederik en Siegmund. De Mark Brandenburg verklaarde hij voor ondeelbaar en de heerschappij daarover zou in zijn geheel overgaan op zijn oudste zoon Johan Cicero, hoewel hij nog veel meer kinderen had.
Na vergeefs gepoogd te hebben een huwelijk te arrangeren tussen een van zijn zoons en Maria, dochter en erfgename van hertog Karel de Stoute van Bourgondië, liet Albrecht Achilles de regering van Brandenburg over aan Johan Cicero en keerde terug naar zijn Frankische bezittingen. In 1474 huwde hij zijn dochter Barbara uit aan hertog Hendrik XI van Glogau. Hendriks familielid hertog Jan II van Zagan verzette zich tegen het huwelijk en viel samen met koning Matthias Corvinus van Hongarije Brandenburg binnen. De inwoners van Pommeren grepen deze gelegenheid aan om in opstand te komen. Albrecht keerde in 1478 terug naar Brandenburg, dwong de Pommeren zijn heerschappij te erkennen en verkreeg in 1482 een stuk van Hendriks land voor zijn dochter.
Hierna hield Albrecht Achilles zich voornamelijk bezig met keizerlijke zaken. Hoewel hij zwaar aan jicht leed en gereden en gedragen moest worden reisde hij naar Frankfurt voor de verkiezing van Maximiliaan I tot Duits keizer. Kort voor de terugweg stierf hij tijdens een mis in het Frankfurtse Dominicanenklooster op 11 maart 1486 en werd bijgezet in Heilsbronn. Hij liet een goedgevulde schatkist na.
[bewerken] Huwelijken en kinderen
Hij trouwde tweemaal, in 1446 met Margaretha van Baden, dochter van markgraaf Jacob van Baden-Baden, en na haar dood in 1457 met Anna, dochter van Frederik II van Saksen.
Uit deze huwelijken werden in totaal 19 kinderen geboren.
Met Margaretha van Baden:
1.Wolfgang (1450 - 1450)
2.Johan Cicero van Brandenburg (1455 - 1499)
3.Frederik
4.Ursula (1450-1508), gehuwd met Hendrik I van Münsterberg
5.Elisabeth (1451-1524), gehuwd met Everhard II van Württemberg
6.Margaretha (1453-1509), abdis van Sint-Clara
Met Anna van Saksen:
1.Frederik (1460-1536)
2.Amalia (1461-1481), gehuwd met Kasper, paltsgraaf van Zweibrücken
3.Anna (1462-1462)
4.Barbara (1464-1515), Ansbach), gehuwd met Hendrik XI van Glogau en met Wladislaus II van Hongarije
5.Albrecht (1466-1466)
6.Sibylle (1467-1524), gehuwd met Willem II van Gulik-Berg
7.Sigismund (1468-1495)
8.Albrecht (1470-1470)
9.George (1472-1476
10.Dorothea (1471-1520), abdis in, Bamberg
11.Elisabeth (1474-1507), gehuwd met Herman VIII van Henneberg-Aschach
12.Magdalena (1476-1480)
13.Anastasia (1478-1534), gehuwd met Willem VII van Henneberg-Schleusingen.
Leven
Albrecht Achilles maakte al in zijn jeugd een pelgrimstocht naar het "Heilige Land" en stond bij de andere Duitse vorsten in hoog aanzien. Hij bracht tijd door aan het hof van keizer Sigismund, nam deel aan de oorlog tegen de Hussieten en blonk later uit toen hij de Duitse koning Albrecht II hielp in diens strijd tegen de Polen.
Na de dood van zijn vader Frederik I van Brandenburg in 1440 werd het land opgedeeld en ontving Albrecht Achilles de mark Ansbach. Hij was een prominent tegenstander van steden die zelfbestuur poogden te verkrijgen. In 1443 vormde hij een liga direct gericht tegen Neurenberg, waarvan zijn familie burggraaf was geweest. In 1448 vond hij een aanleiding de stad aan te vallen. Deze zogenaamde Eerste Markgravenoorlog duurde tot 1453 en resulteerde in een overwinning voor de Neurenbergers, die hiermee hun zelfstandigheid erkend zagen.
Albrecht Achilles steunde keizer Frederik III in zijn strijd tegen vorsten die in Duitsland hervormingen wensten en ontving in ruil hiervoor vele gunsten en rechten, tot grote irritatie van zijn buurlanden.
In 1457 arrangeerde hij een huwelijk tussen zijn oudste zoon Johan Cicero en Margaretha van Saksen, de dochter van landgraaf Willem II van Thüringen. Zij maakte via haar moeder, een kleindochter van keizer Sigismund, aanspraak op de troon van Hongarije en Bohemen, maar Albrecht Achilles’ poging deze tronen op zijn familie te doen overgaan mislukte. Zijn andere wens, hertog van Franken worden, ging ook niet in vervulling. Zijn voornaamste politieke doel was het vermeerderen van zijn bezit in Franken geweest, dat werd bekneld door eigendommen van de bisdommen Würzburg, Bamberg en Eichstät en de rijksstad Neurenberg, te vergroten zodat het te vergelijken zou zijn met het Beierse bezit van de Wittelsbachers. Uiteindelijk kwam er niets van terecht.
De hervormingstwisten resulteerden in 1460 in een openlijke oorlog en Albrecht zag tegenover zich een liga onder leiding van paltsgraaf Frederik I en hertog Lodewijk IX van Beieren. Hij ging een alliantie aan met zijn voormalige vijand, de Hussiet George van Podiebrad. Paus Paulus II excommuniceerde hem hiervoor.
Na de dood van zijn broer Johan in 1464 erfde Albrecht Achilles Bayreuth en na het aftreden van zijn andere broer Frederik II werd hij markgraaf van Brandenburg. Hij was al snel actief betrokken met het bestuur ervan en door het Verdrag van Prenzlau kreeg hij ook Pommeren in bezit. In 1473 deed Albrecht een wet over de erfopvolging uitgaan, de Dispositio Achillea. Daarin bepaalde hij dat niet meer dan drie Hohenzollerns tegelijk mochten regeren. De Frankische gebieden Ansbach en Bayreuth werden in twee markgraafschappen onder zijn zoons Frederik en Siegmund. De Mark Brandenburg verklaarde hij voor ondeelbaar en de heerschappij daarover zou in zijn geheel overgaan op zijn oudste zoon Johan Cicero, hoewel hij nog veel meer kinderen had.
Na vergeefs gepoogd te hebben een huwelijk te arrangeren tussen een van zijn zoons en Maria, dochter en erfgename van hertog Karel de Stoute van Bourgondië, liet Albrecht Achilles de regering van Brandenburg over aan Johan Cicero en keerde terug naar zijn Frankische bezittingen. In 1474 huwde hij zijn dochter Barbara uit aan hertog Hendrik XI van Glogau. Hendriks familielid hertog Jan II van Zagan verzette zich tegen het huwelijk en viel samen met koning Matthias Corvinus van Hongarije Brandenburg binnen. De inwoners van Pommeren grepen deze gelegenheid aan om in opstand te komen. Albrecht keerde in 1478 terug naar Brandenburg, dwong de Pommeren zijn heerschappij te erkennen en verkreeg in 1482 een stuk van Hendriks land voor zijn dochter.
Hierna hield Albrecht Achilles zich voornamelijk bezig met keizerlijke zaken. Hoewel hij zwaar aan jicht leed en gereden en gedragen moest worden reisde hij naar Frankfurt voor de verkiezing van Maximiliaan I tot Duits keizer. Kort voor de terugweg stierf hij tijdens een mis in het Frankfurtse Dominicanenklooster op 11 maart 1486 en werd bijgezet in Heilsbronn. Hij liet een goedgevulde schatkist na.
[bewerken] Huwelijken en kinderen
Hij trouwde tweemaal, in 1446 met Margaretha van Baden, dochter van markgraaf Jacob van Baden-Baden, en na haar dood in 1457 met Anna, dochter van Frederik II van Saksen.
Uit deze huwelijken werden in totaal 19 kinderen geboren.
Met Margaretha van Baden:
1.Wolfgang (1450 - 1450)
2.Johan Cicero van Brandenburg (1455 - 1499)
3.Frederik
4.Ursula (1450-1508), gehuwd met Hendrik I van Münsterberg
5.Elisabeth (1451-1524), gehuwd met Everhard II van Württemberg
6.Margaretha (1453-1509), abdis van Sint-Clara
Met Anna van Saksen:
1.Frederik (1460-1536)
2.Amalia (1461-1481), gehuwd met Kasper, paltsgraaf van Zweibrücken
3.Anna (1462-1462)
4.Barbara (1464-1515), Ansbach), gehuwd met Hendrik XI van Glogau en met Wladislaus II van Hongarije
5.Albrecht (1466-1466)
6.Sibylle (1467-1524), gehuwd met Willem II van Gulik-Berg
7.Sigismund (1468-1495)
8.Albrecht (1470-1470)
9.George (1472-1476
10.Dorothea (1471-1520), abdis in, Bamberg
11.Elisabeth (1474-1507), gehuwd met Herman VIII van Henneberg-Aschach
12.Magdalena (1476-1480)
13.Anastasia (1478-1534), gehuwd met Willem VII van Henneberg-Schleusingen.
IV. Ernst Van Saksen, geboren op zaterdag 25 maart 1441 in Meissen (zie 65536).
 |
124 Het kruis van de Sidonia-Orde |
Notitie bij Sidonia: ook wel "Sidonie von Böhmen" en in het Tsjechisch "Zdenka z Podebrad" of "Zdenka von Podiebrad" genoemd, was een laatmiddeleeuwse Duitse vorstin.
Leven
Sidonia was een dochter van de Boheemse koning George van Podiebrad. Terwijl haar vader zich bekeerd had tot het geloof van de Boheemse godsdiensthervormer Johannes Hus bleef Sidonia katholiek. In 1459 werd de tienjarige prinses uitgehuwelijkt aan hertog Albrecht van Saksen. Zij leefde samen met hem op de burcht in Meißen, waar zij acht kinderen kreeg. In 1485 verdeelden de beide hertogen van Saksen, Ernst en Albrecht, hun hertogdom in de Ernestinische en de Albrechtse gebieden en zo ontstonden twee takken van het Huis Wettin. Sidonia werd de stammoeder van de Albrechtse, later koninklijke, tak.
Karakter
Sidonia was een vrome orthodox-katholieke vrouw, die geweld verafschuwde en daarom weigerde om haar echtgenoot te vergezellen tijdens zijn oorlog in Groningen en Friesland. Uit protest trok zij zich terug met haar kinderen op de Albrechtsburg.
In 1495 werd de gelovige vorstin op een miraculeuze wijze bevrijd van een nier- of galsteen. Als dank stichtte Sidonia een feest ter ere van de in Neurenberg bewaarde Heilige Lans, een vermaarde relikwie.
Van haar uitvoerige correspondentie zijn veel brieven bewaard gebleven, waarin ze onder meer pleit voor de vrijlating van gevangenen. Op 12 september 1500 werd de hertogin weduwe en trok ze zich terug van het Saksische hof om haar laatste jaren in Tharandt door te brengen. Op 1 februari 1510 stierf zij daar. Sidonia werd in de dom van Meißen begraven.
Ridderorde
Driehonderdzestig jaar na haar dood, in 1870, werd in het koninkrijk Saksen een damesorde ingesteld ter ere van de vrome en barmhartige vorstin, de Sidonia-Orde. Bij het einde van Saksen als koninkrijk, in 1918, werd de orde weer opgeheven.
Sidonia-Orde
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Ga naar: navigatie, zoeken
De Sidonia-Orde (Duits: Königlich Sächsischer Sidonienorden) werd in 1870 door koning Johan van Saksen gesticht om "niet alleen de herinnering aan de vrome gemalin van Hertog Albrecht de Goede levend te houden maar ook als teken van dankbaarheid te dienen voor het zegenrijke werk van veel vrouwen en maagden die in oorlog èn vredestijd vrijwillig en uit naastenliefde op stille, maar vaderlandslievende, wijze anderen bijstaan". De orde beoogde ook "in komende tijden tot zulke naastenliefde op te roepen".
Saksen kende tot op dat moment geen ridderorde die ook aan vrouwen kon worden verleend. Deze damesorde voorzag in die behoefte.
De Orde werd door de koning van Saksen verleend en werd bij voorkeur aan Saksische vrouwen, getrouwd of vrijgezel, verleend.
Het kruis werd op de linkerborst aan een zijden strik gedragen. Bij uitzondering werd het kruis ook aan een grootlint verleend en aan dat lint op de linkerheup gedragen.
Leven
Sidonia was een dochter van de Boheemse koning George van Podiebrad. Terwijl haar vader zich bekeerd had tot het geloof van de Boheemse godsdiensthervormer Johannes Hus bleef Sidonia katholiek. In 1459 werd de tienjarige prinses uitgehuwelijkt aan hertog Albrecht van Saksen. Zij leefde samen met hem op de burcht in Meißen, waar zij acht kinderen kreeg. In 1485 verdeelden de beide hertogen van Saksen, Ernst en Albrecht, hun hertogdom in de Ernestinische en de Albrechtse gebieden en zo ontstonden twee takken van het Huis Wettin. Sidonia werd de stammoeder van de Albrechtse, later koninklijke, tak.
Karakter
Sidonia was een vrome orthodox-katholieke vrouw, die geweld verafschuwde en daarom weigerde om haar echtgenoot te vergezellen tijdens zijn oorlog in Groningen en Friesland. Uit protest trok zij zich terug met haar kinderen op de Albrechtsburg.
In 1495 werd de gelovige vorstin op een miraculeuze wijze bevrijd van een nier- of galsteen. Als dank stichtte Sidonia een feest ter ere van de in Neurenberg bewaarde Heilige Lans, een vermaarde relikwie.
Van haar uitvoerige correspondentie zijn veel brieven bewaard gebleven, waarin ze onder meer pleit voor de vrijlating van gevangenen. Op 12 september 1500 werd de hertogin weduwe en trok ze zich terug van het Saksische hof om haar laatste jaren in Tharandt door te brengen. Op 1 februari 1510 stierf zij daar. Sidonia werd in de dom van Meißen begraven.
Ridderorde
Driehonderdzestig jaar na haar dood, in 1870, werd in het koninkrijk Saksen een damesorde ingesteld ter ere van de vrome en barmhartige vorstin, de Sidonia-Orde. Bij het einde van Saksen als koninkrijk, in 1918, werd de orde weer opgeheven.
Sidonia-Orde
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Ga naar: navigatie, zoeken
De Sidonia-Orde (Duits: Königlich Sächsischer Sidonienorden) werd in 1870 door koning Johan van Saksen gesticht om "niet alleen de herinnering aan de vrome gemalin van Hertog Albrecht de Goede levend te houden maar ook als teken van dankbaarheid te dienen voor het zegenrijke werk van veel vrouwen en maagden die in oorlog èn vredestijd vrijwillig en uit naastenliefde op stille, maar vaderlandslievende, wijze anderen bijstaan". De orde beoogde ook "in komende tijden tot zulke naastenliefde op te roepen".
Saksen kende tot op dat moment geen ridderorde die ook aan vrouwen kon worden verleend. Deze damesorde voorzag in die behoefte.
De Orde werd door de koning van Saksen verleend en werd bij voorkeur aan Saksische vrouwen, getrouwd of vrijgezel, verleend.
Het kruis werd op de linkerborst aan een zijden strik gedragen. Bij uitzondering werd het kruis ook aan een grootlint verleend en aan dat lint op de linkerheup gedragen.
VI. Margaretha Van Saksen, geboren in 1444. Margaretha is overleden in 1498, 53 of 54 jaar oud.
Notitie bij Margaretha: abdis in Seußlitz
 |
125 Slot Quedlinburg |
Notitie bij Hedwig: abdis van de Quedlinburg
Abdij van Quedlinburg
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Quedlinburg was een tot de Opper-Saksische Kreits behorende abdij binnen het Heilige Roomse Rijk
De koningin-weduwe Mathilde kreeg in 929 Quedlinburg, nu in Saksen-Anhalt, als weduwe-zetel. Zij stichtte in 936 met toestemming van keizer Otto I bij de burchtkerk een sticht voor kanunnikessen. De leiding van het sticht lag in handen van de koningin-weduwe. Na 997 fungeerde abdis Mathilde, de dochter van Otto I als stadhoudster van het Duitsland tijdens het verblijf van de keizer in Italië. Pas tijdens de Hohenstaufen werd de band tussen het sticht en de keizers zwakker. Otto I verleende het sticht de immuniteit en bewerkte de exemptie bij de paus, waardoor het sticht onafhankelijk werd van de bisschop. De bisschop van Halberstadt erkende dit pas in 1259. Alle kerken in Quedlinburg stonden onder het gezag van de abdis. Ook kon de abdis een klein territorium vormen. In 1273 kwam de voogdij aan de graven van Regenstein.
In 1477 kwam het sticht onder de protectie van de hertogen van Saksen. De hertogen bezetten de stad, maar erkenden de de landshoogheid van de abdis. Na 1485 ligt de protectie bij de Albertinische linie van het Saksische Huis.
In 1539 werd de reformatie ingevoerd en werd Quedlinburg omgezet in een evangelisch vrij-wereldlijk sticht. Sinds 1663 had het sticht een zetel in de Rijksdag.
In 1697 verkocht het keurvorstendom Saksen de protectie-rechten af aan het keurvorstendom Brandenburg.
Paragraaf 3 van de Reichsdeputationshauptschluss van 25 februari 1803 voegde de abdij Quedlinburg bij het koninkrijk Pruisen.
Nadat Pruisen in de Vrede van Tilsit van 1807 al zijn gebieden te westen van de Elbe had moeten afstaan, werd het voormalige abdij-vorstendom bij het koninkrijk Westfalen gevoegd. Na de napoleontische nederlagen werd het Pruisische gezag door het Congres van Wenen in 1815 hersteld.
[bewerken] Regenten
937- 965: Diemot
966- 999: Mathilde van Sachsen
999-1045: Adelheid I van Saksen (zuster keizer Otto III)
1046-1061: Beatrix I van Franken
1063-1095: Adelheid I van Franken
1106 : N.N. van Reinhausen
1110-1125: Agnes I
1134-1137: Gerberga
1138 1160: Beatrix II van Winzenberg
1160-1161: Meregard
1161 1184: Adelheid III, paltsgravin van Saksen
1184-1203: Agnes II van Meissen
1203-1224: Sophia van Brehna
1224-1230: Bertrade I van Krosigk
1230-1231: Kunigunde van Kranichfeld
1231-1232: Osterlinde van Falkenstein
1233-1270: Gertrude van Amfurt
1270-1286: Bertrade II
1286-1308: Bertrade III
1309-1347: Jutta van Kranichfeld
1347-1348: Irmgard I van Stolberg
1348-1353: Ludgard van Stolberg
1354-1362: Agnes III van Schrapelan
1362-1375: Elisabeth I van Hakeborn
1377-1379: Margarethe van Schrapelan
1380-1405: Irmgard II van Kirchberg
1405-1435: Adelheid IV van Isenburg
1435-1458: Anna I von Plauen
1458-1511: Hedwig van Saksen
1511-1514: Magdalena van Anhalt
1514-1574: Anna II van Stolberg
1574-1584: Elisabeth II van Regenstein
1584-1601: Anna III van Stolberg
1601-1610: Maria van Saksen
1610-1617: Dorothea van Saksen
1618-1645: Dorothea Sophia van Saksen
1645-1680: Anna Sophia I van Palts-Birkenfeld
1681-1683: Anna Sophia II van Hessen-Darmstadt
1684-1704: Anna Dorothea van Saksen-Weimar
1704-1710: Magdalena Sybilla van Saksen-Weissenfels
1710-1755: Maria Elisabeth van Holstein-Gottorp
1755-1787: Anna Amalia van Pruisen
1787-1803: Sophia Albertina van Zweden
Abdij van Quedlinburg
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Quedlinburg was een tot de Opper-Saksische Kreits behorende abdij binnen het Heilige Roomse Rijk
De koningin-weduwe Mathilde kreeg in 929 Quedlinburg, nu in Saksen-Anhalt, als weduwe-zetel. Zij stichtte in 936 met toestemming van keizer Otto I bij de burchtkerk een sticht voor kanunnikessen. De leiding van het sticht lag in handen van de koningin-weduwe. Na 997 fungeerde abdis Mathilde, de dochter van Otto I als stadhoudster van het Duitsland tijdens het verblijf van de keizer in Italië. Pas tijdens de Hohenstaufen werd de band tussen het sticht en de keizers zwakker. Otto I verleende het sticht de immuniteit en bewerkte de exemptie bij de paus, waardoor het sticht onafhankelijk werd van de bisschop. De bisschop van Halberstadt erkende dit pas in 1259. Alle kerken in Quedlinburg stonden onder het gezag van de abdis. Ook kon de abdis een klein territorium vormen. In 1273 kwam de voogdij aan de graven van Regenstein.
In 1477 kwam het sticht onder de protectie van de hertogen van Saksen. De hertogen bezetten de stad, maar erkenden de de landshoogheid van de abdis. Na 1485 ligt de protectie bij de Albertinische linie van het Saksische Huis.
In 1539 werd de reformatie ingevoerd en werd Quedlinburg omgezet in een evangelisch vrij-wereldlijk sticht. Sinds 1663 had het sticht een zetel in de Rijksdag.
In 1697 verkocht het keurvorstendom Saksen de protectie-rechten af aan het keurvorstendom Brandenburg.
Paragraaf 3 van de Reichsdeputationshauptschluss van 25 februari 1803 voegde de abdij Quedlinburg bij het koninkrijk Pruisen.
Nadat Pruisen in de Vrede van Tilsit van 1807 al zijn gebieden te westen van de Elbe had moeten afstaan, werd het voormalige abdij-vorstendom bij het koninkrijk Westfalen gevoegd. Na de napoleontische nederlagen werd het Pruisische gezag door het Congres van Wenen in 1815 hersteld.
[bewerken] Regenten
937- 965: Diemot
966- 999: Mathilde van Sachsen
999-1045: Adelheid I van Saksen (zuster keizer Otto III)
1046-1061: Beatrix I van Franken
1063-1095: Adelheid I van Franken
1106 : N.N. van Reinhausen
1110-1125: Agnes I
1134-1137: Gerberga
1138 1160: Beatrix II van Winzenberg
1160-1161: Meregard
1161 1184: Adelheid III, paltsgravin van Saksen
1184-1203: Agnes II van Meissen
1203-1224: Sophia van Brehna
1224-1230: Bertrade I van Krosigk
1230-1231: Kunigunde van Kranichfeld
1231-1232: Osterlinde van Falkenstein
1233-1270: Gertrude van Amfurt
1270-1286: Bertrade II
1286-1308: Bertrade III
1309-1347: Jutta van Kranichfeld
1347-1348: Irmgard I van Stolberg
1348-1353: Ludgard van Stolberg
1354-1362: Agnes III van Schrapelan
1362-1375: Elisabeth I van Hakeborn
1377-1379: Margarethe van Schrapelan
1380-1405: Irmgard II van Kirchberg
1405-1435: Adelheid IV van Isenburg
1435-1458: Anna I von Plauen
1458-1511: Hedwig van Saksen
1511-1514: Magdalena van Anhalt
1514-1574: Anna II van Stolberg
1574-1584: Elisabeth II van Regenstein
1584-1601: Anna III van Stolberg
1601-1610: Maria van Saksen
1610-1617: Dorothea van Saksen
1618-1645: Dorothea Sophia van Saksen
1645-1680: Anna Sophia I van Palts-Birkenfeld
1681-1683: Anna Sophia II van Hessen-Darmstadt
1684-1704: Anna Dorothea van Saksen-Weimar
1704-1710: Magdalena Sybilla van Saksen-Weissenfels
1710-1755: Maria Elisabeth van Holstein-Gottorp
1755-1787: Anna Amalia van Pruisen
1787-1803: Sophia Albertina van Zweden
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Gillis t’Kint (zie 86528).
Hij trouwde, ongeveer 25 jaar oud, omstreeks 1390 met de ongeveer 25-jarige
Kind uit dit huwelijk:
I. Gillis Van Der Meeren, geboren omstreeks 1395 (zie 86530).
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Judocus MEERT, geboren vóór 1440 (zie 86568).
173184 Ghysbrecht Pipenpoy van Hobosch, geboren in 1359. Ghysbrecht is overleden op zondag 12 april 1394 in Brussel, 34 of 35 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Ridder, heer van Hobosch te Merchtem, heer van Eetvelde te Essene |
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Hendrik Pipenpoy van Hobosch. Hendrik is overleden vóór 1413.
Hendrik trouwde met Elisabeth Van Rivieren. Elisabeth is overleden.
Heerlijkheid:
| Heer van Hobosch |
II. Jan Pipenpoy, geboren omstreeks 1383 (zie 86592).
Hij trouwde met Clementia van Gaesbeke.
Notitie bij het huwelijk van Jan en Clementia: In 1396 zijn de ridders Zeger, Willem en Dirc van den Heetvelde mede bezegelaars van een vonnis dat Zweder van Gaasbeek en Abcoude uitsprak tegen Jan Hullebeke en Jan van de Voerde ( die gehuwd was met een bastaarddochter van Zweder ) nadat zij, met enkele helpers, Willem van Kleef, de baljuw van Gaasbeek ( een bastaardzoon van Zweder ) hadden aangevallen. FROM 1396
Kind uit dit huwelijk:
I. Margareta Van de Voorde, geboren omstreeks 1395 (zie 86593).
Kind van Willem uit onbekende relatie:
I. Christaen Van Obberge (zie 86644).
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Katelijne van Boechout (zie 86645).
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Hendric Bau (zie 86654).
Generatie 19 (edelgrootouders)
 |
126 |
262144 Frederik I de Strijdbare Van Saksen (afb. 126), geboren op donderdag 11 april 1370 in Altenburg. Frederik is overleden op zondag 4 januari 1428 in Altenburg, 57 jaar oud.
Notitie bij Frederik: In 1407, bij het overlijden van zijn oom Willem I van Meißen, nam hij het bestuur van Meißen over, samen met zijn broer Willem en zijn neef Frederik. Na gebiedsdelingen in 1410 en 1415 verwierf hij de alleenheerschappij in Meißen. Hij streed aan de zijde van koning Sigismund in de Hussietenoorlogen en werd daarvoor beloond met het hertogdom Saksen-Wittenberg en het paltsgraafschap Saksen. Hierdoor promoveerde Frederik, tot hertog en keurvorst. Na de dood van zijn broer Willem werd hij alleen vorst over alle gebieden, behalve Thüringen.
Hij trouwde, 31 of 32 jaar oud, in 1402 met de 6 of 7-jarige
262145 Catharina van Brunswijk-Lüneburg, geboren in 1395. Catharina is overleden op vrijdag 28 december 1442 in Grimma, 46 of 47 jaar oud.
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Frederik II de Zachtmoedige Van Saksen, geboren op maandag 22 augustus 1412 in Leipzig (zie 131072).
II. Sigismund Van Saksen, geboren op dinsdag 3 maart 1416 in Meißen. Sigismund is overleden op dinsdag 24 december 1471 in Rochlitz, 55 jaar oud.
Notitie bij Sigismund: Samen met zijn broers volgde hij in 1428 zijn vader op als vorst van Saksen. Bij de verdeling van de bezittingen van zijn vader in 1436 kreeg Sigismund Weißenfels, Freyburg, Jena, Weida, Orlamünde, Saalfeld, Coburg en de Frankische bezittingen, maar deed al in 1437 afstand om toe te treden tot de geestelijke stand (volgens sommigen om bij zijn kloosterliefje te kunnen zijn) en behield hij alleen Weida als zijn residentie. In een conflict tussen de burggraaf van Meißen en zijn broer Frederik II koos hij partij tegen zijn broer. Zijn broers namen hem daarop gevangen en sloten hem op in Freyburg. In 1440 werd hij niettemin bisschop van Würzburg dankzij zijn broers, maar koos vervolgens partij voor Albrecht Achilles van Brandenburg en kreeg hierdoor het kapittel tegen zich. In 1442 werd hij afgezet als bisschop en keerde terug naar Keur-Saksen. Nadat een samenzwering tegen zijn broers aan het licht was gekomen werd hij tenslotte in 1444 verbannen naar het kasteel van Rochlitz, waar hij in 1471 overleed.
III. Anna Van Saksen, geboren in 1420. Anna is overleden in 1452, 31 of 32 jaar oud. Anna trouwde, 15 of 16 jaar oud, in 1436 met Lodewijk II de Vreedzame van Hessen, 33 of 34 jaar oud. Lodewijk is geboren in 1402. Lodewijk is overleden in 1458, 55 of 56 jaar oud.
Notitie bij Lodewijk: In 1413 volgt hij zijn vader op. Lodewijk was in 1436 getrouwd met Anna van Saksen (1420-1462), dochter van keurvorst Frederik I van Saksen, en werd vader van:
Lodewijk (1438-1471)
Hendrik (1440-1483)
Herman (1449-1508), aartsbisschop van Keulen
Elisabeth (1453-1489), gehuwd met graaf Johan III van Nassau-Weilburg (1441-1480).
Na zijn dood wordt Hessen opnieuw opgesplitst in :
Hessen-Kassel, waar zijn zoon Lodewijk regeert
Hessen-Marburg, waar zijn zoon Hendrik regeert.
Lodewijk (1438-1471)
Hendrik (1440-1483)
Herman (1449-1508), aartsbisschop van Keulen
Elisabeth (1453-1489), gehuwd met graaf Johan III van Nassau-Weilburg (1441-1480).
Na zijn dood wordt Hessen opnieuw opgesplitst in :
Hessen-Kassel, waar zijn zoon Lodewijk regeert
Hessen-Marburg, waar zijn zoon Hendrik regeert.
IV. Catharina Van Saksen, geboren in 1421. Catharina is overleden in 1476, 54 of 55 jaar oud. Catharina trouwde met Frederik II de IJzeren van Brandenburg. Frederik is geboren op zondag 19 november 1413 in Tangermünde. Frederik is overleden op zaterdag 10 februari 1470 in Neustadt an der Aisch, 56 jaar oud.
Notitie bij Frederik: was de tweede zoon van markgraaf Frederik I van Brandenburg en Elisabeth van Beieren-Landshut. In 1437 nam hij het bestuur van de mark over en trok hij zich terug uit de rijkspolitiek. De aangeboden koningskronen van Polen en Bohemen sloeg hij af, om zich te wijden aan de versterking van Koerland. In 1451 werd het keurvorstelijk kasteel voleindigd. In 1454 kocht hij Neumark over van de Duitse Orde. Nadat zijn Poolse verloofde overleden was, huwde hij met Catharina van Saksen, dochter van Frederik I van Saksen.
V. Hendrik Van Saksen, geboren op donderdag 21 mei 1422 in Meißen. Hendrik is overleden op vrijdag 22 juli 1435, 13 jaar oud.
Notitie bij Hendrik: Samen met zijn broers volgde hij in 1428 zijn vader op als vorst van Saksen, maar hij stierf al in 1435.
VI. Willem II de dappere van Thüringen, geboren op vrijdag 20 april 1425 in Meißen. Willem is overleden op dinsdag 17 september 1482 in Weimar, 57 jaar oud.
Notitie bij Willem: was landgraaf van Thüringen van 1445 tot zijn dood in 1482, maar hij droeg de titel Hertog (Willem III) van Saksen, aangezien hij vanaf 1428 samen met zijn broer, keurvorst Frederik II, het keurvorstendom Saksen regeerde. In 1445 werd Saksen echter opgedeeld. Willem werd toen landgraaf van Thüringen, een titel die sinds de 12e eeuw aan de heerser van Saksen toebehoorde. Nu werd het landgraafschap Thüringen min of meer onafhankelijk onder landgraaf Willem, maar bij zijn overlijden in 1482 werd het weer bij Saksen ingelijfd.
Willem was tevens erfelijk hertog van Luxemburg van 1439 tot 1443. Op 20 juni 1446 trouwde hij Anna van Oostenrijk (1432-1462), de dochter van keizer Albrecht II. Samen kregen zij twee kinderen, Margaretha van Saksen (geboren in 1449) en Catharina. Hun oudste dochter trouwde later met Johan Cicero, de keurvorst van Brandenburg. In 1443 deed Willem afstand van de titel hertog van Luxemburg, toen eisten de voogden van zijn aanstaande zwager, Ladislaus Posthumus, deze titel op. Na de dood van Ladislaus probeerde Willem opnieuw aanspraak te maken op de troon, maar dit was tevergeefs, want Filips de Goede, de hertog van Bourgondië, had Luxemburg bij zijn erflanden ingelijfd.
Willem was tevens erfelijk hertog van Luxemburg van 1439 tot 1443. Op 20 juni 1446 trouwde hij Anna van Oostenrijk (1432-1462), de dochter van keizer Albrecht II. Samen kregen zij twee kinderen, Margaretha van Saksen (geboren in 1449) en Catharina. Hun oudste dochter trouwde later met Johan Cicero, de keurvorst van Brandenburg. In 1443 deed Willem afstand van de titel hertog van Luxemburg, toen eisten de voogden van zijn aanstaande zwager, Ladislaus Posthumus, deze titel op. Na de dood van Ladislaus probeerde Willem opnieuw aanspraak te maken op de troon, maar dit was tevergeefs, want Filips de Goede, de hertog van Bourgondië, had Luxemburg bij zijn erflanden ingelijfd.
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Jan t’Kint (zie 173056).
Hij trouwde, ongeveer 25 jaar oud, omstreeks 1360 met de ongeveer 25-jarige
Kinderen uit dit huwelijk:
II. Jan Van Der Meeren. Jan is overleden. Jan trouwde met Valentina Van Senedos. Valentina is overleden.
III. Gillis Van Der Meeren, geboren omstreeks 1365 (zie 173060).
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Kathelijne Van Opstalle t’ Smeets, geboren omstreeks 1365 (zie 173061).
346272 Ingelram MEERT, geboren omstreeks 1360. Ingelram is overleden omstreeks 1416, ongeveer 56 jaar oud. Hij trouwde vóór 1417 met Catharina Van den Houte (ovl. vóór 1418).
Kinderen van Ingelram uit onbekende relatie:
II. Cathelijne MEERT. Cathelijne is overleden. Cathelijne trouwde met Joannes DE SMET. Joannes is overleden.
III. Geertruyde MEERT. Geertruyde is overleden. Geertruyde trouwde met Marten De Somere. Marten is overleden.
IV. Egidius MEERT. Egidius is overleden. Egidius trouwde met Kathelijne ’S KIMPEN. Kathelijne is overleden.
V. Rogier MEERT, geboren in 1420 (zie 173136).
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Ghysbrecht Pipenpoy van Hobosch, geboren in 1359 (zie 173184).
346374 Sweder III van Abcoude, geboren omstreeks 1330. Sweder is overleden op maandag 12 april 1400 in Toscane (I), ongeveer 70 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Heer van Gaasbeek |
Hij trouwde met
346375 Anna van Leyningen. Anna is overleden na 1404.
Notitie bij Anna: Na de aanslag op ’t Serclaes in Kwadewegen 26-03-1388 werd het kasteel door de Brusselaars belegerd. Op 30-04-1388 gaf Anna zich over en mocht met haar gevolg het kasteel verlaten.
Kind uit dit huwelijk:
I. Clementia van Gaesbeke, geboren omstreeks 1365 (zie 173187).
Kind van Hendrick uit onbekende relatie:
I. Willem Van Obberge (zie 173288).
346616 Walter Bau. Walter is overleden. Hij trouwde na 1432 met Elisabeth Van Meerhem (van Merheim) (±1413-1460), zie 346619.
Kind van Walter uit onbekende relatie:
I. Wouter Bau van Eenckhoven heer van Vremden (zie 173308).
346618 Hendric Van Ranst, geboren omstreeks 1400. Hendric is overleden.
Notitie bij Hendric: Hendrik van Ranst was een omstreeks het jaar 1400 geboren telg uit het Huis Ranst. Zijn sterfdatum is onzeker, maar is vóór 1439.
Hij was de zoon van Costin van Ranst en Johanna van Daer Achter. De laatste was een natuurlijke dochter van Hertog Jan III van Brabant en Ermengarde van den Veene. Van Daer Achter was een leengoed bij Vilvoorde. Costin was Heer van Mortsel en Edegem.
Hendrik was eveneens Heer van Mortsel, Edegem en Kessel. Daarnaast was hij Heer van Vremde en Millegem. Ook was hij schout in ’s-Hertogenbosch en raadsheer van de Hertogen van Brabant.
In 1430 trouwde hij met Elisabeth van Merheim, die in 1439 erfvrouwe werd van Boxtel en Liempde. Toen was Hendrik reeds gestorven, maar uit het huwelijk waren twee kinderen voortgekomen: Hendrik van Ranst en Elisabeth van Ranst. Bij de dood van Elisabeth, in 1460 erfde Hendrik beide heerlijkheden en werd dus Heer van Boxtel en Liempde.
Hij was de zoon van Costin van Ranst en Johanna van Daer Achter. De laatste was een natuurlijke dochter van Hertog Jan III van Brabant en Ermengarde van den Veene. Van Daer Achter was een leengoed bij Vilvoorde. Costin was Heer van Mortsel en Edegem.
Hendrik was eveneens Heer van Mortsel, Edegem en Kessel. Daarnaast was hij Heer van Vremde en Millegem. Ook was hij schout in ’s-Hertogenbosch en raadsheer van de Hertogen van Brabant.
In 1430 trouwde hij met Elisabeth van Merheim, die in 1439 erfvrouwe werd van Boxtel en Liempde. Toen was Hendrik reeds gestorven, maar uit het huwelijk waren twee kinderen voortgekomen: Hendrik van Ranst en Elisabeth van Ranst. Bij de dood van Elisabeth, in 1460 erfde Hendrik beide heerlijkheden en werd dus Heer van Boxtel en Liempde.
Hij trouwde, ongeveer 30 jaar oud, in 1430 met de ongeveer 17-jarige
346619 Elisabeth Van Meerhem (van Merheim), geboren omstreeks 1413 in Utrecht. Elisabeth is overleden in 1460, ongeveer 47 jaar oud.
Notitie bij Elisabeth: Elisabeth van Merheim was de dochter van Willem van Merheim en Agnes van Cronenborch.
Toen haar broer, Jan van Merheim, in 1439 overleed, werd zij erfvrouwe van Boxtel en Liempde.
Zij was reeds getrouwd geweest met Jan de Cock, die echter na enige tijd overleed. Daarop hertrouwde zij in 1430 met Hendrik van Ranst. Deze stamde af van het geslacht Van Ranst, dat uit Ranst afkomstig was. Elisabeth en Hendrik hadden een zoon, namelijk Hendrik van Ranst.
Toen Elisabeth de heerlijkheden Boxtel en Liempde erfde was haar echtgenoot Hendrik van Ranst reeds overleden en was zij opnieuw hertrouwd, nu met Walter Bau. Een probleem was ook de leenverheffing. De Duitse keizer Sigismund was in 1437 overleden en Elisabeth beweerde dat er nu geen keizer was, hoewel Sigismund in feite al was opgevolgd door Albrecht II. Niettemin vond leenverheffing nu plaats voor hertogin Johanna van Brabant. Nauwe banden met dit hertogdom, waarbinnen Boxtel een enclave vormde, speelden hier waarschijnlijk een grote rol.
Aldus was sprake van een leenbreuk met de Duitse keizer.
Toen Elisabeth in 1460 overleed, volgde Hendrik van Ranst haar op en werd heer van Boxtel.
Elisabeth is weduwe van Jan De Cock, met wie zij trouwde (1), ten hoogste 17 jaar oud, vóór 1430. Elisabeth trouwde (3), minstens 19 jaar oud, na 1432 met Walter Bau, zie 346616. Toen haar broer, Jan van Merheim, in 1439 overleed, werd zij erfvrouwe van Boxtel en Liempde.
Zij was reeds getrouwd geweest met Jan de Cock, die echter na enige tijd overleed. Daarop hertrouwde zij in 1430 met Hendrik van Ranst. Deze stamde af van het geslacht Van Ranst, dat uit Ranst afkomstig was. Elisabeth en Hendrik hadden een zoon, namelijk Hendrik van Ranst.
Toen Elisabeth de heerlijkheden Boxtel en Liempde erfde was haar echtgenoot Hendrik van Ranst reeds overleden en was zij opnieuw hertrouwd, nu met Walter Bau. Een probleem was ook de leenverheffing. De Duitse keizer Sigismund was in 1437 overleden en Elisabeth beweerde dat er nu geen keizer was, hoewel Sigismund in feite al was opgevolgd door Albrecht II. Niettemin vond leenverheffing nu plaats voor hertogin Johanna van Brabant. Nauwe banden met dit hertogdom, waarbinnen Boxtel een enclave vormde, speelden hier waarschijnlijk een grote rol.
Aldus was sprake van een leenbreuk met de Duitse keizer.
Toen Elisabeth in 1460 overleed, volgde Hendrik van Ranst haar op en werd heer van Boxtel.
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Elisabeth Van Ranst (zie 173309).
II. Henrica Van Ranst. Henrica is overleden in 1504. Henrica trouwde met Karel Van Immerseele. Karel is overleden. Karel is weduwnaar van Joanna Van der List (ovl. 1494). Karel trouwde later met Hendrica Van Ranst.
III. Hendric Van Ranst, geboren in 1430. Hendric is overleden op maandag 12 mei 1505, 74 of 75 jaar oud.
Hendric trouwde met Henrietta Van Haeften. Henrietta is geboren omstreeks 1436, dochter van Walraeven Van Haeften en Henrica van Varick. Henrietta is overleden in 1503, ongeveer 67 jaar oud.
Notitie bij Hendric: Hendrik van Ranst (1430-1497) was de zoon van Elisabeth van Merheim en Hendrik van Ranst. Hij volgde zijn moeder op als heer van Boxtel en Liempde. Van zijn vader erfde hij bovendien de heerlijkheid Kessel. Hij was heer van 1460-1497.
In 1456 trouwde hij met Henrica van Haaften en hun kinderen waren onder meer Catharina, Cornelia, Elisabeth en Adriana van Ranst.
In 1475 kocht hij de visrechten in de Dommel van de Kartuizers. In 1492 erfde hij, samen met een neef, de heerlijkheden Mortsel, met Kasteel Cantecroy, en Edegem van Jan van Ranst. In 1472 stichtte hij het Clarissenklooster Elisabethsdal te Boxtel, en in 1493 verhief hij de Boxtelse Sint-Petruskerk tot kapittelkerk.
Het is wel mogelijk dat Hendrik niet in 1497, doch in 1505 is overleden. Die onzekerheid zou samenhangen met een versleten en fout geïnterpreteerd jaartal op zijn grafzerk.
Toen hij stierf kwam de heerlijkheid in handen van zijn dochter Adriana van Ranst.
In 1456 trouwde hij met Henrica van Haaften en hun kinderen waren onder meer Catharina, Cornelia, Elisabeth en Adriana van Ranst.
In 1475 kocht hij de visrechten in de Dommel van de Kartuizers. In 1492 erfde hij, samen met een neef, de heerlijkheden Mortsel, met Kasteel Cantecroy, en Edegem van Jan van Ranst. In 1472 stichtte hij het Clarissenklooster Elisabethsdal te Boxtel, en in 1493 verhief hij de Boxtelse Sint-Petruskerk tot kapittelkerk.
Het is wel mogelijk dat Hendrik niet in 1497, doch in 1505 is overleden. Die onzekerheid zou samenhangen met een versleten en fout geïnterpreteerd jaartal op zijn grafzerk.
Toen hij stierf kwam de heerlijkheid in handen van zijn dochter Adriana van Ranst.
Vermeld:
| [bron: Baanderheren, boeren en burgers door Jean Coenen] |
Generatie 20 (edelovergrootouders)
 |
127 Frederik de Strenge; 19de-eeuws historisch schilderij in de Albrechtsburg in Meißen |
524288 Frederik III de Strenge van Meißen (afb. 127), geboren op maandag 14 december 1332 in Dresden. Frederik is overleden op dinsdag 21 mei 1381 in Altenburg, 48 jaar oud.
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
II. Frederik I de Strijdbare Van Saksen, geboren op donderdag 11 april 1370 in Altenburg (zie 262144).
III. Willem II de Rijke van Meißen, geboren op woensdag 23 april 1371. Willem is overleden op vrijdag 30 maart 1425, 53 jaar oud.
Notitie bij Willem: Bij de verdeling van Chemnitz van 1382 , krijgt hij samen met zijn broers Frederik en George (-1402) het Osterland en Landsberg, en na het overlijden van markgraaf Willem I ook een deel van Meißen. Na verdere verdelingen houdt Willem tenslotte in 1410 voor zichzelf een groter deel van Osterland over. Hij was gehuwd met Amelia, dochter van Ziemovit IV van Mazovië, maar bleef vermoedelijk kinderloos.
Willem trouwde met Amelia van Mazovië. Amelia is overleden. Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Jan t’Kint (zie 346112).
Kinderen van Willem uit onbekende relatie:
I. Henrik Van Der Meeren. Henrik is overleden. Henrik trouwde met Maria Van Ransvoort. Maria is overleden.
II. Jan Van Der Meeren, geboren omstreeks 1335 (zie 346120).
692544 Joannes MEERT, geboren vóór 1339. Joannes is overleden in 1379 in Merchtem, minstens 40 jaar oud.
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Henricus MEERT. Henricus is overleden. Henricus trouwde met Lijsbeth GHESELS. Lijsbeth is overleden.
II. Ingelram MEERT, geboren omstreeks 1360 (zie 346272).
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Wouter Pipenpoy (zie 346368).
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Anna van Leyningen (zie 346375).
Kind van Hendrick uit onbekende relatie:
I. Hendrick Van Obberge (zie 346576).
693236 Costijn Van Ranst, geboren omstreeks 1324 in Noord Braband. Costijn is overleden na 1403, minstens 79 jaar oud.
Notitie bij Costijn: Costijn van Ranst, ridder, volgt zijn vader (†1350/1) op in het leen Ter Strypen n Ranst, vervolgens zijn broer Jan († 1385) als heer van Cantecroy, Rekkem, Hove, Bouchout, Vremde en Milleghem, verkrijgt van hertogin Johanna va Brabant (tegen afstand van Bouchout en Hove) de steeds aan elkaar verbonden heerlijkheden Mortsel en Edegem 2.4.1387, kastelein van Vilvoorde, raad en keukenmeester van de hertog van Brabant
Heerlijkheid:
| Heer van Cantecroy, Rekkem, Hove, Bouchout, Vremde en Millleghem, Chatelain de Vilvoorde |
Hij trouwde met
693237 Johanna Van de Veene Van Ginderachter van Brabant), geboren omstreeks 1326 in Tervuren. Johanna is overleden in 1411, ongeveer 85 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Dame de Houtin-le-Val |
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Daniel Van Ranst. Daniel is overleden. Daniel trouwde met Catherina ’s Papen. Catherina is overleden.
VI. Catharina Van Ranst. Catharina is overleden. Catharina trouwde met Dirk Van Der Merwede. Dirk is overleden in 1452.
VII. Jan II Van Ranst, geboren omstreeks 1380. Jan is overleden vóór september 1443, ten hoogste 63 jaar oud.
Jan trouwde met Beatrijs Van Duffel. Beatrijs is overleden.
Notitie bij Jan: data: Juliaanse kalender
Heerlijkheid:
| Ridder, Heer van Cantecroy, Mortsel, Edegem, Luithagen en Houtain-le-Val |
Heerlijkheid:
| Vrouwe van Tielen en Gierle |
VIII. Hendric Van Ranst, geboren omstreeks 1400 (zie 346618).
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Elisabeth Van Meerhem (van Merheim), geboren omstreeks 1413 in Utrecht (zie 346619).
Generatie 21 (edelbetovergrootouders)
1048576 Frederik II de ernstige van Meißen, geboren op maandag 30 november 1310 in Gotha. Frederik is overleden op woensdag 18 november 1349 in Wartburg, 38 jaar oud.
Notitie bij Frederik: In 1323 volgde hij zijn vader op als markgraaf van Meißen - onder voogdij van zijn moeder
Hij trouwde, 12 of 13 jaar oud, in 1323 met de ongeveer 12-jarige
1048577 Mathildis van Beieren, geboren omstreeks 1311. Mathildis is overleden op zondag 2 juli 1346, ongeveer 35 jaar oud.
Notitie bij Mathildis: was de oudste dochter van Lodewijk de Beier en diens eerste echtgenote Beatrix van Silezië-Glogau
Kinderen uit dit huwelijk:
II. Elisabeth van Meißen, geboren op woensdag 22 november 1329 in Wartburg. Elisabeth is overleden op zaterdag 21 april 1375, 45 jaar oud.
Notitie bij Elisabeth: Zij huwde in 1350 met Frederik V van Neurenberg . Acht van hun kinderen werden volwassen:
Johan (1369–1420)
Frederik (1371–1440)
Elisabeth (1358–1411), in 1374 gehuwd met Ruprecht
Beatrix (1362-1414) in 1375 gehuwd met Albert III van Habsburg
Margaretha (1367-1406), gehuwd met Herman II van Hessen
Anna (1364–), non in Seusslitz.
Catharina (-1409), abdis in Hof.
Agnes (1366-1432), in 1386 gehuwd met baron Frederik van Daber, nadien abdis in Hof.
Johan (1369–1420)
Frederik (1371–1440)
Elisabeth (1358–1411), in 1374 gehuwd met Ruprecht
Beatrix (1362-1414) in 1375 gehuwd met Albert III van Habsburg
Margaretha (1367-1406), gehuwd met Herman II van Hessen
Anna (1364–), non in Seusslitz.
Catharina (-1409), abdis in Hof.
Agnes (1366-1432), in 1386 gehuwd met baron Frederik van Daber, nadien abdis in Hof.
IV. Frederik III de Strenge van Meißen, geboren op maandag 14 december 1332 in Dresden (zie 524288).
V. Balthasar van Thüringen, geboren op zaterdag 21 december 1336 in Weißenfels. Balthasar is overleden op dinsdag 18 mei 1406 in Eisenach, 69 jaar oud.
Notitie bij Balthasar: Na het overlijden van zijn vader, stond hij eerst onder de voogdij van zijn broer Frederik, en regeerde vervolgens samen en afwisselend met hem en met zijn broer Willem. Na de dood van Frederik III van Meißen kwam het tussen Balthasar en Willem I van Meißen en hun neven Frederik en Willem in 1382 tot de zogenaamde verdeling van Chemnitz, waarbij Balthasar het landgraafschap Thüringen behield.
Balthasar: VI. Beatrix van Meißen, geboren in 1339. Beatrix is overleden in 1399, 59 of 60 jaar oud.
Notitie bij Beatrix: non in Weißenfels
VII. Lodewijk van Meißen, geboren op vrijdag 25 februari 1340. Lodewijk is overleden op maandag 17 februari 1382 in Magdeburg, 41 jaar oud.
Notitie bij Lodewijk: Al op zijn 17de wordt hij bisschop van Halberstadt (1357–1366). Vervolgens werd hij aartsbisschop van Bamberg (1366–1374), van Mainz (1373–1381) en tenslotte van Maagdenburg (1381–1382).
Na de dood van Johan van Luxemburg-Ligny in 1373 koos een deel van het kapittel van Mainz de 20-jarige bisschop van Speyer, Adolf van Nassau tot administrator van het aartsbisdom. Paus Gregorius XI benoemde echter op vraag van de keizer Karel IV Lodewijk van Meißen tot aartsbisschop. Dit leidde tot jarenlange vijandelijkheden die vooral in Thüringen en in Eichsfeld uitgevochten werden. Daarbij kozen de keizer, zijn zoon Wenceslaus, de drie markgraven van Meißen (de broers van Lodewijk) en landgraaf Hendrik II van Hessen de kant van Lodewijk. Adolf van Nassau werd op zijn beurt gesteund door hertog Otto VI van Brunswijk-Göttingen, graaf Johan van Nassau, graaf Hendrik VI van Waldeck en graaf Godfried IX van Ziegenhain. Doordat geen van beide rivalen de bovenhand kon halen, leidde dit tot een splitsing van de aartsbisschoppelijke zetel van Mainz. Pas na de dood van paus Gregorius XI in 1378 komt het tot de eenmaking van het aartsbisdom Mainz. Tegenpaus Clemens VII bevestigde Adolf van Nassau in 1379 als aartsbisschop van Mainz en stelde hem in 1380 aan tot administrator von Speyer. Als ook koning Wenceslaus Adolf erkent, doet Lodewijk afstand van Mainz. Daarop benoemde paus Urbanus VI hem tot aartsbisschop van Maagdenburg. Hij overleed kort daarop.
Na de dood van Johan van Luxemburg-Ligny in 1373 koos een deel van het kapittel van Mainz de 20-jarige bisschop van Speyer, Adolf van Nassau tot administrator van het aartsbisdom. Paus Gregorius XI benoemde echter op vraag van de keizer Karel IV Lodewijk van Meißen tot aartsbisschop. Dit leidde tot jarenlange vijandelijkheden die vooral in Thüringen en in Eichsfeld uitgevochten werden. Daarbij kozen de keizer, zijn zoon Wenceslaus, de drie markgraven van Meißen (de broers van Lodewijk) en landgraaf Hendrik II van Hessen de kant van Lodewijk. Adolf van Nassau werd op zijn beurt gesteund door hertog Otto VI van Brunswijk-Göttingen, graaf Johan van Nassau, graaf Hendrik VI van Waldeck en graaf Godfried IX van Ziegenhain. Doordat geen van beide rivalen de bovenhand kon halen, leidde dit tot een splitsing van de aartsbisschoppelijke zetel van Mainz. Pas na de dood van paus Gregorius XI in 1378 komt het tot de eenmaking van het aartsbisdom Mainz. Tegenpaus Clemens VII bevestigde Adolf van Nassau in 1379 als aartsbisschop van Mainz en stelde hem in 1380 aan tot administrator von Speyer. Als ook koning Wenceslaus Adolf erkent, doet Lodewijk afstand van Mainz. Daarop benoemde paus Urbanus VI hem tot aartsbisschop van Maagdenburg. Hij overleed kort daarop.
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Henric t’Kint (zie 692224).
1384480 Jan I I van STERBEKE Van Der Meeren, geboren omstreeks 1260 in Sterrebeek. Jan is overleden in 1288 in Sterrebeek, ongeveer 28 jaar oud.
Notitie bij Jan: ridder, dominus Johannes miles de Stertbeke, dictus de Mera, ridder, sterft te Sterrebeek vóór 1288
Heerlijkheid:
| Ridder en Grand Veneur (chef jager) van hertog Jan II van Brabant |
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Willem Van Der Meeren (zie 692240).
II. Jan III Van Der Meeren. Jan is overleden in 1313 in Sterrebeek.
Jan trouwde in 1310 met Ida VAN DEN BERGH. Ida is een dochter van Hendrik VAN DE BERGHE. Ida is overleden in 1339.
Notitie bij Jan: Hij bezat enorme gebieden te Sterrebeek, Wezembeek zoals het hof ter Gracht en het hof ter Borgt, Neerijse en Zaventem.
Hij sterft in 1313 waardoor Ter Meeren in eigendom komt van zijn zoon, Jan IV van der Meeren, leenman van de Brabantse hertogen die huwde met Lysbeth van der Borcht. Hun dochter zou trouwen met Everard t’ Serclaes (+1389), bevrijder van Brussel.
Hij sterft in 1313 waardoor Ter Meeren in eigendom komt van zijn zoon, Jan IV van der Meeren, leenman van de Brabantse hertogen die huwde met Lysbeth van der Borcht. Hun dochter zou trouwen met Everard t’ Serclaes (+1389), bevrijder van Brussel.
Notitie bij publiceren van Jan: Everaard t’Serclaes, voornaam ook gespeld als Everard of Everhard en achternaam ook als Tserclaes, (overleden Brussel, 31 maart 1388) was een Brusselse patriciër die vooral bekend is geworden door de herovering van Brussel op de Vlaamse graaf Lodewijk van Male tijdens de Brabantse Successieoorlog.
In de nacht van 24 oktober 1356 klom hij met een kleine groep volgelingen over de Brusselse wallen, verjoeg met de hulp van de ambachtslieden het Vlaamse garnizoen en opende de poorten voor het hertogelijke leger.
Tussen 1360 en 1388 was hij herhaaldelijk schepen van Brussel, en kwam als zodanig in conflict met Sweder van Abcoude, kasteelheer van Gaasbeek. Hij werd door diens bastaardzoon verraderlijk overvallen en bezweek aan de daarbij opgelopen verwondingen.
Everaard t’Serclaes werd als heer van Ternat en Kruikenburg aldaar in de kerk tegenover het kasteel begraven.
In het gebouw De Sterre bij de Brusselse Grote Markt is een monument van de stervende Everard t’Serclaes verwerkt. Wrijven over zijn rechterarm zou een jaar lang geluk in de liefde brengen.
In de nacht van 24 oktober 1356 klom hij met een kleine groep volgelingen over de Brusselse wallen, verjoeg met de hulp van de ambachtslieden het Vlaamse garnizoen en opende de poorten voor het hertogelijke leger.
Tussen 1360 en 1388 was hij herhaaldelijk schepen van Brussel, en kwam als zodanig in conflict met Sweder van Abcoude, kasteelheer van Gaasbeek. Hij werd door diens bastaardzoon verraderlijk overvallen en bezweek aan de daarbij opgelopen verwondingen.
Everaard t’Serclaes werd als heer van Ternat en Kruikenburg aldaar in de kerk tegenover het kasteel begraven.
In het gebouw De Sterre bij de Brusselse Grote Markt is een monument van de stervende Everard t’Serclaes verwerkt. Wrijven over zijn rechterarm zou een jaar lang geluk in de liefde brengen.
Heerlijkheid:
| Ridder |
1385088 Geldolf MEERT, geboren omstreeks 1290. Geldolf is overleden vóór 1341, ten hoogste 51 jaar oud.
Functie:
| •Schepen te Brussel (1328) |
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
IV. Geldolf MEERT, geboren omstreeks 1325. Geldolf is overleden in 1368, ongeveer 43 jaar oud.
Geldolf trouwde met Maria Taye. Maria is overleden.
Functie:
| •Schepen van Brussel (1359) |
V. Guillelmus MEERT, geboren omstreeks 1330. Guillelmus is overleden.
Guillelmus trouwde met Agnes Van Hamme. Agnes is een dochter van Daneel Van Hamme en Agnes Van Wijteke. Agnes is overleden.
Functie:
| •Schepen van Brussel (1379-1380) |
VI. Joannes MEERT, geboren vóór 1339 (zie 692544).
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Wouter Pipenpoy (zie 692736).
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Elisabeth de Villiers (zie 692751).
Hij trouwde met
1386305 Joff. Catharina (Kathelijne) Vele, geboren omstreeks 1377. Joff. is overleden. Joff. trouwde (2) met Willem Estor (ovl. na 1408).
Kind uit dit huwelijk:
I. Hendrick Van Obberge (zie 693152).
1386472 Wouter Van Ranst, geboren in 1279. Wouter is overleden in 1355, 75 of 76 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Buiten- en binnenburgemeesters 15de eeuw : 1436 , heer van Cantecroy |
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
II. Costijn Van Ranst, geboren omstreeks 1324 in Noord Braband (zie 693236).
 | ||
128 |
1386474 Jan III ’de triomfator’ van Brabant (afb. 128 ), geboren omstreeks donderdag 20 oktober 1300. Jan is overleden op zaterdag 5 december 1355 in Brussel, ongeveer 55 jaar oud.
Jan is weduwnaar van Maria d’Evreux (1303-1335), met wie hij trouwde (1), ongeveer 13 jaar oud, op vrijdag 5 juli 1314.
Notitie bij Jan: Onder druk van de steden stond hij op 14 juli 1314 de Waalse Charters toe, waardoor het politieke en financiële bestuur nagenoeg volledig in handen van de steden kwam. Mede door zijn handig manoeuvreren werd de machtspositie van Brabant hierdoor zo groot, dat hij in 1332 en 1334 een heuse blokkade door een machtige coalitie van omringende vorstendommen met succes kon doorstaan. In 1336 werd hij medeheer van Mechelen, een Luikse enclave in Brabant. In de Honderdjarige Oorlog koos Jan III aanvankelijk de zijde van Engeland, om de wolinvoer in zijn hertogdom veilig te stellen, maar vanaf 1345 begon hij naar Frankrijk over te hellen. In 1347 deed hij in Limburg troonsafstand ten voordele van zijn zoon Hendrik. Deze overleed echter twee jaar later, waarna Jan opnieuw hertog van Limburg werd.
Zijn binnenlands beleid werd gekenmerkt door de uitbouw en de versteviging van het machtsapparaat en door de dominante rol van de steden. Wegens het voortijdige overlijden van zijn beide zonen Hendrik (? 1349) en Godfried (? 1352) werd Jan III na zijn dood opgevolgd door zijn oudste dochter Johanna. De betwisting van deze erfregeling door Vlaanderen en Gelre leidde tot de Brabantse Successieoorlog.
Jan III ligt begraven in de Abdij van Villers.
Zijn binnenlands beleid werd gekenmerkt door de uitbouw en de versteviging van het machtsapparaat en door de dominante rol van de steden. Wegens het voortijdige overlijden van zijn beide zonen Hendrik (? 1349) en Godfried (? 1352) werd Jan III na zijn dood opgevolgd door zijn oudste dochter Johanna. De betwisting van deze erfregeling door Vlaanderen en Gelre leidde tot de Brabantse Successieoorlog.
Jan III ligt begraven in de Abdij van Villers.
Heerlijkheid:
| Hertog van Brabant Lotharingen en Limburg (1312) |
Hij begon een relatie (2), minstens 35 jaar oud, na 1335 met
1386475 Irmgard van Vene. Irmgard is overleden.
Notitie bij Irmgard: Jarenlang een relatie met Jan III maar een huwelijk was onmogelijk door haar lagere afkomst
Kinderen uit deze relatie:
I. Catharina van der Achtere. Catharina is overleden. Catharina trouwde met Gillis VAN DER EYCKEN. Gillis is overleden.
III. Johanna Van de Veene Van Ginderachter van Brabant), geboren omstreeks 1326 in Tervuren (zie 693237).
Generatie 22 (edeloudouders)
2097152 Frederik I de Vredige of de Gebetene van Meißen, geboren in 1275 in Wartburg. Frederik is overleden in 1323, 47 of 48 jaar oud.
Notitie bij Frederik: Na het overlijden van Rudolf van Habsburg en van Frederik Tuta zag Frederik zijn kans schoon om markgraaf van Meißen te worden. Toen Adolf van Nassau in 1296 Meißen en Thüringen onder de voet liep, diende Frederik echter te vluchten naar Tirol. Frederik heroverde in 1298 Meißen. De nieuwe koning Albrecht I verpannde vervolgens Meißen aan koning Wenceslaus II van Bohemen, totdat die in 1305 overleed. Albrecht I verplichtte dan Albrecht de Ontaarde om zijn zoons Frederik en Diezmann te onterven. Frederik zette nu zijn vader af onder dwang van de wapens. De beide broers versloegen daarop de koning in de Slag van Luckau. Kort nadien werd Diezmann doodgestoken in de kathedraal van Dresden, zodat Frederik alleen heerste in Meißen en Thüringen.
Frederik is weduwnaar van Agnes van Gorizia en Tirol (ovl. 1293), met wie hij trouwde (1), 10 of 11 jaar oud, in 1286. Hij trouwde (2), 24 of 25 jaar oud, in 1300 met de 13 of 14-jarige
2097153 Elisabeth van Arnshaugk (1286-1359, geboren in 1286. Elisabeth is overleden in 1359, 72 of 73 jaar oud.
Kinderen uit dit huwelijk:
II. Frederik II de ernstige van Meißen, geboren op maandag 30 november 1310 in Gotha (zie 1048576).
2768960 Hendrik IV van STERTBEKE Van Der Meeren (Vandermere), geboren omstreeks 1235. Hendrik is overleden.
Functie:
| schepen van de Hoofdbank van Appel te Ukkel in 1248 |
Heerlijkheid:
| Ridder (1247) |
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
II. Jan I I van STERBEKE Van Der Meeren, geboren omstreeks 1260 in Sterrebeek (zie 1384480).
2770176 Joannes MEERT, geboren omstreeks 1265. Joannes is overleden omstreeks 1321, ongeveer 56 jaar oud.
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Henricus MEERT. Henricus is overleden. Henricus trouwde vóór juni 1344 met Clarissia ’S BRIEDERS. Clarissia is een dochter van Hendrick BRUEDERE. Clarissia is overleden na 1364.
IV. Maria MEERT. Maria is overleden. Maria trouwde met Florens VAN COUDENBERGHE. Florens is overleden.
V. Margaretha MEERT. Margaretha is overleden. Margaretha trouwde met Simoen VAN Coeckelberghe. Simoen is overleden.
VI. Geldolf MEERT, geboren omstreeks 1290 (zie 1385088).
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Willem Pipenpoy (zie 1385472).
 |
131 wapen van Serhuyghs |
2772610 Willem II Vele (geheten Rongman) (afb. 131). Willem is overleden vóór 1371.
Notitie bij Willem: Hij droeg de wapens van Serhuyghs, maar zijn nakomelingen droegen het wapen van de heren van Bijgaarden.
Sindsdien verblijven de heren van den Eecke meestal in
hun burcht te Groot-Bijgaarden of in hun „Steen” aan de markt te Dendermonde. In
het Hof ten Eeeken behouden ze wel hun „huis van plaisantie” of „casteel”
Sindsdien verblijven de heren van den Eecke meestal in
hun burcht te Groot-Bijgaarden of in hun „Steen” aan de markt te Dendermonde. In
het Hof ten Eeeken behouden ze wel hun „huis van plaisantie” of „casteel”
Functie:
| schepen van Brussel in 1341, 1346 en 1366, deken van het lakenweversgild |
Heerlijkheid:
| Heer van den EECKE 1365 |
Hij trouwde met
2772611 Joff. Cathelijne VAN BIJGAARDE. Joff. is overleden.
Notitie bij Joff.: Uit het huwelijk van Willem II en Katarina van Bijgaarden zijn drie kinderen bekend: Floris, Willem en Sapientia, vrouwe van Hendrik van Heysbrugghen. De zoon van Willem II, Floris I van den Eecken, ridder, werd heer van Bijgaarden vanaf 1375 en schepen van Brussel, 1391-1397. Zijn zoon Floris II schonk op 12 september 1404 aan de kerk van Bijgaarden voor de verjaardag van zijn vader en moeder, Margaretha van Berchem, een rente van 4 gulden. Op 1 januari 1407 volgde hij zijn vader op maar hijzelf stierf kinderloos
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Joff. Sapienta Poije Vele. Joff. is overleden na 1411.
 |
132 |
Notitie bij Joff.: Joffr. Sapientia alia Poije, † na 1411.- x Heinric van der EERTBRUGGEN, zoon
van Goossin en Adela, schepen van Opwijk in 1340-’42, † ca. 1362. xx Ridder Reijnier van URSENE, zoon van Godevaart en Joff.
Marie van der Noot, Heer van Asschreijhane te Londerzeel en amman van
Brussel 1350, † 3 maart 1370, begraven in de kerk van Londerzeel.- - xxx Ridder Willem van BERCHEM, zoon van Willem en
Isabelle van Haemstede, Heer van Berchem 1406 en Schilde 1395 (13),
† ca. 1409.
Joff.: van Goossin en Adela, schepen van Opwijk in 1340-’42, † ca. 1362. xx Ridder Reijnier van URSENE, zoon van Godevaart en Joff.
Marie van der Noot, Heer van Asschreijhane te Londerzeel en amman van
Brussel 1350, † 3 maart 1370, begraven in de kerk van Londerzeel.- - xxx Ridder Willem van BERCHEM, zoon van Willem en
Isabelle van Haemstede, Heer van Berchem 1406 en Schilde 1395 (13),
† ca. 1409.
(1) trouwde met Heinric VAN DER ERDBRUGGHEN (afb. 132). Heinric is geboren omstreeks 1300, zoon van Goossin VAN DER hERDBRUGGHE en Adela??. Heinric is overleden omstreeks 1362, ongeveer 62 jaar oud.
Functie:
| schepen van Opwijk in 1340-’42, |
II. Floris Vele. Floris is overleden omstreeks 1407.
Notitie bij Floris: ontvoogd in 1362, ridder in 1390, achtman van de gilde 1386, schepen van Brussel 1391 en 97, Heer van Bijgaarden 1364 en den Eecke 1372,
† ca. 1407.- schenkt een jaarrente van 10 stuivers aan de kerk van Opwijk,bezet op ter Straten.- x Vrouwe Margriet van BERCHEM, dochter van Costen
en N... van Hovorst.- Van wie, naast enkele bastaards:- Floris, heer van Bijgaarden en den Eecke 1407, † 1411.- x Vrouwe Catharina SERSANDERS, dochter van Simon, ridder uit Gent, en Vrouwe Marie van den Heetvelde, Vrouwe van Koekelberg, (zij xx Hendrick vanGavere, Heer van Liedekerke en Ressegem, en xxx Henrick van Rotselaer,
ruwaerd van het Land van Mechelen), † na 1451. Hij liet enkel bastaards na.
Floris trouwde met Margriet van Berchem. Margriet is overleden. † ca. 1407.- schenkt een jaarrente van 10 stuivers aan de kerk van Opwijk,bezet op ter Straten.- x Vrouwe Margriet van BERCHEM, dochter van Costen
en N... van Hovorst.- Van wie, naast enkele bastaards:- Floris, heer van Bijgaarden en den Eecke 1407, † 1411.- x Vrouwe Catharina SERSANDERS, dochter van Simon, ridder uit Gent, en Vrouwe Marie van den Heetvelde, Vrouwe van Koekelberg, (zij xx Hendrick vanGavere, Heer van Liedekerke en Ressegem, en xxx Henrick van Rotselaer,
ruwaerd van het Land van Mechelen), † na 1451. Hij liet enkel bastaards na.
IV. Willem III Vele. Willem is overleden vóór 1403. Willem is de biologische vader van het kind van Lijsbeth Utensteenweghe (geheten) Van der Noot. Lijsbeth is geboren vóór 1376, dochter van Jan Utensteenweghe (geheten) Van der Noot en Margriet DE LEEUW. Lijsbeth is overleden vóór 1400 in Brussel.
V. Joff. Catharina (Kathelijne) Vele, geboren omstreeks 1377 (zie 1386305).
2772944 Willem III van Berchem (Wouter van Ranst) Berthout, geboren in 1240. Willem is overleden in 1304, 63 of 64 jaar oud.
Notitie bij Willem: In 1296 kwam Cantecroy in het bezit van Willem III Berthout, afkomstig uit Grimbergen, toen één der machtigste geslachten van het Hertogdom Brabant. Het was Willem III Berthout, gekend als Willem van Berchem die tussen 1296 en 1308 op Cantincrode de hoge ronde donjon (meestertoren) deed bouwen die tot 1618 zou blijven bestaan. Zijn jongste zoon Wouter van Ranst en diens zoon Jan van Ranst werden de volgende eigenaars. Deze laatste breidde door huwelijk en door aankoop van zijn bezit uit over Mortsel, Edegem, Boechout, Hove, Vremde en Millegem (Ranst). Hij stierf echter kinderloos en zijn bezittingen kwamen aan zijn broer Costen van Ranst. Deze werd opgevolgd door zijn oudste zoon Jan II van Ranst. Zijn enige zoon Jan III van Ranst, liet de burcht ombouwen tot versterkte vesting. Hij was één der belangrijkste leenmannen van Brabant en raadgever van Filips de Goede en Karel de Stoute. Hij was ook zesmaal binnen- en buitenburgemeester van Antwerpen. Hij stierf kinderloos. Acht erfgenamen maakten aanspraak op zijn bezittingen. Na een langdurig proces werden Jan IV van Ranst en Hendrik van Ranst aangeduid. Het bezit werd terug verenigd toen Hendrik van Pointaillier in 1538 de ene helft erfde en de andere helft afkocht van Johanna van Ranst. Hij stierf kort daarop en zijn weduwe was verplicht het kasteel te verkopen.
bron: Het kasteel van Cantecroy
bron: Het kasteel van Cantecroy
Heerlijkheid:
| •Heer van Ranst en Berchem |
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Wouter Van Ranst, geboren in 1279 (zie 1386472).
 |  |  |  |
133 | 134 | 135 Jan II | 136 |
2772948 Jan II ’de Vreedzame’ van Brabant (afb. 133 t/m 136), geboren op vrijdag 27 september 1275. Jan is overleden op vrijdag 27 oktober 1312 in Tervuren, 37 jaar oud.
Notitie bij Jan: Jan II (?, 27 september 1275 - Tervuren, 27 oktober 1312), bijgenaamd de Vreedzame, was hertog van Brabant en Limburg van 1294 tot aan zijn dood, Hij was een zoon van Jan I en Margaretha van Dampierre. Hij trouwde op 30 juni 1290 met Margaretha van York (1275-1333), dochter van de Engelse koning Edward I. Uit de relatie met zijn maîtresse Elisabeth Cortygin werd een bastaardzoon Jan van Glymes geboren.
Op buitenlands vlak voerde hij in de rivaliteit tussen Frankrijk en Engeland een neutraliteitspolitiek zodat hij zowel de wolinvoer uit Engeland als de lakenuitvoer naar Frankrijk veiligstelde.
Op het binnenlandse vlak had hij af te rekenen met sociale onrust in de steden, waarbij hij het patriciaat steunde. In 1306 versloeg hij de opstandige Brusselse ambachtslieden. Op het einde van zijn leven moest hij, door de toenemende macht van de steden en de deplorabele toestand van de financiën, in het Charter van Kortenberg (27 september 1312) grote concessies doen aan de standen.
In 2005 was hij ook één van de kansmakers op de titel De Grootste Belg, maar haalde de uiteindelijke nominatielijst niet en strandde op nr. 381 van diegenen die net buiten de nominatielijst vielen.
Op buitenlands vlak voerde hij in de rivaliteit tussen Frankrijk en Engeland een neutraliteitspolitiek zodat hij zowel de wolinvoer uit Engeland als de lakenuitvoer naar Frankrijk veiligstelde.
Op het binnenlandse vlak had hij af te rekenen met sociale onrust in de steden, waarbij hij het patriciaat steunde. In 1306 versloeg hij de opstandige Brusselse ambachtslieden. Op het einde van zijn leven moest hij, door de toenemende macht van de steden en de deplorabele toestand van de financiën, in het Charter van Kortenberg (27 september 1312) grote concessies doen aan de standen.
In 2005 was hij ook één van de kansmakers op de titel De Grootste Belg, maar haalde de uiteindelijke nominatielijst niet en strandde op nr. 381 van diegenen die net buiten de nominatielijst vielen.
Heerlijkheid:
| Hertog van Brabant Lotharingen en Limburg (1294-1312) |
Hij trouwde met
 |
137 |
2772949 Margareta Van Engeland (afb. 137), geboren op woensdag 11 september 1275 in Berkshire. Margareta is overleden in 1318 in Brussel, 42 of 43 jaar oud.
Kind uit dit huwelijk:
I. Jan III ’de triomfator’ van Brabant, geboren omstreeks donderdag 20 oktober 1300 (zie 1386474).
Generatie 23 (edeloudgrootouders)
5537920 Henri III (Hendrik de Stertebeke) Van Der Meeren (Vandermere), geboren omstreeks 1221 in Suetbeke. Henri is overleden.
Notitie bij Henri: komt voor in aktes te Vorst 1221, Duisburg 1226 en Overijse in 1234.
Kind van Henri uit onbekende relatie:
I. Hendrik IV van STERTBEKE Van Der Meeren (Vandermere), geboren omstreeks 1235 (zie 2768960).
5540352 Joannes MEERT, geboren omstreeks 1235. Joannes is overleden omstreeks 1295, ongeveer 60 jaar oud.
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Joannes MEERT, geboren omstreeks 1265 (zie 2770176).
5545220 Willem I Vele (geheten Rongman). Willem is overleden vóór 1346.
Heerlijkheid:
| •Seigneur de Eecke in 1341 |
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Willem II Vele (geheten Rongman) (zie 2772610).
II. Henrick Vele. Henrick is overleden.
Notitie bij Henrick: schenkt aan de kerk van Opwijk een rente van 4 vaten rogs bezet op zijn land te Berchem onder Opwijk.- x Jenne. Van wie enkel bastaards.
Henrick trouwde met Jenne??. Jenne is overleden. IV. Catharina Vele. Catharina is overleden na 1368. Catharina trouwde met Floris VAN BIJGAARDE. Zie 5545223,II voor persoonsgegevens van Floris.
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Joff. Cathelijne VAN BIJGAARDE (zie 2772611).
II. Floris VAN BIJGAARDE. Floris is overleden omstreeks 1366.
Floris trouwde met Catharina Vele. Zie 5545221,IV voor persoonsgegevens van Catharina.
Heerlijkheid:
| Ridder en Heer van Bijgaarden |
 |
138 Kasteel Cantecroy |
5545888 Wouter Berthout (afb. 138). Wouter is overleden.
Notitie bij Wouter: Kasteel Cantecroy
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Kasteel Cantecroy (ook wel gespeld: Kantekrooi) is een kasteel te Mortsel. De naam heeft niets met het Huis Croÿ te maken, maar is een verbastering van Cantincrode.
Gebouw
Dit kasteel is van oorsprong een der oudste kastelen van de provincie Antwerpen en is mogelijk ontstaan uit een Frankisch allodium.
De oudste delen van het huidige kasteel gaan terug tot de 13e en 14e eeuw. Er is een kapel uit de 15e eeuw, waarvan de voorgevel in de 17e eeuw gewijzigd is. Er is een poortgebouw uit de 15e en de 16e eeuw, een overblijfsel van een ringmuur uit 1576 en een onderbouw met ronde hoektoren van een oudere ringmuur uit ongeveer 1450. Ook is er een oude gotische hoeve en een schandpaal van de plaatselijke vierschaar.
De huidige voorgevel stamt van omstreeks het einde van de 17e eeuw, toen de Graven van Fiennes het slot bezaten. Dezen hebben ook de huidige tuinen doen aanleggen.
Geschiedenis
Het wordt voor het eerst vermeld in 1239, toen Arnoldus van Cantincrode een charter ondertekende.
In 1284 was er sprake van Welter Volckaert, die tot rentmeester werd aangesteld voor heel het Hertogdom Brabant. Ook zijn zoon, Wouter Volckaert, kreeg deze functie. Toen men kritiek had op zijn functioneren droeg deze zijn goederen, waaronder Cantecroy, over aan Hertog Jan II van Brabant.
In 1296 kwam Cantecroy in bezit van Willem III Berthout, die uit Grimbergen afkomstig was. Deze staat ook bekend als Willem van Berchem. Hij liet tussen 1296 en 1308 de donjon bouwen, welke in 1618 werd gesloopt.
Zijn zoon stond bekend als Wouter van Ranst, deze werd de volgende eigenaar. Hij werd opgevolgd door zijn zoon, Jan I van Ranst, die door huwelijk en aankoop ook heer werd van Edegem, Boechout, Hove, Vremde en Millegem. Nadat hij kinderloos stierf kwamen de goederen aan zijn zoon Costen van Ranst. Diens oudste zoon, Jan II van Ranst, volgde hem op, en daarna diens zoon Jan III van Ranst. Deze liet de burcht tot een vesting ombouwen. Hij was raadsher van Filips de Goede en Karel de Stoute. Ook Jan III stierf kinderloos.
Na de nodige rechtszaken werd het bezit nu gedeeld door Jan IV van Ranst en Hendrik van Ranst. Uiteindelijk kwam het bezit weer in een enkele hand, want Hendrik van Pontaillier erfde de helft, en kocht in 1538 de andere helft van de toenmalige eigenares, Johanna van Ranst. Doch ook hij stierf kort daarop en zijn weduwe moest het kasteel verkopen.
Nicolas Perrenot de Granvelle (1484-1550) werd de nieuwe eigenaar. Deze invloedrijke staatsman werd opgevolgd door zijn zoon, Antoine Perrenot de Granvelle (1517-1586), eveneens een zeer invloedrijk staatsman, die echter in 1564 tot onderkoning van Napels werd benoemd. Max Morillon, de latere bisschop van Doornik, werd toen beheerder. In 1566 werd het kasteel echter belegerd door beeldenstormers, maar deze aanval werd afgeslagen.
Hij had al afstand gedaan ten gunste van zijn zoon Thomas Perrenot de Granvelle (1521-1571). Ook kreeg hij voor elkaar dat Cantecroy met de omliggende dorpen tot graafschap werd verheven. Van de zoons van Thomas stierven er drie op jonge leeftijd, en François Perrenot de Granvelle (1555-1606) werd eigenaar. Ook deze stierf kinderloos.
Na de Pacificatie van Gent (1576) werden de Spanjaarden op Cantecroy door de Prinsgezinden aangevallen en in 1577 moesten ze zich overgeven.
Thomas had echter Cantecroy vermaakt aan de zoon van zijn zus Petronella, François-Thomas d’Oiselet (1589-1629). Keizer Rudolf II vond dit alleen goed als François-Thomas zou trouwen met zijn natuurlijke dochter, Charlotte van Oostenrijk (1585-1662).
In 1616 werd het kasteel gekocht door Jan Baptist Maes. Deze had echter schulden bij de stad Antwerpen en deze stad heeft toen alle versterkingen gesloopt. Hij moest Cantecroy weer verkopen en wel aan Philip de Godines. Zijn dochter Philippina trouwde met Karel de Fiennes, die hoogbaljuw van Brugge was. Het geslacht Fiennes verkreeg Cantecroy in 1655 en behield het tot 1718. In deze tijd is het slot verbouwd tot de huidige situatie in Vlaamse renaissancestijl.
Vanaf 1718 kwam het slot aan de familie De Termeeren, en in 1823 werd het opnieuw verkocht, nu aan Jozef Renier Osy de Wichem. Deze behoorde tot de afgevaardigden die Leopold van Sachsen-Coburg in 1831 de Belgische troon zouden aanbieden.
In de 20e eeuw werd het, verwaarloosde, kasteel gekocht door Rosalie Van Daele, die eigenares was van een winkelketen De Wolmolen. Zij liet het kasteel restaureren.
In deze tijd waren er ook enkele beroemde gasten en bewoners. De dichteres Alice Nahon bewoonde van 1927 tot 1932 de kapel, en ook Albert Einstein, op de vlucht voor het antisemitisme in Nazi-Duitsland, verbleef een tijdje op het kasteel in afwachting van een visum voor de Verenigde Staten.
Tegenwoordig worden er appartementen in het kasteel gebouwd.
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Kasteel Cantecroy (ook wel gespeld: Kantekrooi) is een kasteel te Mortsel. De naam heeft niets met het Huis Croÿ te maken, maar is een verbastering van Cantincrode.
Gebouw
Dit kasteel is van oorsprong een der oudste kastelen van de provincie Antwerpen en is mogelijk ontstaan uit een Frankisch allodium.
De oudste delen van het huidige kasteel gaan terug tot de 13e en 14e eeuw. Er is een kapel uit de 15e eeuw, waarvan de voorgevel in de 17e eeuw gewijzigd is. Er is een poortgebouw uit de 15e en de 16e eeuw, een overblijfsel van een ringmuur uit 1576 en een onderbouw met ronde hoektoren van een oudere ringmuur uit ongeveer 1450. Ook is er een oude gotische hoeve en een schandpaal van de plaatselijke vierschaar.
De huidige voorgevel stamt van omstreeks het einde van de 17e eeuw, toen de Graven van Fiennes het slot bezaten. Dezen hebben ook de huidige tuinen doen aanleggen.
Geschiedenis
Het wordt voor het eerst vermeld in 1239, toen Arnoldus van Cantincrode een charter ondertekende.
In 1284 was er sprake van Welter Volckaert, die tot rentmeester werd aangesteld voor heel het Hertogdom Brabant. Ook zijn zoon, Wouter Volckaert, kreeg deze functie. Toen men kritiek had op zijn functioneren droeg deze zijn goederen, waaronder Cantecroy, over aan Hertog Jan II van Brabant.
In 1296 kwam Cantecroy in bezit van Willem III Berthout, die uit Grimbergen afkomstig was. Deze staat ook bekend als Willem van Berchem. Hij liet tussen 1296 en 1308 de donjon bouwen, welke in 1618 werd gesloopt.
Zijn zoon stond bekend als Wouter van Ranst, deze werd de volgende eigenaar. Hij werd opgevolgd door zijn zoon, Jan I van Ranst, die door huwelijk en aankoop ook heer werd van Edegem, Boechout, Hove, Vremde en Millegem. Nadat hij kinderloos stierf kwamen de goederen aan zijn zoon Costen van Ranst. Diens oudste zoon, Jan II van Ranst, volgde hem op, en daarna diens zoon Jan III van Ranst. Deze liet de burcht tot een vesting ombouwen. Hij was raadsher van Filips de Goede en Karel de Stoute. Ook Jan III stierf kinderloos.
Na de nodige rechtszaken werd het bezit nu gedeeld door Jan IV van Ranst en Hendrik van Ranst. Uiteindelijk kwam het bezit weer in een enkele hand, want Hendrik van Pontaillier erfde de helft, en kocht in 1538 de andere helft van de toenmalige eigenares, Johanna van Ranst. Doch ook hij stierf kort daarop en zijn weduwe moest het kasteel verkopen.
Nicolas Perrenot de Granvelle (1484-1550) werd de nieuwe eigenaar. Deze invloedrijke staatsman werd opgevolgd door zijn zoon, Antoine Perrenot de Granvelle (1517-1586), eveneens een zeer invloedrijk staatsman, die echter in 1564 tot onderkoning van Napels werd benoemd. Max Morillon, de latere bisschop van Doornik, werd toen beheerder. In 1566 werd het kasteel echter belegerd door beeldenstormers, maar deze aanval werd afgeslagen.
Hij had al afstand gedaan ten gunste van zijn zoon Thomas Perrenot de Granvelle (1521-1571). Ook kreeg hij voor elkaar dat Cantecroy met de omliggende dorpen tot graafschap werd verheven. Van de zoons van Thomas stierven er drie op jonge leeftijd, en François Perrenot de Granvelle (1555-1606) werd eigenaar. Ook deze stierf kinderloos.
Na de Pacificatie van Gent (1576) werden de Spanjaarden op Cantecroy door de Prinsgezinden aangevallen en in 1577 moesten ze zich overgeven.
Thomas had echter Cantecroy vermaakt aan de zoon van zijn zus Petronella, François-Thomas d’Oiselet (1589-1629). Keizer Rudolf II vond dit alleen goed als François-Thomas zou trouwen met zijn natuurlijke dochter, Charlotte van Oostenrijk (1585-1662).
In 1616 werd het kasteel gekocht door Jan Baptist Maes. Deze had echter schulden bij de stad Antwerpen en deze stad heeft toen alle versterkingen gesloopt. Hij moest Cantecroy weer verkopen en wel aan Philip de Godines. Zijn dochter Philippina trouwde met Karel de Fiennes, die hoogbaljuw van Brugge was. Het geslacht Fiennes verkreeg Cantecroy in 1655 en behield het tot 1718. In deze tijd is het slot verbouwd tot de huidige situatie in Vlaamse renaissancestijl.
Vanaf 1718 kwam het slot aan de familie De Termeeren, en in 1823 werd het opnieuw verkocht, nu aan Jozef Renier Osy de Wichem. Deze behoorde tot de afgevaardigden die Leopold van Sachsen-Coburg in 1831 de Belgische troon zouden aanbieden.
In de 20e eeuw werd het, verwaarloosde, kasteel gekocht door Rosalie Van Daele, die eigenares was van een winkelketen De Wolmolen. Zij liet het kasteel restaureren.
In deze tijd waren er ook enkele beroemde gasten en bewoners. De dichteres Alice Nahon bewoonde van 1927 tot 1932 de kapel, en ook Albert Einstein, op de vlucht voor het antisemitisme in Nazi-Duitsland, verbleef een tijdje op het kasteel in afwachting van een visum voor de Verenigde Staten.
Tegenwoordig worden er appartementen in het kasteel gebouwd.
Hij is de biologische vader van het kind van
Kind van Wouter en Odilla:
I. Willem III van Berchem (Wouter van Ranst) Berthout, geboren in 1240 (zie 2772944).
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Aleydis Van Diest (van Aa) (zie 2772945).
 |  |
139 | 140 jan I |
5545896 Jan I van Brabant (afb. 139 en 140), geboren in 1253 in Brussel (Laken). Jan is overleden op maandag 3 mei 1294 in Bar-le-Duc (FR), 40 of 41 jaar oud.
Jan is weduwnaar van Margareta CAPET (1255-1271).
Notitie bij Jan: Jan I kwam in 1267 aan de macht in plaats van zijn oudere broer Hendrik die zelf bij het aanbreken van zijn meerderjarigheid mentaal onbekwaam was om zijn in 1261 overleden vader op te volgen. Hij was een bekwaam leider die het grondgebied van het hertogdom uitbreidde. Ook wist hij de zeggenschap te verwerven over het hertogdom Limburg. Dat bracht hem in conflict met de hertog Reinoud I van Gelre. In de slag bij Woeringen op 5 juni 1288 won Jan I en werd Limburg definitief aan hem toegewezen.
Behalve als een goed strateeg, een handig politicus en een bekwaam bestuurder is hij bekend gebleven als de dichter van enkele mooie minneliederen en als een man die van het leven wist te genieten. De naam van de allegorische bierkoning Cambrinus zou een verbastering zijn van Jan Primus (Jan I). Ook de hertog Jan uit het onofficiële volkslied van Noord-Brabant moet met Jan I worden geïdentificeerd.
Zijn belangstelling voor riddertoernooien werd hem in 1294 noodlottig. In dat jaar verongelukte hij in Frankrijk tijdens zijn deelname aan een toernooi.
Behalve als een goed strateeg, een handig politicus en een bekwaam bestuurder is hij bekend gebleven als de dichter van enkele mooie minneliederen en als een man die van het leven wist te genieten. De naam van de allegorische bierkoning Cambrinus zou een verbastering zijn van Jan Primus (Jan I). Ook de hertog Jan uit het onofficiële volkslied van Noord-Brabant moet met Jan I worden geïdentificeerd.
Zijn belangstelling voor riddertoernooien werd hem in 1294 noodlottig. In dat jaar verongelukte hij in Frankrijk tijdens zijn deelname aan een toernooi.
Heerlijkheid:
| Hertog Jan van Brabant en Lotharingen (1267-1294) en Limburg (1288-1294) |
Hij trouwde (2) met
 |  |
141 250px-Margaret_of_Dampierre | 142 170px-Jan_Marketa |
5545897 Margareta Van Dampierre (afb. 141 en 142), geboren omstreeks 1251. Margareta is overleden op dinsdag 3 juli 1285, ongeveer 34 jaar oud.
Notitie bij Margareta: Margaretha van Dampierre (1251 - 3 juli 1285) was een dochter van Gwijde van Dampierre, graaf van Vlaanderen, en van Mathilda van Bethune. Zij werd in 1273 de tweede echtgenote van hertog Jan I van Brabant. Het paar kreeg volgende kinderen:
Godfried (-1283)
Jan II van Brabant (1275-1312)
Margaretha van Brabant (1276-1311), die in 1292 huwde met Hendrik VII van Luxemburg (-1313)
Maria, die in 1305 huwde met graaf Amadeus V van Savoye (1253-1323)
Godfried (-1283)
Jan II van Brabant (1275-1312)
Margaretha van Brabant (1276-1311), die in 1292 huwde met Hendrik VII van Luxemburg (-1313)
Maria, die in 1305 huwde met graaf Amadeus V van Savoye (1253-1323)
Kind uit dit huwelijk:
I. Jan II ’de Vreedzame’ van Brabant, geboren op vrijdag 27 september 1275 (zie 2772948).
 |
143 |
5545898 Edward I Van Engeland (afb. 143), geboren in 1239. Edward is overleden in 1307, 67 of 68 jaar oud.
Notitie bij Edward: In augustus 1270 vertrok Eduard op kruistocht; na een omweg via Tunis kwam hij in mei 1271 uiteindelijk in Akko aan. Eduard vestigde in het heilige Land een vechtersreputatie, maar kon ook niet verhinderen dat een jaar later de toestand voor de kruisvaarders al fel verslechterde. Nadat hij een moordaanslag ternauwernood overleefde, keerde Eduard dan ook terug huiswaarts, en het was in Sicilië dat hij in november het nieuws van de dood van zijn vader vernam. Na een omzwerving van 2 jaar door zijn gebieden in Aquitanië, werd hij in 1274 tot koning gekroond.
[bewerken] Oorlogen
Na een oorlog met Wales, die in 1276 begon onder Llewelyn de Laatste en diens broer Dafyd, werd dit land in 1284 bij Engeland ingelijfd. In dat jaar viel de geboorte van zijn zoon, de latere Eduard II. Hij was de eerste Engelse kroonprins die de titel Prins van Wales kreeg.
Van 1282 tot 1289 bemiddelde hij in het conflict over de heerschappij over Sicilië: Karel van Anjou had het daar met de zegen van de paus tot koning geschopt, maar legde de bevolking zulke hoge belastingen op dat ze uiteindelijk in opstand kwam (Siciliaanse Vespers). Zijn rivaal Peter van Aragon steunde de opstand, wat op zijn beurt reactie uitlokte bij de koning van Frankrijk, Filips III, tevens bondgenoot van de paus. Eduard was via Aquitanië vazal van de Franse koning, maar had familiebanden met het Spaanse huis, en voelde zich dus gedwongen te bemiddelen. In 1285 kwamen alle oorspronkelijke protagonisten te overlijden, en kon Eduard een wapenstilstand bekomen.
Schotland werd na 1296 onderworpen aan het Engelse gezag, hoewel hij er nooit in slaagde de twee landen te verenigen. De strijd werd in een geromantiseerde versie verfilmd (1995) als Braveheart met Mel Gibson in de hoofdrol als de opstandige Schot William Wallace.
De relatie met Frankrijk was aanvankelijk hartelijk; al waren er altijd juridische spanningen over de status van de Engelse gebieden in Aquitanië (Gascony in het Engels). In 1295 kwam het echter plots tot een militaire confrontatie toen de Fransen Aquitanië gingen bezetten. In dit licht moet ook de steun van Eduard gezien worden aan de Graaf van Vlaanderen, in diens verzet tegen de Franse koning Filips IV. Als tegenzet kwam er Franse diplomatieke steun aan Schotland.
Eduard stierf in 1307 in Burgh-on-Sands in Northumberland en werd begraven in Westminster Abbey. Zijn zoon volgde hem op als Eduard II.
[bewerken] Financiering
Eduard bezondigde zich meermaals aan discriminerende maatregelen tegen de in Engeland wonende Joden. Dit moet echter in zijn context gezien worden. De burgerrechten van een gewone, Christelijke, onderdaan, waren in deze pre-democratische tijden evenmin veel waard; en de maatregelen tegen joden hadden steeds een financiële achtergrond, op de sleutelmomenten dat Eduard krap bij kas zat.
De Joden hadden een monopolie op het verstrekken van krediet sinds de paus aan het einde van de twaalfde eeuw Christenen verboden had rentes aan te rekenen. Waar dit enerzijds een winstgevende activiteit was, wekte dit uiteraard ook wrevel op bij de bevolking, en al snel konden joodse geldschieters in Engeland niet meer zonder de bescherming van het koningshuis.
De prijs daarvoor waren altijd al willekeurige belastingen geweest, maar onder zijn vader Hendrik III werd die uitbuiting extreem. Sommige superrijken uit zijn omgeving gingen zich specialiseren in het overkopen van leningen bij joden die zelf hun verplichtingen niet meer konden nakomen. Op deze manier wist men dan beslag te leggen op de domeinen die oorspronkelijk als onderpand hadden gediend voor de leningen.
In 1270 had Henry III al wetgeving moeten uitvaardigen om deze overdrachten van schulden aan banden te leggen; Eduard I zat in 1275 met zoveel schulden opgezadeld na zijn kruistocht, dat hij een drastisch gebaar diende te stellen om van de adel de nodige belastingen te mogen heffen. Hij verbood dan ook alle vormen van kredietverlening door Joden, maar gaf hen ter compensatie de mogelijkheid gewone handel te drijven met Christenen. Om die echter te behoeden voor ’ongewenste’ contacten met Joden, moesten de Joden zich voortaan herkenbaar maken door een afbeelding van de twee tabletten van Mozes’ tien geboden op hun kledij.
Vanaf dat moment liet Eduard zich financieren door de Italiaanse bankiersfamilie Riccardi van Lucca. Eduard sloot een nieuwsoortige deal: in ruil voor onmiddellijke en bijna grenzeloze kredieten, verkregen de Riccardi een monopolie op het heffen van tol op onder andere de bloeiende wolhandel.
In 1278 was het de oorlog in Wales die een groot gat in de schatkist had achtergelaten; en Eduard besloot nieuwe munten te slaan, die de bevolking met verlies kon inkopen met oude munten. Tegelijkertijd werden buiten proportie veel Joden geviseerd als al dan niet vermeende valsemunters.
In 1290 werden de Joden zelfs uit Engeland verbannen, met verbeurd verklaring van alle nog uitstaande schulden, wat hem van de adel opnieuw de toelating opleverde belastingen te heffen.
De oorlog in Schotland en vooral de onverwachte bezetting van Aquitanië door Frankrijk brachten ten slotte een einde aan de samenwerking met de Riccardi. In 1294 vroeg Eduard de fondsen terug die hij bij hen belegd had uit een pauselijke schenking voor een nieuwe kruistocht. Maar deze gelden konden niet op korte termijn vrijgemaakt worden, en de Italianen vielen uit de gratie.
Eduard probeerde de schatkist aan te vullen via hoge belastingen, maar na een dreigende burgeroorlog dwong de adel hem echter om de verworvenheden van de Magna Carta in 1297 opnieuw te bevestigen en nieuwe belastingen eerst te laten goedkeuren door het parlement.
[bewerken] Oorlogen
Na een oorlog met Wales, die in 1276 begon onder Llewelyn de Laatste en diens broer Dafyd, werd dit land in 1284 bij Engeland ingelijfd. In dat jaar viel de geboorte van zijn zoon, de latere Eduard II. Hij was de eerste Engelse kroonprins die de titel Prins van Wales kreeg.
Van 1282 tot 1289 bemiddelde hij in het conflict over de heerschappij over Sicilië: Karel van Anjou had het daar met de zegen van de paus tot koning geschopt, maar legde de bevolking zulke hoge belastingen op dat ze uiteindelijk in opstand kwam (Siciliaanse Vespers). Zijn rivaal Peter van Aragon steunde de opstand, wat op zijn beurt reactie uitlokte bij de koning van Frankrijk, Filips III, tevens bondgenoot van de paus. Eduard was via Aquitanië vazal van de Franse koning, maar had familiebanden met het Spaanse huis, en voelde zich dus gedwongen te bemiddelen. In 1285 kwamen alle oorspronkelijke protagonisten te overlijden, en kon Eduard een wapenstilstand bekomen.
Schotland werd na 1296 onderworpen aan het Engelse gezag, hoewel hij er nooit in slaagde de twee landen te verenigen. De strijd werd in een geromantiseerde versie verfilmd (1995) als Braveheart met Mel Gibson in de hoofdrol als de opstandige Schot William Wallace.
De relatie met Frankrijk was aanvankelijk hartelijk; al waren er altijd juridische spanningen over de status van de Engelse gebieden in Aquitanië (Gascony in het Engels). In 1295 kwam het echter plots tot een militaire confrontatie toen de Fransen Aquitanië gingen bezetten. In dit licht moet ook de steun van Eduard gezien worden aan de Graaf van Vlaanderen, in diens verzet tegen de Franse koning Filips IV. Als tegenzet kwam er Franse diplomatieke steun aan Schotland.
Eduard stierf in 1307 in Burgh-on-Sands in Northumberland en werd begraven in Westminster Abbey. Zijn zoon volgde hem op als Eduard II.
[bewerken] Financiering
Eduard bezondigde zich meermaals aan discriminerende maatregelen tegen de in Engeland wonende Joden. Dit moet echter in zijn context gezien worden. De burgerrechten van een gewone, Christelijke, onderdaan, waren in deze pre-democratische tijden evenmin veel waard; en de maatregelen tegen joden hadden steeds een financiële achtergrond, op de sleutelmomenten dat Eduard krap bij kas zat.
De Joden hadden een monopolie op het verstrekken van krediet sinds de paus aan het einde van de twaalfde eeuw Christenen verboden had rentes aan te rekenen. Waar dit enerzijds een winstgevende activiteit was, wekte dit uiteraard ook wrevel op bij de bevolking, en al snel konden joodse geldschieters in Engeland niet meer zonder de bescherming van het koningshuis.
De prijs daarvoor waren altijd al willekeurige belastingen geweest, maar onder zijn vader Hendrik III werd die uitbuiting extreem. Sommige superrijken uit zijn omgeving gingen zich specialiseren in het overkopen van leningen bij joden die zelf hun verplichtingen niet meer konden nakomen. Op deze manier wist men dan beslag te leggen op de domeinen die oorspronkelijk als onderpand hadden gediend voor de leningen.
In 1270 had Henry III al wetgeving moeten uitvaardigen om deze overdrachten van schulden aan banden te leggen; Eduard I zat in 1275 met zoveel schulden opgezadeld na zijn kruistocht, dat hij een drastisch gebaar diende te stellen om van de adel de nodige belastingen te mogen heffen. Hij verbood dan ook alle vormen van kredietverlening door Joden, maar gaf hen ter compensatie de mogelijkheid gewone handel te drijven met Christenen. Om die echter te behoeden voor ’ongewenste’ contacten met Joden, moesten de Joden zich voortaan herkenbaar maken door een afbeelding van de twee tabletten van Mozes’ tien geboden op hun kledij.
Vanaf dat moment liet Eduard zich financieren door de Italiaanse bankiersfamilie Riccardi van Lucca. Eduard sloot een nieuwsoortige deal: in ruil voor onmiddellijke en bijna grenzeloze kredieten, verkregen de Riccardi een monopolie op het heffen van tol op onder andere de bloeiende wolhandel.
In 1278 was het de oorlog in Wales die een groot gat in de schatkist had achtergelaten; en Eduard besloot nieuwe munten te slaan, die de bevolking met verlies kon inkopen met oude munten. Tegelijkertijd werden buiten proportie veel Joden geviseerd als al dan niet vermeende valsemunters.
In 1290 werden de Joden zelfs uit Engeland verbannen, met verbeurd verklaring van alle nog uitstaande schulden, wat hem van de adel opnieuw de toelating opleverde belastingen te heffen.
De oorlog in Schotland en vooral de onverwachte bezetting van Aquitanië door Frankrijk brachten ten slotte een einde aan de samenwerking met de Riccardi. In 1294 vroeg Eduard de fondsen terug die hij bij hen belegd had uit een pauselijke schenking voor een nieuwe kruistocht. Maar deze gelden konden niet op korte termijn vrijgemaakt worden, en de Italianen vielen uit de gratie.
Eduard probeerde de schatkist aan te vullen via hoge belastingen, maar na een dreigende burgeroorlog dwong de adel hem echter om de verworvenheden van de Magna Carta in 1297 opnieuw te bevestigen en nieuwe belastingen eerst te laten goedkeuren door het parlement.
Heerlijkheid:
| Koning van Engeland 1273 |
Hij trouwde met
 |
144 |
5545899 Eleonora Van Castili (afb. 144), geboren in 1222. Eleonora is overleden op woensdag 28 november 1291, 68 of 69 jaar oud.
Kind uit dit huwelijk:
I. Margareta Van Engeland, geboren op woensdag 11 september 1275 in Berkshire (zie 2772949).
Generatie 24 (edeloudovergrootouders)
 |
145 wapen van der meeren |
11075840 Hendrik.. Henri I I de Stertebeke Van Der Meeren (afb. 145), geboren in 1192. Hendrik is overleden omstreeks 1227, ongeveer 35 jaar oud.
Notitie bij Hendrik: komt voor als getuige in een geschrift te Vilvoorde, donateur van de Abdij van Affligem en Vorst.
In 1192 woont Henricus Villicus de Stertebeke (Hendrik II van Stertbeke) in de donjon. Waarschijnlijk moest hij de strategische wegen beschermen voor de graaf Henri I. Later wordt Henricus burgemeester van Brussel (1201-1213). Hij wordt vermeld als getuige in een geschrift te Vilvoorde, donateur van de Abdij van Affligem. Zijn broer Grégoire de Stertebeke is burgemeester van Vilvoorde en wordt later ook burgemeester van Brussel (1224-1226). De heer van Ter Meeren was de heer van Sterrebeek en de heer benoemde de burgemeester, in de meeste gevallen, zichzelf.
Na zijn dood wonen zijn zonen in het kasteel : Hendrik III, Hendrik IV en Jan II (Magister Johannes de Stertbeke, notarii).
bron: Voorouderlijst Van Stertbeke Hendrik I
In 1192 woont Henricus Villicus de Stertebeke (Hendrik II van Stertbeke) in de donjon. Waarschijnlijk moest hij de strategische wegen beschermen voor de graaf Henri I. Later wordt Henricus burgemeester van Brussel (1201-1213). Hij wordt vermeld als getuige in een geschrift te Vilvoorde, donateur van de Abdij van Affligem. Zijn broer Grégoire de Stertebeke is burgemeester van Vilvoorde en wordt later ook burgemeester van Brussel (1224-1226). De heer van Ter Meeren was de heer van Sterrebeek en de heer benoemde de burgemeester, in de meeste gevallen, zichzelf.
Na zijn dood wonen zijn zonen in het kasteel : Hendrik III, Hendrik IV en Jan II (Magister Johannes de Stertbeke, notarii).
bron: Voorouderlijst Van Stertbeke Hendrik I
Functie:
| •Meier van Sterrebeek - Amman de Bruxelles |
Kinderen van Hendrik uit onbekende relatie:
V. Johannes (Jan II) de Stertbeke. Johannes is overleden.
Functie:
| Magister Johannes de Stertbeke, notarii |
VI. Henri III (Hendrik de Stertebeke) Van Der Meeren (Vandermere), geboren omstreeks 1221 in Suetbeke (zie 5537920).
11080704 Heinric MEERTE, geboren vóór 1210. Heinric is overleden na 1265, minstens 55 jaar oud.
Functie:
| schepen te Brussel (tussen 1242-1265) |
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Henricus MEERT, geboren omstreeks 1230. Henricus is overleden.
Functie:
| •Schepen van 1260-1261, 1263-1264 en 1265-1266 |
II. Joannes MEERT, geboren omstreeks 1235 (zie 5540352).
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Willem I Vele (geheten Rongman) (zie 5545220).
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Jan II van Bijgaarden VAN BIJGAARDE, geboren omstreeks 1250 (zie 5545222).
11091792 Hendrik III van Brabant, geboren omstreeks 1226 in Leuven. Hendrik is overleden op maandag 28 februari 1261 in Leuven, ongeveer 35 jaar oud.
Notitie bij Hendrik: Hendrik III (ca. 1231 – Leuven, 28 februari 1261), hertog van Brabant van 1248 tot zijn dood, was de zoon van Hendrik II.
Hij trouwde in 1251 met Aleidis, een dochter van Hugo IV van Bourgondië. Hendrik steunde de kandidatuur voor het Duitse koningschap van Alfons X van Castilië, door wie hij in 1257 werd aangesteld tot handhaver van de vrede in de westelijke rijksgebieden.
De beroemde dichter-minnezanger Adenet le Roi verbleef aan zijn hof, terwijl er ook van zijn eigen hand enkele hoofse gedichten (in het Frans) bewaard zijn gebleven. Twee dagen voor zijn dood verleende hij, naar het voorbeeld van zijn vader, aan zijn onderdanen een privilege, eveneens met de bedoeling de Brabanders welwillend te stemmen voor zijn minderjarige opvolgers. In de Leuvense Predikherenkerk bevinden zich restanten van de grafzerken van Hendrik en Aleidis.
Hij trouwde in 1251 met Aleidis, een dochter van Hugo IV van Bourgondië. Hendrik steunde de kandidatuur voor het Duitse koningschap van Alfons X van Castilië, door wie hij in 1257 werd aangesteld tot handhaver van de vrede in de westelijke rijksgebieden.
De beroemde dichter-minnezanger Adenet le Roi verbleef aan zijn hof, terwijl er ook van zijn eigen hand enkele hoofse gedichten (in het Frans) bewaard zijn gebleven. Twee dagen voor zijn dood verleende hij, naar het voorbeeld van zijn vader, aan zijn onderdanen een privilege, eveneens met de bedoeling de Brabanders welwillend te stemmen voor zijn minderjarige opvolgers. In de Leuvense Predikherenkerk bevinden zich restanten van de grafzerken van Hendrik en Aleidis.
Heerlijkheid:
| Hertog van Brabant en Lotharingen (1248-1261) |
Hij trouwde met
11091793 Adelheid Van Bourgondi, geboren omstreeks 1231. Adelheid is overleden op maandag 23 oktober 1273, ongeveer 42 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Regentes van Brabant (1261-1273) |
Kind uit dit huwelijk:
I. Jan I van Brabant, geboren in 1253 in Brussel (Laken) (zie 5545896).
Generatie 25 (edeloudbetovergrootouders)
 |
146 eerste dokument waar stertbeke in voorkomt |
22151680 Hendrik ( Henri I ) Van Der Meeren (afb. 146), geboren omstreeks 1155. Hendrik is overleden.
Notitie bij Hendrik: leenman van Godefroid de Hertog van Brabant tegen het einde van de 12e eeuw
Notitie bij publiceren van Hendrik: Familienaam afgeleid van de plaatsnaam ’meer/mere’ = grote plas, stilstaand water.
Zeer verspreid over ons taalgebied.
De naam de Sterbeke is afgeleid van Sterrebeek
Meer Van (der), Termeer, Van (der) Meeren, Van (der) Meir(en), Van der Mairen, Van der Mer(en), Vermeer, Vermeere(n), Vermeir, Vermeire(n), Vermeirre, Vermaire, Vermer, Vermerre(n), Vermeren, Veermeer
Zeer verspreid over ons taalgebied.
De naam de Sterbeke is afgeleid van Sterrebeek
Meer Van (der), Termeer, Van (der) Meeren, Van (der) Meir(en), Van der Mairen, Van der Mer(en), Vermeer, Vermeere(n), Vermeir, Vermeire(n), Vermeirre, Vermaire, Vermer, Vermerre(n), Vermeren, Veermeer
Heerlijkheid:
| Vazal van Godfried, hertog van Brabant |
Kinderen van Hendrik uit onbekende relatie:
I. Gregoir de Stertbeke. Gregoir is overleden.
Functie:
| burgemeester van Vilvoorde en wordt later ook burgemeester van Brussel (1224-1226). |
II. Hendrik.. Henri I I de Stertebeke Van Der Meeren, geboren in 1192 (zie 11075840).
Kind van Guillam uit onbekende relatie:
I. Hendrick Vele (zie 11090440).
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Arnulf VI van Bijgaarden VAN BIJGAARDE, geboren omstreeks 1220 (zie 11090444).
 |
147 |
22183584 Hendrik II van Brabant (afb. 147), geboren omstreeks 1207. Hendrik is overleden op zaterdag 1 februari 1248 in Leuven, ongeveer 41 jaar oud.
Hendrik trouwde (2) met Sophie von HESSEN von THURINGEN (1224-±1275).
Heerlijkheid:
| Hertog van Brabant (1235) en Lotharingen, markgraaf van Antwerpen |
Hij trouwde (1) met
22183585 Maria Van Hohenstaufen van Zwaben, geboren omstreeks 1201 in Arezzo?. Maria is overleden in 1235 in Leuven, ongeveer 34 jaar oud.
Kind uit dit huwelijk:
I. Hendrik III van Brabant, geboren omstreeks 1226 in Leuven (zie 11091792).
Generatie 26 (edelstamouders)
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Jan VAN BIJGAARDEN, geboren omstreeks 1200 (zie 22180888).
 |
148 |
44367170 Philips I Van Hohenstaufen van Zwaben (afb. 148), geboren omstreeks 1176. Philips is overleden op zaterdag 21 juni 1208 in Bramberg, ongeveer 32 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Hertog van Zwaben, Duits Keizer |
Hij trouwde met
 |
149 Irene en Philips |
44367171 Eirine Angelos Van Byzantium (afb. 149), geboren in 1180 in Constantinopel. Eirine is overleden op woensdag 27 augustus 1208 in Hohenstaufen, 27 of 28 jaar oud.
Kind uit dit huwelijk:
I. Maria Van Hohenstaufen van Zwaben, geboren omstreeks 1201 in Arezzo? (zie 22183585).
Generatie 27 (edelstamgrootouders)
88723552 Arnulf IV van Bijgaarden VAN BIJGAARDEN, geboren omstreeks 1150. Arnulf is overleden in 1203, ongeveer 53 jaar oud.
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Arnulf V van Bijgaarden VAN BIJGAARDEN, geboren omstreeks 1175 (zie 44361776).
 |
150 Barbarossa |
88734340 Frederik I ’Barbarossa’ Van Zwaben (afb. 150), geboren in 1122 in Waiblingen. Frederik is overleden op zondag 10 juni 1190 in Anatolie, 67 of 68 jaar oud.
Notitie bij Frederik: Frederik I, bijgenaamd Barbarossa ("roodbaard") (Waiblingen, 1122 – Anatolië, 10 juni 1190) was een telg van het huis Hohenstaufen, en van 1155 tot aan zijn dood keizer van het Heilige Roomse Rijk.
Frederik I was door erfopvolging hertog van Zwaben; dusdanig is hij ook bekend als Frederik III. Hij werd op 4 maart 1152 te Frankfurt tot koning van Duitsland gekozen en op 9 maart van datzelfde jaar door de aartsbisschop van Keulen gekroond.
Op 18 juni 1155 zalfde paus Adrianus IV hem te Rome tot keizer van het Heilige Roomse Rijk. Door zijn huwelijk in juni 1156 met gravin Beatrix I van Bourgondië, dochter van graaf Reinout III van Bourgondië, verwierf hij in 1178 het graafschap Bourgondië.
Hij was keizer van Duitsland maar had er maar een wankele machtsbasis daar Duitsland in die tijd bestond uit honderden (autonome) territoriale vorstendommen. Slechts enkelen waren ’rijksonmiddellijk’, dat wil zeggen dat ze rechtstreeks onder het gezag van de keizer vallen. Onder zijn bewind krijgt Duitsland ook zijn sacraal karakter door de benaming ’Heilig Rijk’.
Door de koppeling van de keizerskroon aan het Duitse koningschap viel Italië hem ook toe. Om zijn gezag daar te herstellen had hij grote ambities. Echter, de stadstaten in Noord-Italië kwamen in verzet en verenigden zich in de Lombardische Liga en dienden Frederik een zware nederlaag toe in de slag bij Legnano op 29 mei 1176. In 1183 werd er dan toch een akkoord bereikt en erkenden de steden het keizerlijk gezag.
In Midden-Italië kwam hij in conflict met de paus omwille van het feit dat Frederik door het systeem van de Rijkskerk als het ware bisschoppen kon benoemen in de achtertuin van de paus. In het zuiden zorgde hij ervoor dat zijn zoon Hendrik VI trouwde met de erfdochter van Sicilië. Hij wist Sicilië op de Normandiërs in te nemen en zorgde er zo voor dat Italië weer (even) een politieke eenheid werd.
Zijn bijnaam Barbarossa kreeg hij in Italië door de rode schijn in zijn baard.
Frederik en gravin Beatrix I van Bourgondië kregen volgende kinderen:
Frederik I was door erfopvolging hertog van Zwaben; dusdanig is hij ook bekend als Frederik III. Hij werd op 4 maart 1152 te Frankfurt tot koning van Duitsland gekozen en op 9 maart van datzelfde jaar door de aartsbisschop van Keulen gekroond.
Op 18 juni 1155 zalfde paus Adrianus IV hem te Rome tot keizer van het Heilige Roomse Rijk. Door zijn huwelijk in juni 1156 met gravin Beatrix I van Bourgondië, dochter van graaf Reinout III van Bourgondië, verwierf hij in 1178 het graafschap Bourgondië.
Hij was keizer van Duitsland maar had er maar een wankele machtsbasis daar Duitsland in die tijd bestond uit honderden (autonome) territoriale vorstendommen. Slechts enkelen waren ’rijksonmiddellijk’, dat wil zeggen dat ze rechtstreeks onder het gezag van de keizer vallen. Onder zijn bewind krijgt Duitsland ook zijn sacraal karakter door de benaming ’Heilig Rijk’.
Door de koppeling van de keizerskroon aan het Duitse koningschap viel Italië hem ook toe. Om zijn gezag daar te herstellen had hij grote ambities. Echter, de stadstaten in Noord-Italië kwamen in verzet en verenigden zich in de Lombardische Liga en dienden Frederik een zware nederlaag toe in de slag bij Legnano op 29 mei 1176. In 1183 werd er dan toch een akkoord bereikt en erkenden de steden het keizerlijk gezag.
In Midden-Italië kwam hij in conflict met de paus omwille van het feit dat Frederik door het systeem van de Rijkskerk als het ware bisschoppen kon benoemen in de achtertuin van de paus. In het zuiden zorgde hij ervoor dat zijn zoon Hendrik VI trouwde met de erfdochter van Sicilië. Hij wist Sicilië op de Normandiërs in te nemen en zorgde er zo voor dat Italië weer (even) een politieke eenheid werd.
Zijn bijnaam Barbarossa kreeg hij in Italië door de rode schijn in zijn baard.
Frederik en gravin Beatrix I van Bourgondië kregen volgende kinderen:
Heerlijkheid:
| Keizer van Duitsland 1152 |
Hij trouwde met
88734341 Beatrix Van Bourgondi, geboren omstreeks 1145. Beatrix is overleden op vrijdag 15 november 1185, ongeveer 40 jaar oud.
Kind uit dit huwelijk:
I. Philips I Van Hohenstaufen van Zwaben, geboren omstreeks 1176 (zie 44367170).
Generatie 28 (edelstamovergrootouders)
177447104 Arnulf III van Bijgaarden VAN BIJGAARDEN, geboren omstreeks 1125. Arnulf is overleden in 1190, ongeveer 65 jaar oud.
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Arnulf IV van Bijgaarden VAN BIJGAARDEN, geboren omstreeks 1150 (zie 88723552).
 |
151 Renaud_III_de_Bourgogne |
177468682 Renaud III Van Bourgondi (afb. 151), geboren omstreeks 1090. Renaud is overleden op donderdag 22 januari 1148, ongeveer 58 jaar oud.
Hij trouwde met
177468683 Agatha Van Lotharingen, geboren omstreeks 1110. Agatha is overleden omstreeks 1148, ongeveer 38 jaar oud.
Kind uit dit huwelijk:
I. Beatrix Van Bourgondi, geboren omstreeks 1145 (zie 88734341).
Generatie 29 (edelstambetovergrootouders)
354894208 Arnulf II van Bijgaarden VAN BIJGAARDEN, geboren omstreeks 1100. Arnulf is overleden in 1157, ongeveer 57 jaar oud.
Notitie bij Arnulf: Hij vertrok op kruistocht in 1168 te Saint Gilles bij Arles.
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Arnulf III van Bijgaarden VAN BIJGAARDEN, geboren omstreeks 1125 (zie 177447104).
354937364 Etienne (Stephan I van Varasc ) Van Bourgondi, geboren omstreeks 1055. Etienne is overleden op dinsdag 27 mei 1102 in As.kalon, ongeveer 47 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Graaf van Macon, heer van Varasque |
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Renaud III Van Bourgondi, geboren omstreeks 1090 (zie 177468682).
Generatie 30 (edelstamoudouders)
 |
152 kasteel van bijgaarden |
709788416 Arnulf I van Bijgaarden VAN BIJGAARDEN (afb. 152), geboren in 1075. Arnulf is overleden in 1138, 62 of 63 jaar oud.
Notitie bij Arnulf: De eerste Heer van Bijgaarden, Almaric de Bigard, leefde hier rond 1110.
Sindsdien volgden 40 eigenaars elkaar op. Onder hen ook grote namen uit onze nationale geschiedenis. Guillaume Rongman, Heer van Bijgaarden, treedt speciaal op de voorgrond. Als ‘Kapitein van de Stad Brussel onderdrukte hij in 1422, op bevel van Filips de Goede, de onlusten die de stad teisterden. Als belonging voor zijn diensten kreeg hij het vruchtgebruik van Huize Ostrevant dat later de Munt van Brabant werd. Deze herenwoning stond op het terrein dat nu door het Muntplein wordt ingenomen. Na de voltooiing van zijn opdracht overhandigde de Heer van Bijgaarden op 25 december 1424 de sleutels van de stad aan de magistraten.
Ook de veertiende Heer van Bijgaarden, Guillaume Estor, kende een schitterende militaire loopbaan. Zijn leven was één lange reeks van gevechten en oorlogen. Bij patentbrief van Karel de Stoute, Hertog van Boergondië en Graaf van Charolais, tot Broodmeester van Brabant benoemd, werd Guillaume Estor in 1471 bij het beleg van Amiens door een serpentijnkogel gewond. Hij werd schepen van de Hertog van Brabant, daarna, in 1475, schepen van Brussel en ten slotte, van 1477 tot 1480 - het jaar waarin Brussel zich onderwierp aan Keizer Maximiliaan - ambtman of schout van deze stad.
Op 6 januari 1548 werden zijn kleinzoon Jean Estor en zijn moeder in de gevangenis te Vilvoorde wegens ketterij terechtgesteld. Hun goederen werden verbeurd verklaard en Karel de Vijfde verkocht de Heerlijkheid van Bijgaarden bij patentbrief gedateerd te Brussel op 14 februari 1549, aan Gaspard Schetz, Heer van Grobbendonck, voor 17 800 ponden ter waarde van veertig Vlaamse groten per pond.
De Heer van Grobbendonck nam, bij zijn tweede huwelijk, Katharina d’Ursel, afstammelinge van Rongman en Katharina van Bijgaarden, tot vrouw.
Katharina d’Ursel was de laatste telg uit haar geslacht en Gaspard Schetz kreeg de toelating haar naam te dragen om deze te bestendigen.
Laurent Longin, Heer van Lembeek en thesaurier-generaal van Karel de Vijfde, daarna, in 1630, Graaf Clarisse, ambtman van Antwerpen en ten slotte Graaf Filips van Boisschot, grondlegger van een groot geslacht, waren waardige dragers van deze adellijke titel. Op zijn beurt werd Ferdinand van Boisschot, Ridder van de militaire orde van Sint Jacob, Graaf van Erps, Baron van Saventhem, Kanselier van Brabant, machtiging verleend om zijn goederen met een altijddurende erfstelling over de hand te belasten.
Hij overleed op 24 november 1649 en werd begraven in de kerk van de Zavel, vóór het Onze-Lieve-Vrouwealtaar.
Zijn achterkleindochter, Helena van Boisschot, trad in het huwelijk met Karel Ferdinand, Graaf van Königsegg-Rothenfels, Regent-interimair der Nederlanden.
Ter gelegenheid van dit huwelijksfeest verhief Keizerin Maria-Theresia de Heerlijkheid Groot-Bijgaarden en al de gronden behorend tot de erfstelling, onder de naam Boisschot, en ten voordele van de bruidegom, tot Markiezaat. Karel Ferdinand regeerde tweemaal over België, in 1716 en in 1743. In 1744 ontving hij de Keten van het Gulden Vlies uit de handen van Karel van Lotharingen. Zijn dochter Maria trouwde met de Graaf van Zierotin, kamerheer van de Keizer van Oostenrijk. In 1797 werd zijn kleindochter, Maria van Zierotin, gravin van Thurn en Taxis.
Het was echter Graaf Ferdinand van Boisschot die het duidelijkst zijn stempel op het domein zou drukken door het vergroten van de bestaande en het optrekken van nieuwe gebouwen. In 1640 bouwde hij de kapel tegen het kasteel aan. Zijn sterfjaar, 1649, staat er nog op te lezen. Ook het sterfjaar van Karel Ferdinand van Königsegg-Rothenfels, Graaf van Het Heilige Roomse Rijk, Ridder van het Gulden Vlies, is er terug te vinden: Wenen, 19 december 1759. Na Graaf Ferdinand van Boisschot werd het domein geleidelijk verdeeld en verkaveld.
In 1902 werd Raymond Pelgrims de Bigard geconfronteerd met gebouwen die volledig vervallen en geschonden waren. De toegang tot het kasteel was ontsierd door een groep boerderijen en de grachten waren gedempt. Uit deze overblijfselen van een groot verleden zou Raymond Pelgrims de Bigard na een inspanning van dertig jaar, één der indrukwekkendste herengoederen van ons land doen herrijzen.
Sindsdien volgden 40 eigenaars elkaar op. Onder hen ook grote namen uit onze nationale geschiedenis. Guillaume Rongman, Heer van Bijgaarden, treedt speciaal op de voorgrond. Als ‘Kapitein van de Stad Brussel onderdrukte hij in 1422, op bevel van Filips de Goede, de onlusten die de stad teisterden. Als belonging voor zijn diensten kreeg hij het vruchtgebruik van Huize Ostrevant dat later de Munt van Brabant werd. Deze herenwoning stond op het terrein dat nu door het Muntplein wordt ingenomen. Na de voltooiing van zijn opdracht overhandigde de Heer van Bijgaarden op 25 december 1424 de sleutels van de stad aan de magistraten.
Ook de veertiende Heer van Bijgaarden, Guillaume Estor, kende een schitterende militaire loopbaan. Zijn leven was één lange reeks van gevechten en oorlogen. Bij patentbrief van Karel de Stoute, Hertog van Boergondië en Graaf van Charolais, tot Broodmeester van Brabant benoemd, werd Guillaume Estor in 1471 bij het beleg van Amiens door een serpentijnkogel gewond. Hij werd schepen van de Hertog van Brabant, daarna, in 1475, schepen van Brussel en ten slotte, van 1477 tot 1480 - het jaar waarin Brussel zich onderwierp aan Keizer Maximiliaan - ambtman of schout van deze stad.
Op 6 januari 1548 werden zijn kleinzoon Jean Estor en zijn moeder in de gevangenis te Vilvoorde wegens ketterij terechtgesteld. Hun goederen werden verbeurd verklaard en Karel de Vijfde verkocht de Heerlijkheid van Bijgaarden bij patentbrief gedateerd te Brussel op 14 februari 1549, aan Gaspard Schetz, Heer van Grobbendonck, voor 17 800 ponden ter waarde van veertig Vlaamse groten per pond.
De Heer van Grobbendonck nam, bij zijn tweede huwelijk, Katharina d’Ursel, afstammelinge van Rongman en Katharina van Bijgaarden, tot vrouw.
Katharina d’Ursel was de laatste telg uit haar geslacht en Gaspard Schetz kreeg de toelating haar naam te dragen om deze te bestendigen.
Laurent Longin, Heer van Lembeek en thesaurier-generaal van Karel de Vijfde, daarna, in 1630, Graaf Clarisse, ambtman van Antwerpen en ten slotte Graaf Filips van Boisschot, grondlegger van een groot geslacht, waren waardige dragers van deze adellijke titel. Op zijn beurt werd Ferdinand van Boisschot, Ridder van de militaire orde van Sint Jacob, Graaf van Erps, Baron van Saventhem, Kanselier van Brabant, machtiging verleend om zijn goederen met een altijddurende erfstelling over de hand te belasten.
Hij overleed op 24 november 1649 en werd begraven in de kerk van de Zavel, vóór het Onze-Lieve-Vrouwealtaar.
Zijn achterkleindochter, Helena van Boisschot, trad in het huwelijk met Karel Ferdinand, Graaf van Königsegg-Rothenfels, Regent-interimair der Nederlanden.
Ter gelegenheid van dit huwelijksfeest verhief Keizerin Maria-Theresia de Heerlijkheid Groot-Bijgaarden en al de gronden behorend tot de erfstelling, onder de naam Boisschot, en ten voordele van de bruidegom, tot Markiezaat. Karel Ferdinand regeerde tweemaal over België, in 1716 en in 1743. In 1744 ontving hij de Keten van het Gulden Vlies uit de handen van Karel van Lotharingen. Zijn dochter Maria trouwde met de Graaf van Zierotin, kamerheer van de Keizer van Oostenrijk. In 1797 werd zijn kleindochter, Maria van Zierotin, gravin van Thurn en Taxis.
Het was echter Graaf Ferdinand van Boisschot die het duidelijkst zijn stempel op het domein zou drukken door het vergroten van de bestaande en het optrekken van nieuwe gebouwen. In 1640 bouwde hij de kapel tegen het kasteel aan. Zijn sterfjaar, 1649, staat er nog op te lezen. Ook het sterfjaar van Karel Ferdinand van Königsegg-Rothenfels, Graaf van Het Heilige Roomse Rijk, Ridder van het Gulden Vlies, is er terug te vinden: Wenen, 19 december 1759. Na Graaf Ferdinand van Boisschot werd het domein geleidelijk verdeeld en verkaveld.
In 1902 werd Raymond Pelgrims de Bigard geconfronteerd met gebouwen die volledig vervallen en geschonden waren. De toegang tot het kasteel was ontsierd door een groep boerderijen en de grachten waren gedempt. Uit deze overblijfselen van een groot verleden zou Raymond Pelgrims de Bigard na een inspanning van dertig jaar, één der indrukwekkendste herengoederen van ons land doen herrijzen.
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Arnulf II van Bijgaarden VAN BIJGAARDEN, geboren omstreeks 1100 (zie 354894208).
 |
153 willem1_bourgondie |
709874728 Willem I Van Bourgondi (afb. 153), geboren omstreeks 1024. Willem is overleden op donderdag 11 november 1087, ongeveer 63 jaar oud.
Willem trouwde (2), minstens 26 jaar oud, na 1050 met Etienette (Stephanie) Van Barcelona.
Notitie bij Willem: Willem I van Bourgondië, bijg. de Grote, was de zoon van graaf Reinout I van Bourgondië en Adelheid van Normandië. In 1057 volgde hij zijn vader op als graaf van Bourgondië en werd een machtig vorst. Hij huwde met Stephania van Longwy-Metz, dochter van Adalbert van Lotharingen. Hij werd vader van 14 kinderen.
Heerlijkheid:
| Graaf |
Hij trouwde (1), ten hoogste 26 jaar oud, vóór 1050 met de ten hoogste 15-jarige
709874729 Stephanie De Longwy, geboren omstreeks 1035. Stephanie is overleden op maandag 30 juni 1091, ongeveer 56 jaar oud.
Kinderen uit dit huwelijk:
II. Guy Van Bourgondi (afb. 154), geboren omstreeks 1055. Guy is overleden op zaterdag 13 december 1124 in Rome, ongeveer 69 jaar oud.
I. Octavianus van Bourgondië. Hij is overleden. Hij is begraven in 1128 in abdij van Sint Pieter van de Gouden Hemel in Pavia.
Notitie: was de oudste zoon van Willem I van Bourgondië en van Stephania van Longwy-Metz, en dus een broer van de latere paus Callixtus II, maar verzaakte aan de opvolging als paltsgraaf van Bourgondië om monnik te worden in de abdij van Sint Pieter van de Gouden Hemel, een bijhuis van de abdij van Cluny. Hij weigerde om abt te worden, maar moest wel aanvaarden om kort voor zijn dood nog bisschop van Savonne te worden. Hij wordt als heilige vereerd. Zijn feestdag is op 6 augustus.
 |
154 Callistus_II |
Notitie bij Guy: Calixtus II, geboren als Guido van Bourgondië (Quingey, rond 1060 - Rome, 13 december 1124) was de 162e paus van 1 februari 1119 tot aan zijn dood in 1124. Hij was de zoon van graaf Willem I van Bourgondië en Stephania van Longwy-Metz. Zijn broer Hugo werd aartsbisschop van het aartsbisdom Besançon en een andere broer was de heilige Octavianus. Zijn zuster Clementina was gehuwd met Robrecht II van Vlaanderen en zijn zuster Gizela met Humbert II van Savoye. Hijzelf werd aartsbisschop van het aartsbisdom Vienne (1088) en pauselijk legaat in Frankrijk voor paus Paschalis II.
Calixtus’ pontificaat begon moeilijk. Keizer Hendrik V had al tijdens Calixtus’ voorganger Gelasius Gregorius VIII in Rome als tegenpaus aangesteld. In 1120 wist Calixtus Rome echter in te nemen en verdreef hij Gregorius. Het jaar daarop werd Gregorius gevangengenomen en aan Calixtus uitgeleverd. Een jaar later kwam er een einde aan de Investituurstrijd met het Concordaat van Worms (1122). Callixtus bevorderde de bedevaarten naar Santiago de Compostella, waar Raymond, een andere broer van Calixtus, koning was geworden. Santiago de Compostella werd de zetel van een aartsbisdom en als heilige stad op dezelfde voet geplaatst als Rome en Jeruzalem.
Calixtus zat het eerste Concilie van Lateranen voor en bestreed de simonie en het concubinaat van de geestelijkheid.
Hij werd heiligverklaard. Zijn dag van gedachtenis is 12 december.
Calixtus’ pontificaat begon moeilijk. Keizer Hendrik V had al tijdens Calixtus’ voorganger Gelasius Gregorius VIII in Rome als tegenpaus aangesteld. In 1120 wist Calixtus Rome echter in te nemen en verdreef hij Gregorius. Het jaar daarop werd Gregorius gevangengenomen en aan Calixtus uitgeleverd. Een jaar later kwam er een einde aan de Investituurstrijd met het Concordaat van Worms (1122). Callixtus bevorderde de bedevaarten naar Santiago de Compostella, waar Raymond, een andere broer van Calixtus, koning was geworden. Santiago de Compostella werd de zetel van een aartsbisdom en als heilige stad op dezelfde voet geplaatst als Rome en Jeruzalem.
Calixtus zat het eerste Concilie van Lateranen voor en bestreed de simonie en het concubinaat van de geestelijkheid.
Hij werd heiligverklaard. Zijn dag van gedachtenis is 12 december.
Heerlijkheid:
| Aartsbisschop van Vienne, Paus Calixtus II (1119) |
III. Etienne (Stephan I van Varasc ) Van Bourgondi, geboren omstreeks 1055 (zie 354937364).
IV. Raymond van Bourgondië, geboren in 1059. Hij is overleden op vrijdag 24 mei 1107 in Grajal de Campos, 47 of 48 jaar oud.
Notitie: Raymond van Bourgondië was de vierde zoon van paltsgraaf Willem I van Bourgondië en van Stephania van Longwy-Metz. Vanuit die positie kon hij slechts aanspraak maken op een zeer klein deel van het erfgoed van zijn vader, namelijk het kleine graafschap Amerous in de Jura.
Hij trad in dienst van een contingent van een leger dat bestond uit ruiters vergezeld door enkele voetknechten. Dit leger trok onder de leiding van Odo I van Bourgondië in 1086 en 1086 naar het Iberisch schiereiland om te vechten tegen de Moren in de Reconquista. Raymond had daarvoor religieuze en militaire motieven maar was bovendien op zoek naar uitbreiding van zijn bezittingen. Na de verovering van Toledo keerde Raymond terug naar Frankrijk.
In 1090 reist Raymond opnieuw naar Spanje om te trouwen met Urraca, dochter van Alfons VI van Castilië en Constantia van Bourgondië. Urraca was toen slechts zes jaar oud. Het huwelijk werd goedgekeurd door Hugo, hoofd van de orde van Cluny en tevens oom van koningin Constantia van Bourgondië, moeder van Urraca. Raymond werd vergezeld door zijn neef Hendrik, die trouwde met een onechte dochter van Alfons VI, Teresa van León. Zowel Raymond als zijn broer kregen door Alfons VI land toegewezen in de vorm van een feodum. Dit land besloeg ten eerste Galicië, de streek ten noorden van de rivier de Miño, ten tweede het stuk tussen de Miño en de Douro, Portucale genoemd, en ten derde Coimbra, het deel ten zuiden van de Douro. Raymond heerste eerst over alle drie de delen, vanaf 1096 regeerde Hendrik over Portucale. Hendrik kreeg dit land toegewezen als leengoed, wat inhield dat hij feodale verplichtingen had ten opzichte van Raymond.
Nadat zijn broer Gwijde paus is geworden, krijgt het Galicische Santiago de Compostella een aartsbisschop en wordt het als Heilige stad op dezelfde voet geplaatst als Rome en Jeruzalem. Raymond sterft op kruistocht in 1107. Toen ook Alfons VI in 1109 overleed werd Urraca koningin van Castilië en León. Hetzelfde jaar trouwde Urraca met Alfons I van Aragón. Raymond was de vader van Alfons VII van Castilië.
Hij trouwde, ongeveer 31 jaar oud, omstreeks 1090 met Urraca de Léon y Castilla, ongeveer 8 jaar oud. Zij is geboren op vrijdag 24 juni 1082 in Léon. Zij is overleden op maandag 8 maart 1126 in Saldaña, 43 jaar oud. Hij trad in dienst van een contingent van een leger dat bestond uit ruiters vergezeld door enkele voetknechten. Dit leger trok onder de leiding van Odo I van Bourgondië in 1086 en 1086 naar het Iberisch schiereiland om te vechten tegen de Moren in de Reconquista. Raymond had daarvoor religieuze en militaire motieven maar was bovendien op zoek naar uitbreiding van zijn bezittingen. Na de verovering van Toledo keerde Raymond terug naar Frankrijk.
In 1090 reist Raymond opnieuw naar Spanje om te trouwen met Urraca, dochter van Alfons VI van Castilië en Constantia van Bourgondië. Urraca was toen slechts zes jaar oud. Het huwelijk werd goedgekeurd door Hugo, hoofd van de orde van Cluny en tevens oom van koningin Constantia van Bourgondië, moeder van Urraca. Raymond werd vergezeld door zijn neef Hendrik, die trouwde met een onechte dochter van Alfons VI, Teresa van León. Zowel Raymond als zijn broer kregen door Alfons VI land toegewezen in de vorm van een feodum. Dit land besloeg ten eerste Galicië, de streek ten noorden van de rivier de Miño, ten tweede het stuk tussen de Miño en de Douro, Portucale genoemd, en ten derde Coimbra, het deel ten zuiden van de Douro. Raymond heerste eerst over alle drie de delen, vanaf 1096 regeerde Hendrik over Portucale. Hendrik kreeg dit land toegewezen als leengoed, wat inhield dat hij feodale verplichtingen had ten opzichte van Raymond.
Nadat zijn broer Gwijde paus is geworden, krijgt het Galicische Santiago de Compostella een aartsbisschop en wordt het als Heilige stad op dezelfde voet geplaatst als Rome en Jeruzalem. Raymond sterft op kruistocht in 1107. Toen ook Alfons VI in 1109 overleed werd Urraca koningin van Castilië en León. Hetzelfde jaar trouwde Urraca met Alfons I van Aragón. Raymond was de vader van Alfons VII van Castilië.
Notitie: Haar ouders waren koning Alfonso VI van Castilië en zijn (tweede) echtgenote Constantia van Bourgondië. Reeds als kind was Urraca uitgehuwelijkt aan Raymond van Bourgondië, zoon van Willem I van Bourgondië, die overleed in september 1107. Zij had bij haar overleden echtgenoot twee kleine kinderen, de infanten Sancha (1095-) en Alfonso Raimúndez (1104-1157). Als jonge weduwe was Urraca nu vorstin van Galicië.
Nadat haar enige broer Sancho in 1108 sneuvelde in de Slag bij Ucles werd zij de erfgename van haar vaders koninkrijk. Koning Alfons VI zocht nu voor haar een nieuwe echtgenoot, en zijn keuze viel daarbij op Alfons I van Aragón. Het huwelijk werd ingezegend in 1109. Haar nieuwe echtgenoot stond bekend als een groot krijger: volgens zijn Moorse kroniekschrijver Ibn al-Athir beweerde hij ooit dat een echte krijger in het gezelschap van mannen leeft, niet van vrouwen. Urraca verdacht hem ervan dat hij haar ontrouw was, en de onvruchtbaarheid van hun huwelijk dreef verder een wig tussen beide echtgenoten. Zij koos zich een minnaar, graaf Gómez González, het huwelijk liep op de klippen in 1111 en werd zelfs definitief ontbonden in 1114. Urraca hertrouwde nooit meer, al had zij verschillende minnaars.
De regering van koningin Urraca werd vertroebeld door de onenigheid tussen de machtige edellieden, maar vooral door de niet aflatende oorlog tegen haar echtgenoot, die haar erflanden bezet hield. Een andere doorn in haar vlees was haar zwager Hendrik (Enrique), de echtgenoot van haar halfzuster Teresa van León. Deze had zich aanvankelijk verbonden met haar ex-echtgenoot Alfons I van Aragón, maar aarzelde niet zijn bondgenoot te verraden toen er van Urracas hof een aantrekkelijker aanbod kwam. Nadat hij 1112 overleden was, bleef zijn Teresa met haar halfzuster ruziën over landeigendom. Met de steun van haar zoon, de latere Alfons (VII) Raimúndez slaagde Urraca erin het grootste gedeelte van haar erflanden te heroveren en nog vele jaren succesvol te regeren.
Volgens het Chronicon Compostellanum, overleed koningin Urraca in 1126 in het kraambed. De vader van het kind was haar minnaar, graaf Pedro González de Lara. Zij werd opgevolgd door haar wettelijke zoon, Alfons VII. Naast haar twee wettelijke kinderen uit haar huwelijk met Raymond van Bourgondië, had zij ook bij haar minnaar Pedro González de Lara een natuurlijke zoon, die de naam Fernando Perez Furtado droeg, en die zij in 1123 erkende.
Nadat haar enige broer Sancho in 1108 sneuvelde in de Slag bij Ucles werd zij de erfgename van haar vaders koninkrijk. Koning Alfons VI zocht nu voor haar een nieuwe echtgenoot, en zijn keuze viel daarbij op Alfons I van Aragón. Het huwelijk werd ingezegend in 1109. Haar nieuwe echtgenoot stond bekend als een groot krijger: volgens zijn Moorse kroniekschrijver Ibn al-Athir beweerde hij ooit dat een echte krijger in het gezelschap van mannen leeft, niet van vrouwen. Urraca verdacht hem ervan dat hij haar ontrouw was, en de onvruchtbaarheid van hun huwelijk dreef verder een wig tussen beide echtgenoten. Zij koos zich een minnaar, graaf Gómez González, het huwelijk liep op de klippen in 1111 en werd zelfs definitief ontbonden in 1114. Urraca hertrouwde nooit meer, al had zij verschillende minnaars.
De regering van koningin Urraca werd vertroebeld door de onenigheid tussen de machtige edellieden, maar vooral door de niet aflatende oorlog tegen haar echtgenoot, die haar erflanden bezet hield. Een andere doorn in haar vlees was haar zwager Hendrik (Enrique), de echtgenoot van haar halfzuster Teresa van León. Deze had zich aanvankelijk verbonden met haar ex-echtgenoot Alfons I van Aragón, maar aarzelde niet zijn bondgenoot te verraden toen er van Urracas hof een aantrekkelijker aanbod kwam. Nadat hij 1112 overleden was, bleef zijn Teresa met haar halfzuster ruziën over landeigendom. Met de steun van haar zoon, de latere Alfons (VII) Raimúndez slaagde Urraca erin het grootste gedeelte van haar erflanden te heroveren en nog vele jaren succesvol te regeren.
Volgens het Chronicon Compostellanum, overleed koningin Urraca in 1126 in het kraambed. De vader van het kind was haar minnaar, graaf Pedro González de Lara. Zij werd opgevolgd door haar wettelijke zoon, Alfons VII. Naast haar twee wettelijke kinderen uit haar huwelijk met Raymond van Bourgondië, had zij ook bij haar minnaar Pedro González de Lara een natuurlijke zoon, die de naam Fernando Perez Furtado droeg, en die zij in 1123 erkende.
V. Reinoud II van Bourgondië, geboren in 1061. Hij is overleden in 1097, 35 of 36 jaar oud.
Notitie: In 1087 volgde hij zijn vader op als graaf van Bourgondië. Hij huwde met Regina van Oltingen, dochter van graaf Cono van Oltingen, en werd vader van Willem II van Bourgondië. Reinoud overleed tijdens de eerste kruistocht.
Hij trouwde met Regina van Oltingen. Zij is overleden. VI. Sybilla van Bourgondië, geboren in 1065. Zij is overleden in 1103, 37 of 38 jaar oud. Zij trouwde, 14 of 15 jaar oud, in 1080 met Odo I van Bourgondië, 21 of 22 jaar oud. Hij is geboren in 1058. Hij is overleden in 1102 in Tarsus, 43 of 44 jaar oud.
Notitie: bijgenaamd Borrel (de Rode) was een zoon van Hendrik van Bourgondië (zelf een zoon van hertog Robert I van Bourgondië) en Sybilla van Barcelona. In 1079 volgde hij zijn broer Hugo I van Bourgondië op als hertog. Odo trok in 1087 naar Spanje om er de Moren te gaan bestrijden en nam deel aan de verovering van Toledo. Samen met zijn broer Robert stichtte hij de bekende abdij van Cîteaux en in 1093 werd de abdij van Clairvaux gesticht. Hij stierf tijdens de eerste kruistocht in Tarsus. Odo was in 1080 gehuwd met Sibylle (1065-1103), dochter van graaf Willem I van Bourgondië
Generatie 31 (edelstamoudgrootouders)
1419576832 Almarik VAN BIJGAARDEN, geboren omstreeks 1050. Almarik is overleden in 1133, ongeveer 83 jaar oud.
Notitie bij Almarik: Oorsprong en betekenis van de naam Groot-Bijgaarden
Groot-Bijgaarden wordt voor het eerst vermeld als ‘Bigardis’ (1110), dat. van bigarda-
(Germ., = omheining). ‘Groot’ voegde men er later aan toe om het te onderscheiden van
Klein-Bijgaarden. Bijgaarden behoorde tot het domein dat de Sint-Baafsabdij (Gent) in West-
Brabant bezat (9de eeuw). De graven van Leuven verwierven een allodium (= eigengoed).
Bij het begin van de 12de eeuw verscheen het geslacht Van Bijgaarden (de Bigardis).
De eerst bekende heer uit dit geslacht was Almarik van Bijgaarden (vermeld in 1110-1133)
Verschillende heren van Bijgaarden droegen de naam Arnulf. Zij deden schenkingen aan de
abdijen van Affligem en Groot-Bijgaarden. Door de huwelijken van Florens van Bijgaarden
met Catharina Veele en van Catharina van Bijgaarden met Willem Veele kwam de
heerlijkheid Bijgaarden in het bezit van het vooraanstaande Brusselse geslacht Veele alias
Rongman (2de helft 14de eeuw). Willem II Rongman, heer van Bijgaarden, werd kapitein van
de Brusselse stadsmilitie (1422-1424). Jan van Ranst werd heer van Bijgaarden door zijn
huwelijk met Johanna Rongman (1444). Deze laatste liet in 1486 de heerlijkheid over aan
haar neef Willem Estor, amman van Brussel (1477). Nadat Jan Estor in 1547 werd
terechtgesteld (als ketter) werd de heerlijkheid Bijgaarden openbaar verkocht. In 1741 tot
markiezaat verheven, kwam ten slotte in het bezit van de graven van Königsegg-Erps.
De rechtspraak te Groot-Bijgaarden werd uitgeoefend door een leenhof met een meier.
De inwoners van Groot-Bijgaarden waren vrij van tollen over het hele hertogdom Brabant.
Het Hof ten Bosse was een leengoed dat afhankelijk was van de heerlijkheid Bijgaarden.
De tienden werden voor het grootste deel geïnd door de Sint-Baafsabdij (later kapittel), een
kleiner gedeelte door de priorij (abdij) van Groot-Bijgaarden. Bestuurlijk behoorde Groot-
Bijgaarden tot de hofmeierij Rode, kwartier Brussel. Het grondgebied van Bijgaarden
behoorde aanvankelijk tot drie parochies, nl. Bekkerzeel, Zellik en Anderlecht. Circa 1200
werd Groot-Bijgaarden een parochie met eigen kerk, toegewijd aan Sint-Gillis. Deze maakte
vóór 1570 deel uit van het bisdom Kamerijk, aartsdekenij en dekenij Brussel, nadien van het
aartsbisdom Mechelen. Circa 1125 vestigden zich in de bossen van Groot-Bijgaarden enkele
religieuzen o.l.v.de later heilig verklaarde Wivina. Ze richtten er een oratorium (= bidplaats)
en enkele wooncellen op. Deze kleine kloostergemeenschap, toegewijd aan Onze-Lieve-
Vrouw, volgde de regel van Sint-Benedictus en stond onder het gezag en de bescherming van
de Abdij van Affligem. Door talrijke schenkingen o.a. van de hertogen van Brabant en de
plaatselijke heren, breidden het klooster en zijn bezittingen zich aanzienlijk uit. De priorij van
Groot-Bijgaarden werd autonoom in 1245 en tot abdij verheven in 1548. Tijdens de
godsdiensttroebelen vluchtten de zusters, eerst naar Dendermonde (1578), vervolgens naar
Brussel. Ze keerden pas 20 jaar later naar hun totaal verwoeste abdij terug (1598). Deze werd
onder het Franse bewind opgeheven, de gebouwen werden openbaar verkocht en gedeeltelijk
gesloopt. Zowel het dorp als de priorij van Groot-Bijgaarden leden zware verliezen tijdens de
Vlaams-Brabantse oorlog (midden 14de eeuw) en de oorlog van Maximiliaan van Oosternijk
(1488-1491). Ook tijdens de godsdienstberoerten had de streek van Groot-Bijgaarden zwaar te
lijden.
Bronnen:
“Groot-Bijgaarden geschiedenis” in Winkler Prins Encyclopedie van Vlaanderen, Brussel
Elsevier, 1957, pp. 204-205-206.
Groot-Bijgaarden wordt voor het eerst vermeld als ‘Bigardis’ (1110), dat. van bigarda-
(Germ., = omheining). ‘Groot’ voegde men er later aan toe om het te onderscheiden van
Klein-Bijgaarden. Bijgaarden behoorde tot het domein dat de Sint-Baafsabdij (Gent) in West-
Brabant bezat (9de eeuw). De graven van Leuven verwierven een allodium (= eigengoed).
Bij het begin van de 12de eeuw verscheen het geslacht Van Bijgaarden (de Bigardis).
De eerst bekende heer uit dit geslacht was Almarik van Bijgaarden (vermeld in 1110-1133)
Verschillende heren van Bijgaarden droegen de naam Arnulf. Zij deden schenkingen aan de
abdijen van Affligem en Groot-Bijgaarden. Door de huwelijken van Florens van Bijgaarden
met Catharina Veele en van Catharina van Bijgaarden met Willem Veele kwam de
heerlijkheid Bijgaarden in het bezit van het vooraanstaande Brusselse geslacht Veele alias
Rongman (2de helft 14de eeuw). Willem II Rongman, heer van Bijgaarden, werd kapitein van
de Brusselse stadsmilitie (1422-1424). Jan van Ranst werd heer van Bijgaarden door zijn
huwelijk met Johanna Rongman (1444). Deze laatste liet in 1486 de heerlijkheid over aan
haar neef Willem Estor, amman van Brussel (1477). Nadat Jan Estor in 1547 werd
terechtgesteld (als ketter) werd de heerlijkheid Bijgaarden openbaar verkocht. In 1741 tot
markiezaat verheven, kwam ten slotte in het bezit van de graven van Königsegg-Erps.
De rechtspraak te Groot-Bijgaarden werd uitgeoefend door een leenhof met een meier.
De inwoners van Groot-Bijgaarden waren vrij van tollen over het hele hertogdom Brabant.
Het Hof ten Bosse was een leengoed dat afhankelijk was van de heerlijkheid Bijgaarden.
De tienden werden voor het grootste deel geïnd door de Sint-Baafsabdij (later kapittel), een
kleiner gedeelte door de priorij (abdij) van Groot-Bijgaarden. Bestuurlijk behoorde Groot-
Bijgaarden tot de hofmeierij Rode, kwartier Brussel. Het grondgebied van Bijgaarden
behoorde aanvankelijk tot drie parochies, nl. Bekkerzeel, Zellik en Anderlecht. Circa 1200
werd Groot-Bijgaarden een parochie met eigen kerk, toegewijd aan Sint-Gillis. Deze maakte
vóór 1570 deel uit van het bisdom Kamerijk, aartsdekenij en dekenij Brussel, nadien van het
aartsbisdom Mechelen. Circa 1125 vestigden zich in de bossen van Groot-Bijgaarden enkele
religieuzen o.l.v.de later heilig verklaarde Wivina. Ze richtten er een oratorium (= bidplaats)
en enkele wooncellen op. Deze kleine kloostergemeenschap, toegewijd aan Onze-Lieve-
Vrouw, volgde de regel van Sint-Benedictus en stond onder het gezag en de bescherming van
de Abdij van Affligem. Door talrijke schenkingen o.a. van de hertogen van Brabant en de
plaatselijke heren, breidden het klooster en zijn bezittingen zich aanzienlijk uit. De priorij van
Groot-Bijgaarden werd autonoom in 1245 en tot abdij verheven in 1548. Tijdens de
godsdiensttroebelen vluchtten de zusters, eerst naar Dendermonde (1578), vervolgens naar
Brussel. Ze keerden pas 20 jaar later naar hun totaal verwoeste abdij terug (1598). Deze werd
onder het Franse bewind opgeheven, de gebouwen werden openbaar verkocht en gedeeltelijk
gesloopt. Zowel het dorp als de priorij van Groot-Bijgaarden leden zware verliezen tijdens de
Vlaams-Brabantse oorlog (midden 14de eeuw) en de oorlog van Maximiliaan van Oosternijk
(1488-1491). Ook tijdens de godsdienstberoerten had de streek van Groot-Bijgaarden zwaar te
lijden.
Bronnen:
“Groot-Bijgaarden geschiedenis” in Winkler Prins Encyclopedie van Vlaanderen, Brussel
Elsevier, 1957, pp. 204-205-206.
Kind van Almarik uit onbekende relatie:
I. Arnulf I van Bijgaarden VAN BIJGAARDEN, geboren in 1075 (zie 709788416).
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Sybilla. Zij is overleden. Zij trouwde met Hendrik van Bourgondië. Hij is geboren in 1035. Hij is overleden in 1066, 30 of 31 jaar oud.
II. Willem I Van Bourgondi, geboren omstreeks 1024 (zie 709874728).
Generatie 32 (edelstamoudovergrootouders)
2839498912 Otto Willem van Bourgondië, geboren in 962. Hij is overleden op woensdag 21 september 1026, 63 of 64 jaar oud.
Notitie: Na de dood van zijn stiefvader in 1002, wierp hij zich op als hertog van Bourgondië, maar in 1004 annexeerde koning Robert het hertogdom Bourgondië bij Frankrijk. In 986 was hij al graaf van Bourgondië geworden van een gebied, dat zijn ouders voor hem rond Dôle hadden gevormd. Hier bleef hij heerser tot bij zijn overlijden. Otto Willem en zijn opvolgers waren ook graaf van Mâcon.
Hij trouwde met
2839498913 Ermentrudis van Roucy, geboren omstreeks 950. Zij is overleden op vrijdag 5 maart 1003, ongeveer 53 jaar oud.
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Agnes. Zij is overleden. Zij trouwde met Willem V van Aquitanië. Hij is geboren in 969. Hij is overleden op zaterdag 31 januari 1030 in Maillezais, 60 of 61 jaar oud.
Notitie: Willem was een gestudeerde en vrome vorst, die een vredelievende bestuur voerde. Hij doet beroep op Robert II van Frankrijk om zijn vazal, graaf van La Marche Boso II te bedwingen, maar mislukt daarin. Hij wordt door Fulco III van Anjou verslagen, waardoor hij Loudun en Mirebeau moet opgeven. Ook de Vikingen verslaan hem in 1006. Tenslotte staat hij nog Confolens en Ruffec en Chabanais af, om zijn vazal, de graaf van Angoulême, Willem III met het IJzeren Lijf , te belonen. Hij ondersteunt verder de invoering van de Godsvrede door de Kerk. Wanneer de Italianen in 1024-1025 in Frankrijk een koning komen zoeken, kiezen zij Hugo, de zoon van Robert II van Frankrijk. Maar door de weigering van laatstgenoemde, zullen zij aan Willem vragen om deze kroon te aanvaarden. Willem vertrekt naar Italië om het voorstel te bespreken, maar weigert voor hem en zijn zoon omwille van de complexiteit van de Italiaanse intriges
II. Mathildis. Zij is overleden. Zij trouwde met Landerik III van Maers (van Nevers). Hij is overleden.
III. Gerberga. Zij is overleden. Zij trouwde in 1002 met Willem II Van Provence, 20 of 21 jaar oud.
Notitie bij het huwelijk van Gerberga en Willem: bijg. de Vrome, was een zoon van Willem I van Provence en van diens eerste echtgenote Arsendis van Comminges. Als kind volgde hij zijn vader in 993 op als graaf van Provence. In 1002 huwde hij met Ermengarde, dochter van Otto Willem van Bourgondië,
Willem is geboren in 981. Willem is overleden in 1018, 36 of 37 jaar oud. IV. Gwijde I van Mâcon, geboren in 975. Hij is overleden in 1004, 28 of 29 jaar oud.
Notitie: Hij was erfgenaam en troonopvolger, maar stierf jong. Al in 995 verbond zijn vader hem aan zijn regering in Bourgondië en in 1002 stelt zijn vader hem aan tot graaf van Mâcon. Zijn zoon Otto volgt hem op in Mâcon en in Bourgondië, wordt zijn broer Reinout, graaf.
V. Reinoud I van Bourgondië, geboren in 986 (zie 1419749456).
Generatie 33 (edelstamoudbetovergrootouders)
5678997824 Adelbert I van Ivrea, geboren in 931. Hij is overleden in 971, 39 of 40 jaar oud.
Notitie: Hij maakte deel uit van de vorsten die het rijk van Karel de Grote verdeelden en bestuurden. Bij de indeling van het oude rijk van Karel de Grote in hertogdommen en graafschappen, vormt hij voor zijn zoon het graafschap Bourgondië rond Dôle in de Jura in Franche-Comté (ongeveer het huidige Franche-Comté, zonder het graafschap Monbéliard). Dit graafschap was een vazal van het hertogdom Bourgondië (gevormd in 858) en van de Karolingische koningen van Frankrijk. Adelbert was gehuwd met Gerberga van Dijon, dochter van Lambert I van Châlons, en werd de vader van Otto Willem, eerste paltsgraaf van Bourgondië. Zijn weduwe trouwde nadien nog met hertog Hendrik I van Bourgondië.
Hij ging een geregistreerd partnerschap aan met
5678997825 Gerberga van Dijon, ook Gerlindis. Zij is overleden omstreeks 989. Zij trouwde (2) met Hendrik I van Bourgondië (948-1002).
Kind uit dit geregistreerd partnerschap:
I. Otto Willem van Bourgondië, geboren in 962 (zie 2839498912).
Generatie 34 (voorouders)
11357995648 Berengarius II van Italië, geboren in 919. Hij is overleden in 966 in Bamberg, 46 of 47 jaar oud.
Notitie: Nadat hij door Lotharius van Italië gedwongen werd naar Duitsland te vluchten, valt hij in 950 Lombardije binnen met de steun van Otto I en roept Berengarius zich uit tot koning van Italië. Hij neemt Lotharius van Italië gevangen en laat hem elimineren. Tegen zijn zin moet Berengarius zich in 951 onderwerpen aan de suprematie van het Heilige Roomse Rijk en wordt hij onderkoning van Italië. In 960 komt hij opnieuw in opstand tegen Otto I, maar hij wordt gevangengenomen en sterft ook in gevangenschap. Otto I laat zich vervolgens opnieuw tot koning van Italië kronen. Zijn kleinzoon Otto Willem wordt de grondlegger van de dynastie der paltsgraven van Bourgondië.
Berengarius II van Italië, ook Berengar II, (ca. 900-Bamberg, 6 augustus 966) was van 950 tot 952 koning van Italië maar moest zich daarna onderwerpen aan Otto I de Grote. Hij bleef proberen om een onafhankelijke politiek te voeren en werd uiteindelijk in 960 verbannen naar Bamberg.
Na het overlijden van zijn vader Adalbert van Ivrea in 923/924, werd Berengar een van de machtigste edelen in het noorden van Italië. Hij was graaf van Milaan en markgraaf van Ivrea, Piemonte en Lombardijen. Hij was een belangrijke vazal van koning Hugo van Arles en trouwde met diens nicht Willa (912 - na 966). In 926 vocht hij voor Hugo tegen Rudolf II van Bourgondië toen die tevergeefs probeerde om voor de tweede keer koning van Italië te worden. Tot 945 bleef het relatief rustig in Italië. In dat jaar vertrouwde Hugo (die tegen die tijd overal samenzweringen vreesde) de machtspositie van Berengar en zijn broer Anskar (hertog van Spoleto) niet meer. Hugo liet Anskar vermoorden en nodigde Berengar uit aan het hof, met het doel om hem de ogen uit te steken. Hugo’s zoon Lotharius waarschuwde Berengar die naar Duitsland kon vluchten. Met toestemming van Otto I verzamelde hij een leger in Zwaben. Daarmee keerde Berengar terug naar Italië en versloeg Hugo. Lotharius werd tot koning gekroond maar Berengar werd de sterke man achter de troon.
In 950 overleed Lotharius en Berengar liet zichzelf op 15 december te Pavia tot koning kronen, zijn zoon Adalbert werd tot medekoning gekroond. Berengar en Willa wilden dat Lotharius’ weduwe Adelheid (heilige) met Adalbert zou trouwen maar zij weigerde dat, en werd gevangengezet in Garda. Zij wist te ontsnappen en vroeg koning Otto I om hulp, en trouwde uiteindelijk met hem. Dit was de aanleiding voor Otto I om Italië binnen te vallen en zich de Italiaanse troon toe te eigenen, zonder de gebruikelijke koningsverkiezing. Berengar vluchtte naar San Marino maar ging later in op onderhandelingen. Op 7 augustus 952 erkende Berengar te Augsburg het gezag van Otto, en nam genoegen met de positie van onderkoning van Italië. Friuli en het strategische markgraafschap Verona bleven echter onder Duitse controle.
Toen Otto’s oudste zoon Liudolf van Zwaben tegen zijn vader in opstand kwam, gaf dit Berengar de gelegenheid om Verona en Friuli weer te bezetten. In 957 verzoenden Liudolf en Otto zich weer en Liudolf trok naar Italië om orde op zaken te stellen. Berengar werd gevangengenomen maar omdat Liudolf korte tijd later overleed, werd Berengar weer vrijgelaten en kon hij zijn positie hernemen. Toen Berengars zoon Wido in 959 Spoleto veroverde voelde de paus zich zo in het nauw gebracht dat hij, samen met enkele edelen, Otto vroeg om in te grijpen. In 961 trok Otto naar Italië en kon Berengar eenvoudig verdrijven omdat die door zijn troepen in de steek werd gelaten. Berengar en Willa zochten hun toevlucht in de vesting San Leone, bij Urbino, in de Kerkelijke Staat. Otto liet deze situatie voortduren tot 963 en toen zette hij de paus af en nam Berengar en Willa gevangen. Berengar werd verbannen naar Bamberg en werd na zijn overlijden met koninklijke eer begraven in Regensburg.
Berengar was een zoon van Adalbert van Ivrea en Gisela van Friuli, dochter van Berengarius I van Friuli. Hij trouwde met Willa III van Toscane, dochter van Boso III van Arles en Willa van Bourgondië. Berengar en Willa hadden de volgende kinderen:
Adalbert
Wido (ovl. 25 juni 965), 957 markgraaf van Ivrea, veroverde in 959 Spoleto en Camerino. Trok zich na de inval van Otto, samen met Adalbert terug op enkele kastelen in de Alpen en sneuvelde tijdens een veldslag aan de Po.
Koenraad (ovl. ca. 1000), 957 graaf van Milaan. Erkende in 965 het gezag van Otto en werd benoemd tot markgraaf van Ivrea.
Gisela, gehuwd met Rambold, een ambassadeur van Otto in 944. Wordt in 965 vermeld als non.
Gerberga getrouwd met Aleramo van Monferrato
Suzanna van Italië
Bertha, in 952 abdis van San Sisto, Piacenza
Volgens middeleeuwse kronieken was Willa een kwaadaardige en gevaarlijke vrouw. Omdat Hugo haar ouders had gedood had Willa in ieder geval goede reden om hem te haten. Toen Berengar naar Duitsland vluchtte, heeft zij, hoogzwanger, die tocht apart van hem ook gemaakt. Zij zou Adelheid in haar gevangenschap hebben mishandeld. Ook zou ze een kapelaan die haar dochter opvoedde, als minnaar hebben genomen waarop Berengar hem heeft laten castreren. Ook zij werd in 963 naar Bamberg verbannen. Ze trad na het overlijden van Berengar in een klooster.
Berengarius II van Italië, ook Berengar II, (ca. 900-Bamberg, 6 augustus 966) was van 950 tot 952 koning van Italië maar moest zich daarna onderwerpen aan Otto I de Grote. Hij bleef proberen om een onafhankelijke politiek te voeren en werd uiteindelijk in 960 verbannen naar Bamberg.
Na het overlijden van zijn vader Adalbert van Ivrea in 923/924, werd Berengar een van de machtigste edelen in het noorden van Italië. Hij was graaf van Milaan en markgraaf van Ivrea, Piemonte en Lombardijen. Hij was een belangrijke vazal van koning Hugo van Arles en trouwde met diens nicht Willa (912 - na 966). In 926 vocht hij voor Hugo tegen Rudolf II van Bourgondië toen die tevergeefs probeerde om voor de tweede keer koning van Italië te worden. Tot 945 bleef het relatief rustig in Italië. In dat jaar vertrouwde Hugo (die tegen die tijd overal samenzweringen vreesde) de machtspositie van Berengar en zijn broer Anskar (hertog van Spoleto) niet meer. Hugo liet Anskar vermoorden en nodigde Berengar uit aan het hof, met het doel om hem de ogen uit te steken. Hugo’s zoon Lotharius waarschuwde Berengar die naar Duitsland kon vluchten. Met toestemming van Otto I verzamelde hij een leger in Zwaben. Daarmee keerde Berengar terug naar Italië en versloeg Hugo. Lotharius werd tot koning gekroond maar Berengar werd de sterke man achter de troon.
In 950 overleed Lotharius en Berengar liet zichzelf op 15 december te Pavia tot koning kronen, zijn zoon Adalbert werd tot medekoning gekroond. Berengar en Willa wilden dat Lotharius’ weduwe Adelheid (heilige) met Adalbert zou trouwen maar zij weigerde dat, en werd gevangengezet in Garda. Zij wist te ontsnappen en vroeg koning Otto I om hulp, en trouwde uiteindelijk met hem. Dit was de aanleiding voor Otto I om Italië binnen te vallen en zich de Italiaanse troon toe te eigenen, zonder de gebruikelijke koningsverkiezing. Berengar vluchtte naar San Marino maar ging later in op onderhandelingen. Op 7 augustus 952 erkende Berengar te Augsburg het gezag van Otto, en nam genoegen met de positie van onderkoning van Italië. Friuli en het strategische markgraafschap Verona bleven echter onder Duitse controle.
Toen Otto’s oudste zoon Liudolf van Zwaben tegen zijn vader in opstand kwam, gaf dit Berengar de gelegenheid om Verona en Friuli weer te bezetten. In 957 verzoenden Liudolf en Otto zich weer en Liudolf trok naar Italië om orde op zaken te stellen. Berengar werd gevangengenomen maar omdat Liudolf korte tijd later overleed, werd Berengar weer vrijgelaten en kon hij zijn positie hernemen. Toen Berengars zoon Wido in 959 Spoleto veroverde voelde de paus zich zo in het nauw gebracht dat hij, samen met enkele edelen, Otto vroeg om in te grijpen. In 961 trok Otto naar Italië en kon Berengar eenvoudig verdrijven omdat die door zijn troepen in de steek werd gelaten. Berengar en Willa zochten hun toevlucht in de vesting San Leone, bij Urbino, in de Kerkelijke Staat. Otto liet deze situatie voortduren tot 963 en toen zette hij de paus af en nam Berengar en Willa gevangen. Berengar werd verbannen naar Bamberg en werd na zijn overlijden met koninklijke eer begraven in Regensburg.
Berengar was een zoon van Adalbert van Ivrea en Gisela van Friuli, dochter van Berengarius I van Friuli. Hij trouwde met Willa III van Toscane, dochter van Boso III van Arles en Willa van Bourgondië. Berengar en Willa hadden de volgende kinderen:
Adalbert
Wido (ovl. 25 juni 965), 957 markgraaf van Ivrea, veroverde in 959 Spoleto en Camerino. Trok zich na de inval van Otto, samen met Adalbert terug op enkele kastelen in de Alpen en sneuvelde tijdens een veldslag aan de Po.
Koenraad (ovl. ca. 1000), 957 graaf van Milaan. Erkende in 965 het gezag van Otto en werd benoemd tot markgraaf van Ivrea.
Gisela, gehuwd met Rambold, een ambassadeur van Otto in 944. Wordt in 965 vermeld als non.
Gerberga getrouwd met Aleramo van Monferrato
Suzanna van Italië
Bertha, in 952 abdis van San Sisto, Piacenza
Volgens middeleeuwse kronieken was Willa een kwaadaardige en gevaarlijke vrouw. Omdat Hugo haar ouders had gedood had Willa in ieder geval goede reden om hem te haten. Toen Berengar naar Duitsland vluchtte, heeft zij, hoogzwanger, die tocht apart van hem ook gemaakt. Zij zou Adelheid in haar gevangenschap hebben mishandeld. Ook zou ze een kapelaan die haar dochter opvoedde, als minnaar hebben genomen waarop Berengar hem heeft laten castreren. Ook zij werd in 963 naar Bamberg verbannen. Ze trad na het overlijden van Berengar in een klooster.
Hij trouwde met
Kinderen uit dit huwelijk:
I. Adelbert I van Ivrea, geboren in 931 (zie 5678997824).
II. Rosela van Ivrea, geboren in 945. Rosela is overleden op dinsdag 26 januari 1003 in Gent, 57 of 58 jaar oud. Rosela trouwde met Arnulf II Van Vlaanderen. Arnulf is geboren in 962, zoon van Boudewijn III Van Vlaanderen en Mathilda Van Saksen. Arnulf is overleden op woensdag 30 maart 987 in Gent, 24 of 25 jaar oud.
Notitie bij Arnulf: Arnulf II (962 – Gent, 30 maart 987), zoon van Boudewijn III en Mathildis van Saksen-Billung, was graaf van Vlaanderen van 965 tot aan zijn dood. Zijn vader Boudewijn III werd in 958 door graaf Arnulf I tot mederegent aangesteld, maar overleed reeds in 962. Bij de dood van graaf Arnulf I was zijn kleinzoon, de jonge Arnulf II, vier jaar.
Arnulf volgde dus in 965 zijn grootvader op, aanvankelijk onder de voogdij van de koning van Frankrijk, Lotharius, die vóór de dood van Arnulf I had beloofd dat hij ervoor zou zorgen dat de Vlaamse edelen de jonge graaf niet zouden manipuleren voor hun eigen belang, een belofte waaraan hij zich inderdaad ook hield. De graven Boudewijn van Cambrai en Dirk II van Holland traden op als regent en wisten te verkomen dat Vlaanderen als “onbezet” leen terugviel aan de kroon. Arnulf verloor Boulogne, St. Pol en Guînes aan Frankrijk, Gent en het Waasland aan Dirk II van Holland maar keizer Otto van Duitsland kwam tussenbeide en stopte verdere Franse veroveringen. Otto richtte de markgraafschappen van Antwerpen en Valenciennes in om de Franse expansie te beteugelen. Rond 976 liet koning Lotharius de regering aan Arnulf over, maar onthield hem het gezag over de door Arnulf I veroverde gebieden Oosterbant, Artesië, Ponthieu en Amiens. Arnulf weigerde in 987 Hugo Capet als koning te accepteren omdat hij als afstammeling van Karel de Grote een voorkeur had voor Karel van Neder-Lotharingen, die ook van Karel de Grote afstamde. Nadat Hugo Vlaanderen aanviel, erkende Arnulf hem toch nog als koning. Arnulf overleed aan een ziekte (hete koorts) en werd begraven te Gent.
Arnulf II was in 968 gehuwd met Rosela van Ivrea (945 - Gent 26 januari 1003, dochter van Berengarius II van Italië, koning van 950 tot 963, en van Willa van Toscane. Arnulf en Rosela kregen de volgende kinderen:
Mathilda (? - 995)
Boudewijn IV
Arnulf volgde dus in 965 zijn grootvader op, aanvankelijk onder de voogdij van de koning van Frankrijk, Lotharius, die vóór de dood van Arnulf I had beloofd dat hij ervoor zou zorgen dat de Vlaamse edelen de jonge graaf niet zouden manipuleren voor hun eigen belang, een belofte waaraan hij zich inderdaad ook hield. De graven Boudewijn van Cambrai en Dirk II van Holland traden op als regent en wisten te verkomen dat Vlaanderen als “onbezet” leen terugviel aan de kroon. Arnulf verloor Boulogne, St. Pol en Guînes aan Frankrijk, Gent en het Waasland aan Dirk II van Holland maar keizer Otto van Duitsland kwam tussenbeide en stopte verdere Franse veroveringen. Otto richtte de markgraafschappen van Antwerpen en Valenciennes in om de Franse expansie te beteugelen. Rond 976 liet koning Lotharius de regering aan Arnulf over, maar onthield hem het gezag over de door Arnulf I veroverde gebieden Oosterbant, Artesië, Ponthieu en Amiens. Arnulf weigerde in 987 Hugo Capet als koning te accepteren omdat hij als afstammeling van Karel de Grote een voorkeur had voor Karel van Neder-Lotharingen, die ook van Karel de Grote afstamde. Nadat Hugo Vlaanderen aanviel, erkende Arnulf hem toch nog als koning. Arnulf overleed aan een ziekte (hete koorts) en werd begraven te Gent.
Arnulf II was in 968 gehuwd met Rosela van Ivrea (945 - Gent 26 januari 1003, dochter van Berengarius II van Italië, koning van 950 tot 963, en van Willa van Toscane. Arnulf en Rosela kregen de volgende kinderen:
Mathilda (? - 995)
Boudewijn IV
Heerlijkheid:
| graaf van Vlaanderen van 965 tot aan zijn dood |
Generatie 35 (voorgrootouders)
Hij trouwde met
22715991297 Gizela van Friuli, geboren in 882 in Perugia (Friuli) I. Zij is overleden op woensdag 13 juni 910, 27 of 28 jaar oud.
Kind uit dit huwelijk:
I. Berengarius II van Italië, geboren in 919 (zie 11357995648).
Generatie 36 (voorovergrootouders)
45431982594 Berenger I Marquis van Ivrea, geboren in 842. Berenger is overleden op woensdag 7 april 924 in Verona (I), 81 of 82 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Koning van Italy Heilige Romeinse Keizer |
Hij trouwde, 37 of 38 jaar oud, in 880 met de 29 of 30-jarige
45431982595 Berthila van Spoleto en Camerino, geboren in 850. Berthila is overleden vóór 915, ten hoogste 65 jaar oud.
Kind uit dit huwelijk:
I. Gizela van Friuli, geboren in 882 in Perugia (Friuli) I (zie 22715991297).
Generatie 37 (voorbetovergrootouders)
90863965188 Eberhard (Everard) Marquis van Ivrea, geboren omstreeks 800 in Fruili (I). Eberhard is overleden op woensdag 16 december 862, ongeveer 62 jaar oud.
Hij trouwde met
90863965189 Gisela Princess of France and the West, geboren in 818 in Frankfurt, Hesse, Nassau (D). Zij is overleden op donderdag 1 juli 874, 55 of 56 jaar oud.
Kinderen uit dit huwelijk:
II. Berenger I Marquis van Ivrea, geboren in 842 (zie 45431982594).
Generatie 38 (vooroudouders)
181727930376 Hunroch (Unroch) van Friuli, geboren omstreeks 780. Hunroch is overleden na 853, minstens 73 jaar oud.
Heerlijkheid:
| Markgraaf van Fruili en Graaf van Ternois |
Hij trouwde met
Kind uit dit huwelijk:
I. Eberhard (Everard) Marquis van Ivrea, geboren omstreeks 800 in Fruili (I) (zie 90863965188).
Generatie 39 (vooroudgrootouders)
Kind van Berenger uit onbekende relatie:
I. Hunroch (Unroch) van Friuli, geboren omstreeks 780 (zie 181727930376).
Gegenereerd met Aldfaer versie 4.2 op 06-11-2010 13:40 door Burssens Guido
